waarom zou je dan naar iets anders moet.. waarom "hoor"je te groeien? als jij het een leuke baan vind en een fijne werkgever zou ik lekker blijven doen wat je leuk vind en dus mooi deze baan houden. Juist loyaliteit en meerdere jaren bij een werkgever blijven was vroeger heel gewoon en dat geeft ook gewoon rust. je weet waar je aan toe bent, en zeker omdat je het naar je zin hebt.. waarom zou je dan meer onrust gaan opzoeken omdat dat nu de tendens is?
Maar waarom zou je nou willen wisselen van baan als je er heel gelukkig bent? Als je gelukkig bent met je gezin en partner raad toch ook niemand aan je te gaan scheiden onder het mom van ' dalijk moet je voor eeuwig zo gelukkig blijven' Wat een kul reden. Als jij gelukkig bent in je werk, dan is dat het belangrijkste!
Zo he he, eindelijk alles gelezen. Ik vind sommige dingen wel erg om te lezen. Dat veel mensen toch denk dat het een fout in je karakter is etc. Dat je wel iemand zal zijn die geen nee kan zeggen, wil pleasen etc. Dat speelt vaak wel een rol natuurlijk. Maar lang niet altijd, en zeker niet alleen. Mijn burn-out is denk ik veroorzaakt door een hele lange overbelasting. En mijn karakter (veeleisend naar mezelf toe) heeft ook niet mee geholpen. Ik heb een stressvolle tijd gehad en veel vervelende dingen meegemaakt toen ik nog getrouwd was. Ook in het huwelijk zelf kwam alles op mij neer. Daarna een vervelende scheiding, alleenstaande mama zijn van nog jonge kinderen, ondertussen ex die lekker bleef door manipuleren. Meer gaan werken (ik kwam net wel/net niet rond, dus financiële stress), daarna op werk ook nog maar extra hooi op mn vork genomen want dat voelde goed (gewoon adrenaline was dat, achteraf gezien). Ik kreeg daar veel waardering voor, dus allemaal positieve bekrachtiging. Ja en toen ging het op een dag mis en was mijn hoofd 1 grote drilpudding waar geen coherente gedachte meer in zat en kon ik alleen nog maar huilen. Nu nog steeds is mn hoofd 'stuk'. Ik ben ergens een paar IQ puntjes kwijt geraakt of zo. In elk geval is mijn concentratie niet meer wat die was. Ik doe dingen nu wel anders. Maar sommige dingen kan ik niet veranderen. Ik ben alleenstaand en dus kostwinnaar. Minder werken of stoppen is daarmee geen optie. In het begin had ik moeite met vertellen dat ik een burn-out had. Maar nadat dat een paar keer gedaan had, voelde dat wel goed, ipv als falen. In die tijd heb ik heel veel steun gehad van vrienden, familie en collega's. Dat had ik helemaal niet verwacht. Maar daar heb ik wel van geleerd dat je op mensen om je heen mag terug vallen. Ik neem nu op mijn werk minder taken op me. Aan het einde van de dag ga ik gewoon naar huis. Ook als iets niet af is. Ik kom daar nu mee weg omdat ik een burn-out gehad heb. Dus nu heb ik een reden om mijn grenzen aan te kunnen geven. Dat slaat natuurlijk eigenlijk nergens op.
In mijn geval was het grotendeels of misschien wel helemaal aan mijn karakter te wijten. Ik heb ook een ‘easy-peasy’ baan, die ik voorheen fantastisch vond toen het nog buitenshuis was en ik zelf geen kinderen had. Ik ben iemand die me dingen erg aantrekt, mensen niet wil/durf teleur te stellen en ik heb de neiging nogal moeilijk te denken. Ik vond dat ik niets te klagen had en eigenlijk een heel makkelijke baan, omringd door leuke mensen. Dat ik niet moest zeuren en het vast aan mezelf lag omdat ik even niet lekker in mijn vel zat. Het heeft me best wat gekost om toe te geven dat deze baan eigenlijk (meer) niet bij mij past, ik het niet te combineren vind met mijn kinderen en dat ik dat ook gewoon mag vinden. Dat het anders moet, en ik dat ook gewoon mag doen. Dus bij mij ging het puur om wie ik ben en hoe ik naar dingen kijk. De druk van buitenaf is mij geheel door mijzelf opgelegd doordat ik mensen niet teleur wil stellen.
Pff, laat die mensen lekker lullen. Wat een onzin. Je gaat toch niet een nieuwe baan zoeken als deze je bevalt? Ik werk al 12 jaar bij werkgever, een huisarts. Een solopraktijk, met een huisarts in opleiding en wat poh's. Ik ken inmiddels alle patienten zo goed. Weet wat ik aan mn werkgever heb en aan mn collega's. Ik ga daar echt niet weg hoor.
Overigens hoef je niet perse een betaalde baan te hebben om burn-out te raken. Ik ken een thuisblijfmoeder met een burn-out. Wat ik heel erg vind, is dat daardoor de schaamte bij haar nog groter is. Ze vindt dat ze geen recht heeft om opgebrand te zijn en de reacties in haar omgeving helpen ook niet echt mee. Erg denigrerend. Waar het volgens mij omgaat, is dat je een dagbesteding hebt waar je energie uithaalt en het maakt niet uit of je dan buitenshuis werkt of thuis bent. Ik voel zelf ook geen druk van de buitenwereld om te werken of om thuis te blijven. In mijn omgeving ook geen issue (of ik heb een bord voor mijn kop). Ik voel vooral de druk van de buitenwereld om sterk te zijn en mij vooral niet kwetsbaar op te stellen. Je moet gelukkig zijn en het leven moet een groot feest zijn. Je moet vooral genieten en dankbaar zijn. Daarin kan ik mijzelf voorbij lopen, want zo ervaar ik het zeker niet altijd. Ik vind het soms ook gewoon een klotezooi.
Ik ben geloof ik vooral geïnteresseerd naar concrete maatregelen om een burn-out te voorkomen. Bij de organisatie waar ik werk, komt het ontzettend veel voor en ik kan me echt voorstellen dat het mij ook zou kunnen overkomen, ben van jongs af aan al een stresskip en wil altijd iedereen tevreden houden. En ik heb het idee dat ik me een burn-out gewoon niet kan veroorloven, ik wil niet dat alles in elkaar stort, want ik heb straks twee kinderen en daar wil ik goed voor kunnen zorgen. Dus, wat ik nu doe: - Sinds de komst van mijn dochter meld ik me veel eerder ziek dan voorheen. Voorheen was: nooit. Als ik nu koorts heb, of keelontsteking, dan blijf ik gewoon een dag thuis. En het is zo maf, want het is niet alsof andere mensen tegen mij zeiden: 'O, wat een goed idee joh, dat jij hier ziek komt werken om al je bacillen eens goed te gaan verspreiden', mijn leidinggevende moedigt me ook juist aan om me ziek te melden als dat nodig is (ik heb een heel toffe leidinggevende, dat scheelt natuurlijk alvast de helft), en tóch voel ik me hartstikke schuldig als ik me ziek meld. Alsof ze op mijn werk geen dag zonder mij zouden kunnen of zo, beetje grootheidswaanzin eigenlijk... - Ik werk nooit over. Nooit. Ik ga altijd stipt om vijf uur naar huis, onder het mom van 'ik moet mijn trein halen want ik heb een dochter.' Maar ook daarvoor al ging ik altijd stipt om vijf uur naar huis. 's Avonds check ik alleen bij hoge uitzondering mijn mail, op mijn werktelefoon heb ik geen eens internet dus ik zie 's ochtends ook pas mijn mail als ik op mijn werk ben. Als ik vrij ben, ben ik vrij. Klaar. Maar ik merk dat sommige collega's daar wel anders over denken en dan ben ik toch weer bang dat ze mij niet betrokken genoeg vinden of zo, zucht... Terwijl ik het dus juist doe om mijn geestelijke gesteldheid te beschermen. - Ik probeer thuis een beetje aardig te zijn voor mezelf, in de zin van dat ik me niet elke vrije minuut alleen maar op het huishouden stort, maar ook gewoon af en toe een computerspelletje doe of lekker ga borduren of zo. Ik krijg geloof ik minstens zo veel stress van het huishouden als van mijn werk, zeker door sommige reacties hier op het forum, dus die moet ik dan natuurlijk ook gewoon niet lezen of met een flinke korrel zout nemen. - En tot slot werkte het hebben van een kind voor mij enorm relativerend. Tuurlijk is mijn leven daardoor drukker, maar mijn werk lijkt sindsdien wel wat minder belangrijk. Komt bij dat ik ouderschapsverlof heb waardoor ik nog maar 4 dagen per week werk. Elke maandag weet ik echt totaal niet meer waar ik mee bezig was, haha Als iemand nog concrete tips heeft, graag! Want het zijn vaak van die vaagheden van 'goed je grenzen aangeven' en 'naar je lichaam luisteren', maar daar kan ik nooit zo veel mee...
Gelukkig wel! Ben erg blij met mensen zoals jij op ons kdv Superrelaxt altijd, mn dochter voelt zich er echt thuis. Vind dat heel waardevol. Zelf word ik al knetter van al dat grut rondrennend als ik dr ophaal, haha.
Nou niet NU als in morgen maar wel binnen nu in 2 jaar. Omdat je in mijn vak wel een beetje in beweging “moet “ blijven. Omdat ik begin 30 ben en ik de keuze “moet”’gaan maken of ik specialist wordt en blijf of manager wil worden. Maar ik heb dus nu geen zin om over na te denken maar in al mijn ontwikkelplannen wordt dat wel erg aangehaald. Het voelt alsof ik wel stappen moet gaan zetten omdat ik anders de “boot”’mis ofzo...
Ja, dit is dus wat ik bedoelde. Iedereen roept wel altijd van: 'Pas op dat je geen burn-out krijgt hé', maar ondertussen denken veel mensen er mooi wel het mijne van als je altijd op tijd naar huis gaat. Laatst impliceerde een collega toch tamelijk rechtstreeks dat we bepaalde dingen best nog wel zouden kunnen doen als ik maar eens wat meer zou overwerken en daar werd ik toch wel nijdig (of eigenlijk vooral gestrest) van. Maar uiteindelijk dacht ik toch: dat jij jouw grenzen niet aan kan geven is jóúw probleem, maak het niet mijn probleem. Jij heel veel sterkte gewenst overigens.
Mijn coach toentertijd vertelde toen ook dat de meeste burn outs ook nooit alleen door werk komen en meestal ook niet eens om veel of hard werken maar meer als het meer energie kost dan het brengt of als de omstandigheden onzeker of onveilig zijn.
Toch denk ik dat die vaagheden zo vaag niet zijn. Als 'naar je lichaam luisteren' je niks zegt, dan is dat luisteren misschien iets wat je moet leren. Wat voor signalen geeft je lijf? Ben je gespannen op dit moment? Hoe is je ademhaling, welke spieren span je? Zo ja, hoeveel spanning voel je op een schaal van 1 tot 10? Welke emotie nog meer? Waar in je lijf voel je die emotie? Ja, dat klinkt raar. Maar zo begint het nu eenmaal... Daar zijn verder geen short cuts of trucjes voor. En grenzen aangeven, dat kun je eigenlijk pas als je weet waar je grenzen liggen. En daarvoor moet je o.a. naar je lijf kunnen luisteren. Want als dat lijf strak staat van de spanning en je amygdala is constant cortisol aan het produceren, maar jij denk: hoezo? Ik ben toch gewoon mijn plicht aan het vervullen? Dan ga je dus over je eigen grenzen heen, gerationaliseerd. PS// ik praat hier dus mijn therapeut na. Ik ben er ook niet goed in, nog steeds niet.
Nou en, dan zit je er tot aan je pensioen? Als je gelukkig bent en je vind je leven perfect voor nu, wat is daar dan mis mee? Kies voor je geluk en niet wat anderen denken. Ik hou zelf van een vaste werkplek, ik heb 9 jaar bij een werkgever gezeten en als de omstandigheden anders waren geweest had ik daar graag nog zeker 9 jaar aan vastgeplakt hoor. Als ik op m’n plek zit dan zit ik op m’n plek En dan voel ik geen aanleiding om weg te gaan, puur omdat je elders wellicht een paar euro meer kan verdienen.... Kijk, DIT kan ik dan weer wel haha, niet toegeven aan zulke onzinnigheden dat iedereen tegenwoordig maar maximaal zoveel jaar egens werkt en dan weer verder trekt. Bullshit, ik hou van vastigheid haha. Maar dat toont wel de mentaliteit van de huidige gemiddelde kudde 20-ers en ook 30-ers. Ik heb dus meer echt moeite met werkdruk en dus niet kunnen werken naar mijn eigen opgelegde maatstaven. wanneer dat te lang duurt tuimel ik in al mijn valkuilen die horen bij mijn karakter...
Wat ik allemaal anders doe; - Als ik me niet goed voel, bespreek ik dat met een vriend/vriendin/mijn moeder. Ik ga dan juist dus naar iemand toe, of ik ga iets doen. Terwijl mijn neiging is 'binnen blijven en de gordijnen dicht doen'. - Werktelefoon zet ik uit terwijl het gebouw uit wandel. En ik lees geen werkmail of berichtjes buiten werktijd. Ik ben er niet meer, doeiiii. Voorheen werd ik weet ik hoe vaak gebeld als ik een dag vrij was. Het motto was altijd 'bel iMoeder maar, die weet het wel'. Doe ik dus niet meer. Als er echt erge spoed is, dan hebben ze mijn privé nummer. Dat blijkt genoeg drempel gelukkig. - Nee zeggen op taken, opdrachten, werkgroepen en leuke projecten. Ik ben iemand die alles leuk vind, alles wat nieuw is word ik blij van. Ik word daar ook veel voor gevraagd en dat is natuurlijk super goed voor je ego. Heeeeeeerlijke streling is dat zeg. Maar ook hier geld; nee zeggen. Vind ik wel super moeilijk, het gaat 180 graden in tegen alle motiverende, 'dit is wat succesvolle mensen doen' praatjes die ik jarenlang op YouTube heb gekeken. Want dat is natuurlijk allemaal een kans, en je moet voorruit willen in dit leven etc. Nou, ik wil even stil staan dus. - Niet meer overwerken. Was ook een gewoonte van mij. Maar heel slecht. Dan kwam ik om 10 voor 6 bij de opvang aan rennen. Kinderen moe en over de zeik dat mama laat is. Daarna nog koken, kinderen douchen, naar bed etc. Voor iedereen er in lag en de keuken enigszins toonbaar was, was het half 9, 9 uur en had ik maar een uurtje voor mezelf. Want om 22 moet ik van mezelf naar bed om aan 8 uur slaap te komen. - Tijd voor mezelf. Gewoon regelen alsof je weg gaat. - Leren ontspannen / nieuwe hobby's zoeken. - Bullet Journal. Daarover schrijf ik uitgebreid in mijn Bullet Journaling topic. Kort gezegd; is een productiviteits systeem. Maar helpt mij om orde te scheppen in de chaos (in mijn hoofd) en lekker doelloos wat te kliederen tegelijk. En helpt mij bij iets heel cruciaals; plannen, plannen, plannen. Niet meer de hele dag als een kip zonder kop rond rennen, druk druk druk. Ik plan alles, inclusief ontspannen / me time. - Regelmatig vakantie opnemen. Ipv uren opsparen neem ik ze nu allemaal op. Ik pak gewoon mijn agenda en prik wat dagen/weken. Iedere 2 maanden neem ik wel iets op. En mijn kinderen gaan die dag gewoon lekker naar de opvang/opa en oma zoals altijd. Anders heb ik er nog niks aan. - Ik leg mijn kinderen uit waarom mama zus of zo doet. Ik wil geen mooi weer meer spelen tegenover mijn kinderen. Ze mogen (moeten!) best weten dat mama tijd voor zichzelf nodig heeft, dat ik het soms zwaar vind/ moe ben etc. Dat ideaal beeld van de werkende mama die niks teveel is, als een soort goud poepende eenhoorn die nooit moe word, ga ik in elk geval niet in stand houden. Wat jouw punten betreft; ik vind 1 dag ziek melden als je ziek bent eigenijk nog te weinig. Gewoon ziek thuis blijven totdat je echt weer opgeknapt bent. Als je half opgeknapt weer aan het werkt gaat, duurt herstel zeker de helft langer.
Ik geloof ook dat deze factor echt zwaar meeweegt in het feit dat een burn out nu dus veel vaker voorkomt dan vroeger. Het zal een stukje karakter zijn, een perfectionist zal er gevoeliger voor zijn dan iemand die zich nergens druk over maakt. Maar ik denk dat het grootste stuk maatschappelijke druk is. Wat je hierboven benoemt is echt zo en ik denk dat dat alleen maar erger gaat worden. Kinderen van nu zien hoe hun ouders het doen, willen daar weer een schepje bovenop doen. Ergens is er een grens, je kunt niet meer van jezelf geven dan dat je hebt.
Daar heb ik dan weer geen moeite mee ondanks dat ok toch wel de karakterschappen ervoor heb. Tips uitwisselen dan maar
Vanuit een werkgever gezien: ga in gesprek met de betreffende medewerkers en probeer te achterhalen wat de achterliggende reden van de burn-out is. Is dit werkdruk? Neem dit dan serieus en zorg voor extra capaciteit (en noem budget of bezettingsnormen niet als argument om het vooral NIET te doen en probeer t ook niet op enkel de privé omstandigheden te gooien terwijl heel duidelijk is dat er in de basis op t werk t niet helemaal goed zit ——- sorry hoezo frustratie wat eruit komt) Vanuit jezelf gezien: je geeft al een grens aan door stipt om 5 uur naar huis te gaan elke dag. Aangeven wanneer je al genoeg op je bordje hebt en je die nieuwe taak er niet bij kunt hebben (dit moet ik zelf nog leren )
Haha nou ik kan best een workload hebben, in het verleden toch ook wel bewezen meer dan de meeste collega’s in hetzelfde beroep toen. En daar was het ook echt wel maandelijks druk hoor met pieken, alleen na die pieken kwam er dan een fijne plek. Geen dal want nog steeds genoeg te doen, maar gewoon op een lekker tempo. Uit mn neus zitten eten kan ik ook niet (mede daarom ook eens na 5 maanden al weggegaan bij een werkgever) Maar waar ik nu werk blijf je achter de zaken aanlopen, je bent nooit bij, nooit tijd om even adem te halen, van de ene naar de andere deadline en dan liggen er ook nog “stapels” mail en andere zaken die gedaan of beantwoord moeten worden. Constant alleen maar pieken, en echt pieken. Niks geen dalen en momenten van rust. Je kunt mij een hoop vertellen, dat trek je een tijdje (de een misschien een jaar en de andere 4, afhankelijk ook van je startsituatie natuurlijk), maar daar ga je een keer aan onderdoor.