Ja, zonder twijfel! Beste vrienden sinds mijn 14e en op mijn 20e is dat een relatie geworden en nu 6 jaar samen. Ondanks dat mijn fibromyalgie op kwam spelen aan het begin van onze relatie en konden we geen seks hebben door mijn vaginisme, het was dus zeker geen begin van onze relatie zoals we gehoopt hadden maar ik lijk met de dag juist meer en meer voor hem te voelen.
Grote kans van wel ja. Het is wel goed dat we niet gelijk een relatie hebben gekregen toen we elkaar leerde kennen (16 & 17 jaar) dan had onze relatie het nooit overleefd. Zeker niet met zijn player gedrag van destijds. We zijn op de goede tijd bij elkaar gekomen en zijn samen echt volwassen geworden. Al kan ik hem soms echt wel achter het behang plakken.
Ja maar achteraf misschien wel een paar jaar later. Nu was ik 17 en geen echte ervaring met andere mannen op zoenen en beetje voelen na van voor de relatie met mijn huidige man. Wij zijn bijna 20 jaar samen en 12 jaar getrouwd
Nee. Maar dan had ik mijn lieve zoontje niet gehad. Heb een lieve man maar door al zijn psychische ellende heb ik het gevoel dat ik ook niet meer ben wie ik ooit was. Maar goed, ieder huisje heeft zijn kruisje en het leven is nu eenmaal niet altijd feest.
Wat je nu schrijft komt me bekend voor....Ik heb het idee dat ik mezelf kwijt raak momenteel ... beetje bij beetje erin geslopen
Ik weet niet om wat voor psychische problemen het gaat, dus misschien is dit totaal niet van toepassing. Maar ik heb een vriend die niet tegen dingen kan die hij niet van tevoren gepland had, die heel erg is van het vaste herhalen en die redelijk grumpie kan zijn. Ik (nogal impulsief en gevoelig van aard) heb mezelf op een gegeven moment op mijn tenen laten lopen om het gezin erin mee te laten gaan. Totdat ik een punt bereikte waarop ik dat niet meer kon. Ik ben mijn eigen koers uit gaan stippelen. Nog wel binnen een structuur, ook al ik niet gestructureerd van aard ben is het toch goed voor mij. Maar ik ben gaan staan voor wat ik nodig heb (en wat de kinderen nodig hebben). Soms is het mogelijk om zelf die balans te gaan bewaken en om dat in de taal van de ander over te gaan brengen. Dat betekend in dit geval dat ik de dingen die ik erdoorheen druk op een gestructureerde basis doe. Ik plant een zaadje, laat hem groeien en daarna oogst ik de vruchten een aantal jaren. Het is een soort van touwtrekken wat je rustig aan moet pakken, met in je achterhoofd dat je de ander niet volledig op zijn gezicht voorover wil laten vallen. Je wint als de vlag in het midden staat. Zoek de ruimte op die je hebt zonder het welzijn van de ander wankel te maken. Welzijn betekend niet wat de ander wil, maar wat de ander aankan en nodig heeft. En bedenk de grens die jij hebt. Misschien ligt die een stuk terug. Wellicht kan je daar wel weer naartoe sturen. Is jouw gezin echt beter af als jij oog verliest voor dat wat jij nodig hebt? p.s. Sinds ik mijn vriend niet alles laat bepalen gaat het juist beter met hem en met ons allemaal. Vaak kan het inzicht van 2 mensen een beter resultaat geven. Al helemaal als die twee mensen compleet anders denken.
Moeilijk! Ondanks dat hij een geweldige vader en partner is. Zou ik denk ik niet weer voor hem kiezen. Er zijn wat dingen aan zijn kant waar ik heel moeilijk mee om kan gaan. 1 daarvan is hij is totaal geen prater. En ik wel. Dus dat botst soms wel.
Ik ben heel erg dankbaar voor de 3 kinderen die we samen hebben gekregen, maar met de kennis van nu zou ik NOOIT voor m'n ex hebben gekozen. Zoveel ellende en narigheid meegemaakt en mezelf compleet voorbij gelopen. Grrr....ik voel gewoon weer boosheid opkomen.
Heel eerlijk ik denk het niet. Onze meiden ben ik enorm dankbaar voor maar hoe hij een gezin ziet zou ik nooit meer voor kiezen