Hun wilde de diagnose letterlijk gaan stellen en ik vond niet nodig met 3-4 jaar. Ik moest hem op een MKD doen en dan naar speciaal onderwijs want hij kon nooit naar een normale school / achterstand inhalen e.d. Ik heb mijn baan opgezegd en ben fulltime thuis gaan zitten bij hem, elke dag oefenen, 2 keer per week logo, 2 keer per week fysio, 4 keer per week naar PSZ (met speciaal programma dat wel) en hij zit nu op een normale school in groep 3 en alle "experts" snappen er niets van (psychologen, kinderartsen, pedagogen e.d.) Ik bedoel met de makkelijke weg dat ik ook me erbij neer had kunnen leggen en zeggen doe maar MKD, doe maar speciaal onderwijs, zonder er eerst zelf wat tijd en moeite erin te investeren VOORDAT het zover was (ik vind niets mis mee met speciaal onderwijs of iets hoor als het ECHT Nodig is, maar voel dat tegenwoordig erg makkelijk daarover word gedaan) Kennis van ons vond het wel makkelijk en heeft er bewust thuis niets aan gedaan toen ze wist van haar dochters taalachterstand en nu zit ze op speciale school terwijl ik weet dat ze er niets aan heeft gedaan verder, DAT vind ik erg. EN ik vind het dus ook erg dat zomaar medicatie word gegeven zonder eerst zelf thuis te gaan kijken naar andere oplossingen. Ik vind medicatie erg makkelijk, veel mensen vergeten voor het gemak de bijwerking (zie dat hier veel in de buurt namelijk) Als het ECHT moet dan moet het maar je kan ook heel veel zelf eerst proberen..
Ik ken meerdere zogenaamde "ADHD-ers" die totaal geen opvoeding ritme, regelmaat e.d. krijgen en toch die diagnose en medicijnen, dus blijkbaar worden niet alle kids en ouder gescreend hierop (wat wel zou moeten doen) en maar commentaar hebben dat ik mijn kind zo kort houd (ritme, regelmaat, op tijd naar bed, geen gekke dingen kunnen doen want dat trekt ie niet) maarja ik probeer het op zijn minst dat is wat ons kind nodig heeft dus pas ik me hierop aan, ja dat heeft vaak consequenties voor het hele gezin maar so be it. Voorbeeld is bv dat gisteren zijn crossmotor is gestolen als ik dat gisteren had verteld had ik vandaag niet naar school toe gekund , ik ga het straks vertellen en dan zit ik heel het weekend met een van slag kind, kan afspraken afzeggen hierdoor die we hadden staan want dat kan hij dan niet verwerken, dus wij stoppen de energie en moeite erin om hem op zijn eigen tempo te laten verwerken in een veilige omgeving. Ik had ook kunnen zeggen; boeien, hij dealt er maar mee, ik doe gewoon mijn ding, kortom moeite en tijd erin stoppen is de keuze die WIJ maken maar genoeg mensen ook niet.
Ik zou ook niet zomaar medicatie geven. Alleen als het niet anders kan. Maar ik weet wel dat ze mij nu aan het onderzoeken zijn voor autisme. Ik was slim genoeg om naar een normale school te gaan zonder problemen. Maar toen ik wegens extreem gepest te worden naar een andere school ben gegaan (speciaal onderwijs) ging er een wereld voor mij open. Wat een rust door de structuur die er heersde. Ik denk dat je bij ontkenning van bepaalde aandoeningen juist het kind problemen kan geven. Het zou aan de verwachtingen moeten voldoen die voor hun velen malen moeilijker zijn dan voor anderen of zelfs soms onmogelijk. Heb je enig idee wat dat met hun doet? De diagnose wordt niet zomaar gegeven. Overigens wordt mijn zoontje nu ook getest op autisme (2,5 jaar bijna) en ik ben ook fulltime thuis en doe zoveel mogelijk om structuur te bieden en regelmaat. Hij gaat naat een vve peuterspeelzaal. Logopedie vind ik onzin, hij praat, maar praat niet graag. Komt vanzelf wel.. Waarom zou je zoveel druk erop leggen? Mijn zoon zijn motoriek loopt ook achter, maar zoveel fysio daarom? Nee echt niet! Sorry maar je kan ook teveel druk op een kind leggen. En waarom? Alleen om te bewijzen dat hij iets niet heeft? Hoeveel druk je ook op hem legt een aandoening als ADHD of autisme heb je of heb je niet.. Kan je niks aan veranderen. Als je kind het wel hebt kan je het dragelijker maken door er rekening mee te houden en zeker weten niet door extra druk te leggen op het kind.
Vreemd want op die leeftijd kan et nog helemaal geen diagnose gesteld worden. Als het gedrag hem extreem is dan willen ze wel een vermoeden uitzoeken. Misschien dat hierover verwarring is ontstaan. En over de medicatie, et is inmiddels veel meer op de markt zonder al te veel bijwerkingen. Daarnaast wordt er standaard gezegd geen medicatie want bijwerkingen. Maar een echte ADHD er kan niet normaal functioneren zonder, is dat niet zielig?
Ja maar daar heb je meteen een goed punt, er zijn genoeg kindjes nog met de diagnose en medicatie die geen echte of geen heftige vorm van ADHD hebben, anders kan je het niet met alleen voeding en opvoeding oplossen. Ik heb bij het audiologisch centrum gelopen (daar doen ze ook gedragstesten e.d.) daar wilden ze testen gaan doen om de diagnose autisme vast te gaan stellen maar dat vond IK onzin met 3-4 jaar, ik heb gezegd dat ik dat pas vanaf een jaar of 6-6 eens wil gaan bekijken. Het woord valt regelmatig (ook op school) maar hij kan prima functioneren zeker met de nodige hulp van het gezin, ik ben nog steeds thuis want een hele dag (met verblijven) kan wel een keer maar is voor elke dag teveel, en om 3 uur moet ie echt zijn rust hebben. Opvoeding was hier al snel besproken en uitgesloten, ik kreeg vaak complimenten dat ik alles thuis al onder controle had, hij kwam juist alleen problemen tegen BUITEN huis omdat die mensen niet wisten hoe je een kind die wat anders werkt dan andere moet behandelen, gelukkig hebben wij een perfecte (normale basis) school die dat wel weet en waar dit geen enkel probleem is!!
Je kan het ook omdraaien, waarom geen moeite doen om er mer uit te halen wat er momenteel uitkomt, ons kindje heeft zijn achterstanden ingehaald, zit nu op een normale school en is happy juist doordat hij de kansen heeft gekregen die hij heeft gekregen. Je kunt het ook te weinig uitdaging bieden en je ergens te snel bij neerleggen, ik vind dat je het schuldig bent aan je kind om het een echte kans te geven om zo normaal mogelijk te kunnen functioneren straks. Als het niet gaat dan gaat het niet dan is dat prima , dan heb je alles geprobeerd en kan je jezelf in de spiegel aankijken en zeggen "we hebben er alles aan gedaan" maar zomaar ergens bij neerleggen dat kennen wij in deze familie niet, ik ben heel mijn leven al chronisch ziek en met DIE instelling had ik nu geen kids gehad, met een uitkering op bed gelegen, daar doen wij niet aan, we zetten onder schouders eronder met een positieve instelling en kijken wat we uit het leven kunnen halen.
Bij ons is ook alles gecontroleerd voor dylan met meds begon,we hebben thuis begleiding van kid ambulant we hebben toen we hoorden dat hij ass en adhd heeft een pictobordt aangeschaft die gebruiken we intensief, verder hebben we veel rust en regelmaat. ook is in huis alles schoon en opgeruimt. Toch moest hij aan de medicatie....heb het liever ook niet maar hij voelt zich zoveel beter...
Nee dat bedoel ik niet hoor ik reageerde op dat ze zei dat zij vindt dat het met haar kind prima gaat zo. Waarop ik dus vraag of iedereen dat vindt. Eerder zei ik al dat er ook goede alternatieven zijn. En het klopt, te weinig docenten zijn goed genoeg geschoold om goed om te gaan met kinderen met een probleem. Neemt niet weg dat 1 kind door de drukte in zijn hoofd ook problemen kan geven voor de andere kinderen in de klas. Als ouder van een kind met en als docent weet ik goed om te gaan met kinderen met ADHD en andere problematiek. Echter, ik kan het niet toestaan dat een kind met zijn gedrag het ahw verpest voor de andere kinderen en dat is wat de laatste jaren vaker voorkomt. Kinderen met wat voor problematiek dan ook voeren de boventoon in de klas, ze slurpen je kostbare tijd op, die je ook voor alle andere kinderen in de klas moet gebruiken. Elk kind heeft recht op evenveel tijd. Per leerling heb ik per lesuur ongeveer anderhalve minuut, een kind met een extraatje vraagt minstens 5 minuten. Dat vind ik niet erg, maar het gaat ten koste van andere leerlingen. Van mij hoeft een kind geen medicatie te gebruiken, absoluut niet, als het gedrag in de klas maar normaal is. Is dat niet zo en zie ik dat een leerling er last van heeft, dan vraag ik de ouders wel te kijken naar de VERSCHILLENDE mogelijkheden waarmee hun kind geholpen kan zijn.
Ja dat precies absoluut niet of de docent maar vindt dat er medicijnen gegeven moeten worden (al heb ik collega's die dat wel vinden hoor )
Maar als jouw kindje nu gewoon kan mee draaien op een normale school en zonder problemen in groep 3 zit vraag ik me echt af of hij autistisch is of dat hij vroeger alleen wat kenmerken had. Ik ben aan dat je geen niet met hebt laten testen.
Hij krijgt nog steeds speciale hulp en heeft nog steeds extra hulp nodig (in de zin van regelmaat, ritme e.d. maar ze gebruiken ook pictorgrammen bv.) hij heeft zijn achterstanden ingehaald juist omdat ie een hoger iq heeft en wij heb hebben getriggerd om het in te halen (wat ze nog willen gaan bekijken als ie wat ouder is) Wij hebben wel een hele fijn school, op een andere normale school had ie misschien niet mee kunnen draaien, in zijn klas zitten 22 kindjes, staan elke dag 2 juffen op de klas SAMEN met een onderwijsassistente en word extra hulp gewoon in de klas aangeboden. Gisteren waren er toevallig inspecteurs van excellente school en zij stonden versteld hiervan, dit moet op elke normale school haalbaar zijn maar die spenderen hun geld anders, hebben grotere groepen e.d. in een klas van 30-35 kindjes met maar 1 juf had ie allang "verdronken" geweest natuurlijk. Hij heeft nog steeds gehoorverlies (niet genoeg voor apparaat) en zit helemaal vooraan in de klas om alles goed te kunnen horen. Wij hebben wel veel mazzel met deze geweldige school natuurlijk, hij loopt bij de IB-er en gaat elke 3-4 maanden naar het audiologisch centrum om gehoor te checken en ze willen maar dolgraag hun testjes doen maar als ouder zijnde kan je ook andere oplossingen bieden die ook werken (zonder dat er perse een diagnose is) op andere scholen gaat dat misschien niet maar hier wel. Er zal wel een tijd komen dat andere mensen een diagnose nodig hebben voor nu en voor ons is hij gewoon "speciaal" en vind ik het niet nodig om hem autistisch te hoeven noemen, want wat bereik ik daar mee? We weten nu al hoe hij werkt en hoe we hem moeten begeleiden, schiet een benaming daar wat bij op? Ja andere instanties zullen het over een tijdje gaan nodig hebben maar onze school en ons gezin heeft dat niet perse... Ik snap wel dat een erge ADHD er anders werkt en dat je dan perse eerst ene diagnose moet stellen voordat mensen het serieus gaan nemen, helaas werkt de wereld nu eenmaal zo.. maar mijn enige commentaar is dat bij heel veel zogenaamde diagnoses of lichte gevallen er genoeg andere dingen kunnen helpen ipv meteen aan de medicijnen gaan. En dat IK VIND dat sommige mensen daar zich te snel bij neerleggen, als een juf zegt tegen mij dat ze niet met onze zoon kan werken en hij maar medicijnen moet gaan slikken om het haar makkelijker te maken om deze reden zou ik nooit medicijnen laten slikken. dus zeg maar eerst zelf alles proberen voordat je meteen aan medicatie gaat is het enige wat ik zeg, als het nodig is dan is het nodig (en ook zielig om niet te geven uiteindelijk) maar je moet er niet te makkelijk over denken het is een HULP middel en geen magisch pilletje.
Ja als ik dit zo lees, begrijp ik het meer. Het zitten de klassen vol en is er 1 leerkracht per klas. Jullie situatie is wel heel luxe maar besef wel dat dat niet vaak voor komt. Heel prettig dat het bij jullie wel mogelijk is. Ik dacht overigens dat er wettelijke regels zijn hoe groot klassen mogen zijn en over aantal leerlingen de formatie van leerkrachten berekend wordt. Hier in de omgeving moesten scholen juist meer bezuinigen en zowel onze als de school naar ons hebben een leerkracht moeten opgeven en klassen moeten samenvoegen. Jammer dat dat niet overal mogelijk is dan zouden met kinderen en kans hebben. Dat medicatie geen wondermiddel is weet ik helaas. Ondanks medicatie loopt het hier ook nog wel eens mis. Maar doordat mijn man pas op latere leeftijd de diagnose heeft gekregen kan hij hem goed vertrekken hoe het was voor maar ook erna.
Dat is natuurlijk ook altijd een lastige afweging om te maken. Aan de ene kant geef ik je gelijk: je jeugd is maar zo'n korte en bijzondere periode, laat een kind daarvan genieten. Het is gelukkig ook niet zo dat ik het altijd naar of moeilijk heb gevonden hoor! Maar bepaalde periodes staan me nog helder voor de geest. (tafels leren, om maar wat te noemen. Drama!) Maar ik heb ondanks bepaalde hindernissen en verdriet omdat ik 'anders' was, een gelukkige jeugd gehad. En wat die moeilijke en verdrietige periodes betreft: dat is nu toch een 'offer' dat ik achteraf de moeite waard vind. Omdat ik langer volwassen ben, dan dat ik kind was. En er dus langer baat van heb, dan dat ik er last van heb gehad. Toch een goede investering geweest dus. (Al was het onbewust, aangezien adhd toen helemaal nog niet bekend was.) Ik pleit trouwens voor een middenweg hoor! Een kind moet niet afzien doordat het steeds gewaarschuwd en gestraft wordt en tegen zijn eigen falen aanloopt. Natuurlijk moet er wel begrip zijn en een stuk begeleiding. Maar met die begeleiding alleen zonder medicatie, denk ik dat je toch beter leert omgaan met je eigen 'beperkingen'. (Dat wil zeggen: de gedragskenmerken die tegenwoordig als een beperking / last worden gezien.) Aan de ene kant een stuk acceptatie, aan de andere kant knokken om dingen aan te leren die niet vanzelfsprekend zijn. En dat leer je in mijn ogen beter zonder medicijnen dan met. Want zonder medicijnen worden al zoveel hindernissen weggehaald, zonder dat een kind zichzelf ervoor in hoeft te zetten. Maar goed, dat is ook weer afhankelijk van het kind natuurlijk. Ik heb het geluk dat er bij mij sprake is van een niet al te zware vorm van adhd en een behoorlijke intelligentie. En ouders die niet altijd even begripvol waren, maar mij wel veel structuur boden. Dat helpt natuurlijk wel om te compenseren en bepaald gedrag toch aan te leren. Bij een ander pakt dat misschien niet zo goed uit.
Ten eerste, veel respect hoor dat je het zelf zo aangepakt hebt en ook geweldig dat het voor jullie ook zulke goede resultaat heeft gegeven, maar ik vind het nogal kort door de bocht om te zeggen dat een MKD de 'makkelijke' weg is ... Een goed MKD of vergelijkbare instelling (mijn zoon is bij Kentalis geweest, gespecialiseerde dagbehandeling) doet hetzelfde als wat jij thuis gedaan hebt. Mijn zoontje kreeg ook intensieve logopedie, fysiotherapie, pedagogische begeleiding (vaak 1 op 2), en daarnaast kregen wij ouderbegeleiding, oudercursus e.d. Het heeft ons en ontwikkeling van mijn zoon ook erg veel goeds gebracht. Ben je dan echt een 'makkelijke' moeder als je hier voor kiest?? Ik zou het echt niet zelf thuis gekund hebben, mijn zoons probleemgedrag was zo intensief dat ik die uurtjes dat hij van huis weg was hard nodig had om op mijn werk (!) een beetje bij te komen. Als hij een weekje vakantie had en ik de hele dag met hem bezig moest, dan was ik daarna gesloopt, omdat hij nu eenmaal zoveel aandacht/energie vrat. Ik had het echt niet op kunnen brengen om hele dagen met hem te oefenen, heen en weer te slepen naar logo, fysio e.d. Bovendien was mijn zoontje finaal vastgelopen op een regulier kinderdagverblijf, dus een gewone peuterspeelzaal was ook echt geen optie geweest. En dan heb ik nog niet eens over het feit dat het voor mij financieel onmogelijk was geweest om te stoppen met werken. En, speciaal onderwijs.... dat valt ook echt niet zomaar in je schoot. Je moet heel uitgebreid kunnen onderbouwen waarom regulier onderwijs echt niet gaat. Het feit dat jouw kind nu (met hulp) regulier onderwijs kan volgen, zegt ook vooral iets over de capaciteiten/beperkingen van je kind. Dat zal voor andere 'probleemkinderen' (ADHD, autisme of wat dan ook), waarin ontzettend veel variatie zit, heel anders kunnen zijn... Mijn psychiater zegt het altijd erg mooi: ze moeten het toch met hun brein doen, meer oefenen/meer behandelen zal zeker niet altijd tot meer resultaat leiden...