Zouden jullie een verhaal dat zo begint verder willen lezen?

Ben nu iets aan het reorganiseren en als dat klaar is plaats ik de rest! (in gedeeltes hoor haha, houd de spanning erin)

 

Er stond een harde, ijskoude wind en het regende zachtjes.
Verderop zag ik een vrouw lopen. Ik zette de pas erin en haalde haar in. "Mevrouw, mag ik u iets vragen?"
"Tuurlijk".
"Ik ben opzoek naar de scholengemeenschap Donkerdam, weet u waar die ligt?"
De vrouw keek me argwanend aan. "Waarom wil je dat weten?"
"Ik ben fotografe," loog ik. "Ik maak een reportage over oude schoolgebouwen."
"Spookgebouwen, zul je bedoelen," zei de vrouw bits. "Ik wil je best de weg wijzen, maar je bent zelf verantwoordelijk voor het
betreden van het pand."
Ik volgde de weg zoals de vrouw die gewezen had, met luid bonkend hart. Wat was er toch met dat pand? Behalve dat er een grote brand
gewoed had, scheen het bij de inwoners bekend te staan als spookgebouw. Toen ik de vrouw daar de reden voor had gevraagd, was ze
met grote passen weggebeend, zonder nog iets te zeggen. Dit gaf me het gevoel dat ik weer een stukje dichterbij was met het oplossen van
de quest, zoals ik het in mijn hoofd noemde.
Na ongeveer tien minuten lopen doemde het schoolgebouw voor me op. Het was groot en massief; meer dan in mijn visioen. Toch herkende
ik het gelijk.
De deuren en ramen waren dichtgetimmerd, op één raam na. Ik trapte tegen een deur aan.
"Wat moet dat daar?!" zei een mannenstem. Een oudere, grijzende man kwam op me afgelopen. "Wat doe je daar Ik zou maar gauw wegwezen
als ik jou was."
"Wie bent u?" vroeg ik.
"Ik zag je hier lopen. Ik woon hier in de buurt en maakte een wandelingetje."
Ik besloot de leugen die ik eerder tegen de vrouw verteld had, te handhaven. "Ik ben fotografe. Ik maak een reportage voor mijn plaatselijke
nieuwsblad, over oude gebouwen."
De man lachte. "Dan had je beter een ander gebouw kunnen uitzoeken."
Ik besloot het over een andere boeg te gooien. "Volgens mijn bronnen gaat het gerucht dat het hier spookt. Kunt u mij daar, als bewoner van
Donkerdam, wat meer over vertellen?"
De man glimlachte. "Zeg maar jij. Ik heet Gerald, trouwens. Ik woon hier tegenover. Loop je even mee voor een kopje thee?"
Deze bewoner was in ieder geval een stuk vriendelijker dan de vrouw die ik eerder ontmoet had.
We liepen samen naar de kleine seniorenwoningen waar Gerald woonde. "Het is hier prachtig," zei hij. "Ik woon hier prima. Mijn achtertuin
grenst aan de bossen."
Geralds huis was typisch ingericht zoals je zou verwachten van een seniorenwoning, inclusief parkietje in kooi, een bruin met beige gebloemd
vloerkleed en vergeelde kanten gordijntjes voor de ramen.
We gingen in de keuken zitten, aan tafel. Gerald vulde een fluitketel met water en zette hem op het gasfornuis.
Hij kwam tegenover me zitten.
"Vertel eens, kind. Je komt hier duidelijk niet vandaan."
Ik schudde mijn hoofd. "Ik ben net afgestudeerd in de journalistiek. Ik woon praktisch aan de andere kant van het land."
"Wat brengt je dan in 's hemelsnaam hier?"
"De verhalen die rondgaan over de Christelijke Scholengemeenschap Donkerdam."
Gerald keek me even doordringend aan. "Een school is het eigenlijk al lang niet meer. De laatste paar jaar werden de oude klaslokalen verhuurd
aan clubjes. Soms kwam er een schaakclub, soms een breigroepje voor dames op leeftijd."
"Dus het was vroeger wel een school?" vroeg ik.
"Jazeker. Maar een hele Christelijke, net zoals heel Donkerdam eigenlijk. Er zijn in korte tijd veel leerlingen overleden, op de meest gruwelijke
manieren. Hoe dat precies gebeurd is heeft de directie van de school nooit willen vertellen. Maar kort daarna is hij gesloten, omdat iedereen
geloofde dat er een vloed op het gebouw rustte. En tijdens de brand is dat ook wel bevestigd."
"Wat is er gebeurd?" vroeg ik nieuwsgierig.
De ketel op het vuur begon te fluiten. Gerald kwam zuchtend en steunend overeind en zette thee voor ons.
"Ja. Op een avond in november, tien jaar geleden, brandde het gebouw voor een gedeelte af. Eerder op de avond had zich een regelrecht drama
voltrokken in één van de klaslokalen."

 

Gerald zuchtte. "De laatste paar dagen voor de brand kwam 's avonds altijd een clubje bijeen. Zogenaamd
een discussieclub van de één of andere politieke partij. Maar het bleek een sekte, die Satan aanbad."
Ik trok mijn wenkbrauwen op. "En toen?"
"Ze deden allerlei rituelen, onder anderen met vuur. En zo is de brand ontstaan. Mensen die voorbij het gebouw liepen als zij er hun bijeenkomsten
hielden, hoorden ze altijd in koor spreuken opnoemen in het Latijn. En ze hielden dus van vuurtje stoken." Gerald lachte.
"Maar die avond was alles anders," vervolgde hij op geheimzinnige toon. "Wat er precies gebeurd is, weet niemand. Wel dat alle tien leden van
het clubje die avond overleden zijn. In het gebouw. De politie heeft destijds bekendgemaakt, dat het erop leek dat het clubje collectief suïcide
heeft gepleegd. Maar harde bewijzen zijn er niet. Drie leden hadden zichzelf verhangen. Voor de rest schijnt het een bloedbad geweest te zijn.
Daarna is er brand ontstaan, vraag me niet hoe. Alle levenloze lichamen zijn verkoold. Het was een drama om ze te identificeren.
Er waren zelfs enkele bewoners van Donkerdam bij. Slechts één persoon is aan het drama ontkomen."
"Wie?" vroeg ik.
"De leider van die sekte. Degene die ze waarschijnlijk heeft aangezet tot zelfmoord, of misschien zelfs vermoord heeft. We zullen het nooit weten."
Mijn hart bonsde in mijn keel. "Weet u...weet je, bedoel ik...weet je misschien zijn naam?"
"Jazeker, die naam zal ik nooit vergeten," zei Gerald. "Hij was altijd al een vreemde eend in de bijt, hij..." Gerald maakte zijn zin niet af.
Zijn ogen werden groot en rolden naar boven, zijn lichaam begon te trillen en zijn tong stak uit zijn mond. Zijn borstkas ging hevig op en neer.
Ik gilde en sprong overeind. Net op tijd, voor hij omviel, wist ik hem op te vangen.
Zijn lichaam was intussen gestopt met trillen. Er liep een dun straaltje kwijl uit zijn mondhoek over zijn kin. Ik schudde hem aan zijn schouders
door elkaar. Het had geen zin meer. Gerald was dood.

 

hij is niet echt overleden nee