Wat ik weet van bijv de bedrijven waar mijn vriend werkt is dat ze zo veel mogelijk de zekerheden weg getrapt hebben. Hierdoor moet hij vaak over zijn grens heen gaan. Post nl is trouwens een goed voorbeeld van een ziek bedrijf. Ze hebben zzp constructies gemaakt waardoor de werknemer veel minder beschermd is en daar tegenover tijden vast gezet waarin dat werk gedaan moet zijn. De tijden zijn veel te krap waardoor mensen ook voor geen geld nog een tijd door moeten gaan. Werknemers hebben de biezen gepakt en ik hoop dat ze niet terug gaan voordat ze het werkbaarder hebben gemaakt. Op andere vloeren zijn veel polen. Die accepteren meer en gaan verder. Waardoor de Nederlanders minder lucht krijgen dan vroeger gebruikelijk was binnen die beroepen. Nog een leven naast dat werk kunnen hebben is bij veel agf bedrijven bijna niet te doen omdat ze al snel 60 uur per week verlangen voor minimaal loon.
Precies, deze reacties kreeg ik dus ook een aantal jaar geleden toen ik aangaf dat ik volledig thuis voor de kids ging zorgen en mijn man fulltime ging werken. Ik werd letterlijk dom genoemd, ik was ouderwets en hoe kon ik nou afhankelijk van mijn man zijn, straks ga je uit elkaar en heb je niets..... Klopt hoor, als het ooit mis gaat heb ik in principe financieel niets maar het leven zoals wij nu leven weegt zoveel zwaarder, wij genieten nu en wij proberen de druk van buitenaf zoveel mogelijk te verminderen.. Ik vind het zo fijn dat ik geen druk heb om EN voor de kinderen te zorgen EN te moeten werken En het sociale leventje bij te houden, wij kiezen voor het gezin zoals wij het willen en niet zoals de maatschappij het '' ideale '' plaatje wilt zien. Maar dat is voor ons makkelijk maar kan mij heel goed voorstellen dat dat voor vele veel moeilijker is, die willen juist wel aan dat '' ideale '' plaatje voldoen en ik persoonlijk vind dat niet realistische. Zelfs op de kinderen van tegenwoordig word al zoveel druk gelegd, Cito toetsen op de PSZ, kinderen moeten op hun 22 levensjaar al zindelijk zijn, mogen geen speentjes meer gebruiken etc etc. Wij ( de maatschappij ) leggen al vanaf de jonge leeftijd enorme druk op de mens en daar moet men mee stoppen.
Precies. Andersom zal het inderdaad hetzelfde zijn. Wil je thuisblijven dan ben je ouderwets en heb je geen ambitie. Wil je werken omdat je nu eenmaal veel energie krijgt van je werk en je graag werkt dan is het ook niet goed want dan verwaarloos je je kinderen. De overheid wil dat je alles doet tegenwoordig...en de perfecte moeder/vader bent en daarnaast fulltime de economie komt versterken. Dat gaat niet altijd en niet voor iedereen. In 2009 heb ik mijn scriptie gedaan over de balans tussen werk en gezin ( ik studeerde public management, overheid). Ik heb toen ongeveer 500 gezinnen ondervraagd. Veel vonden het extreem zwaar ( ik weet de cijfers zo niet meer). Zelf heb ik besloten om in 2010 te stoppen met werken om thuis te blijven. Vanaf 2019 ga ik weer beginnen. Kinderen groter en zelfstandiger. En ik heb er de energie weer voor.
Dus karakter.... Ik trek me bv niks aan van zulke reacties. Moet ook eerlijk zeggen dat ik ze ook nog nooit gehoord heb hoor Misschien verschilt het dan of je een topic op zp erover opent of het mededeeld aan iemand in real life. Kan me voorstellen dat die reacties toch altijd harder en feller zijn dan in rl. En als je je dat aantrekt, kan ik me voorstellen dat je daar bv al heel onzeker door wordt.
Ik zie in de praktijk heel veel situaties waarbij ik er eigenlijk wel zeker van ben dat er inderdaad veel gefaked wordt. En dat is m.i. niet eerlijk tegenover diegenen die oprecht kampen met een burn out.
Even een greep uit mijn feed van vanmorgen: Maar haal de leuke achtergronden weg en de sierlijke letters, en het enige wat er wordt gezegd is: er is geen ruimte om kwetsbaar te zijn. Kwetsbaarheid wordt in onze maatschappij gezien als een zwakte, als falen, terwijl kracht positief is. Terwijl het juist fout gaat als je die balans niet vind: als je de kwetsbaarheid niet durft toe te laten, zal je je grenzen ook niet vinden. Maar de maatschappij is niet gericht op het toelaten van kwetsbaarheid, maar op een vallen, opstaan en weer doorgaan. Met een mooi lettertype en een bloemetje uiteraard
Mag toch hopen dat ze dan zindelijk zijn (uitzonderingen daargelaten natuurlijk) Het is een combi van factoren. Eerst de persoon zelf, maar ook leefomgeving en werkomgeving. En als die drie niet lekker lopen dan kan ik me voorstellen dat je een burn-out krijgt.
Ik kan je vertellen dat ik IRL nog wel eens bottere dingen heb gehoord dan hier Hier zijn ook een aantal normen waar we elkaar op aanspreken. Verder denk ik dat het begrip burn-out niet altijd correct gebruikt wordt. Ik maak me daar ook schuldig aan. Destijds (en nu, als ik het er weer over heb) noem ik het een burn-out terwijl het een opeenstapeling van zaken was. Naast een structurele overbelasting was het in mijn geval ook een depressie en neurotisch gedrag dat uiteindelijk randpsychotisch werd. Ik schaamde me om dat te moeten vertellen aan mensen terwijl als ik zei dat ik een burn-out had, tja.. dat begrepen de meesten toch wel. Ik had immers een pittige baan en een gehandicapt kind. Ik denk dat psychische problematiek een flink taboe is. Waar we nog enig begrip kunnen opbrengen voor mensen die zichzelf pushen en almaar hard werken en dáár ziek van worden, kunnen we dat begrip in veel mindere mate opbrengen voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis die in crisis raken, of mensen die, ondanks dat ze alles hebben dat hun hartje begeert, toch depressief worden.
Ik ken er in mijn omgeving sowieso al 2 die hun burn out faken... Is inderdaad niet eerlijk tegenover mensen die echt een burn out hebben, maar ze komen er gewoon mee weg helaas...
Herkenbaar! Mijn ervaring is dat mensen bij ptss vooral denken aan veteranen, die in paniek raken bij bepaalde geluiden of nachtmerries hebben. Dat heb ik ook wel, maar dat komt niet overeen met mijn redenen waarom ik niet mee ga als begeleider op het zoveelste school-uitstapje, omdat ik te moe ben en de prikkels niet aan kan. Burn-out is dan een acceptabele verklaring die verder niet uitgelegd hoeft te worden.
Ik denk vooral dat het voortkomt uit passieloos werk. Men kiest iets omdat het geld of status oplevert of omdat een ander je heeft gezegd dat zus of zo echt iets voor jou is en dan realiseer dat het 'nut' ervan niet bestaat. Mensen kiezen niet meer, laten alles open, fear of missing out, leven totaal niet in het nu. Altijd maar verwachting en hoop op meer, beter sneller. En dan haalt het je allemaal in en besef je dat je als kip zonder kop zinloze doelen nastreeft.
Ik denk ook dat het een combinatie van persoonlijkheid en maatschappij is.... Als ik nu naar mijzelf kijk; ik ben op zoek naar een parttime baan, maar die zijn gewoon echt niet te vinden. Ik word overal afgewezen omdat ik niet fulltime wil/kan werken. Wanneer ik onder mijn niveau solliciteer op een parttime baan word ik afgewezen omdat ik te hoog opgeleid ben en vast weer snel vertek. Met andere woorden: ik zal fulltime (misschien 32 uur?) moeten gaan werken. Ik ben heel erg bang dat ik dat niet trekken. Drie jaar terug helaas een burn out gehad en dat wil ik echt niet nog een keer....
Nou inderdaad. Omdenken Zo worden we onbewust gestuurd richting: altijd maar doorgaan.....houd je hoofd omhoog. Zelf laat ik altijd iedereen weten dat ik het soms zwaar heb. Ik heb een angststoornis en volgens mij weet iedereen dit ook. Ik vertel het namelijk als het zo in een gesprek past. Vervolgens krijg je heel veel verhalen terug waar mensen vertellen het ook soms gewoon niet te trekken. Mijn favoriete nummer : The sky isn't always blue The sun doesn't always shine It's alright to fall apart sometimes, I am not always you And you are not always mine It's alright to fall apart sometimes
Mooi nummer! Bizar is dat, door jouw post realiseer ik me dat eigenlijk vrijwel niemand (met uitzondering van iedereen op zp ) weet van mijn ptss. Toen het nog een voorlopige diagnose angststoornis was was ik er ook heel open over, maar sinds het is omgezet heb ik het zo gelaten.. De klachten blijven hetzelfde, ik als persoon ben dezelfde, het labeltje is alleen anders. Maar toch heb ik het idee dat angststoornis of burn-out meer geaccepteerd wordt dan ptss, dus ik zeg maar niks Dit topic zet me wel veel aan het denken trouwens!
Mijn man en ik praten er ook wel eens over als ik of hij er weer eens commentaar op kreeg. En het is natuurlijk niet alleen dat de vrouw dan een "probleem" heeft he.. zoals velen denken. Maar juist doordat ik (en jij) thuis zijn, kunnen de mannen zoveel werken, thuiskomen in een schoon huis en een warme prak naar binnen schuiven. De man is net zo afhankelijk van de vrouw in een dergelijke constructie. Het is een keuze die je als gezin maakt en allemaal doe je zogenaamde opofferingen. Ik voel me ondertussen niet meer dom en iemand die niks toevoegd aan de maatschappij. Ik zorg voor onze zoon, hou mn huishouden op peil en zorg voor mn man. Ik zit er niet mee als de basisschool staakt, of als mn zoon ziek is en ik zou moeten werken. Het heeft ook vele voordelen. En ik heb het er graag voor over
Alles zou geaccepteerd moeten worden. Namelijk iedereen heeft wel wat. En dat is gewoon zo. Niks om je voor te schamen.
Is ook zo! Ik denk dat het vooral de angst is dat mensen vragen gaan stellen over de oorzaak terwijl ze daar niks mee te maken hebben. Maar dit zet me wel aan het denken dus wie weet!
Helemaal mee eens. Een burn-out is sociaal meer geaccepteerd in tegenstelling tot het hebben van psychiatrische problematiek. Veel mensen hebben ‘liever’ een burn-out dan bijvoorbeeld een depressie. Een psychische stoornis wordt helaas nog teveel gezien als een keuze of vorm van zwakte in plaats van een ziekte. Er komt bog teveel schaamte bij kijken om hier open over te zijn. Juist als je al zo kwetsbaar bent, komt de veroordelende blik van mensen keihard aan. Aan de ene kant zou ik keihard willen roepen, wees er open en eerlijk in, zodat het ‘normaler’ wordt. Alleen zo dapper ben ik zelf ook niet. Ruim vier jaar geleden kreeg ik een burn-out. Deze ging over in een depressie. Niemand mocht het weten. Onderliggende oorzaak was vrij duidelijk, namelijk chronische vermoeidheid als gevolg van compensatie en overvraging door adhd. Ook dat mocht niemand weten. Het is een terugkerend patroon in mijn leven. Schaamte, maar vooral ook zelfbescherming maken dat ik mijn mond hou. Dat terwijl ik mij over het algemeen helemaal niet druk maak over wat mensen van mij vinden. Alleen als je vertelt dat jouw hersenen anders zijn en/ of ziek zijn en mensen kijken je aan alsof je gestoord bent, komt dat wel erg hard binnen. Terugkomend op de vraag. Ik denk dat een burn-out zeker een combinatie van factoren is en dat deze zowel maatschappelijke als persoonlijk zijn. Je kunt de manier waarop de maatschappij druk op ons legt niet negeren. Afhankelijk van persoonlijke factoren heb je hier meer of minder last van.