Hij is vorig jaar juli naar een verpleeghuis gegaan, eerst alleen doordeweeks en na een tijdje volledig toen het echt niet meer ging. Dus ja. Al moet ik erbij zeggen dat hij allang uit huis had moeten zijn. Hij is gedwongen door de huisarts en als hij niet mee zou hebben gewerkt had deze het door de rechtbank laten afdwingen. Het is dus niet snel gegaan, al kan ik me voorstellen dat dit wel zo lijkt En ja, het is ook wel echt een opluchting, maar toch ben ik ook enorm verdrietig. En héél onwerkelijk om hem in bed en in de kist te zien liggen, eindelijk stil, eindelijk geen continue beweging meer. Hij straalde rust uit. Dit gedicht heb ik op zijn afscheidskaartje laten zetten: Er zijn geen woorden voor een zieke, van wie je weet hij redt het niet. Je streelt zijn wang, je ziet zijn ogen, je bent bewogen van verdriet. Toch ben je dankbaar voor het einde, dat na zoveel moedig strijden kwam. Omdat het niet alleen zijn leven, maar ook zijn lijden overnam. Zo voelt het namelijk voor ons.
Wat verschrikkelijk, en wat moedig om alleen verder te gaan omdat hij dit niemand wil aandoen. veel sterkte.
Als mijn ouders het zouden hebben zou ik me meteen laten testen en als ik eerlijk ben zou ik dat ook doen voor ik kinderen nam. Ondanks dat de uitslag spannend is zou ik het wel doen.succes met je keuze!!!