goed zeg! ik zou nog twee woorden veranderen. drie stukken terug had je het over donkere gloed. ik zou van gloed eerder mist of zo iets maken. (ook weer niet direct mist, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel) gloed klink nog wel mooi, en niet zo duister. en ik zou in het voorlaatste stuk niet zeggen ze volgde gerald, maar ze volgde de man. ik vind namen zo snel persoonlijk worden ik blijf liever in het mystieke hangen. ik snap dat je vervolgens wel over moet naar die naam, maar nog even teruggrijpen naar de man en daarna weer naar gerald zou ik prefereren maar verder echt goed! ben benieuwd naar het vervolg. moeten we nog lang wachten? 8)
Ik rende Geralds huis uit, terug naar de school. Ik moest dit nu stoppen, voor er meer doden vielen. Ik trapte opnieuw tegen de dichtgespijkerde deur. Al mijn wanhoop botvierde ik op de deur, en na een paar flinke trappen begaf de houten plaat het en viel naar binnen. Van binnen zag de school er precies hetzelfde uit als in de visioen. De brede, stenen trap naar boven. De macabere uitstraling. De brand had overal gitzwarte schroeivlekken, verkoolde stoelen en bureau's en zwartgeblakerde plafonds achtergelaten.
Ik rende opnieuw de trap op, net als in mijn visioen. Opnieuw rende ik als een bezetene door de lange, donkere gang. Het verbaasde me niet dat de gang, net als toen, begon te schudden alsof er een aardbeving aan de gang was. Elk normaal mens zou hiervan geschrokken zijn, misschien zelfs doordraaien en uiteindelijk in een psychiatrische kliniek belanden, maar ik niet. Juist omdat ik niet wist wat ik kon verwachten, hield ik met alles rekening. Het onmogelijke was niet langer meer onmogelijk na alles wat er gebeurd was de laatste paar dagen; zelfs ik, de nuchtere Anna, had ingezien dat niet alles waarvan gewoon werd aangenomen dat het niet bestond, ook daadwerkelijk niet bestond. De gang begon steeds harder te trillen en te schudden, en ik had moeite mijn evenwicht te bewaren. Het leek uren te duren voordat ik het lichtpuntje aan het einde van de gang zag, waarvan ik wist dat het het toilet was, maar in feite kon het niet langer dan tien minuten geduurd hebben. Het begon te waaien. Hoe verder ik het licht naderde, hoe krachtiger de tegenwind werd. Ik kwam nauwelijks meer vooruit. Voor het eerst sinds ik hier was klonk het duivelsgelach. Eindelijk naderde ik het toilet. De wind had het opgegeven en was gaan liggen. Buiten adem keek ik in een van de gebroken spiegels aan de wand. Ik had er nog nooit zo slecht uitgezien. Opnieuw hoorde ik het geluid alsof er net een toilet was doorgetrokken. Ik wist dat ik de middelste deur moest hebben. Ik wou hem opentrekken, maar hij gaf niet mee. Ik pakte de deurklink vast en met mijn volle gewicht ging ik eraan hangen. "Ga open!" schreeuwde ik, niet wetend of het iets uit zou halen. De deur opende zich met een zwaai en ik viel achterover. Seth stapte naar buiten. "Je hebt me gevonden," zei hij met een koele glimlach. "Anna, kleine speurder." Ik gilde. Hij was het laatste wat ik had verwacht aan te treffen in het middelste hokje. Ik weet niet wat ik wel verwacht had; ik kon het me immers niet herinneren. "Dit had je niet verwacht, hè?" Ik keek hem scherp aan. "Jij was het, hè. Jij was de leider van die sekte, degene die wist te ontkomen aan de brand, is het niet?" Seth lachte luidkeels. "Dat zul je nooit weten. De oude man is dood." "Jij hebt hem vermoord, hè?" Opnieuw duivelsgelach. "Waarom vraag je dat, Anna? Je weet zelf het antwoord wel." Ik schudde mijn hoofd. "Waarom, Seth?" fluisterde ik. "Waarom doe je dit?" "Jij hebt dit zelf gewild, Anna. Ik heb enkel gehoor gegeven aan jouw diepste wens. Die avond, dat wij elkaar ontmoeten in de steeg, was je alleen in de stad, nietwaar? Je zocht spanning, sensatie, sex. Ik heb je alledrie gegeven. En nu is het spel over. Je bent op mijn terrein, en daar zul je blijven. Voorgoed. Je komt hier niet meer weg." Ik rende het toilet uit, over de donkere gang. De wind had zich gekeerd; ik had hem weer tegen. Ik keek achterom. Rennen had geen zin, Seth wandelde sneller dan ik kon rennen. Hij scheen geen last te hebben van de wind. Toch bleef ik rennen, ik wou niet opgeven, niet nu ik zo ver gekomen was. "Rennen heeft geen zin, Anna."
Ik móet gewoon weten hoe het afloopt! Zo ff op controle bij de vk maar als ik terugkom dan verwacht ik echt wel de rest hoor! Trouwens, als dit een film was geweest dan had ik zeer waarschijnlijk tussen mn vingers doorgekeken! Zo'n watje ben ik dan ook wel weer
meer, meer MEER! Hoe loopt het af! VERTEL! (wat moet dat een machtig gevoel zijn, dat de mensen zoooooooo aan je lippen hangen Toch niet een klein beetje persoonlijk tintje aan het verhaal ? )
ohh echt sper goed verhaal haha het eest wat ik doet als ik me laptop aanzet is kijken of er al wat meer staat ohh me vriend gaat hem ook nog lezen die is er nu niet ik zeg je moet dit lezen hij zegt is goed vind zo super verhaal hoop dat er vanavond meer staat kan ik voor het slapen kaan nog even lekker lezen
Het neemt nu wel een hel andere wending. Ben zooo benieuwd hoe het afloopt. Nadert het einde al of ga je ons nog dagen kwellen? (dan bedoel ik natuurlijk door ons te laten wachten en niet je verhaal!)
Wat een supergoed verhaal is dit zeg! Ik had gisteravon de neiging om het boek te pakken om te lezen hoe het verder zou gaan, totdat ik realiseerde dat het helemaal geen boek was... frustrerend, dat ik het niet in 1 ruk uit kan lezen...
ja, ik kijk ook elke keer of er weer wat staat. Erg leuk verhaal,moet je zeker wat mee doen.Ben erg benieuwd hoe het afloopt.Duurt alleen erg lang elke keer wachten...tis zo spannend dus sluit me aan bij de rest: IK WIL MEEER!
Deel van de ontknoping. Ga hierna nou niet stoppen met lezen, want er komen nog meer schokkende dingen aan 8) De gang begon opnieuw te trillen en te schudden, dit maal zo hard dat het onmogelijk was mijn evenwicht te bewaren. De grond zakte naar beneden, alsof het een lift was. Ik gilde. Langzaam zakte hij naar de begane grond van de school, die ook op zijn grondvesten schudde. Daarna nog dieper. Met een schock kwam de vloer tot stilstand in een soort kelder van de school. De kelder was groot, en kennelijk in gebruik. De wanden waren oud en vergeeld, en er stonden Latijnse spreuken op geschreven in sierletters. De vloer was bedekt met dik, donkerrood tapijt. Hetzelfde als in het Grand Hotel. Er hing een groot, zwart doek aan de muur waarop de twee rode, lichtgevende ogen, die me al zo lang achtervolgden, stonden afgebeeld. Ik rook de geur van zwavel. In het midden van de kelder stond een soort tafel, van leer bekleed, met leren riemen er overheen. Ik zag attributen die ik niet thuis kon brengen. "Dat is de pijnbank," verklaarde Seth, die mijn blik gevolgd had. Ondanks alles voelde ik toch een lichte opwinding door mijn lichaam trekken, vanuit mijn tenen naar mijn kruis. "Welkom in de Temple of Set," zei Seth. "Dus hier kwamen jullie bijeen," huiverde ik. Ik had me nog nooit in zo'n macabere omgeving bevonden. Ik was te zeer verdoofd, door alle prikkels en verschillende indrukken die ik opgedaan had, om nog langer bang te zijn. Ik had nu nog maar één missie: de quest oplossen. "Hier leidde je je zieke sekte dus." "Het is geen sekte, Anna. Ze heten Temple of Set. Een bekende beweging. Ze zijn verspreid over de hele wereld, opgesplitst in kleine groeperingen die bijeenkomen om me te aanbidden." "Jíj wordt wereldwijd aanbeden, laat me niet lachen," zei ik schamper. "Vergis je niet in mij. Ik kom in vele gedaanten. Van pasgeboren baby's, oude mannetjes, schoolvriendinnen, masochistische Meesters, je weet het nooit." Hij glimlachte vals. "Ik ben geen mens, Anna. Ik ben de duivel." Trouwens als jullie meer willen weten over Temple of Set: http://en.wikipedia.org/wiki/Temple_of_Set