Zou jij een eicel doneren?

Toen ik nog in de mmm zat, dacht ik, hierna ga ik doneren. Maar sinds de kinderen er zijn, wil ik niet meer. Ik heb al tig keer gedacht ik ga me aanmelden, maar ik weet hoe ik ben.. uiteindelijk zie ik het toch als een stukje van mezelf. Als er een kindje uit voortkomt dat dan over 16 jaar op de stoep staat, zeg ik niet "joh het was alleen een bouwsteentje". Dan wil ik een band en helpen etc etc, en dat zou ten koste gaan van m'n eigen kinderen. Dus omwille van hen doe ik het niet. Ook om mogelijke complicaties die ten koste van hen of de tijd die ik met hen kan doorbrengen gaan. De procedure zou me niet eens uitmaken, de hormonen, de punctie, dat kan ik zo nog een keer doen, maar gewoon de emotie erachter ik durf het niet aan.

 

Klopt. Ik denk dat je gelijk hebt. Het is inderdaad makkelijk praten met 5 gezonde kinderen. Ik vraag me dan wel eens af.....Wat als een van die gezonde kinderen niet meer gezond is en een dure experimentele behandeling nodig heeft. Wordt die behandeling dan wel toegepast? Ihkv gezond nageslacht ....

 

Ja, voor familie en vrienden. Lijkt mij mooi om te doen. Dat het kind 50% van mijn genen zou hebben, zou voor mij geen probleem zijn.
Een stel wat ik niet zou kennen zou ik meer moeite mee hebben.

 

Ik heb nee gestemd.

Maar wat ik me afvraag is hoe je zo’n situatie voor je zou zien, niet alleen jij maar alle vrouwen die hier aangeven een bepaalde mate van ‘controle’ te willen houden bij het afstaan van een eicel. Maar in jouw geval helemaal, want als dat kindje dan per se in je familie moet blijven (wat ik me zooo goed kan voorstellen hoor!), hoe worden dan de onderlinge relaties? Er kleven zoveel risico’s aan voor alle betrokken partijen! Als ik zoiets wel zou overwegen dan zeker nooit bij bekenden, uit angst dat relaties worden verstoord.

 

Ik heb geen zus maar wel een broer, dus ik weet dat je onvoorwaardelijke liefde kan hebben voor je zus/broer.
Ik heb zelf 2 kinderen en ik zou niet weten wat ik met mijn leven zou moeten zonder kinderen. De liefde die je voor je kinderen kan voelen is allesomvattend. Dat zou ik mijn zus ook gunnen. Dat zou ik sowieso iedereen gunnen.
In mijn ogen is het “slechts” een eicel, en dat voelt voor mij niet echt als “mijn kind”. Ik zou ook totaal niet bang zijn voor relatieverstoring omdat daar de liefde in mijn familie te groot voor is. Bijkomend voordeel is dat ik zeker weet dat mijn eicel in een goed en liefdevol gezin terecht zou komen. Dat zou je bij onbekenden niet altijd weten.

 

Daar krijg je meestal begeleiding in door een psycholoog. Dat voelt soms vreemd maar het is (imo) goed bepaalde situaties te bespreken en overeen te komen. Mijn zus is voor ons de donor. Mocht het ons ooit gegund zijn dan kan ik nu al bedenken dat die puber over 16 jaar boos de deur uitrent met de boodschap dat ik een ×××moeder ben. Hopelijk gaat hij/zij dan keihard klagen over mij bij de speciale tante. Zij zal dan een luisterend oor bieden en hem of haar een paar later weer terug naar huis sturen. Daar heb je immers de zaken te regelen. Die tante ben ik nu ook voor haar kind. Mochten er andere gevoelens ontstaan dan kunnen we voor nu alleen maar afspreken daar open eerlijk over te zijn en ze ten alle tijden te bespreken. Maar dat risico is er ook op haar opvoeding ten aanzien van haar kind. Als tante vind je daar soms wat van

 

Ik vind het lastig.
Denk voor familie/goede vriendin dat ik het wellicht wel zou overwegen. Maar durf nu echt geen volmondig ja te zeggen aangezien het niet aan de orde is.

Maar met alleen een eicel (of zaadcel) zou ik minder problemen hebben.
Onze 4 embryo’s die nog in de vriezer zitten kan ik gewoon echt niet doneren. Hoe zeer ik iedereen ook een kindje gun, maar de wetenschap dat er gewoon 100% genetisch een broertje of zusje zou rondlopen van onze kinderen ....nee, dat voelt voor ons gewoon niet.

Wij zullen de embryo’s dus aan de wetenschap doneren.
Weggooien voelt ook niet goed, dus dan maar voor onderzoek. Voelt het toch nog een beetje nuttig.

Dat is tenminste hoe we er nu in staan. We hebben nog even om daar over na te denken.

 

Maar dat is gewoon bizar, dan heb je dus geen stel dat een kindje wil en waarvoor je wilt dragen, maar ben je een random draagmoeder en moet je maar kijken wanneer hij/zij geadopteerd wordt.. bizar eigenlijk

 

Dit laatste is de reden dat ik geen eicellen van mijn vriendin heb aangenomen. Juist omdat ze mijn vriendin is. Achteraf bleek ze nog geen voltooide kinderwens te hebben en is er nog een 3e kindje gekomen. Ze is zelfs nog bezig geweest voor een 4e, maar die mocht er niet meer komen. Maar dat terzijde. Ik vond het te "link", oa. bang dat onze relatie niet meer gelijkwaardig zou zijn.

 

Voor mij een combinatie van 2 en 3. Nu is 3 bij mij het geval. Ons gezin is compleet. Ik zou het echter nooit kunnen voor een onbekend stel.

 

Ik heb net mijn nee omgezet in een ja, voor familie. Als een van mijn broers homo zou zijn en een kind zou willen had ik denk ik wel een eicel willen afstaan. Maar tot op heden zijn ze geen homo dus het is allemaal hypothetisch en dat vind ik toch wat anders dan wanneer je daadwerkelijk voor de keuze staat...

 

Ik weet het niet, want ik heb er nooit serieus over nagedacht, maar mijn eerste gevoel zegt nee.

Het zou voor mij toch voelen alsof ik ergens een kind heb lopen. Het feit dat dat kind dan niet bij mij woont, voelt alsof ik het afgewezen heb. Bovendien zou ik me dan altijd afvragen of het wel goed terecht gekomen is en of de ouders er wel goed voor zorgen.

Wat denk ik ook wel meespeelt, is dat wij graag jog meer kinderen hadden gewild, wat helaas door omstandigheden niet gaat gebeuren. Ik denk dat ik het onverteerbaar zou vinden dat iemand anders een kind van mij heeft, terwijl ik dat kind eigenlijk zelf had willen krijgen.

 

Toch niet met een donor.... die donor is toch gezond...

Ik heb PCOS en gelukkig enkel Clomid nodig gehad om zwanger te worden. Vind je het dan ook slechte zaak dat ik nu kinderen heb, omdat ik PCOS heb? Geen verwijt, ik ben gewoon heel benieuwd naar je gedachtegang. Ik snap m namelijk helemaaaaal niet.

 

Nee, omdat ik genen heb die niet helemaal perfect zijn. Zelf het risico lopen om mijn kind met lichamelijke issues te belasten vond ik al een hele moeilijke keuze (uiteindelijk heeft het lot anders besloten) maar het is zeker een reden om niet te doneren.
Bovendien vind ik het idee ook wel moeilijk; wat als de karaktertrekken die ik met m'n genen mee geef niet begrepen worden door de ouders? Dat kan natuurlijk met een genetisch verwand kind al zo zijn, maar dan heb je wel de kans dat je je kind begrijpt omdat je dezelfde eigenschappen hebt, en het kind herkent dan ook dingen van zichzelf.
Ik hou heel veel van de vader waarmee ik opgegroeid ben, maar mijn biologische vader (die ik rond m'n 18e heb leren kennen) lijkt in veel opzichten op mij.

 

Ik zou het wel willen, maar dan voor vrienden of familie.
Ik ben zelf middels een zaaddonor zwanger geraakt en ik vind dit zo'n prachtig gebaar, zonder deze man had ik wellicht geen kinderen gehad, en al helemaal niet de fantastische meid die ik nu heb. Aan mijn eitjes ben ik ook niet zo gehecht maar het hele traject idd zou ik alleen willen doorstaan voor bekenden.

Draagmoederschap zou ik niet kunnen. De kans dat ik weer een stuitliggertje heb is behoorlijk groot met daarbij de kans op een nieuwe pnd, dat zou ik niet allemaal over doen voor een kindje die ik vervolgens weg geef. Ik vind het wel een mooi gebaar trouwens!