Ik heb al 4 icsi behandelingen achter de rug en 'moet' er nog twee voordat wij weten of we een tweede kindje gaan krijgen of niet. Voor mij is het antwoord nee. De stimuatie voor eiceldonatie (en dus icsi) valt mij erg zwaar. Daarnaast hebben wij geen garantie op nog een kindje. Mocht het niet lukken, is het voor mij emotioneel niet haalbaar wel te doneren maar niet nog een keer zelf moeder te worden. Mochten wij wel nog een kindje krijgen is het ook geen optie, maar ben ik ook al veel te oud (nu 39 jaar)
Ik ben er mee bezig! Ik weet zelf hoe moeilijk het kan zijn als een partner net dat belangrijke "deeltje" niet heeft. Mijn zoontje is via donorzaad verwekt en zonder de donor had ik hem natuurlijk niet. Eind van deze maand heb ik een gesprek met arts en psycholoog om eicellen te doneren .
Niet verkeerd bedoelt maar mensen die niet voor dit dilemma hebben gestaan en nog steeds kans hadden op een kindje van hun samen kunnen hier niet echt over meespreken. Ik en mijn ex hebben ook telkens onze grens verlegd.
Wauw dat wist ik niet. Wat speciaal eigenlijk dat je nu zelf mama bent/ word van donorkindjes. Hoe reageerde jij er zelf eigenlijk op toen je erachter kwam of toen je ouders het je uitlegden
Ik heb voor nee gekozen omdat ik het idee moeilijk vindt dat mijn kind(eren) dan broertjes en/of zusjes ergens rond hebben lopen die zij niet kennen. En ik natuurlijk biologisch gezien nog een kind. Dat is dus gewoon een gevoel wat ik niet goed kan onderbouwen. Ik heb wel heel veel respect voor mensen die zaad of eicellen doneren!!
Ja, ik vind het ook wel heel bijzonder, het heeft zo moeten zijn denk ik.... Ikzelf weet het pas sinds we gingen behandelen om voor de eerste keer zwanger te worden, een jaar of acht geleden nu,waar mijn dochter dus uit ontstaan is. Was zeker een shock, zeker ook omdat ik dus daarvoor van niks wist, geen enkel idee had. Wij hebben er dan ook voor gekozen om volledig open te zijn erover tegen onze dochter.
Voor mijn zusje zonder nadenken. Zou ik zelfs verder voor gaan. Voor een goede vriendin zou ik het overwegen. Voor onbekenden niet. Omdat de ongemakken te groot zijn, niet om emotionele redenen oid.
Het zijn wel gedachten die steeds door mijn hoofd gaan als ik alle verschrikkelijke verhalen zo lees, zeker ook nu ik zelf een kleine heb en daar heel gelukkig van word. Maar voordat ik deze stap zou zetten, zou ik eerst meer info willen lezen, gesprekken aan willen gaan en heel goed voor ogen willen hebben wat voor risico's het met zich mee brengt en wat er allemaal voor nodig is.
Nee, sorry voor alle mensen die een eicel nodig hebben. Ik zou het net kunnen. Bloed, beenmerg en straks organen vind ik allemaal geen probleem. Maar een kindje uit mijn ei-cel is "van mij". Ik zou voor mijn broers en schoonzussen en misschien voor goede vrienden wel overwegen (hoogtechnologisch) draagmoeder te zijn. Hoewel ik me realiseer dat dat emotioneel ook miet makkelijk is. (En juridisch ook een hoop haken en ogen heeft.) Maar dat zou ik denk ik niet kunnen voor een vreemde.
Dan moet ik bekennen dat ik geen draagmoeder zou kunnen zijn. Nu heb ik geen zus waarvoor ik dat evt voor zou kunnen zijn. Maar dat zou emotioneel gezien weer zwaarder zijn als eiceldonor. Yj81 ik heb het boekje "een wereldwondertje kid ma-ma" gehaald voor mijn zoontje en hopelijk straks voor zijn brusje. Wel idd erg heftig en echt het moest zo zijn zeg!
Ik zou het niet zien Als mijn kind, ook niet half of biologisch. Nee niks. Het is hun kind, hun opvoeding en zal me daar ook niet mee bemoeien net als dat ik bij andere kinderen en hun ouders zou doen.
Voor mij zou dat toch anders zijn. Bepaalde karaktertrekjes zijn toch wel genetisch bepaald. Dus grote kans dat je het kind dingen ziet doen waar je jezelf in herkent of je andere kinderen. Ik zou daar dan toch wel ideeën bij hebben hoe je daar 'het beste' (alles is relatief) mee om kunt gaan. Als een kind mij heel sterk aan mezelf of mijn eigen kind(eren) doet denken, zou ik dat toch moeilijker vinden om dat los te laten. Voor de ene schoonzus zou ik trouwens sowieso geen eiceldonor kunnen zijn, aangezien zij een relatie heeft met mijn (biologische) broer. Dus dat zou dan een gevalletje inteelt worden. Tenzij ze natuurlijk ook donorzaad zouden gebruiken. Voor mijn andere schoonzus zou het in principe wel kunnen, omdat die broer eigenlijk mijn schoonbroer is. (Maar al zo lang dat er nauwelijks verschil is en ik hem altijd ook gewoon mijn broertje noem en hij mij grote zus.) Toch zou ik het ook daar niet kunnen. Een kind na de geboorte afstaan dat van mezelf is, zou ik denk ik niet kunnen. Maar andermans zaad & eicel in mijn oventje , zou toch anders zijn. Je weet dan bij voorbaat wat de bedoeling is. En ik denk dat je het ook pas moet doen, als je gezin echt compleet is. Als je stiekem nog een kinderwens hebt, wordt het emotioneel erg beladen. (Bij hoog technologisch draagmoederschap is een compleet gezin ook echt een eis.) Maar ik denk dat ik juist erg trots zijn als ik een neefje of nichtje zou mogen dragen. Ik zou het alleen voor de betreffende moeder jammer vinden dat ze zelf de zwangerschap niet kan meemaken. Maar als dat voor hun de manier zou zijn om een kindje te krijgen, dan is dat iets waar ze zich hopelijk voldoende overheen kan zetten. Maar in dat opzicht lijkt het me voor de wensmoeder zeker zo zwaar, zo niet zwaarder, dan voor de draagmoeder.
Ik zou wel een eicel willen doneren, maaaaar dan wil ik eerst zelf zwanger zijn geweest en een kind hebben. Ik gun het andere moeders even goed om zwanger te raken, maar mijn wens is nu te groot om ergens ander een kind van mij te hebben rondhuppelen terwijl ik er zelf geen direct heb (uiteraard is dat andere kind ook van mij...)
Ja! Geen probleem mee. Het is maar een eitje, en je kan er zovelen eventueel mee gelukkig maken! Ik heb al kinderen en gun een ander dat geluk ook. Voor mij zou het dan niet mijn kind zijn, ik heb het niet gedragen en zal er ook nooit een band mee hebben, ook niet als er iemand dicht bij mij gebruik van zal maken. Omdat ik geen vruchtbaarheidsproblemen heb (afkloppen!) heeft een eitje niet zoveel waarde voor mij. Ik zal de rest graag afstaan! Waar kun je je opgeven?
ik mis de optie, alleen voor naaste familie. Een vriend of vriendin vind ik nog weer anders. Maar voor een zus zou ik het wel overhebben. Ook voor mijn nichtjes trouwens wel, aangezien ik het daar goed mee kan vinden. Dan zou ik er ook zeker van zijn dat het kindje goed terecht komt etc. en blijf je ook altijd contact hebben.
Als mijn gezin compleet is, of voor een bekende (mijn zus of beste vriendin bijv). Dan zou ik het wel willen doen
Aan mijn zussen. Met alle liefde. Ik zou als ik zelf onvruchtbaar zou zijn ook het liefste eicellen hebben van iemand die gedeeltelijk hetzelfde DNA heeft als ik en ik weet ook zeker dat mijn zussen dit zouden doen voor mij. Mijn vriend zou er meer problemen mee hebben als hij zijn zaad doneert aan zijn broer. Het ligt sowieso allemaal wat genuanceerder aangezien mijn zusje samenwoont met zijn broer. Dat is toch wel apart dan haha.
uhm ja hoor..ik heb dalijk 2 kinderen.. vind het genoeg dan ben ik net 23.. jong zat waarom zou ik mijn eicellen dan iedere maand weggooien terwijl ik er iemand gelukkig mee kan maken,,. voor een zus zou ik zeker ja zeggen een draagkoederschap kan ik dan weer niet
Ik vindt het zo gek om te lezen..... Het is maar een eitje..... Het is toch jouw'n ei .... Jouw'n helft van een kindje? Maar ik heb echt respect voor vrouwen die dit doen hoor....echt! Alleen zou ik het zelf nooit kunnen.
Ik denk dat het heel moeilijk is om dat vooraf te zeggen, hoe je je er dan bij zou voelen. Denk dat dat erg lastig in te schatten is.