Zouden jullie een verhaal dat zo begint verder willen lezen?

Ja het weggehaalde stuk krijgen jullie ook te lezen. Net als de rest van het verhaal. Maar ben er nu ff zwaar onderhoud op aan het plegen, dus ff geduld. Vast een klein saai stukje:


Ik huiverde. Het klopte; de school was gedeeltelijk afgebrand, net als in mijn visioen. Ik moest nu snel naar Donkerdam en een einde maken
aan de vloek. Ik nam het boek mee naar de balie en vroeg aan de bibliothecaresse of ze een kopie voor me kon maken van de
bladzijde waarop de school beschreven stond.
Daarna haastte ik me naar het treinstation, en kocht een retourtje naar Donkerdam. De medewerker achter het loket lachte.
"Donkerdam? Daar heb ik al in geen jaren een kaartje naartoe verkocht. Het valt me nog mee dat ze een treinstation hebben."
Ik glimlachte beleefd terug en pakte het kaartje van hem aan. Hij wees me op welk perron ik moest wachten, en vertelde me dat de trein
over een halfuur zou vertrekken.
Ik ging zitten op een bankje, stak een sigaret op en keek naar de menigte forenzen die in en uit de treinen kwamen en gehaast over de
perrons liepen.
Eindelijk arriveerde de trein, en ik stapte snel in.
Ik nam plaats bij het raam, in de hoop tijdens de reis een beetje naar buiten te kunnen kijken, maar het was zo smerig dat ik er nauwelijks
doorheen kon kijken.
Het viel me op hoe leeg de trein was. Verderop in de coupé zat een oude man in te dutten. Verder was er geen levende ziel te bekennen.
Misschien logisch, want de trein reed niet richting de grote steden, maar juist richting het platteland, de bossen en heide.
Toen de trein in beweging kwam, voelde ik me steeds zenuwachtiger worden. Ik had het gevoel dat ik op geheime missie ging; en als ik
erover nadacht, was dat ook wel een beetje zo.
Hoe verder we reden, hoe verlatener het werd. Af en toe stopte de trein bij een tussenstation van een nietszeggend dorpje.
We reden langs diepe, donkere bossen, wijd uitgestrekte weilanden en verlaten landweggetjes. Donkerdam deed zijn naam eer aan;
hoe dichter bij het stadje we naderden, hoe donkerder de lucht leek te worden. Ook rommelde het wat in de lucht, een voorteken van
onweer. Het regende zachtjes tegen de ruiten.
Na ongeveer twee uur stopte de trein bij het eindstation Donkerdam. Eindstation. Toepasselijk, dacht ik bij mezelf.
Ik stapte uit. Ik had geen idee waar van Donkerdam de oude school lag, maar erg ver kon het nooit zijn in een dorpje met maar tweeduizend
inwoners. Ik liep een willekeurige richting uit. Nergens een centrum, nergens een hoofdstraat. Donkerdam zag er troosteloos uit.
De straten waren leeg en verlaten, voor nagenoeg elk raam waren de gordijnen gesloten en ik zag nergens een winkeltje of wat dan ook.
Er lag een grijze gloed over dit stadje, dat me diep triest stemde.
Er stond een harde, ijskoude wind.

 

Je maakt me verlegen hoor