Ik heb 8 jaar geleden deze beslissing genomen en nooit spijt van gehad! We hadden van te voren afgesproken dat ik zou stoppen met werken als onze oudste naar de basisschool zou gaan. Wij wilden niet dat zij door een ander naar school gebracht zou worden en gehaald zou worden. Wij zouden dan niet zelf kunnen doen ivm onze werktijden. Om het nog een beetje uitdagend te houden ben ik wel vrijwilligerswerk gaan doen. In alles merkte ik toen dat er veel meer waardering voor mijn werkzaamheden waren in deze doelgroep als dat mijn klanten mij ooit hadden gegeven tijdens mijn betaalde baan. Toen mijn man een aantal jaar geleden voor zichzelf begon ben ik zijn administratie gaan doen. Dit doe ik in de avonduren. Ik kan best begrijpen dat een ander het ziet als weinig uitdagend. Dat is het ook als je gewoon thuis blijft zitten of je uitstapjes alleen maar naar de supermarkt/speeltuin of kinderboerderij gaan. Als je vrijwilligerswerk gaat doen of je aansluit bij een groep moeders (peutergym, muziek op schoot enz) krijg je heus wel andere sociale contacten. Met mn collega's had ik verder geen speciale band ofzo, dat was puur werkgerelateerd, dus dat miste ik ook niet zo heel erg. Dat je je liever niet 24 uur met je kind bezig zou willen houden, of dat je denkt dat je dat echt niet kan. Dat begrijp ik niet helemaal. Maar dat zal waarschijnlijk samenhangen met het idee dat je denkt dat je sociale leven op z'n gat komt te liggen als je met je kind thuis blijft en dat hoeft echt niet!
Ik zit nu thuis omdat het kan maar ik word helemaal gek. Dit is echt niks voor mij! Ik ben dus alweer bezig met solliciteren voor een parttime baan. Ik ben wel kieskeurig want ik ga werken voor mijn plezier en niet omdat het financieel nodig is. Hoe lang het duurt voordat ik wat vind naar wens dat is nog maar de vraag...
Wat hierboven staat! Mijn moeder en mijn schoonmoeder zijn altijd thuis geweest, en dat hebben we allebei als prettig ervaren. Als ik denk aan het managen van je huishouden, en je baan, en de opvang, en de opvoeding... Ik zou gek worden van dat geren en gevlieg! Plus het feit dat ik in de retail werkte waar ik bijna geen vastigheid had en rare tijden werkte tegenover een rotloon en rotcollega's. Ik ben nu bijna een jaar gestopt met werken en ik heb er geen seconde spijt van gehad. Het enige is dat ik moeilijk kan wennen aan het idee dat ik financieel afhankelijk ben van mijn man. Ik ben 100% tevreden hoe het nu gaat! Mensen zijn er altijd een beetje neerbuigend over of begrijpen het niet, dat vind ik wel jammer...
Ik heb de eerste twee jaar en het eerste jaar van onze kinderen thuis gezeten, gewoon omdat het kon. Ik had een hele heftige drukke baan, waar ik wel erg goed verdiende, maargoed dat maakte mij niet zoveel uit. Toen de jongste 1 was ben ik weer gaan werken bij een bedrijf via via en dus gewoon omdat het me enorm leuk leek. En wat een geluk, ik werk nu parttime en heb het echt enorm naar mijn zin. Omdat ik weer werk heeft mijn man ook besloten om een dag minder te werken en zodoende hebben we maar 1 dag oppas nodig. Ik ben heel blij dat ik financieel in de positie was om niet te hoeven werken gezien onze kids wat extra verzorging nodig hadden, maar ik ben ook enorm blij met mijn uitdaging en dat ik die heb aangenomen .
Misschien wel stoppen met werken waar ik nu doe. maar dan zou ik of verder leren (dat wil ik sowieso nog) of vrijwilligerswerk gaan doen. Ik wil niet 24/7 thuis zitten, daar word ik geen leuker persoon van.
Het zou ivm handicaps van de oudste en de baby het makkelijkste zijn als ik mijn baan op zou zeggen. Zit momenteel nog in m'n ouderschapsverlof en de bedoeling is dat ik in november weer begin. Maar hoe combineer ik dat? Voor de oudste is het zeer moeilijk om oppas te vinden (kan niet naar regulier kdv) en het kdv van de baby is echt schreeuwend duur (600 EUR netto voor 2 dagen!) en ik moet in mijn functie minimaal 3 dagen werken. Ik zit nu al ruim 6 maanden thuis en ik kom echt tijd tekort en ben de hele week zo giga druk dat ik me afvraag hoe ik dat straks moet doen allemaal maar aan de andere kant wil ik ook mijn baan niet opgeven (vast contract, leuke collega's, leuk bedrijf, dichtbij huis) vind het echt heel moeilijk.
Nee, want ik vind het fijn om te werken en even "andere praat" te hebben. Eigenlijk combineer ik het nu, ik ben zelfstandig onderneemster, overdag ben ik thuisblijfmama en in de avonden en zaterdag werk ik.
Nee ik heb zeven maanden moeten wachten tot mijn nieuwenopleiding begon dus volledig thuis gezeten. Ik verveelde mij dood. Na mijn studie over 1 haar ga ik werk zoeken dat precies past bij de schooltijden van mijn dochter zodat we geen opvang nodig hebben.
Ik ben na 4 jaar ziek thuis zitten heel langzaam weer wat aan het werk en dat blijkt voor iedereen beter te zijn 😁. Laten we dus vooral, hopen dat dat goed blijft gaan en een echte baan wordt.
Dat heb ik gedaan. We redden het net aan op 1 salaris, kunnen geen gekke dingen doen, maar ik vind het héérlijk om thuis te zijn bij de kinderen, zeker deze jonge, belangrijke jaren. Die wil ik niet uitbesteden aan een kdv of een gastouder. Beste keuze die ik heb gemaakt.
Ja, kan ik heel kort in zijn. Dan was ik bijvoorbeeld wel vrijwilligerswerk gaan doen op school of ergens anders. Maar het kan niet, gelukkig heb ik leuk werk met fatsoenlijke uren en kan ik voldoende van mijn kinderen genieten.
Ik werk precies de schooltijden van mijn zoontjes dus haal en breng ze altijd zelf, en ben eigenlijk altijd thuis als hun er zijn. Als ik terug denk aan de baby-peuter tijd moet ik er niet aan denken om thuis te zitten, ik zou echt hartstikke gek worden. Ik heb de eerste anderhalf jaar thuis gezeten, zonder werk. Dit was niet zo erg, kinderen extreem prematuur geboren, dus veel zorgen en moeizaam herstel voor mezelf op emotioneel gebied. Ik was echter wel heel blij dat ik daarna weer kon werken.
nee, om verschillende redenen. het allerbelangrijkste is dat mijn man dan te weinig tijd met zijn kinderen zou doorbrengen. Wij hebben samen gekozen voor kinderen en hebben hele sterke mening over het samen opvoeden van kinderen. In mijn ogen hebben kinderen 2 ouders, en even sterke behoefte aan evenredige verdeling van tijd en opvoeding onder de ouders. Ik snap dat niet iedereen dat zo ziet, maar wij kijken op deze manier naar ouderschap, en mijn man heeft in zijn jonge jaren ook rekening gehouden in zijn carrière met de mogelijkheid om flexibel te werken zodat hij een actieve rol kan vervullen als vader. Als dat niet zo was, had ik iig geen kinderen met hem gehad. Daarnaast zou ik al die jaren studie weggooien. Alle inspanning, bestede tijd en [gemeenschaps]geld. ten slotte wil ik een voorbeeld zijn voor mijn dochters. Ik kan ze persoonlijk heel moeilijk stimuleren en ondersteunen in studiekeuze als ze vanuit huis meekrijgen dat de vrouw na die studie thuis moet gaan zitten. Wij hebben het opgelost door beide parttime te werken. Onze kinderen hebben geen andere opvang behalve papa en mama.
O nee moet er echt niet aan denken om te stoppen. Ik vind m'n baan super leuk en zou t niet willen missen. Ik werk 3 dagen. M'n dochter gaat 1 dag naar de crèche en 1 dag naar opa en oma en dat gaat echt heel goed. Vind t ook goed voor haar om ook een dagje naar de crèche te gaan als voorbereiding op school e.d.
Zit verplicht thuis en vind het afschuwelijk. Muren komen echt op mij af en mis het 'even niet moeder zijn'.. Dus nee, het is niet mijn keuze.
Nee, om meerdere redenen. Allereerst ben ik gewoon geen type om hele dagen thuis te zijn, ik heb echt soms die intellectuelen en sociale uitdaging nodig. Daarnaast kan ik het nu wel veroorloven, maar ik probeer ook aan de (financiele) toekomst te denken. Wat gaat studeren straks kostenvoor de kinderen? Bestaan pensioen en aow nog? En ik zou het zonde vinden van mijn investeringen in opleidingen en m'n persoonlijke ontwikkeling. Tot slot: een baan zoals ik nu heb of met dezelfde kansen die ik binnen nu en een paar jaar hoop te krijgen, krijg ik niet snel weer. Ik vind m'n werk te leuk om die mogelijkheden voorgoed kwijt te raken
Uit principe al thuis gebleven toen wij een kinderwens kregen. Dat wil zeggen we hebben alles sowieso op 1 inkomen opgebouwd. Ik vind het verre van makkelijk, sterker nog ik heb het de afgelopen twee jaar met regelmaat erg moeilijk gehad met mezelf. Depressies. En toch... mijn zoontje heeft mijn aanwezigheid duidelijk erg nodig en daar gaat het mij uiteindelijk om. Het beste voor hem. Dus ook al zouden wij het een stuk breder hebben wanneer ik zou werken; absoluut niet.