@Fennec ik zou het ook zo zien zoals jij, al was dit wel een van de dingen waardoor ik opzag tegen een ivf/icsi traject. Respect voor jullie
Ik kan me dat helemaal voorstellen! En ik vind het heel mooi dat jullie dat zo zien. Zelf zou ik wel kiezen voor vernietigen denk ik. Maar ik heb heel makkelijk praten natuurlijk!
Ehm..deze begrijp ik toch niet helemaal hoor. Het gaat nu om ECD. Er wordt een "gezonde" embeyo teruggeplaatst. Wat kan er dan in de toekomst misgaan?? Zo is er ook ivf pgd, dan worden embryo's met genetische afwijkingen juist gefilterd. Ik begrijp jouw post totaal niet.
Alleen aan mijn zusje of de vrouw van mijn broertje en nichtjes ( geen tantezegger maar mijn eigen nichtjes )...( mijn broertje heeft nog geen vaste vriendin...dus hypothetisch) Alleen aan mijn eigen genen dus. Niet mijn man zijn kant. Maar goed...zoveel goede eitjes heb ik inmiddels niet meer
Vrouw van je broertje heb je ook nog donorzaad bij nodig . Daarom is het voor mij ook niet zo’n issue. Heb geen zusjes en vreemden zie ik sowieso niet gebeuren.
Ik heb er naar aanleiding van het artikel naar gekeken en ik ben te oud. Maar ik heb het eerder wel overwogen. Ik kon het wel pas overwegen toen we zelf compleet waren. De gedachte dat iemand anders wel een kind zou hebben van mijn eicellen en ik niet zou ik onverdraaglijk vinden. Mijn broer is ooit gevraagd als zaaddonor voor een vriendin en toen heb ik dat ook als gedachte aan hem meegegeven. Niet omdat ik er tegen ben, maar omdat een kinderwens heel heftig kan zijn en het verdriet als het niet lukt heel groot. Kun je daar dan mee omgaan? Draagmoederschap is geen optie, ik vind zwanger zijn vreselijk en heb er erg veel last van. Dat kan ik mijn man en kinderen niet aan doen.
Niet alles gelezen. Als t traject niet zo zwaar zou zijn zou ik t zeker doen. Als man had ik allang aantal keer gedoneerd. Ik zie dat emotioneel niet als mijn kind oid... Anders vergaat dat eitje en nu kan iemand anders daar een kindje uit krijgen, vind ik een mooie gedachte. Draagmoeder zou ik niet kunnen. Heel misschien voor m'n zusje maar ook dat betwijfel ik
Ik heb het serieus overwogen voor mijn zus, in het geval het nodig mocht zijn. Uiteindelijk hebben ze na +4 jaar zelf een kindje gekregen. Had het nodig geweest, dan had ik het gedaan. Alle praktische feiten even daargelaten. Verder zou het ik niet doen. Mede omdat het nu voor mijn lichaam met een chronische auto-immuunziekte te belastend zal zijn.
Ik zou het wel doen, alleen juist niet aan bekenden, ik wil mijn eicel(len) best afstaan maar aan onbekenden. Draagmoeder zou ik nooit willen en kunnen zijn, je voelt het leven, bewegen en je zal moeten bevallen wat een hel moet het dan zijn om het kindje af te staan..
Ja Voor mij is een eicel maar een bouwsteen. Net als een zaadcel. Wij hebben een kindje gekregen mbv een zaad donor. Die heeft een bouwsteen geleverd voor ons zoontje. Ik ben zo dankbaar dat iemand dat heeft willen doen, onze kinderwens vervuld. Wat een liefdevolle daad. Het is dat ik te oud ben, het kan niet meer. Anders had ik het gedaan.
Eicel doneren wel, draagmoeder zijn niet. Sterker nog, ik heb op het punt gestaan om het aan te bieden maar toen was het betreffende stel me nog net voor en was ze spontaan zwanger geworden.
Ik zou geen eicel doneren, dan loopt er ergens een kind rond met mijn genen, die op mij lijkt enz.. Dat zou ik heel moeilijk vinden. Wij hebben na de icsi behandelingen 1 embryo door laten groeien tot stilstand zoals dat dan heet, oftewel weggedaan. Ik heb het daar ook heel moeilijk mee gehad, omdat je weet wat voor moois eruit kan ontstaan, maar dat er ergens een volbloed broertje/zusje van mijn kinderen rondloopt, dat hoort of bij ons, of niet.. Voor mijn gevoel dan.. Ik heb het zo beredeneerd van als we er 12 overhadden zouden we ze ook niet allemaal terugplaatsen, maar omdat het er maar 1 was, was er voor mijn gevoel nog wel ruimte voor te maken.. Ook al was het niet realistisch.. Voelde toch als een soort afscheid nemen. Draagmoederschap zou ik zo doen voor familie en vrienden.. Dat kan ik dan juist wel weer los van elkaar zien.. Lijkt me prachtig om een kindje te mogen voldragen voor een naaste die dat zelf niet kan..
Ja. Absoluut. Ooit was dit plan er ook voor iemand die dichtbij me stond. Maar ivm overgang en andere klachten kon het niet doorgaan. Maar als ik wel groen licht had gekregen, dan zeker wel.
Ik zou dolgraag m'n eicellen willen doneren. Ik heb er meer dan genoeg, ik wil zelf geen kinderen meer, maar het zou zo mooi zijn als ik er iemand mee kan helpen. Zou het heel mooi vinden om een ander te geven wat ze zo graag willen, maar wat ze zelf niet kunnen. Ik zou wel nieuwsgierig zijn naar de "uitkomst", zou de baby graag van een afstandje (als kennis) willen zien, maar ik zou het niet als mijn kindje beschouwen (kan dat?). Maar als de ouders dat niet zouden willen kan ik me daar ook heel goed bij neerleggen. Maar ik "mag" niet. Ik ben 2 jaar te oud (37) en ik heb zelf type 1 diabetes en dan ben je afgekeurd voor dit soort dingen (mijn kinderen hebben 1,5% kans om het ook te krijgen).
Tja dat ligt ook aan de situatie Stel ik heb mmm afgerond en mijn kinder wens is vervuld en er liggen nog eicellen in de vriezer dan kun je kiezen uit vernietigen, bewaren of afgeven. Ik zou in dat geval gaan voor afgeven. Waarom, omdat vernietigen van zoiets waardevols zonde is, bewaren zonder enig doel ook en ander blij maken mijn een goed gevoel zou geven. Gun een ander net zo goed een kind. Ben van mening dat dna je niet een ouder maakt maar het groot brengen met liefde wel. Dragen van een kind is zoiets bijzonders en zou dat een andere moeder ook gunnen Eicellen doneren en nog moeten opwekken met hormonen en met puncties er uit gehaald moeten worden om iemand zwanger te maken gaat me dan toch het te ver. De hormonen zijn gewoon echt wel heftig en kan je leven op zijn kop zetten. Voor een eigen kind, tuurlijk. Dan doe je dat. Voor een wild vreemde. Nee dat niet Aan zussen zou ik er zeker over na denken Denk wel dat ik hun dat geluk gun