Ik denk eerder dat het komt omdat een man alleen een kwartiertje porno kijkt en er voor een vrouw een behoorlijk traject aan vast zit. Ik zou geen moeite hebben met mijn man als zaaddonor overigens, maar dat is bij ons geen optie dus puur hypothetisch
@DastyQueen ik denk ook dat t voor mannen gewoon minder intensief is. Als ik met een orgasme zou kunnen doneren, prima. Ik zie t echt niet als een kind oid wat ik weg geef. Als ik man zou zijn zou ik zonder twijfel regelmatig doneren. Ik heb t m'n man ook wel eens voorgesteld maar hij wil t absoluut niet. Ik vond t altijd al, maar zeker nu ik een kind zelf heb, toch zo bijzonder om iemand zo te kunnen helpen. Met zo iets bijzonders. Ik denk er wel eens over na om te doneren. Maar vind t traject erg heftig....
Ja, zou ik doen (sterker nog: ik ben in gesprek geweest met iemand, maar dit is op niets uitgelopen om andere redenen). Voorwaarden: eigen kinderwens voltooid (maar dit is ook een voorwaarde om te mógen doneren) en ik wil contact hebben met de ouders. Wat mij betreft hoeft dat niet súperclose te zijn, maar anoniem zou ik niet willen. Mijn man is overigens sperma-donor geweest voor iemand, zij is alleen nooit zwanger geworden.
Ja absoluut Ik gun mensen dezelfde liefde als die ik heb voor mijn kinderen. Als ik er iemand gelukkig mee kan maken , waarom niet ? Ik heb mijn gezin compleet , maar ook als dat niet het geval zou zijn zou ik het best willen
Dat snap ik hoor, maar ik lees hier heel veel dat mensen het gevoel hebben hun kind weg te geven. Ik vraag me af of ze er hetzelfde over denken als het om sperma gaat ipv een eicel (even los van het traject wat daar aan vooraf gaat).
Ik vond het wel een beetje een gek idee toen mijn man sperma doneerde. Maar ik heb toch meer de filosofie dat een kind niet alleen de genen is, maar ook zichzelf wordt, mede door de opvoeding.
Het is geen keiharde eis. Ik heb contact gehad met de eicelbank van het UMCU en die gaven aan dat het de voorkeur heeft ivm een kleine kans op infectie en dus verminderde vruchtbaarheid tot gevolg, maar dat het geen keiharde eis is.
Oh, dat was het 'destijds' (ik geloof 5 jaar geleden) wel, dacht ik. Maar goed, het is dus sowieso mijn voorwaarde.
Ja voor mij zeker ook! Ik zou het heel pijnlijk vinden als er iemand zwanger word van mijn eicellen, terwijl mijn kinderwens niet meer vervuld kan worden als gevolg van de behandeling.
Het proces om eicellen te krijgen of om sperma te krijgen is nogal anders natuurlijk. Als wij vrienden of familie kunnen helpen met sperma donatie van mijn man dan doen we dat, wat mij betreft!
Dat zou ik dan weer niet doen, mijn "kind" is geen proef konijn. Klinkt natuurlijk dubbel omdat het ontstaat in een lab maar goed dat is gevoel.
Stel dat het voor heel naaste familie is dan denk ik van wel. Want dan maak je ook het verdriet mee. En ik denk dat je dan wel grenzen overgaat om degene van wie je houdt te helpen. Maar verder nee...
Gemiddeld is maar 1 op de 6 embryo's levensvatbaar. Het is dus niet zomaar een kind, ook wettelijk is dat niet. Uiteraard is je eigen gevoel altijd wat je moet volgen en als het voor jou verkeerd voelt is dat je goed recht.