Ik zou ook zeker verder lezen! Ik zou wel iets minder korte zinnen gebruiken. Je maakt enorm korte zinnen en het 'puntje' breekt altijd weer. Te lange zinnen zijn ook zeker niet vlot leesbaar maar als je zinnen te kort zijn geef je het idee van een zakelijk opstel en gaat het meeslepende van de tekst een beetje verloren. Maar ik lees zeker verder
Ben het met de opbouwende kritiek van speeters helemaal eens! Verder ben ik heel benieuwd hoe het verder gaat, en blijf ik dit topic zeker volgen! Ik denk dat ze wel iets meer als haar jas uit gaat doen?
Wanneer is er een boek van? Zou het dan zeker wel willen lezen, terwijl ikhelemaal niet van lezen houdt! Willen natuurlijkwel weten wat er verder gaat gebeuren he...
ik wil ook meer haha meld het wel als er een boek van is vind erg spannend ben benieuwd wat een grote rol gaat spelen ... spannend verhaal in ieder geval
Woow erg goed zeg, ik zou ook verder lezen...heb 2 kleine puntjes die ik persoonlijk zou veranderen. De neonverlichtte letters op het dak zeiden "Grand Hotel". De "G" en de "T" flikkerden, de "L" was zelfs uitgevallen, is iets te gedetailleerd zou dat persoonlijk wat kleiner houden. En van het eerste stukje" Zou hij mij doorhebben? Zou ik in een niet vraagvorm zetten. Hij heeft me vast door of zoiets..... Maar verder vind ik het supertjes goed! Knap hoor!
Ik ben ook nieuwschierig geworden Alleen is die man te crimineel beschreven dat ik de hele tijd denk: meid zou je dat nou wel doen? Maar misschien is die man wel een verkeerde en dan is het wel goed beschreven
je geeft te snel teveel info vind ik persoonlijk. (hoe hij eruit ziet al meteen beschreven, terwijl het ook spannend is om dat nog even achter wege te laten, en alleen rare gedachtes te beschrijven, bijv: wat viel de 'ik' op aan hem, naast zijn haar, zijn houding? wat is het wat haar aantrekt? of is 'haar' een 'hij' ) maar je hebt het heel leuk geschreven. ik houd wel van die korte zinnen. maar als je het wat 'vager' zou houden zou het me iets meer trekken. maar de genre 'erotische thriller' heeft niet echt mijn voorkeur.
Nog een klein stukje vervolg dan Ik trok mijn jas uit en gooide hem op het matras. Daar stond ik, wachtend op wat komen ging. Er kwam niets. Hij bleef naar me kijken, alsof hij me van top tot teen keurde. Had ik maar mijn doorschijnende blouse van zwart kant aangetrokken, in plaats van de saaie coltrui die ik nu droeg. Een minirok in plaats van mijn jeans. Mijn zwarte laarsjes in plaats van de afgetrapte gympen. "Je bent mooi," zei hij, en stond op. Hij kwam voor me staan. "Kleed je uit, op je ondergoed na". Ik gehoorzaamde. De professor waarvan ik les kreeg op de Universiteit waar ik studeerde, noemde mij altijd een van zijn slimste en verstandigste studenten. Op dit moment leek het erop, dat hij zich daarin schandelijk had vergist. Wat ik nu deed, was allesbehalve verstandig te noemen. En dan studeerde ik nog wel psychologie. Ik hoorde freaks als James te analyseren, er een proefschrift over te schrijven of wat dan ook, maar ik behoorde me niet met volle overgave te storten in zijn machtsspel. Even later stond ik in mijn ondergoed voor hem. Hij bekeek me opnieuw. "Rondingen," fluisterde hij. In zijn ogen herkende ik de blik van een hongerige pitbull die al in geen dagen gegeten had. Gelukkig kwijlde hij niet. En hopelijk beet hij ook niet. "Ga op het bed liggen en trek je beha uit." "Je bedoelt het matras?" vroeg ik. Even dacht ik woede te herkennen in zijn ogen. Hij greep me bij mijn bovenarmen en drukte me tegen de muur. "Ik duld geen tegenspraak," siste hij. Toen kuste hij me. Zijn tong drong naar binnen, zijn kus kneusde mijn mond. Mijn lichaam werd vervuld door warmte, lust en angst tegelijk. Hij smeet me op het matras en ging zelf weer op de bank zitten. Ik trok mijn beha uit, zoals hij had gezegd, en even schaamde ik me voor mijn borsten, die klein en nietig zouden aanvoelen in zijn sterke handen. James trok zijn schoenen en sokken uit, en ontdeed zich daarna tergend langzaam van de rest van zijn kleding, op zijn strakke boxershort na. Brede schouders en een jongensachtig maar sterk lichaam. Geen borsthaar. Een gaaf, bleek jongenslichaam. Ik knapte bijna uit elkaar van opwinding en angst. Zou iemand met zó'n lichaam mij iets vreselijks kunnen aandoen? En zou ik dat wel als vreselijk ervaren, of verlangde ik er juist naar? Ik probeerde mijn gedachten en gevoelens te analyseren. Maar zulke situaties stonden nu eenmaal in geen enkel psychologieboek beschreven, dus legde ik me er maar bij neer.