Gelukkig maar toch ook weer niet.

Discussie in 'Na de bevalling' gestart door Poppy1987, 20 mrt 2019.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Poppy1987

    Poppy1987 Actief lid

    5 jan 2017
    475
    279
    63
    Groningen
    Hallo allemaal!
    In juni ben ik moeder geworden van een dochter. Ze is lief, heel rustig en slaapt de nachten goed door. We mogen eigenlijk niet klagen. Maar toch is er iets in mij... wat niet wil lukken... wat me tegenzit en wat ik even kwijt wil hier. Het doet me zo'n verdriet en hoop dat jullie wat tips hebben of mijn verhaal herkennen...
    Mijn man steunt me enorm. Hij heeft ook 1 dag met onze dochter, 1 dag opvang, 1 dag opa en oma en 2 dagen doe ik. Een goede afwisseling!

    Ik kreeg met 36 weken zwangerschapsvergiftiging en lag op mijn eerste verlofdag in het ziekenhuis. Over mijn toeren was ik, in tranen toen de artsen zeiden dat ze het kindje gingen halen. Uiteindelijk zagen ze in dat ik geestelijk er niet aan toe was en mocht ik nog 1 dagje naar huis. Dinsdag heb ik heerlijk in bad gelegen en de laatste dingetjes gedaan en genoten van het getrappel in mijn buik. Woensdag werd ik opgenomen en donderdag ochtend waren mijn urine- en bloedwaarden zo slecht dat ze de bevalling gingen opwekken. Bijna 24 uur later werd onze dochter geboren. Geen toffe bevalling met opwekkers terwijl mijn lichaam niet wilde, een hel vond ik het!

    Maar nu lijkt het alsof ik niet gelukkig kan zijn. Ik geniet echt wel van mijn dochtertje en man. En ik ben enorm verliefd op haar en hou van beide. Maar ik heb moeite met het plotseling moeten bevallen, ik had nog zoveel willen doen en willen genieten van mijn verlof. Ik heb mijn tijd als niet-moeder voor mijn gevoel niet goed afgesloten en heb er soms zo'n heimwee naar. Gewoon even doen wat ik zelf wil en met niemand rekening hoeven te houden. Ik snap naar de bank, een dekentje en een hele dag netflix. Gordijnen dicht en er even niet zijn. Geen dochtertje die aandacht vraagt. En terwijl ik dit type voel ik mij zo schuldig naar haar! En krijg ik tranen in mijn ogen.
    Ik ben een perfectionist en hou graag zelf de touwtjes in handen. Bij de bevalling ging dat niet en dat doet zeer, het loslaten lukt me maar niet en dat frustreert me.
     
  2. sannever

    sannever Fanatiek lid

    22 jan 2014
    1.713
    1.522
    113
    Vrouw
    Thuis
    Ik herken het wel,bij mij verliep de bevalling ook compleet anders dan ik voor ogen had.Het is bij mij uiteindelijk een spoedkeizersnede geworden omdat het echt slecht ging met ons.Ondanks dat ik echt wel blij was met de goede afloop had ik moeite met hoe het gelopen was.
    Van te voren heb je een bepaald beeld van je verlof/bevalling,als dit beeld niet klopt dan komt dit even hard aan.Dat mag ook!De mensen om je heen zeggen al snel dat je je er overheen moet zetten maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan,je verlof en bevalling kan je niet even over doen.Wat mij geholpen heeft waren gesprekken met de verloskundige en later met de poh-ggz via de huisarts.
    Enne,de heimwee naar het niet-moeder zijn steekt hier ook nog wel eens de kop op,vooral als meneertje dwars ligt ;) !Ik weet niet of het voor jou mogelijk is om af en toe een dagje weg te kunnen?Of dat je man je een dag laat "bankhangen"? Nogmaals,voel je niet schuldig ,een totaal andere bevalling dan je gehoopt had is moeilijk.
     
  3. Tuttebelleke

    Tuttebelleke Fanatiek lid

    19 mei 2017
    3.474
    3.841
    113
    Vrouw
    Hier is de bevalling zelf gekomen, maar ik heb ook zeker wel eens heimwee gehad naar de tijd zonder kind. Ik denk eerlijk gezegd dat dat ook best normaal is, ondanks dat je een lief, voorbeeldig kind hebt :) Het is nogal een verandering en daarbij noemen ze de eerste jaren niet voor niets 'tropenjaren'. Van alle vrijheid naar zo erg gebonden.
    Voel je niet schuldig, ik denk echt dat het hele normale gedachten zijn. Zolang ze niet de boventoon voeren, lijkt het me prima :)
     
  4. Flamingooo

    Flamingooo Niet meer actief

    Het klinkt mij in de oren alsof je de manier waarop je bent bevallen totaal nog niet hebt verwerkt en geaccepteerd. En dat is helemaal niet vreemd denk ik.

    Is het een idee om hier een keer met je huisarts over te spreken? Wellicht is een gesprek met een praktijkondersteuner iets voor je of bv. EMDR om dit te verwerken. Dat klinkt misschien heftig maar kan echt heel nuttig zijn. Ik heb zelf een BBZ gehad en merkte na 9 maanden dat het mij belemmerde in mijn dagelijkse leven en dat het me niet lukte om het te accepteren. Ik had er echt last van. Na 5 EMDR-sessies kon ik er op terug kijken zonder al te negatieve gevoelens. Het heeft mij ontzettend geholpen. Kortom, ik zou er niet mee blijven rondlopen maar het aanpakken! De tijd gaat zo snel en het is zo zonde als hierdoor alles een grijs randje krijgt.
     
  5. NdNk

    NdNk Fanatiek lid

    8 mrt 2012
    2.321
    1.421
    113
    Vrouw
    De overstap van geen kinderen naar 1 kind vond ik zo enorm. Inderdaad niet meer rustig kunnen eten, niet meer lekker met vrienden op pad of zomaar even weg. Mijn eerste voelde soms als een blok aan mijn been. Daarbij had ik ook nog contact breuk met mn eigen moeder te verwerken.
    Daarna weer werken...echt...wij vrouwen... Wij zijn me toch een soort! Echt!

    Dit voelt nu even heel erg rot. Je hebt geen fijne 1e bevalling gehad, je lijf was er nog niet klaar voor etc. Dit zul je moeten verwerken. Hoe? Geen idee. Stap 1 is accepteren denk ik... En tijd slijt in dit geval.
    Daarmee ook dat het met de tijd beter word. Je komt steeds meer in je rol/in het moederschap. Lees niet te veel over wat moet of wat goed is in de blaadjes. Die staan er vol mee. Blijf dicht bij jezelf, wat voel je en wat heb je nodig? Heb je iemand nodig die er even is zodat jij in bad kan of douchen.
    Of even slapen? Alleen boodschappen doen? Wat leuks kopen voor jezelf?

    Het klinkt cliché, maar met de tijd wordt het beter. En dan ga je misschien net als ik spijt krijgen dat je juist in die tijd niet vol van het baby zijn hebt genoten. Altijd maar dat gepieker en getwijfel en onzekerheid.
    En ook de wens naar hoe de tijd was toen we nog met zn 2en waren. Daar heb ik het meeste spijt van, denk ik.

    Nu zijn we een aantal jaren verder en heb ik 3 gezonde kinderen mogen krijgen. De jongste is nog een baby. Ik weet dat de vrijheid weer komt wanneer je kindje ouder is geworden.
    Maar naast die vrijheid krijg je zoveel meer terug. Echt, het is een enorme verrijking in je leven. En nee makkelijk is dat altijd niet. Probeer dat te accepteren en te omarmen.
    Je zit echt in de leukste tijd van je leven ;)
    Wees lief voor jezelf en maak het jezelf niet te moeilijk maar juist makkelijk. Zijn er mensen die kunnen helpen, dan graag. Zo kun jij sneller opladen of energie terug vinden en heb je de tijd om jezelf te helen/dingen een plekje te geven.
     
  6. Poppy1987

    Poppy1987 Actief lid

    5 jan 2017
    475
    279
    63
    Groningen
    Bedankt voor de lieve reacties.
    Het doet me goed om te lezen dat het eigenlijk geen rare gedachtes zijn... maar het hoort ook weer niet helemaal. Ik ben in iedergeval niet de enige moeder!
    Mijn man steunt me goed maar hij gaf wel aan dat hij vind dat ik moet gaan praten met iemand. Een psycholoog of psychiater (weet het verschil nooit) vind ik wat overdreven maar zo'n poh-ggz is misschien geen gek idee.
    Ik ben alleen helemaal niet daarvan en wil het graag zelf oplossen.
    Daarom ben ik mijn verhaal hier gaan neerzetten om het kwijt te kunnen en te lezen wat andere ervaren en tips te ontvangen. Het doet me goed merk ik.
    Ook zijn we afgelopen weekend samen weg geweest en is de kleine uit logeren gegaan. Ik vond het heerlijk maar miste haar ook zeker. Heel dubbel dus maar een fijn gevoel.

    Ik heb wel van de week ook de verloskundige gebeld. Ik had immers heel graag thuis willen bevallen en vroeg mij gewoon af wat de situatie zou worden bij een 2e zwangerschap. Het spookt continu door me hoofd, ik wil van te voren weten waar ik aan toe ben. Wordt het weer een inleiding of mag het vanzelf beginnen?
    Thuisbevallen mag alleen als de hele zwangerschap goed gaat en er niets aan de hand is. Bij een zwangerschap moet ik eerst naar de gynaecoloog in het ziekenhuis die zal mij wel terugzetten naar de verloskundige hier in het dorp waarna ik bij 32 weken weer overgedragen wordt aan de gynaecoloog als dan alles heel goed gaat mag ik misschien wel thuis bevallen. De bevalling mag sowieso thuis beginnen als er geen vergiftiging is. Daar ben ik al heel blij om. Ben zo benieuwd hoe dat voelt!

    Het heeft tijd nodig en ik moet leren te accepteren hoe het gegaan is. Een plek geven en het van me afschrijven en verhalen van anderen lezen helpt hier al enorm mee, bedankt hoor!
     
    NdNk vindt dit leuk.
  7. Meiske2015

    Meiske2015 VIP lid

    4 sep 2016
    7.734
    3.516
    113
    He meis wat rot dat je je zo voelt :(

    Maar ook ik herken het...
    Mijn oudste kwam spontaan een maand te vroeg. Ik was er ook nog zo niet aan toe.
    Vooral tot aan de uitgerekende datum was ik jaloers op elke zwangere vrouw met dikke buik want zij was nog wel zwanger.
    Uiteraard was het genieten en was ik dolgelukkig met haar maar ik was er mentaal nog niet op voorbereid. Ik had ook nog van alles willen doen.

    Goed dat je het bespreekbaar maakt en er niet mee blijft lopen!
    Hopelijk kan poh-ggz je hierbij helpen.

    En als jij behoefte hebt aan een dagje gordijnen dicht, Netflix en bankhangen dan doe je dat toch gewoon een keer :)
    Opa en oma willen vast wel een keer een extra dagje oppassen.

    En je hoeft je echt niet schuldig te voelen omdat je ook graag dingen wilt ondernemen zonder je dochter. Dat is heel normaal. Wij gaan ook regelmatig een dagje weg of even uit eten ofzo. Ik ga ook vaak alleen weg met vriendinnen of mijn moeder.
    Tijd zonder je kindje is ook belangrijk ;)
     

Deel Deze Pagina