Na een jaar van wisselende gedachtes van mijn man over een 2e kindje, hebben we gisteren weer een gesprek gehad waarin hij aangaf dat het voor hem niet hoeft, hij heeft er geen behoefte aan. Dat als hij het zou doen, het puur voor mij zou doen en eventueel voor onze zoon. En dat hij er wel graag 100% achter wil staan. Hij durft zelf geen beslissing te maken omdat hij bang is dat ik dan om die reden ooit bij hem weg zou gaan, maar is ook bang dat als hij het wel zou doen voor mij, hij er zelf ongelukkig van wordt. Ik heb zelf gezegd, omdat ik al een jaar eigenlijk 'wacht', dat het dus einde verhaal is dat hij het dus niet wil. Ik kan niet meer met die onduidelijkheid om gaan... maaaaar.... ik wil dat helemaal niet, ik kan het niet geloven. Ik word er echt enorm verdrietig van. Nooit meer het moment van proberen zwanger te worden, zwanger zijn, bevallen, kraam- en babyperiode... Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet, ik moet het denk ik gaan accepteren, maar weet niet hoe. En ben ook bang voor hoe ik het na een aantal jaar ga vinden. Ga ik het hem verwijten? Geen idee, dat weet je natuurlijk nooit en dat zou ook zeker mijn intentie niet zijn. Maar mijn wens zit zo diep voor een groter gezin, niet alleen nu ook voro mijn zoontje maar ook later! Sorry voor mijn verhaal, moest het even kwijt...
Wat een ontzettend nare situatie! Weet je waar je man precies bang voor is? Een nieuw kind is natuurlijk een sprong in het diepe, maar wellicht zijn de beren op de weg die hij ziet weg te nemen? Liefs!
Hij ziet gewoon de meerwaarde ervan niet... Alle beren die er waren hebben we (of hij) al weggenomen, die zijn er volgens hem niet meer. Aan alle randvoorwaarden (goed huis, goede baan, allebei zelf weer lekker in ons vel) zijn voldaan volgens hem maar toch wil hij het niet....
Welke reden dan ook; als er 1 van de 2 niet achter staat, is het geen goed idee om voor een kindje te proberen. Hoe naar dat ook is. Ik ben van mening dat je voor elkaar kiest en dan als de wens er is, hopelijk kindjes. Stel dat het niet zou lukken omdat 1 vd 2 onvruchtbaar is; dan ga je toch niet zomaar uit elkaar? Jullie hebben samen een gezinnetje en dus al een kindje en dat is groot geluk. Zet dat niet op het spel door iets te doen wat 1 van jullie niet wil.
De meerwaarde voor zichzelf bedoelt hij dan neem ik aan? Want voor jou is die meerwaarde er wel. Jullie zoon kan natuurlijk niet voor zichzelf spreken, maar hoe kijken jullie tegen enig kinderen aan? Zelf heb ik het altijd vreselijk gevonden geen broers of zussen te hebben (zeker toen ik al volwassen was en mijn vader overleed en nu mijn moeder zorg behoeft), maar goed er zijn natuurlijk ook enig kinderen die dit niet zo ervaren. Wat vindt hij van de eventuele meerwaarde voor jullie zoon? Toen wij onze ideale gezinsgrootte bespraken, zei mijn man dat hij nooit spijt zou krijgen van een kind dat er is gekomen (mits aan een aantal voorwaarden voldaan zoals financiën etc.), maar het vreselijk zou vinden mij gebukt te zien gaan onder spijt van een kind dat wel zeer gewenst maar nooit geweest is. Dat is een andere visie dan 'bij twijfel niet doen', maar net zo waar vind ik.
@nephthys: Uiteraard zou ik nooit iets doen wat hij niet wil, hij ook niet dus dat is iets wat zeker niet gebeurd. Maar de wens voor een 2e kindje kan net zo groot zijn als een 1e dus dat zet je ook niet zomaar opzij. Net als dat men idd onvruchtbaar zou zijn, heb je ook tijd nodig om dat te accepteren en dat gaat ook niet zonder slag of stoot. Uiteraard realiseer ik mij dat het een groot geluk is dat we al 1 gezond kindje hebben... @Kim31: Tja, dat van enig kind hebben we ook al besproken, maar ook dat gaat teniet bij zijn gevoel dat hij het voor zichzelf geen meerwaarde vindt. Mijn argumenten daarover heeft hij ook al weg geschoven, wbt als wij ouder zijn en onze zoon eventueel zorg moet dragen voor ons ofzo. Maar jouw man zijn opmerking: 'dat hij nooit spijt zou krijgen van een kind dat er is gekomen (mits aan een aantal voorwaarden voldaan zoals financiën etc.), maar het vreselijk zou vinden mij gebukt te zien gaan onder spijt van een kind dat wel zeer gewenst maar nooit geweest is' vind ik ook een hele mooie, maar durf dat eigenlijk niet aan te geven. DAar moet hij zelf op komen anders voelt hij het natuurlijk ook niet. Maar goed, ik vind het idd erg moeilijk en ben bang dat ik het maar moeilijk kan accepteren. VInd het ook belangrijk dat we het allebei willen... Ben al 1,5 jaar van de pil af om hormonale redenen en het lastige is dat hij dus niet heel strikt is met condoom gebruik. VOor het zingen de kerk uit is meer regel dan uitzondering en ook al 3 keer paar dagen voor ik ongesteld zou worden (erg regelmatig) kon het wel volledig vond hij. Dus ook dat maakt het voor mij nog lastiger. DIt heb ik al meerdere keren besproken ook en gisteren ook weer. Dus wil ik eigenlijk maar ewer aan de pil gaan, dan heb ik daar ook geen hoop meer op...(dat er stiekem toch 1tje doorheen schiet)
Ik ben het hier niet helemaal eens. Leuke theorie, maar zo makkelijk is het niet, de wens voor een kind -en niet alleen de eerste- kan heel erg groot zijn. Onvruchtbaarheid is een heel ander verhaal, iemand kiest daar niet voor, het resultaat is misschien het zelfde, maar het gevoel van de partner vast niet. Oh en ik geloof niet dat ts het over uit elkaar gaan heeft, maar dat wil niet zeggen dat hier geen vervelende gevoelens van kunnen komen. TS ik wilde heel graag een derde, voor mijn man hoefde het niet. Omdat hij weet dat het belangrijk voor me is is hij er meer over gaan denken en nu wil hij het juist graag. Ik hoop van harte voor je dat je man nog bij trekt.
@mime28: Thanks voor je reactie. Wat je hierboven zegt, is idd precies zoals ik het voel. Ik wil absoluut niet uit elkaar gaan, we hebben het fijn en ik wil mijn zoontje ook het liefste in ons gezamenlijke gezin laten opgroeien. Maar ik ben idd wel heel bang voor de gevoelens (van verdriet, onrust, gemis, misschien verwijt) die het mogelijk bij mij gaat opbrengen in de loop van de jaren... Ik hoop uiteraard ook dat hij alsnog bijtrekt, hij weet ook heeeel erg goed dat ik het zo graag wil, maar wil mezelf nu dus enigszins beschermen (ofzo, als dat lukt) en dus tegen mensen zeggen dat er geen 2e komt, en misschien gewoon maar aan de pil gaan...
Wat zou er gebeuren als dat wel gebeurd? Toch vreemd van je man als hij echt geen tweede wil dat hij zo onvoorzichtig is.
Tja dat is ook idd erg vreemd... en normaal is hij juist helemaal niet naief. Ik heb hem ook aangegeven dat ik daardoor het gevoel krijg dat hij juist het lot wil tarten... (geen reactie ) En hij geeft ook wel aan dat als we het wel zouden doen hij ook absoluut echt wel van het kindje zou houden en er blij mee zou zijn...
Ja voor mij klinkt dat ook zo. Ik ken je man natuurlijk niet, maar ik weet van de mijne dat hij zulke beslissingen minder makkelijk maakt dan ik. Ik ben na de tweede niet meer aan de pil gegaan en hij was ook veel onvoorzichter dan ik, terwijl hij degene was die het goed vond zo. Het klinkt of er nog hoop is voor je, maar die onzekerheid is natuurlijk niet fijn.
.... dit is precies waar ik bang voor ben. Ik denk dat wij over een jaar dezelfde situatie hebben, maar ik wil er nog niet aan denken....
Ach TS wat een rot situatie!!! Lijkt me heel erg moeilijk.. Ik weet ook niet wat ik jou situatie zou doen....je wilt je man niet kwijt de vader van je kind maar de kinderwens is ook zo groot! Ik ben er bang voor dat je niet gelukkiger word om je hier bij neer te leggen, het lijkt mij heel moeilijk om je gevoel uit te schakelen!! Een kennis van mij is erg verdrietig over het feit dat er bij hun nooit een vierde komt, destijds dacht ik doe normaal je hebt 3 gezonde kids...totdat mijn eigen man een half jaar na de geboorte van de 2e opeens zei dat hij het eigenlijk wel goed vind zo! Ik was helemaal overdonderd, dit was niet de bedoeling!! 3 kids is hoe we het altijd zagen en ik had nog lang geen afscheid genomen van het zwanger worden en zijn! Gelukkig draaide mijn man bij toen de tweede 1 jaar werd..,maar wat was ik bang dat het nooit meer zou gebeuren...dus ik kan me jou verdriet heel goed voorstellen!! Ik zou ook geen kindje willen met iemand die dat eigenlijk niet wil...jeetje wat is dit moeilijk zeg!!!! Wat de beslissing is, 1 van de 2 is niet blij! Veel wijsheid gewenst en voor jou een dikke knuffel!!!
Hoi MvM1984, Ik geef hier weer een tegengeluid. Ik ken twee stellen. Een dame zit in dezelfde situatie als jij en is ondertussen overspannen thuis en in therapie omdat haar man ECHT geen tweede wil. Ik begrijp dan op mijn beurt (redelijk ongenuanceerd, ik weet het) niet dat hij met zichzelf kan leven, als je je vrouw zo ziet lijden. De andere dame had een enorme derde kinderwens en haar man niet. Zij heeft toch doorgezet en hij heeft 6 maanden geroepen dat het voor hem niet hoefde. Toen de kleine net geboren was (echt net een uurtje) kwam ik hem tegen en hij zag eruit als een glimworm, zo blij. Heb hem niet meer gehoord. Ik denk dat het voor veel mannen een rationele beslissing is terwijl het voor vrouwen een oergevoel is, dat zich niet laat uitschakelen. Ik geloof ook niet dat als hij in de ogen van zijn kind kijkt, dan hij dan denkt: hadden we dit maar nooit gedaan. Moeten accepteren dat er geen kindje meer komt, is gewoon een rouwproces en eentje waar ik, eerlijk gezegd, niet aan moet denken. Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen. Ik vind het superstoer van je dat je dit niet tegen de zin in van je man wil doen. Maar tegelijkertijd vind ik dit ook een onderwerp waar de theorie erg leuk is en makkelijk gezegd, maar de praktijk een stuk ingewikkelder is.
Maar als ik alles zo doorlees, klinkt het niet echt alsof hij het ook écht niet wil. Ik bedoel, je bent niet aan de pil, en terwijl hij dat weet, neemt hij het toch niet al te nauw met condooms... Wat zegt hij als je tegen hem zegt dat de kans dat je op deze manier toch zwanger word wel vrij groot is? En dan zeggen dat als er wel een tweede kindje zou komen hij er wel heel erg blij mee zou zijn (moet ook, maar er zijn ook mannen die dan ineens een abortus eisen, lees ik wel eens) Het klinkt haast een beetje zo van "nee ik wil het niet maar eigenlijk stiekem toch ook een beetje wel, alleen wil ik er niet voor uit komen."
Ik zou het persoonlijk uiteindelijk mijn man gaan verwijten en dan zouden we alsnog uit elkaar gaan, dit onderwerp hebben we ook besproken toen we net bij elkaar waren. Vind het ook best egoïstisch, hij wil het niet en dus moet hij z'n zin maar krijgen. Ik zou serieus therapie voor mezelf overwegen om er achter te komen wat dit zou betekenen voor m'n relatie. Hopelijk draait hij gewoon nog bij en krijgen jullie nog een kindje.
Hier ook wel een beetje voor een derde... Hier wel echte goede redenen om niet voor een derde te gaan, maar dat gevoel hè.. Het ergste was dat mijn man nog wel eens van die opmerkingen maakte tijdens het vrijen bijvoorbeeld. "zullen we er nog eentje maken". Op een gegeven moment heb ik na zo'n opmerking echt alles huilend er uit gegooid. Dat ik die onzekerheid niet meer wilde en het gewoon eerlijk wilde weten hoe hij er over dacht. En na veel praten samen besloten om het bij de twee te laten. Het gevoel is er nog steeds hoor.. Hoewel mijn zwangerschappen niet echt leuk waren blijf ik met weemoed terug denken aan dat getrappel in mijn buik en dat wonderlijke gevoel dat er een mensje in je groeit. Maar ik merk dat ik nu na een half jaar na deze beslissing wel langzaam berusting vind. Soms moet je niet vergeten wat je al hebt, ben je bereid om dat op te geven? Ik weet niet hoe jong je bent. Je zou misschien kunnen afspreken dat jullie het nu even laten rusten en over een half jaartje samen er weer eens over gaan praten? Heel veel sterkte, ik weet hoe sterk dat gevoel is..
Mag ik even met een ongenuanceerde botte bijl? Al weet ik dat het echte leven echt niet zo zwart-wit is Als ik het zo lees, ben jij de enige die het over 'wij' heeft Je vriend twijfelt of hij er wel gelukkig van wordt, terwijl hij zeker weet dat jij er ongelukkig van wordt en toch geeft de kans dat het voor hem geen 'meerwaarde' blijkt te hebben, de doorslag. Het enige wat hem doet twijfelen is de kans dat hij alleen achterblijft. Aan alle randvoorwaarden is voldaan, hij neemt geen verantwoordelijkheid wat betreft anticonceptie, hij is niet eenduidig in zijn mening (vind ik nogal onrespectvol en ongevoelig naar jou toe) en voor zijn zoon ziet hij in principe wel de meerwaarde. De meerwaarde zou zijn dat hij zijn geliefde er heel gelukkig mee maakt en waarschijnlijk ook zijn zoon. Hij heeft geen 'minderwaarde' genoemd, dus is de angst dat alles gewoon gelijk blijft en hij misschien dat eerste zware babyjaar voor niets doet? Kortom, ik hoor bij hem wel veel 'ik'. Maar goed, net als mijn voorgangsters vermoed ik dat jullie tweede er wel zal komen Misschien de zaken wat scherper en minder dienend stellen: als hij echt geen tweede wil dat zorgt hij voor de anticonceptie. Succes en liefs
Precies dit!! Hij wil toch zn vrouw gelukkig zien? En inderdaad als HIJ het niet wil, zorgt HIJ maar voor een goede bescherming. Je bent veel te lief voor hem. Laat hem ook maar eens door het stof gaan als jij dat ook moet. Ik las dat jij de pil om redenen liever niet slikt.. en omdat hij geen kinderen wil moet je het dan maar wel doen? Nee dus. Succes!