Ik heb dat ook met mijn kids, word er misselijk van als ik eraan denk hoeveel ik van ze hou.. En krijg er echt een kramp gevoel van in mn hart. Me allesies, me lieve kleine schatten <3
Ik dacht al dat ik gewoon misschien iets te extreem was met dingen als het mijn dochter aangaat of dat ik misschien wel neit goed wijs zou zijn maar blijkbaar is het volkomen normaal zo herkenbaar, ik denk ook heel vaak ' wat als dit gebeurt .. wat als ze .. ' man word er hier helemaal gek van hij zegt dat ik over zulke dingen niet eens moet nadenken maarja gaat vanzelf
Ik heb precies hetzelfde, maar gelukkig niet elke dag. Het komt bij mij met vlagen weer boven. Ik zie het maar als iets positiefs dat je deze liefde mag voelen. Als je zo kwetsbaar bent dan geniet je ook van alle mooie momenten.
Ik kan haar overigens wel loslaten, tot op zekere hoogte natuurlijk. Maar dat staat daar m.i. los van.
Denk dat er geen (gezonde) moeder is die dit niet heeft Volgens mij is het maar goed dat je als kind niet helemaal begrijpt hoeveel je moeder om je geeft, dat zou haast ongezond zijn haha.. Het is je grootste geluk, en tegelijkertijd je grootste angst.. Dat vind ik soms nog steeds moeilijk..
Heel herkenbaar. Ik word ook al helemaal gek als ik er aan denk.. Bah, niet te veel aan denken. Het gebeurt wel eens dat ik vraag of mijn man even wil kijken 'of ze het nog doen'. Dan durf ik zelf gewoon niet. Ik merk nu de donkere dagen er weer zijn dat het meer is, jullie ook? En idd niet te snappen dat mensen hun kinderen niet op nr. 1 hebben staan.
In feite herken ik die extreme gevoelens en gedachtes niet, daar ben ik te nuchter voor. Maar het houden van mijn zoontje dat is niet uit te leggen, zo verliefd dat ik op hem ben en hoe intens ik van hem kan genieten. Nooit geweten dat ik ooit zoveel van iemand zou kunnen houden. Heerlijk gevoel. Maar de doemscenario's sta ik niet bij stil wat schiet ik er mee op door bij elke sirene die ik hoor te denken ooh jee dalijk is er wat met hem aan de hand. Nee dan maak je jezelf helemaal gek!! Zo zit ik niet in elkaar.
Wanneer liefde niet beantwoord wordt of wanneer de liefde niet loopt zoals je zou willen, ja dan doet het pijn.ik heb echt pijn gehad in m'n hart, letterlijk...ben nu alleenstaande moeder vandaar... De liefde voor m'n kind is heel intens en ik waag me er niet aan dit in woorden te proberen te vangen want dat lukt niet.woorden zijn in dit geval een slap aftreksel van de gevoelens! Maar ja, ook ik maak me zorgen...stel dat hem iets overkomt of mij?maar ik probeer het los te laten en te genieten van de momenten waarop alles mooi is en lijkt!
Mukkie,Ik ervaar het toch anders. De liefde die ik had voor een partner valt vergeleken bij deze liefde echt helemaal in het niets! Ook ik heb in een diep dal gezeten,maar toen mijn zoontje eenmaal was geboren,was die pijn toen heel anders vergeleken met wat ik voor mijn zoontje voel.. Totaal niet te vergelijken eigenlijk Klaproos,wat verschrikkelijk... ik heb er geen woorden voor,en herken je gevoel.. machteloos ben je dan.. brrr,wat erg!!
Heel herkenbaar!!! Geen seconde dat ik niet aan hem denk. EN nu ik alleen ben slaapt hij bij mij in bed, oke ik weet het het is niet goed. Maar ik geniet er zo van
One of kind,waarom zou het samen slapen niet goed zijn? Is alleen maar fijn voor je kind,lekker veilig bij mama,kan alleen maar goed zijn voor zijn vertrouwen!!
Herkenbaar en pijnlijk, maar tegelijkertijd geeft het me het gevoel dat ik leef, intens, waardering, respect, geluk. Dat zijn begrippen die voor mij bij dat gevoel horen. Hoe raar het ook mag klinken.
Tot op zekere hoogte herkenbaar. Ik kan soms angstig zijn, maar dit belemmert me gelukkig nergens in. Ook voel ik niet de noodzaak om ieder uur even te kijken of ze nog wel ademen (ook niet toen ze nog baby waren). En meestal hoef ik niet te huilen van verdrietig nieuws over anderen. Alleen één keer ben ik helemaal door het lint gegaan, kon alleen nog maar heel hard janken. En dat was toen ik net even iets te veel over de A'damse zedenzaak had gelezen. Dat kwam een beetje te dichtbij, denk ik. Maar meestal kan ik het vrij snel weer loslaten, en niet meer betrekken op mijn eigen gezin. Al voel ik me inderdaad wel kwetsbaar, omdat ik zo veel van ze hou en me zo verantwoordelijk voor ze voel.
Veel dingen zijn heel herkenbaar en ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die dat soms zo extreem kan voelen. Ik probeer die enge gedachten altijd z.s.m van me af te zetten(maar ze komen later toch wel weer hoor).Ik ben alleenstaande moeder en heb 1 zoontje,ik denk dan ook echt dat als het ergste met mijn zoontje zou gebeuren ik niet meer verder kan,hij is met hart,mijn liefde,mijn geluk en mijn vreugde en nog zoveel meer pffff.Hij maakt me de gelukkigste op aarde!
In het begin van onze kanjers leventje had ik het er ook heel moeilijk mee. (mede door een moeilijker start van hem). Ik was zo bang hem te verliezen en lag ook dag en nacht naast hem en liet hem nooit alleen. We hebben toen naar een tijdje geprobeert om hem op zijn eigen kamertje te laten slapen, zodat ik ook meer rust had. (dat is ook al een moment van los laten). En moet zeggen dat vanaf dat moment het veel beter gaat.. Ik zal hem altijd en overal bijstaan, maar op een gegeven moment moet je los laten, en daar ben je nu al stap voor stap meebezig. Ik kijk ook elke avond voor dat wij naar bed gaan of hij lekker slaapt..
Dat staat daar echt niet los van.. onbewust hou je dan je kind te stevig vast. Ik heb inmiddels 2 kids van 9 en 4 Ik had bij de oudste dat zelfde gevoel als ts omschrijft. En ik wilde haar ook vrij en los laten, maar dat lukte niet... Ik vond haar zo kwetsbaar en en wilde alles voor haar zo goed mogelijk laten verlopen Dat is niet fout, dat is gewoon je moederhart. Uiteindelijk is ze steeds vrijer geworden en weet ze nu goed wat ze wil, en ben ik supertrots op haar. Ze heeft een sterke eigen mening en blijft daar achter staan, hoe moeilijk het soms kan zijn! Maar je maakt een kind sterker door het los te laten en zelf de wereld te laten ontdekken. En je kunt dingen zoals ziektes en ongelukken niet voorkomen. Die komen op je pad, of niet. Bij mijn jongste was het gevoel ook weer zo sterk, maar heb haar toch veel vrijer gelaten, en bij haar kon dat ook. En als ik nu zie hoe sterk zij in de wereld staat met haar 4 jaar, dan voel ik zoveel trots en liefde voor haar. En dan denk ik zij gaat het wel redden, dan worden de bezorgde moedergevoelens naar de achtergrond geduwd