Ik zie mijn kind veel te weinig en daar voel ik me zo intens schuldig over. Mijn hart breekt als ik aan dat kleine mannetje denk. En het gekke is: het is nog maar sinds kort dat ik hem zo weinig zie. Ik studeer nog en heb jaren gewoon les gehad. Dat betekende een dag in de week vrij, dan bleef mijn zoontje thuis, en elke dag vroeg uit. Dan had ik de middag met hem en de avond en natuurlijk de weekenden. Maar nu loop ik vijf dagen in de week stage, van 8 tot vijf en zie hem maar zo weinig. Sochtends even en dan van half zes tot ongeveer 7 uur ( dan gaat hij slapen). En zoals vandaag, dan heb ik afgesproken met een vriendin om daar te eten en weet ik gewoon dat ik hem dan niet zal zien. Maar wat moet ik dan, nooit meer afspreken met vriendinnen? En straks wordt het helemaal erg. Mijn vriend en ik gaan uit elkaar en hebben co-ouderschap afgesproken. Als ik alleen woon moet ik wel veel werken om ons te kunnen onderhouden. En dan zijn er ook nog de dagen dat hij bij zijn vader is. Ik voel me zo schuldig, echt, zo mega schuldig. Als moeder zou je toch bij wijze van elke minuut van de dag bij je kind moeten zijn? Als ik dan savonds thuis ben dan kan ik voor mijn gevoel niet eens even een was erin gooien, want ik moet elke minuut die ik heb met mijn kind ook daadwerkelijk met hem doorbrengen. Ik vind het zo moeilijk en vermoeiend! Zou hij er last van krijgen dat hij me weinig ziet? Straks denkt hij dat ik liever werkte dan bij hem te zijn, wat helemaal niet zo is. Hij heeft het mega naar zijn zin bij het KDV maar de gedachte dat hij daar meer is dan thuis is echt killing. En toch...hij is altijd vrolijk zowel daar als bij ons thuis. Zijn vader werkt trouwens als zzp'er en die ziet hem dus vaker, hij haalt hem op, brengt hem weg en is soms een extra dag thuis met hem. Soms denk ik echt, waarom heb ik een kind genomen als ik niet megaveel bij hem kan zijn? En wat doe ik hem aan straks als ik alleen woon met hem, dat hij zijn vader ook minder ziet en ons niet meer bij elkaar. Ik vind het zo zielig zowel voor hem als voor mij. En het kutte is dat ik er gewoon zo weinig aan kan doen. Dit is de toekomst, ik zal mijn kind weinig zien. Maar ik heb het idee dat ik er nooit aan zal wennen... Sorry voor het warrige verhaal, ik heb ook geen idee wat ik hiermee wil eigenlijk. Herkenning? Steun? Gewoon spuien? Geruststelling? Geen idee, in ieder geval bedankt voor het lezen
Hoi, ik kan je herkenning geven. Maar dan in een iets andere vorm. Voor ik zwanger raakte van onze eerste, wilde ik alleen een kind als ik er voor hem of haar zou kunnen zijn. Altijd. Dat betekende dus dat ik zou stoppen met werken. Gelukkig is het hier mogelijk, maar ik zou me dus ook verschrikkelijk voelen als ik mijn kinderen zo vaak zou moeten missen (en de kinderen mij). Kun je misschien je sociale afspraken plannen op de dagen dat je kind bij de papa is? Je stage kun je neem ik aan niet anders plannen, maar zo heb je in ieder geval de avonden samen. Heel veel sterkte .
Wat enorm rot voor je, ja je bent er nu heel weinig maar onthoudt wel dat je nu een toekomst aan het opbouwen bent voor jou en je kindje, je geeft het goede voorbeeld door hard te werken voor jullie toekomst met een opleiding en straks een baan, dat is ook iets om trots op te zijn!
Mijn moeder werkte meer dan fulltime toen ik klein was, tot ik een jaar of 9 was. Ik heb nooit het idee gehad dat ze werken belangrijker vond dan ons, en ik heb ook nooit het idee gehad dat ze er veel te weinig was. Als kind is het gewoon zoals het is. En ik denk dat jij superveel geniet van de momenten die je hebt met je kindje, dat is veel meer waard dan een moeder die de hele dag zo half met haar aandacht bij haar kinderen is. Ik denk trouwens dat je best wel huishoudelijke klussen kunt doen als je kind er is hoor, doe ze gewoon lekker samen. Vinden mijn kinderen fantastisch
Ik begrijp dat je je schuldig voelt, maar zoals Dana schreef ben je bezig een toekomst op te bouwen. Ik denk ook dat het op een gegeven moment went, omdat het normaal wordt. Het gaat om quality time en niet om het aantal uren dat je doorbrengt met de kleine. Ik vind het ook verschrikkelijk dat ik over een week weer ga werken, maar ik moet wel. Verder word ik al zenuwachtig als ik de stad in ga zonder mijn kleine.
Ik haal er even dit zinnetje uit: Ja, ik herken dat gevoel wel, al is mijn tijd met haar thuis wel ruimer en minder gecompliceerd. (baan van 32-36 uur per week). Ik denk dat Dana gelijk heeft, je liefde blijkt ook aan hoe hard je aan de toekomst werkt. Stage en studie zijn tijdelijk, maar wel heel belangrijke ingredienten voor een stabiele toekomst in werk straks. Ik zou zeggen: geniet volop van elkaar op de momenten dat je samen kan zijn. En laat dat niet overschaduwen door dit schuldgevoel, daar kom je niet verder mee! Is het denkbaar om straks 32 uur te werken? Ik werk zelf 4 dagen (totaal 32-36 uur) per week en maak van de mamadag altijd een feestje. Vorig jaar was mijn werk nog zoveel dat ik die dag toch ook thuis moest doorwerken, dat vond ik echt afschuwelijk (ik moest mijn proefschrift afmaken toen). Nu neem ik die dag bewust vrij, lekker fietsen, koekjes bakken ofzo, met oma skypen, 100 boekjes lezen samen, etc.
Vervelende tijd inderdaad. Ik zou het persoonlijk niet kunnen denk ik. Maar goed, een toekomst opbouwen is wel belangrijk. Misschien kun je voortaan afspreken met een vriendin als je kindje bij je ex is. Ik zou zelf niet afspreken met een vriendin als ik mijn kind dan niet zou zien. Dan maar even niet.
Ik denk dat er heel veel kinderen in deze situatie hebben gezeten en er nog in zitten. Tegenwoordig lijken mensen sneller/meer uit elkaar te gaan dan vroeger. Ik denk ook dat dit een kwestie van wennen is, voor jezelf dan, je kindje weet niet beter. Persoonlijk zou ik er juist weer niet aan moeten denken om alle dagen thuis te zijn. Ik vind het heerlijk om op momenten mijzelf te zijn en niet mama. Ik werk dan wel geen 5 dagen dus dat is niet te vergelijken. Maar ik denk dat je er niet op deze manier naar moet kijken. Jullie zijn uit elkaar en je moet veel gaan werken om rond te kunnen komen, dat is het uitgangspunt. Nu de taak om de tijd die je met je kindje hebt zo nuttig mogelijk in te vullen. Dus afspraken maken als het bij papa is en het huishouden ook dan doen zodat als de kleine bij jou is je ook echt alle tijd voor je kindje hebt.
Op het kinderdagverblijf waar ik werkte merkte ik duidelijk welke kinderen 5 dagen op het kinderdagverblijf waren en niet. Vond het altijd zo zielig. Ik zou echt niet me kind 5 dagen weg kunnen brengen en dan ook nog in de avond met vriendinnen weg gaan, dan maar niet met vriendinnen weg of in het weekend als je zoontje mee kan ofzo. Als het echt noodzakelijk is, dan heb je geen keuze. Maar ik zou toch wel heel erg me best doen om er zoveel mogelijk voor me kind te zijn.
lastig hoor! je bent bezig een toekomst op te bouwen (hartstikke goed natuurlijk!) maar dat je dan je kind zo weinig ziet.... heel erg moeilijk lijkt me ook! Ik zou als ik jou was dan niet met vriendinnen afspreken , miss een keertje als je kindje weg is idd?
Misschien offtopic maar hoe merkte je dat dan ? Ik kan mij er wel wat bij voorstellen maar zou het graag ook willen weten van iemand die dat vanuit haar werk heeft ervaren.
Pff, dat lijkt mij ook wel moeilijk. Maar om eerlijk te zijn zou ik dan niet afspreken of afspreken wanneer ik mijn kindje mee zou kunnen nemen. Kijk, die studie kun je denk ik momenteel weinig aan veranderen, maar zou andere afspraken dan toch uitstellen.
Kun je jouw vriendinnen niet bij je thuis uitnodigen? Dan ben je toch bij je kindje én zie je je vriendinnen ook nog...dat was het eerste wat bij mij binnenschoot... Verder kan ik me heel goed voorstellen dat je het moeilijk vind. Ik moet over 3 weken weer beginnen. Ik heb het echt wat gevoel betreft voor me uitgeschoven. En als ik er nu aan denk dat Lucas straks 3 dagen per week naar de kinderopvang moet, dan krijg ik het echt benauwd en scheeuwt heel mijn lijf dat ik het niet wil op deze manier... Maar wij moeten wel, mijn man moet fulltime blijven werken en ik 3 dagen, anders kunnen wij de kosten van ons huis/vaste lasten e.d. niet meer betalen.... Daarom ben ik ook bezig een klein webwinkeltje te starten, en hoop stiekum dat dat een klein beetje gaat lopen....zodat ik misschien 1 dag minder zou kunnen gaan werken... Sterkte in elk geval!
Toevallig had ik het hier van de week met mijn oudste kinderen over. Ik heb ook tot ze een jaar of 6/7 waren bijna fulltime gestudeerd of gewerkt en ook wij hebben co-ouderschap. hun vader werkt fulltime Zij hebben helemaal nooit het idee gehad dat ik of hun vader er niet voor ze was, denk dat je daar niet bang voor moet zijn hoor! Geef hem gewoon quality time als ie wakker is. Jij werkt nu aan je toekomst en daarmee ook die van hem!
Ik begrijp je helemaal meid Ik riep vroeger altijd dat ik zou thuisblijven tot ze naar school zouden gaan. Maar helaas is de werkelijkheid helemaal anders... Ook ik voel me schuldig, ondanks dat hij het super naar zijn zin heeft bij de onthaalmoeder. Ook ik ben uit elkaar, en godzijdank geen co-ouderschap (daar is hij overigens véél te jong voor en hij zou me sowieso geen hele week kunnen missen, voor hem is die ene dag al méér dan zat, als ik ga werken) ook ik probeer 's avonds zo veel mogelijk met hem bezig te zijn. Tv en pc gaan pas aan als hij in bed ligt. Rest doe ik als hij slaapt. Douchen, afwassen, opruimen ed. Op zondag gaat hij naar mijn ex, dus heb in principe 1 dag per week dat ik echt volledig met hem kan bezig zijn, vind het ook véél te weinig. Maar, helaas, kan ik hem niet bij zijn "vader" weg houden...
Thanks ladies voor jullie reacties. Sterkte aan diegene in eenzelfe situatie Waren we allemaal maar miljonair zodat we lekker thuis konden blijven he Dat afspreken: ik woon nu nog samen met mijn ex, duurt lang voor je in Zwolle een huisje hebt, dus zolang ik nog bij hem woon spreek ik ook af met vriendinnen als mijn kind thuis is. Maaaar ik zou natuurlijk zoveel mogelijk hier bij mij kunnen afspreken of gewoon wachten tot hij op bed ligt. Als ik alleen woon en mijn zoontje is bij me ga ik echt niet de deur uit. Over werk: ik hoop dat ik straks met vier dagen werken ook rond kan komen zodat ik een dagje extra met hem heb! @Luffy90 ik ben ook benieuwd waaraan je dat merkte?
meid ik ken je gevoel helemaal. Zelf heb ik er wel bewust voor gekozen om te gaan werken. Ik ben ik niet als ik niet zou werken. Vervelende is dat in mijn vakgebied het heel moeilijk is om iets te vinden voor maar drie dagen oid. Een jaar lang ben ik op en neer gependeld naar mijn werk een uur reizen ver en heb ik dus op de dagen dat ik werkte mijn zoontje nauwlijks kunnen zien. Wat anderen ook al aangeven is quality time! Als jij hem op de dagen dat je thuis bent hiermee wel de volle aandacht kan geven dan lijkt me dat beter als een mama die wel thuis is maar geen aandacht geeft. Ik heb me ook een tijd lang erg schuldig gevoeld. Had ik wel aan kinderen moeten beginnen als je er zo mee om gaat? Zelf ben ik een kind van ouders die ook altijd fulltime gewerkt hebben en ik heb daar nooit last van gehad. De oppas van toen is als een tweede moeder en als je kindje het daar naar zijn zin heeft wees dan blij dat je dit hebt kunnen vinden. Persoonlijk ben ik ook van mening dat een andere kijk op het leven, zoals dit bij de gastouder wordt geleeft ook heel veel waarde heeft voor een kind. It takes a village to raise a child zeggen ze ook wel eens.
je hebt 3 dagen met hem als je 4 dagen werkt. En op de dagen die je werkt zie je hem in de ochtend en in de avond ook gewoon. Dus zie het van de positieve kant, je ziet hem best vaak.
Je kunt er op dit moment niet veel aan veranderen. Het is zoals het is en ondanks dat ik je gevoel goed begrijp denk ik niet dat het je zoontje gaat schade. Ik denk zelfs dat hij er ook wijzer uit kan komen als jij een goede band met hem en zijn vader op kan bouwen dan heeft hij een veilig thuis en dat is het allerbelangrijkste. Zorg dat je de uren die je samen met hem hebt dubbel en dwars geniet en probeer er niet teveel over in te zitten. Soms komt het nu eenmaal voor dat een uk vijf dagen naar de creche moet. Dat is de situatie en als je daar niks aan kan veranderen moet je je zelf geen schuldgevoel aanpraten. Het lijkt me dat je zoontje dat anders ook gaat merken. Succes en heb respect voor je ik zou het in mijn eentje niet makkelijk hebben net zo als jij!
Wat je ook zou kunnen proberen als je vier dagen werkt, om de week dat hij bij papa is je 5 dagen werkt en de week erop 3. Als je zoontje bij jou is.