Ondanks de vreselijke pijn van de BI/symfysiolyse en dat ik al een paar weken niks meer kan, wat ik erg frustrerend vindt, zeg ik volmondig "JA!". Het is 1 van de mooiste ervaringen die ik ooit heb mogen meemaken!
Lijkt me heerlijk we hebben nu 3 kinderen, na 2 kinderen hadden we zoiets van we zijn klaar toch begon het bij mij na een aantal jaar (6) toch weer te kriebelen, en gelukkig hoefde ik mijn man niet te overtuigen, die zei enkel maar dan moet je wel stoppen met de pil anders lukt het natuurlijk niet he die vond het ook wel weer leuk. Uiteindelijk ruim 1,5 jaar bezig geweest, en in de tussentijd de mededeling gekregen dat het op de natuurlijke manier wegens het slechte sperma van mijn man niet meer zou lukken, toch uiteindelijk vlak voor het bespreken van de volgende stappen (iui) toch nog spontaan gelukt. Na de bevalling zou mijn man zich eigenlijk laten sterriliseren maar nu 14 mnd later heeft hij dat nog niet gedaan, en als we het erover hebben zegt hij dat er toch niks meer inzit en vindt het wel goed zo. Ikzelf vind het ook wel goed zo, want ik ben inmiddels wel zo ver (en dat weet hij) dat als ik toch nog een keer zwanger zou mogen worden we daar toch heel blij mee zullen zijn ik ben er in tegenstelling tot de andere keren gelukkig verder niet echt mee bezig, en heb wel zoiets van als het lukt is het goed, en lukt het niet, dan schik ik me er simpelweg in. Ik zou nu niet zo ver gaan dat ik met behulp van de medische wetenschap nog een keer zwanger zou willen worden, het moet spontaan gebeuren en anders is het gewoon niet meer voor ons weggelegd. Maar het lijkt me heerlijk het nog 1 keer mee te mogen maken, niet alleen voor mezelf maar ook zodat de kleine een broertje of zusje heeft waar ze mee op kan groeien zoals de oudste met zijn 2en op zijn gegroeid. voor iedereen die zwanger probeert te worden heel veel succes in ieder geval
mijn eerste zwangerschap was zwaar en ik kreeg zwangerschapsvergiftiging middenin een maanen durende hittegolf. dit resulteerde uiteindelijk in een vreselijke bevalling omdat ik belandde in eht hellpsyndroom in het laatste stadium. ik heb daar een behoorlijke tik aan overgehouden maar het verlangen naar meer kinderen bleef. ik zat constand in strijd tussen gevoel angst en verstand en toen heb ik iteindelijk een andere gyn in een ander ziekenhuis geconsulteerd. deze was erg lief en heel geduldig en heeft alles uitgelegd van de vorige zwangerschap wat mijn eigen gyn dus niet deed. hij heeft me moed ingepraat en gezegd dat het nooit meer zo zou gaan als hun met mij omgegaan waren en toen heb ik de gok gewaagd. ik kreeg heel veel controles eerst bij de huisarts zelf ik hoefde dus niet naar de vk en later bij de gyn hoewel dit medisch noodzakelijk niet nodig was. hij heeft zich aan alles gehouden wat hij beloofd had tijdens de bevalling en alles liep als een trein. na deze bevalling heb ik geprobeerd mezelf erbij neer te leggen dat mijn gezin compleet was. wat het dus niet was en zo ging dat jarenlang door. ik kwam alleen toen de jongste 5 maanden was en dan is er weinig tot geen impuls om je gezin uit te breiden. maar de innerlijke strijdt bleef. voor mijn gevoel werd er door omstandigheden een keuze aan em opgedrongen die eigenlijk niet de mijn was en het verlangen bleef. na 10 jaar idige partner kennen en hij wilde dolgraag ook een kind van mij en hemzelf. eerst hield ik de boot af en wilde niet maar dat was puur vanuit verstandelijke redenen. mijn kinderen zijn inmiddels pubers zoals je aan mijn onderschrift zult zien. maar het zaadje was gelegd en mijn gedachtes en gevoelens kwamen weer in alle hevigheid in tweestrijd. dus togen we een jaar later weer naar de dokter voor een gesprek en medisch onderzoek en alles werd in orde bevonden. ik was prima in staat om nog een keer zwanger te worden natuurlijk met de kanttekening dat ik gezien mijn leeftijd rekening moest houden emt het feit dat het niet gemakelijk meer zou gaan waarschijnlijk en de kans op complicaties groter werd. ik heb toen vrij snel daarna de knoop doorgehakt als ik mijn derde kindje mijn droom die ik sinds mijn 14 koesterde wilde waarmaken dan was het nu of nooit, dus gingen we ervoor. met het idee dat het misschien niet meer zou lukken of lang zou duren. groot was mijn verbazing dat ik na 3 maanen zo zwanger als wat bleek te zijn. ik ben daar heel blij mee dat zul je begrijpen. ookal ben ik doodsbang voor de bevalling. dit wordt gezien mijn leeftijd wel eht laatste kleintje omdat we voor we aan dit avontuur begonnen waren als samen afgesproken ahdden dat we het zouden proberen tot ik 40 werd en daarna hield het op. gelukkig hadden we maar 3 amanden nodig en ben ik nu ondertussen dus 39 geworden. toch nog een heel jaar eerder dan ik ingecalculeerd had. maar een herhaling zal er dus niet meer komen. maar mijn droom als heel jonge tiener zal wel op het punt staan uit te gaan komen. iets wat ik 5 jaar geleden nog niet kon geloven. het kan raar lopen in het leven.
poeh............ zwanger zijn heb ik wel als heel bijzonder ervaren, in ieder geval tot aan de 7e maand. Daarna werd ik wel heel dik en was veel onmogelijk geworden. Maar die eerste maanden, ach die zou ik wel weer eens willen doen....maaaaaaaaaaar na een zwangerschap komt ook weer een bevalling, en dat is mij medisch gesproken ontraden door de huisarts. Daarnaast levert een zwangerschap en baring ook weer een nieuw kindje op, en voor mijn gevoel (en zeker voor mijn man) is het gezin af. Ik heb 2 gezonde kinderen en het risico dat er iets met een derde zou zijn wil ik niet lopen.
Bij mijn 1e zwangerschap ben ik letterlijk 9 maanden kotsend boven het toilet te vinden geweest. Wat was dat erg zeg! De bevalling verliep ook niet voorspoedig, mijn placenta bleef vast zitten, is operatief verwijderd, bloedtransfusie gehad, kindje was dysmatuur... Dus ik dacht nooit meer... Maar na een paar jaartjes begon het toch weer te kriebelen, ik heb altijd 2 kinderen gewild. Dus toch weer zwanger geraakt. Weer een verschrikkelijke zwangerschap, zware BI, met 31 weken gebroken vliezen, ruim 3 weken weeënremmers en mijn zoontje is met 34 weken via een keizersnede geboren, omdat hij net de dag ervoor dwars was gaan liggen...Weer bloedtransfusie. Ik weet nog dat ik tijdens de keizersnede dacht "zal ik vragen of ze met meteen maar steriliseren? dit nooit meer!". Na een half jaar ben ik gescheiden. Nu al weer 4 jaar een nieuwe partner, die graag een kindje van ons samen wilde (heeft van zichzelf geen kinderen). En na heel lang nagedacht te hebben, hebben we besloten er voor te gaan. In juli spiraaltje laten verwijderen en meteen raak! Deze zwangerschap gaat weer niet over rozen, ik moet veel rusten ivm een groeiachterstand, ben weer veel misselijk en doodmoe. En ik zie als een berg op tegen de komende bevalling... Maar ik had deze zwangerschap niet willen missen en ik geniet van ieder schopje dat ik voel. Ik zie het echt als een cadeautje. Hierna stopt het echt voor mij! Ik heb mijn lichaam genoeg laten verduren zo en ik word er ook niet jonger op....
ja ik zal nog wel een keer zwanger willen zijn eerst niet omdat ik eingelijk niet zo leuke zwangerschap heb gehad tot 10weken heb ik bloed verloren en met 20weken had ik ineens harde buiken bleek ik blaasontsteking te hebben daarna met 27 weken en 31 weken opgenomen geweest vanwege te vroege weeen gelukkig allemaal wel optijd geremd daarna kwamen we er achter dat sanne een hartafwijking heeft dus al met al best een stresvol zwangerschap dus toen sanne geboren was was ik zo opgelucht dat ze eruit was en dat ze meteen haar konden onderzoeken want ja dat kunnen ze beter als ze er is dan dat ze in de buik zit en toen heb ikook geroepen ik wilnooit meer zwanger worden alleen omdat het allemaal natuurlijk heel eng was was heel bang maar nu denk ik ja dit hoeft natuurlijk niet met de 2de ook zo te gaan dus aan de ene kant zou ik graag ooit een 2de willen maar aan de andere kant vind ik het ook wel eng maar ik zou graag wel ooit een tweede willen over anderhalfjaar 2 jaar ofzo eerst maar lekker genieten van sanne mijn grote wonder
soms heb ik wel even dat ik het zat ben en dat roze wolk gedoe is er bij mij al helemaaal niet maar dat komt meer omdat ik me een zwangerschap anders had voorgesteld denk ik. ik heb nu van de ene na de ander kwaal last maaaarrr ondanks alle ged*nder ben ik blij dat ik zwanger ben en zou op zn tijd ook echt voor een tweede gaan. mischien wordt mijn tweede zwangerscahp wel een eitje offff mischien wel erger dan deze je weet het nooit maar ik ik doe het nog wel een keer over hoor.
Mijn eerste zoontje werd geboren na een zwangerschapsduur van 23 weken, hij heeft het helaas niet overleefd. Daarna wilde ik gelijk weer zwanger zijn en gelukkig bleek dit ook zo te zijn, 2 meisjes waren er op komst! Dolgelukkig waren we ermee, helaas besloot het lot anders want ook deze twee meisjes werden te vroeg geboren na 23 weken zwangerschap. Ook zij hebben het niet overleefd, de artsen waren er inmiddels wel achter dat ik een zwakke baarmoedermond had en dat er dus bij een volgende zwangerschap een bandje omheen moest. Na bijna twee jaar werd na 38 weken een gezonde zoon geboren en dacht ik nu noooooooooooit meer, ik mag blij zijn met wat ik heb. Inmiddels weer 17 weken zwanger en nog steeds ben ik er niet over uit of we hierna ermee stoppen. Ergens lijkt het me wel leuk om over een jaar of 4,5 nog een kindje te krijgen maar anderzijds zijn die operaties iedere keer tijdens de zwangerschap ook niet echt bevordelijk voor mijn lichaam. Zeg dus nooit nooit maar voor nu eerst dit kindje maar eens gezond en wel op de wereld zetten en dan zien we wel weer verder.
Ik heb nu in totaal 8 zwangerschappen gehad waaruit ik 2 mooie meiden heb gekregen en zou best nog graag een lief klein kindje erbij willen....ik wou er altijd al graag 3.... Paps hier heeft ook al 2 kids uit een vorige relatie,dus we hebben al een gezin met 4 kids....Qua ruimte is het niet echt logisch om er nog een beebje bij de proberen te maken misschien en financieel moet t ook allemaal te overzien zijn natuurlijk.....,maarja ook daarin zouden we dan wel slagen... Ja het lijkt mij dus echt fanastisch om nog een x zwanger te zijn en mogen te bevallen!
Ik wilde ook nooit meer zwanger zijn maar nog wel een kindje erbij en dan heb je toch iets dat niet kan. Na de bevalling van Lena vond ik het zo heerlijk, mijn eigen lijf weer terug, trappen op rennen en en weer mijn eigen kleren! Dat heb ik echt gemist toen ik zwanger was, gewoon ´mezelf´ niet zijn. Maar toch besloten om er weer voor te gaan. Het zijn maar een paar maanden maar ik zie op tegen de laatste weken, mijn buik was zo groot en zo zwaar, pfuuu! Het tweede trimester, dat was echt mooi en ga ik nu ook echt bewuster meemaken dan de eerste keer denk ik. Maar dat het twee keer lukt, waarvan 1 x al met een prachtige gezonde dochter ben je natuurlijk al gezegend
hier me 4e zwnagerschap en 2e keer dat het goed gaat. Me eerste zwangerschap van me dochter was echt een zwangerschap waar ik voor teken. Nergens last van gehad, okee helaas heel veel aangekomen maar verder niet. Toen 2 miskramen gehad en nu weer zwanger en bijna 32 weken. Maar hierna toch niet meer. 2 is genoeg, het zwanger zijn zelf vind ik niet zo probleem, maar de hormonen maken mij toch niet altijd even gezellig maar 2 is gewoon genoeg voorlopig
wij zijn nu in verwachting van de tweede, weederom super spannend. ik zou een gezin van 3a4 mooi vinden mijn man 2 dus ik denk dat dit de laatste is we zien het wel verder heb ik geen hele zware zwangerschap gehad het is idd een heel groot wonder en mag in de handen knijpen dat alles goed gaat
ik ben nu inverwachting van mijn eerste kindje, een jongen.. Ik heb altijd gezegd dat ik 3 kinderen wilde. Maar dat was in de ideale situatie huisje boompje beestje in uiteraard een papa en mama. Ik ben nu perongeluk zwanger geraakt, en papa is out of the picture. dit was absoluut niet wat ik verwacht had van het krijgen van mijn 1e kindje. De zwangerschap daarentegen verloopt tot nu toe redelijk goed (op een hogebloeddruk, harde buiken na) En ik voel me goed. Ik denk dat als de situatie er ooit nog komt.. het huisje boompje beestje en wel een mama en een papa! dat er dan nog wel een kleintje komen kan.
Ik wil zeker nog wel een keer zwanger zijn. Ik vond het helemaal geweldig. Zelfs zo leuk dat ik er nu drie wil, terwijl ik er altijd maar twee heb gewild. Het enige dat ik minder vind is dat ik te veel ben aangekomen, maar daar moet ik de volgende keer dus gewoon beter op letten.
Ik kan niet wachten om weer zwanger te zijn, vond bevalling een eitje (ondanks weeen van 23 uur en uiteindelijk een keizersnee) zwangerschap vond ik alleen laatste weken niet zo leuk meer vanwege maagzuur en niet slapen, maar dat ban je snel weer vergeten als je dat kleine wonder hebt.... Wij wachten nog 4 maanden en proberen we weer...
Ik heb het al 2 keer mee mogen maken... En vond en vind het geweldig. Kan me ook niet voorstellen dat ik nooit meer zwanger zal zijn, dus hier hoop ik dat papa over een poosje over zn hart strijkt voor een 3e... Lijkt me geweldig. Maar ja, ik heb makkelijk praten, raakte steeds makkelijk zwanger, had goede zwangerschappen en prima bevallingen. Ik vraag me trouwens wel af, wanneer weet je dat je gezin compleet is? 'Voel' je dat al tijdens of vlak na de zwangerschap of duurt het even voor je dat weet? groetjes, Marit
Eens maar nooit meer! Ben nu zwanger van de eerste en ook zeker van de laatste. We willen beide maar 1 kindje gelukkig , maar want zwanger zijn is niet voor mij weggelegd.