Dat "iets" en niet precies weten wat snap ik volledig. Ik zit alle dagen thuis met de kids. Hij werkt en altijd van huis. Ik denk dan ook vaak, is dit het nou? Moet ik zo oud worden? Altijd maar alleen zijn, alles alleen moeten doen, alles alleen regelen. Dat terwijl we nooit ruzie hebben. We verschillen dan wel enorm kwa karakter maar ruzie is er niet. Maar toch mis ik iets.
Absoluut. Het zit op alle fronten goed en voelt volledig logisch met hem. Enige jammere vind ik dat ik hem niet jaren eerder tegengekomen ben: had mij een huwelijk waarin ik (deels) niet gelukkig was, gescheeld. Vind het wel opvallend te lezen dat zoveel mensen hier twijfelen of het niet meer zouden doen. Hoop dat iedereen daar toch haar weg in vindt. Zo zonde om te blijven in iets wat niet genoeg is (al ken ik ook alle argumenten om dat wel te doen: het heeft me zeker vijf jaar gekost om echt voor mezelf te durven kiezen en voor iedereen is de afweging persoonlijk en anders).
Ik zou niet weer voor de vaders van mijn kinderen kiezen. Logisch, want het zijn niet voor niks exen. De vader van mijn zoon heeft me wel wat moois gebracht, namelijk het geloof in God. Ik was niet-gelovig en dat was het keerpunt in mijn leven (en misschien ook wel mijn redding, het ging niet goed met me in die tijd). Maar ik zou niet weer voor hem kiezen, we hebben niks gemeen en passen compleet niet bij elkaar. Mijn zoon was ook niet gepland (maar ben super trots op hem). De vader van mijn dochter... ik weet niet zo goed wat ik daar op moet zeggen. Ik had echt oogkleppen op en weet niet wat me bezielde. Ik heb er een prachtige dochter van overgehouden, maar nee... never again. Mijn huidige vriend had ik veel eerder moeten ontmoeten en tegerlijkertijd ook niet. Misschien waren we toen veel te jong en onervaren. Het leven en alles wat we hebben meegemaakt maakt ons denk ik nu het perfecte koppel ❤
Zeker. Maar ik was ook 'al' 27 toen ik hem leerde kennen. We hadden al ons eigen leven, onze eigen huizen, onze eigen spullen, en we kenden onszelf heel goed. Vervolgens hebben we 5 jaar gewacht voor we aan kinderen begonnen (voor mij de ultieme commitment). Dus ik kende hem al van voor tot achter, en mezelf, en hij mij. Ik heb met mijn volle verstand voor al zijn onhebbelijkheden gekozen en ben nog steeds gelukkig. Ondanks dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is natuurlijk, soms wil ik hem ook wel bij het grof vuil zetten
Je bent pas bevallen. Dat is een emotionele periode. Je hebt nu jouw handen vol, maar met de tijd kan je weer beter dingen gaan doen die je leuk vind.
Soms denk ik NEEEEE. Maar uiteindelijk wel hoor. Vorige week na BZV gekeken te hebben stelde ik mijzelf voor hoe het zou zijn als ik een nieuwe man zou zoeken. Wat voor eigenschappen die dan moest hebben en toen kwam ik toch wel op veel eigenschappen van mijn vriend.... nou gelukkig maar
Jawel.. We hebben zeker ups en downs maar zijn er altijd uitgekomen.. Tuurlijk gaat het soms even slecht en kan ik hem wel wat aandoen maar dat is ook heel snel weer over. Maar dat is ook normaal. Zonder hem had ik denk ik een heel saai hetzelfde leventje gehad als altijd.. oke, nu met corona waarschijnlijk helemaal eenzaam maar ik was altijd een feestbeest tot 25, elke week op stap, soms 2-3x op stap, 60 uur per week werken in de horeca, alle weekenden+feestdagen werken (geen probleem als single natuurlijk, daarna zuipen met het team).. maar toch altijd alleen slapen, alleen wakker worden, niemand om van te houden of leuke dingen mee te doen.. dat begon ik langzaamaan echt te missen, ik wilde ook zo graag een relatie, een toekomst, een kindje? Wie weet.. Ik wilde nooit in Nederland blijven wonen omdat ik eens in mijn leven een echte uitdaging wilde door naar het buitenland te verhuizen. Woon niet aan de andere kant van de wereld maar wel in het mooie Zuid Duitsland nu 650km van mijn geliefde stadje in Nederland af. Maar zou het zo weer doen met alles wat ik nu weet
Zeker weten! We waren jong (ik 19 en hij 23) toen we trouwden, maar het was zeker weloverwogen. Zijn nu 13 jaar getrouwd.
Soms heb ik ook wel het idee dat vooral werkende mannen hun werk als smoesje gebruiken om niet thuis te hoeven zijn. Ze zegt nl al dat hij zoveel van huis, maar zelfs met een fulltime baan moet je toch gewoon genoeg tijd kunnen doorbrengen thuis? En ik hoor dit zo vaak eigenlijk.
Ja hoor, ik werk ook niet en man fulltime en is er vaak voor de kinderen en gaat ook naar afspraken etc als dat nodig is of ik dat graag wil. Eerst deden we alles samen toen ik nog werkte en toen was het veel drukker.
Dat was ook toen mijn man fulltime buitenshuis werkte. En dan deed hij ook nog eens de boodschappen, afspraken op het cb etc. Hij fietste dagelijks 2 uur om van en naar zijn werk te gaan.
Zonder enige twijfel. Ik zou het liefst nog veel verder terug in de tijd gaan en nog langer met hem samen zijn. Ik heb 10 jaar (vanaf mijn 18e) verspilt in een relatie die nooit ergens heen zou gaan. Die al zo lang 'dood' was maar vanuit de gewoonte is blijven duren. Aan de andere kant heeft die situatie er wel toe geleid dat mijn huidige vriend en ik elkaar op een goed moment hebben mogen leren kennen. Hij is mijn alles en we vullen elkaar perfect aan. Inmiddels hebben we samen een prachtige dochter.
Soms heb je niet altijd een keuze, zelfs al zou ik gaan werken dan gaat mijn man nog niet meer thuis zijn aangezien hij in transport zit.
Oh ja. En we zijn allebei ook behoorlijk excentrieke mensen dat er voor ons beiden denk ik geen externe animo is haha. Veroordeeld tot elkaar en er nog blij mee ook.
Ja, ik wil geen ander. En heb er genoeg uitgeprobeerd We zijn 15 jaar samen en hebben een prachtige stapel kinderen gemaakt. Hoezeer we elkaar in een berg verdriet en ellende ook bijna zijn kwijtgeraakt, we vinden elkaar altijd terug.