Op tv hoorde ik net dat er zo goed als geen mensen zijn die hun eicel willen doneren, bij bijv. het UMC. Ik ben benieuwd hoe jullie er over denken. Is er een reden voor waarom je het wel of niet wil doen. Kortom dus: Zou jij je eicel willen doneren? (er komt een poll bij)
Zou het zeker wel willen doen, als de omstandigheden ernaar waren (qua gezondheid) en zou inderdaad zoiezo mijn eigen gezin compleet willen hebben, en aangezien dat al moeilijk word...
Ik zou het niet doen, allereerst omdat ik nog weet hoe ik was onder invloed van die hormonen en wat een hel mijn vorige punctie is geweest. Ten tweede zou ik niet met het idee kunnen leven dat er ergens een kindje zal rondlopen met 50% mijn DNA. Zou het voor mijn beste vriendin ofzo zijn dan zou ik er wellicht nog eens beter over nadenken...
Yep en al met mijn man over gehad, zodra ons gezin compleet is ga ik meer info over vragen maar dat gaat wel nog jaren duren.
Nou ik zou het misschien wel willen maar ik kom ammenooitniet in aanmerking met mijn lengte en gewicht hahaha (A)
Ik zou zelf wel mijn eicel willen doneren denk ik. Maar wel pas als mijn gezin compleet is, omdat er een risico is om onvruchtbaarheid. Ik vind het nu lastig om dit definitief te bepalen omdat ik nog bezig ben met het krijgen van een gezin. Ik heb er de pijn en moeite wel voor over om een andere vrouw te helpen zwanger te worden. Het zal dan technisch gezien wel "mijn" kind zijn voor de helft. Maar ik heb het niet gebaard en ik zal het niet zien opgroeien of kennen, dus ik denk niet dat dat me moeite zal kosten.
Ja, wanneer mijn gezin compleet is. Maar ik kom hoogstwaarschijnlijk toch niet in aanmerking want ik ben erg verminderd vruchtbaar.
Nee ik denk niet dat ik dat zou kunnen, het is toch jou dna, jou kindje, ik zou dat emotioneel niet kunnen, ik zou wel draagmoeder willen zijn voor iemand, ma dan wel pad als mijn gezin compleet is en alleen maar met een eicel van iemand anders
Dat lijkt mij dan juist weer moeilijker, al zou ik er ook over na denken als ik op die manier iemand kan helpen.. Maar dan ook echt pas, als mijn eigen gezien compleet is
Nee. En dat klinkt vreemd, maar ik zal me dan altijd verantwoordelijk voelen voor "mijn" eicel ( dus uiteindelijk mijn kindje).. Een kleintje van mij die ergens anders woont, leeft, opgevoed wordt, nee, ik zou me dagelijks schuldig voelen en zelfs mogelijk op den duur mij opbreken. Ik zou het niet kunnen.. Wat ik wel zou willen doen is draagmoeder zijn met een eitje en zaadje van een ander. Zou niet eens familie of naasten hoeven zijn..
Ja maar ben nu te oud mag maar tot 36 jaar . Dacht ik en daar bij ben ik denk niet gezond genoeg meer. Suimer...A
Als ooit mijn gezin compleet zou zijn zou ik het met alle liefde willen doen. Maar zoals het er nu naar uitziet moeten wij misschien zelf al nadenken over eventuele donors voor onszelf.
Ja, maar alleen als een van mijn zusjes een eiceldonor nodig zou hebben. Dan zou ik het wel aandurven en kunnen (denk ik!).