Nee zou ik niet doen. Gun (bijna) iedereen een kindje maar niet een die van mij gemaakt is. Ook laat ik niet vrijwillig met een naald in me porren. Ik vind het geweldig dat er vrouwen zijn die dit wel doen en dit er over hebben voor hun familie/vrienden of zelfs onbekenden.
Ik heb altijd gezegd eiceldonatie te willen doen, maar ben ik op terug gekomen na mijn laatste (hell) punctie. misschien als iemand specifiek mij zou vragen, en de persoon in kwestie mij dierbaar genoeg is, ik het alsnog zou doen. Ander puntje is, is dat na onze icsi pogingen er altijd hele slechte kwaliteit embryo's uitkwamen, en of dat ook aan mijn eicellen ligt... geen idee...
Ik heb gestemd op misschien maar dat zou alleen voor mijn allerbeste vriendin zijn en niet voor mijn broer of schoonzus.
Ik zou trouwens ook alleen kinderen met mijn man willen hebben. Dat is iets unieks van ons samen. Ik zou dus ook niet willen dat hij zaaddonor zou zijn. Technisch gezien is het gewoon mijn kind, ook voor mijn mijn gevoel. Ik zou hem/haar dan wel niet gedragen en gebaard hebben maar als je het DNA naast elkaar legt is het net zoveel mijn kind als dat mijn dochters zijn. Ik kan dat gewoon niet los van elkaar zien... Wie weet hoe ie opgroeid, en je kan er niks aan doen terwijl het wel je kind is! Respect dus voor de dames die het wel los van elkaar kunnen zien en het over hebben voor een ander. Ik kan het echt niet
en als je t nu eens andersom bekijkt, omdat je zegt dat je alleen kinderen van je man wilt.. zou jij kiezen voor een zaaddonor als je man ontvruchtbaar zou zijn?
ja ik zou het wel doen maar ik heb een aantal afwijkingen waardoor ik er niet in aanmerking voorkom (jaja buiten het feit dat ik dus prettig gestoord ben haha) Voor familie zoiezo wel want die hebben dezelfde "afwijkingen" zoiezo ben ik nu al in de overgang dus ben geen goede kandidaat, maar de WIL had er dus wel geweest. Ik zie het niet als MIJN kind ofzo, ik zie het meer als "bouwsteen" op weg naar een kind toe en als ik iemand een bouwsteentje zou kunnen geven om met hun liefde dan een kindje te maken (want het is dan hun kindje) is dat een mooi iets!!
Ik zou het wel doen als iemand anders geen kinderen kon krijgen, maar dan wel alleen bij vrienden/bekenden..
Nee echt niet, heb dan toch gevoel alsof ik mijn kind heb weggedaan. Alleen aan mijn dochter als ze later zelf geen kindjes kan krijgen.
Ja, maar dan alleen voor mijn zusje. Ik weet hoe graag zij kinderen wil en ik gun haar dat geluk meer dan wie dan ook. Mocht zij geen kinderen kunnen krijgen, zou ik haar daar absoluut bij willen helpen.
stel je donneert je eicel aan je beste vriendin, zij draagt en baart het kind... en daarna zie je het kind opgroeien... en bv je vriendin gaat niet goed om met het moederschap... wat zal dat frustrerend zijn... en nog niet te spreken over later als het kind groot is en erachter komt hoe hij/zij is ontstaan... en dus weet dat jij eigenlijk de biologische ouder bent... oh nee moet er echt niet aan denken!
Ik ben zelf van een zaaddonor, mijn dochter,en straks de tweede ook, zijn van een zaaddonor, wij willen onze resterende embryo's doneren,(verder heeft mijn man een donorhart en ben ik bloed en beenmergdonor)dus die eicellen zouden het cirkeltje rond maken, haha. Maar goed, dit is niet echt een gangbaar verhaal natuurlijk....dat snap ik ook. Ik sta er heel anders in omdat ik van alle kanten weet hoe het voelt. Als moeder van een donorkind, maar ook als donorkind.Ik weet dan dus ook dat degene die het kind op zal voeden de daadwerkelijke ouder is. Zoals mijn man van onze dochter is en mijn vader van mij!
Om deze reden zou ik dus juist NIET aan bekende willen doneren, maar wel aan een eicelbank zegmaar. Dit omdat ik dan niet weet waar het kindje terecht komt, en dan heel misschien pas als het kind 16 is info kan opvragen over mij. Draagmoederschap zou ik ook absoluut niet kunnen. Dat vind ik een stuk moeilijker, ook al zou het biologisch gezien niet van mij zijn, ik heb wel het kindje gedragen en gevoeld en gebaard. Nee dat zou ik echt heel erg moeilijk vinden.
Ik zou het niet doen. Ik zou er zelf geen fijn gevoel bij hebben. Het zal in principe een kind van mij zijn, opgevoed door iemand anders. Het idee dat een naaste mijn kind zou krijgen lijkt me juist nog moeilijker. Maar los daarvan vind ik dat je ook naar de toekomst van een kind moet kijken. Stellen met een onvervulde kinderwens zullen een kindje zeker fantastisch opvoeden en veel liefde geven maar het kind heeft op een gegeven moment recht op de waarheid. Ik vind het niet eerlijk om een kind bewust op te laten groeien bij iemand die niet de biologische ouder is. Er is namelijk een keuze hierin. Bij adoptie bestaat het kindje al en hoop ik zeker dat ze terecht komen in een warm gezin. Ik vind hier een groot verschil in zitten. Begrijp me niet verkeerd: het lijkt me verschrikkelijk om ongewenst kinderloos te zijn, echt heel erg. Maar het gevoel van een kind gaat daar voor mij boven. Ik kan me niet voorstellen hoe ik me zou voelen als ik te horen zou krijgen dat mijn biologische moeder me bewust gedoneerd zou hebben aan een ander.w
Ik denk hier eigenlijk al een tijdje over na... Ik weet niet waarom, maar ik doe graag iets waar ik mee kan helpen en dit lijkt me gewoon mooi omdat er een tekort is en het zo belangrijk is voor sommige mensen! Ik zit te kijken waar ik me op zou kunnen geven of voor een gesprek ofzo is ergens naartoe kan gaan. Ik ben nu 23, samen met mn vriend, 1 kindje. Maar wij zijn compleet. Wil geen kindjes meer. Ik zou graag meer weten over puncties en de behandeling en de bijwerkingen e.d. dus ik zit veel te lezen op internet. Het lijkt me allemaal erg pijnlijk... Dat wel! Tjaa moeilijk hihi. Ben er nog niet uit!
Ik zou wel graag draagmoeder willen zijn voor een bekende, met haar eicellen, Maar die van mij afstaan..... Daar moet ik nog ff over nadenken.... Dan wel aan een onbekende, zou het vreselijk vinden om iemand anders mijn kind te zien opvoeden....
Voor mijn zussen wel. Zij delen al een gedeelte van mijn dna, dus ik denk dat ik dat heel goed zo kunnen handelen. Dragen zou ik dan weer niet kunnen. Dat lijkt mij heel zwaar.