Nee dat zou ik niet doen. We verschillen te erg en veel komt alleen van mijn kant we lijken meer vrienden als partners. En ja ik kan scheiden maar we hebben bijna nooit ruzie en voor de kinderen is het ideaal dat we samen zijn (denk ik)
Lastige vraag. Weet ook niet direct een antwoord. Ik ben blij met wat we samen hebben en hebben bereikt. We komen van ver en mijn man heeft een lastig verleden. Maar daarmee ook trots op hoe hij nu is. Als ik zie hoe hij met mijn zoontje omgaat dan kan ik daar écht van genieten. We zijn 7 jaar samen en in die jaren hebben we ook zeker lastige tijden gehad, maar het nooit opgegeven. In die jaren zijn we beide ook verandert, maar nog niet helemaal waar we willen zijn, daar wordt nog aan gewerkt. Ik ben van het niet opgeven en het kijken naar de goede dingen, soms best lastig.. Maar of ik ook opnieuw voor hem zou kiezen (met de wetenschap van nu en zonder kinderen in het spel) durf ik geen antwoord op te geven eerlijk gezegd.
Ja! Er zijn altijd dingen die anders kunnen of wat fijner zou zijn. Maar dat is van mijn kant net zo. Het is een lieverd, hij zorgt goed voor ons en staat altijd voor ons klaar! Ik zou ook niet aan een andere man moeten denken
Ja zeker en vast. We zijn al zo lang samen en hebben het eigenlijk wel super goed. We vormen een goed team. Hier en daar zijn er uiteraard zaken die we wat minder vinden aan elkaar maar dat zijn geen grote zaken.
Nee. Wij zijn uit elkaar, en ik zou niet opnieuw voor mijn ex kiezen. Ik vind dat je zeker moeite voor elkaar moet doen, maar als het niet gaat is het ook goed. Je hebt maar 1x het leven, en ik snap niet waarom mensen ongelukkig in een huwelijk blijven voor kinderen of gewoon omdat het verder wel prima is. De les die ik heb geleerd is dat mijn eigen geluk belangrijk is. Mijn kinderen natuurlijk ook, maar ze zullen er ook niet gelukkig van worden als hun ouders niet blij zijn met elkaar.
Nee ik niet, als ik toen zou weten wat ik nu weet? Absoluut niet zelfs. Mijn man werkt in transport. En ik maar denken als jong meisje dat al die uren en dagen hij van huis is niet uit zouden maken. "Ik red me prima zo vaak alleen" dat was mijn gedachten. Valt dat even vies tegen. Zoveel jaren verder, intussen bevallen van een vierde, voel ik me eenzamer dan ooit. Dag in dag uit alleen. Dat terzijde zijn we ook zo verschillende mensen. Natuurlijk houd ik van mijn man. Zielsveel! Maar als hij links zegt zeg ik rechts. We zijn elkaars tegenpolen... Maar dat merk je niet als je zo vaak langs elkaar leeft en gescheiden bent. Behalve als het vakantie is dan komt die bom hard binnen vallen.
Ik zou ook zeker kiezen voor mijn man. Ik was 20 toen ik hem ontmoeten en we zijn bestemd voor elkaar. Waar ik wel heel graag andere keuzes in had willen maken samen met hem, ligt vooral op het vlak van ontwikkeling, investering en reizen. Ik ben wel blij met mijn studiekeuze, maar achteraf hadden we ook graag gezien dat hij iets anders was gaan doen. Te lang de situatie geaccepteerd zoals die was, en dan ben je 'opeens' 50, ga dan maar nog een nieuwe richting kiezen. Of lange reizen (nog voor de kinderen), nooit gedaan, maar had zo gaaf geweest.
Ik snap je heel goed.en precies om die redenen ben ik destijds wel gescheiden. Wij hadden ook nooit ruzie maar ik wilde geen huwelijk meer met iemand waarmee ik alleen vrienden ben. Het heeft wel een paar jaar geduurd voor ik de stap heb durven nemen en ik vind het nog steeds een verdrietig feit (voornamelijk voor onze dochter). Maar ik ben zoveel meer mijzelf sindsdien.. De partner die ik nu heb zou ik zeker weer opnieuw kiezen. Er is nooit garantie voor een happily ever after, maar we passen nu in elk geval goed bij elkaar, ondanks we ook wel verschillende meningen en verschillende verledens hebben. Hij laat mij zien waar het leven om draait en ik kan veel van hem leren. ♡
Jazeker! High school lovers hier. Samen volwassen geworden. Inmiddels 13 jaar samen dit jaar. Ik zou oprecht niet weten wat ik zonder hem zou moeten.
Ik weet het niet. Hij is ontzettend lief en kan goed met mijn grillen omgaan. Maar ik krijg weinig tegengas. Hij heeft niet echt een eigen mening. En daarnaast blijken wij qua niveau ook best wel een flink verschil te hebben. De simpelste dingen (voor mij) zijn voor hem niet te volgen en ik heb ook "maar" mbo gedaan. Dat heeft als resultaat dat ik echt alles moet regelen in ons gezin. Tot en met het ouderschapsverlof aan toe. Ik ben bij zijn werk wezen praten om een regeling te treffen, omdat hij er niet uit kwam. Dat voelde alsof ik naar school moest om met de meester van mijn kind te praten bij wijze van spreken. Hij geeft alles makkelijk uit handen zodat hij er zelf niet over na hoeft te denken. Ik heb daardoor niet 1 maar 2 kinderen in huis. Maar ik ben ondanks dat niet van plan om bij hem weg te gaan.
Ja! Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest namelijk... mij zou zelfs weer voor mijn ex man kiezen want dankzij dat pad ben ik hier terecht gekomen. Zonder mijn ex had ik mijn huidige man nooit never niet ontmoet. Wel had ik liever gehad dat beide kinderen van mijn huidige man zouden zijn geweest... nu veel ellende met ex en omgangsregeling met de oudste... q
Moeilijke vraag en lang over gedacht. En ik twijfel heel erg. Sommigen hier zeggen volmondig ja en dat kan ik niet zeggen... We zijn inmiddels 19 jaar samen waarvan 1 getrouwd. En samen 2 prachtige dochters. Alleen de laatste jaren is het voor mijn gevoel meer vriendschap dan een relatie. De passie mist, de knuffel hier en daar mist. Ja ik hou van hem maar soms denk ik dat er zoveel meer is in het leven. Uit elkaar gaan wil ik niet want ja we hebben het goed samen en ja ondanks dit gevoel zijn we samen 'gelukkig. Ik mis gewoon iets..?
Zeker weten! Er zal niemand zijn die beter past bij mij. Ondanks meer dan 20 jaar verschil zijn wij echte soulmates.