Hallo allemaal, Ik ben al een tijdje hier op het forum actief en lees veel mee maar heb zelf ook wel een aantal berichten hier geplaatst vooral onder het kopje; eerste symptomen.. Maargoed als allereerst ben ik een meid van 19 jaar en heb een keer onveilig seks gehad en sindsdien een beetje 'bang'voor een zwangerschap geweest. Ik ben nog te jong om moeder te worden vind ik. Ik wist verder ook niet of het psychisch een rol begon te spelen maar heb na een week ongeveer allerlei symptomen ervaren van een zwangerschap waaronder vooral; het ineens pijn doen van mijn borsten en hoe ze ineens begonnen te groeien terwijl ze sinds mijn 16 e al wel uitgegroeid waren. Ik begon ook een lichte verticale streep onder mijn navel te krijgen en zo kon ik er nog wel meer opnoemen van de symptomen. Alleen voelde ik me wel steeds zo dubbel over de symptomen want het kon net zo goed zo zijn dat ik er juist teveel mee bezig was en me een hoop kon inbeelden.. ook gaf de test negatief aan maar dat kon ook weer komen doordat ik juist te vroeg testte.. een hoop onduidelijkheid dus. Maar na 5 weken nadat ik een week ongv. overtijd was begon ik heel heftig te menstrueren en heb veel last van mijn buik gehad, en dit hield ook 5 dagen lang aan. En na de menstruatie waren alle gedachtes over het misschien zwanger zijn ineens uit mijn hoofd.. dat was onmogelijk na zo'n heftige menstruatie en ik besloot om het opzij te schuiven allemaal. En precies een week later begon de pijn weer maar dit keer alleen aan de rechterkant van mijn buik, en de eerste dag was dit nog wel te doen maar wel erg irritant. De tweede dag was het ook nog wel te doen alleen kreeg ik er een beetje koorts bij wat maakte dat ik niet veel kon doen op die dag en verloor ik er ook beetjes oud bloed bij. Maar ik besloot om toch maar even met mijn moeder te bellen om te kijken of zij misschien wist wat dit kon zijn maar ze kon alleen aan een soa of een infectie denken dus kon ik pas na het weekend de huisarts opbellen voor een afspraak want het weekend zat eraan te komen helaas. Maar op de derde dag , dat was op een zaterdag middag (9 aug '14) toen moest ik even de stad in voor wat spulletjes en boodschappen maar ik liep een winkel in en zakte door mijn rechterbeen van de pijn , het straalde helemaal naar mijn bovenbeen uit dus ik raakte in paniek en heb toen snel mijn fiets gepakt en ben naar huis gefietst om even te gaan liggen en ik belde mijn moeder ook weer even op en die zei dit keer : "misschien ben je wel zwanger en krijg je nu een miskraam". Maar dat kon niet! in mijn ogen.. mijn menstruatie zat er net op... Mijn moeder bleef me aansporen om langs de huisartsenpost te gaan maar ik stelde het maar steeds weer uit. Ben zelf niet zo iemand dat snel naar een dokter gaat en t liefst wacht tot het weer overgaat..maar paar uur later; het ging gewoon niet meer... het leken wel weeën denk ik.. ik pakte mijn fiets met moeite en ben naar het ziekenhuis gefietst. De arts kon in eerste instantie niets bij me vinden en kwam tot de conclusie dat ik een buikgriepje opgelopen had maar het waren niet mijn darmen voor mijn gevoel.. het was echt mijn baarmoeder dus ik bleef erop staan om even een echo te laten maken van mijn buik. ( wat wel erg stom van me was , was dat ik maar bleef volhouden dat ik niet zwanger kon zijn gezien mijn menstruatie die ik had, terwijl dit mij wel aantal keren werd gevraagd). Maar met moeite kwam er uiteindelijk een gynaecoloog die voor de zekerheid een zwangerschapstest bij me uitvoerde voordat ze ook maar iets bij me konden doen.. En na een korte tijd gelegen te hebben op een brancard even kwam ze binnen met de uitslag en kwam toch als een schock bij me binnen.. ik was dus toch nog wél zwanger maar gezien mijn klachten moesten we er een beetje al vanuit gaan dat dit leidde op een beginnende miskraam.. het deed enorm veel met me maar vanaf dat moment ging het allemaal al heel snel, ik werd opgenomen en kreeg op de verloskamer een inwendig echo waarop te zien was dat de embryo zich had ingenesteld in mijn rechter eierstok en die al op knappen stond doordat mijn eierstok hartstikke vernauwd bleek te zijn zonder dat ik dat ooit wist.. en toen wilden ze me direct gaan opereren omdat het allemaal heel acuut was maar iets in me schreeuwde steeds; "neee!! het kan niet waar zijn laat alsjeblieft alles morgen weer goed zijn alsof er niets is gebeurd en ik gewoon zwanger weer naar huis kan".. waardoor ik een heel groot risico nam om alles die nacht te laten bezinken en pas de volgende ochtend geopereerd wilde worden.. en dat gebeurde ook, het operatie team bleef paraat staan en ik werd goed in de gaten gehouden maar heb die nacht geen oog meer dicht gedaan. Die avond dat alles gebeurde, alle info binnen kwam.. het deed echt enorm veel met me.. De volgende ochtend werd ik direct geopereerd en bleek er al bloed vrijgekomen te zijn in mijn buikholte waardoor de operatie een uur langer duurde dan ingeschat.. en werd ik wakker met het verschrikkelijke nieuws dat mijn eierstok met het vruchtje erin verwijderd was, en ik voelde me ineens zo leeg.. ja heel gek gezegd maar het idee dat er iets in mij groeide dat nu ineens weg was plus ook nog eens mijn vruchtbaarheid een stukje afneemt.. maar tegelijkertijd was ik ook wel weer opgelucht dat het allemaal op het nippertje was en ik niet eigenwijs nog langer had gewacht met aan de bel trekken. En nu momenteel voel ik langzaam mijn energie weer terug komen gelukkig en ben ik nog wel nog een beetje in verwerking maar heb nu juist nog sterker een wens om weer opnieuw zwanger te worden en tegelijkertijd ook weer een grote angst dat het weer mis zal gaan.. terwijl mijn linker eierstok wel goed eruit ziet en mijn baarmoeder verder er ook hartstikke keurig uitziet .. maar het beste voor mij en mijn vriend is om er nog even mee te wachten tot we er echt klaar voor zijn. Hoelang duurde het bij jullie tot jullie weer zwanger waren na een EUG? lijkt me wel handig om te weten..niet dat het na jaren pas zou gaan lukken hoop ik... Heb pas 26 sept. een afspraak bij de gyn dus loop nu nog met een heleboel vragen rond.
jeetje wat een verhaal Ik weet niet hoe het is om dit allemaal mee te maken maar ik weet wel hoe het is om een kindje te verliezen.. ik had ook een hoop vragen en ik voelde me ellendig om met die onzekerheid te zitten.. Als ik jou was zou ik gewoon even contact op nemen met je gyneacoloog of met je huisarts dat je iets meer te weten komt.. Heel veel sterkte
Ik heb hetzelfde gehad, ik had geen pijn en pas bij 10 weken echo kwamen ze erachter dat het zo levendige kleine mensje niet in mn baarmoeder zat maar ergens anders in mn buik Uiteindleijk tijdens de operatir bleek dit in mijn linker eilleider te zijn dus alles weggehaald. Ook het levendige kleine mensje.. Mn hart was gebroken... Dit was al de derde keer dat het mis ging Na veel rust; 6 weken thuis en drie weken rustig aan zijn wij na 2 keer ongesteld weer begonnen en was ik meteen zwanger van een gezonde zoon... En ik ken veel meiden met een eug en allemaal hebben ze nu een gezond kindje rondlopen! Wat ik je wil meegeven; neem de tijd voor je verdriet en herstel en blijf positief Veel sterkte!
Dankjewel, dankzij jouw ervaring enzo geeft het mij wel weer hoop! mijn menstruatie is nog niet gekomen en inmiddels is de operatie al drie weken geleden gedaan. Dus ben benieuwd wanneer mijn cyclus zich weer helemaal zal herstellen en ook ik hoop dat ik over een tijd gezonde kindjes heb rondlopen . Nogmaals bedankt!
Heel erg voor je!! Eirenstokken werken om de maand links-rechts dus met 1 kan je gewoon zwanger worden op normale manier heel snel!
Hier hetzelfde verhaal. Wist wel dat ik zwanger was. Maar wist ik veel hoeveel pijn het groeien van de buik etc. Zou doen. Om mij heen vertelde vrouwen dat je daar best last van kan hebben dus daar schoof ik de pijn op af. Tot ik op een nacht kronkelend van de pijn, strontmisselijk en zwetend wakker werd en dacht; dit is echt niet normaal! Mijn man heeft de Huisartsenpost gebeld en ik mocht meteen komen. Ben direct opgenomen, echo gehad en bloedonderzoek. Toen het heftige nieuws: u bent wel zwanger maar het zit niet in de baarmoeder. Ik als leek: nou haal het dan weg waar het wel zit en stop het er alsnog in! Tijdens ok bleek mijn linker eileider gesprongen en ik had een hoop bloed in mijn buik. Maar gynaecoloog had wel direct gekeken en geen reden gezien waarom dit bij mijn andere eileider ook zou gebeuren. Het zag er gewoon goed uit. Dit was in juli (2008 alweer hoor) en in juni 2009 ben ik bevallen van een gezonde dochter. En nu alweer zwanger van nr 3. Ergens blijft er wel een soort van angst hoor. Daarom mag ik ook bij deze zwangerschap weer voor een vroege inwendige echo komen om te checken of het op de juiste plek zit. Dat geeft een gerust gevoel. Maar je ziet, gewoon nog alle kansen dat je op de natuurlijke manier (SNEL) kindjes kan gaan krijgen hoor! Succes met alles!
Hier nog 1... Wat een drama periode waren die eerste weken van mijn zwangerschap. Ook niet wetende hoeveel pijn een gewone Zwangerschap moest doen. Ik kon alleen maar denken dit houd ik niet 9 mndn vol... De papa to be zat toendertijd op Bali en ik was alleen hier en bleef maar zeggen dat t wel ging alleen. Tot het moment dat ik ook met spoed op de ok belandde. De positieve verhalen zijn goed te lezen. Ik heb 2 afwijkende cycli gehad en de laatste 2 redelijk normaal qua lengte. Nu rondom ovulatie en hoop ik over 2 weken de volgende te zijn met een verhaal "het kan toch en snel ook" liefs lieve meiden.
Hoi meid..wat een verdriet he..afgelopen februari was het bij ons ook misgegaan bij7.5 week..mooi kloppend hartje maar in linker eileider.na 5 maanden was het weer raak..mooi hartje gezien met 6 weken..helaas bij 9.5 week echo bleek er geen hartactie meer te zijn..sta je weer met lege handen bah..nu vandaag gecurreteerd en hopelijk snel weer zwanger..geef de moed niet op...sterkte meid