Hi dames, Ik ben 12 dagen geleden bevallen van een prachtige zoon. Ik heb zo verschrikkelijk veel emoties en gedachtes, en zo tegenstrijdig, ik weet gewoon af en toe niet waar ik het zoeken moet, mijn hoofd en hart lijken te ontploffen soms. Ik huil elke dag, soms van geluk, soms van liefde, soms van vermoeidheid, soms van overweldiging, meestal van alles tegelijk. Het is ZO overweldigend allemaal! Aan ene kant zie ik er erg naar uit dat hij wat ouder wordt en hij wat door gaat slapen want ik ben gesloopt, heb hoofdpijn van de vermoeidheid, en mijn dagen bestaan (zoals bij alle pasgeborenen) uit verschonen, voeden en zorgen dat hij weer slaapt. Aan de andere kant zie ik hem nu al veranderen en mis ik nu al die ienieminie baby van 12 dagen geleden. Ik zou niet meer zonder hem kunnen maar ik mis mijn oude leven waarin ik veel tijd voor mezelf had en vooral energie had. Nu heb ik wel hulp gelukkig van mijn man en ouders dus ik heb ook tijd voor mezelf, maar ik sta toch altijd 'aan'. Dat vind ik enorm lastig. Ik fantaseer er soms over om iemand te laten komen om een nachtje voor hem te zorgen zodat ik lekker kan doorslapen (als ik het zou kunnen betalen), maar aan de andere kant zou ik hem ook weer niet toevertrouwen aan een vreemde. Zoveel tegenstrijdigheden! Ik heb ook zoveel hormonale moodswings, het ene moment ben ik heel gelukkig en relaxed met mijn baby en knuffelen we lekker, het volgende moment vliegt het me allemaal aan en raak ik half in paniek en zit ik weer te janken en denk ik: waar ben ik aan begonnen?! Houdt dit ooit op? Is dit herkenbaar? Hoe zijn jullie ermee omgegaan? En vooral: hoe lang duurde het voor je een beetje gewend was en weer hormonaal in balans? Liefs
Deze emoties zijn heel herkenbaar, iedere pas bevallen vrouw krijgt hiermee te maken. Je bent net 12 dagen geleden bevallen, je moet nog compleet wennen aan je nieuwe rol als mama, bent nog aan het bijkomen van je bevalling en zit nog vol hormonen. Geef jezelf de tijd om aan al deze dingen te wennen, wees lief voor je zelf, en laat al je emoties er gewoon zijn, praat erover met je partner, en als je je zorgen maakt kun je ook nog je verloskundige bellen (tot 6 weken na je bevalling) of de huisarts om erover te praten. Het is ook niet niks, er is ineens een klein babytje compleet afhankelijk van je, logisch dat je terug verlangt naar je oude leventje, waar je kon doen en laten wat en wanneer je wilde. Naast mama ben je ook nog je eigen "ik" met je eigen behoeftes, pak die momentjes ook voor jezelf, als jij je er goed bij voelt. Als je goed voor jezelf zorgt, zorg je ook goed voor je zoontje. En als je het "roze wolk" gevoel niet hebt, is dat ook helemaal prima, heel veel vrouwen voelen dat niet of pas later. Wees alsjeblieft lief voor jezelf, je hebt net een kindje op de wereld gezet, geef jezelf de tijd om aan je nieuwe rol te wennen het komt echt goed❤️
Heel herkenbaar. Bij een 1e kindje verandert er ook het meeste. Ik miste toen ook het spontaan dingen doen en je staat vanaf nu ook altijd aan. Behalve als je slaapt dan. Bij mij werd het vanzelf minder, het te kort aan slaap doet er vaak ook geen goed aan. Je bent ook nog volop aan het herstellen. Neem er de tijd voor en wat al gezegd is; voelt het niet goed neem dan contact op met je verloskundig. Je kan ze ook gewoon even bellen en dat ze je aanhoren. Sterkte! En echt het komt goed!
Heel herkenbaar! Bij mij werkte het goed om er met mijn zus en vriendinnen (en ook mijn super fijne gynaecoloog en mijn vk’s, plus de kraamzorg!) over te praten, zij herkenden de gevoelens ook, en daardoor kon ik in ieder geval tijdens zo’n intense bui even mijn zorgen over die intensiteit aan de kant zetten. Ik had veel baat bij contact maken met de wereld, als ik helemaal alleen was, werden die gedachten en gevoelens zo intens dat het voelde alsof ik mezelf verloor. Maar iets simpels als even de tv aan met een programma waar over iets heel gewoons werd gekletst - bv het weer - gaf me al een beetje houvast. Verder heb ik ook vaak toegegeven aan de tranen en gewoon lekker gehuild om álles. De intense liefde, maar ook de gevoelens van ‘doe ik het wel goed?!’ etc. Dat kon ook opluchten, even al dat intense eruit janken, dan weer even een vriendin bellen, en dan weer verder Uiteindelijk komt het hormonaal wel weer tot rust ook natuurlijk
Heel herkenbaar. En bij de eerste was het nog net is overweldigender maar ook bij de derde was het bij mij helemaal raak. Huilen omdat ze zo lief was, zo klein, etc etc. Het verschil was dat ik de eerste keer niet wist wat me overkwam en dacht dat ik gek werd ofzo. De daaropvolgende keren wist ik gelukkig dat het hormonen en tijdelijk was. Want het gaat voorbij en je wordt weer (zo goed als met een beetje extra) jezelf. Het is ook lastig uit te leggen. Bij mij begon het altijd vanaf dag 4 en met name rond 19.00 was het raak. En dan best wat weken ook nog Mijn man wist niet wat hem overkwam. Sommigen zijn er ook wat gevoeliger voor. Ik heb vriendinnen die het ook erg hadden maar ook vriendinnen die het helemaal niet hadden. Het komt echt helemaal goed!!!
Ja enorm herkenbaar die kraamtranen door de hormonen. Ik kon echt overal om janken en was zo ontzettend verdrietig dat de baby al een week oud was. Hij ging al bijna op kamers Het wordt beter echt! Let wel op dat het niet overgaat in een postnatale depressie als je over een aantal maanden zo instabiel blijft.