3 jaar geleden heb ik mijn nieuwe vriend leren kennen en van toen af is alles in een stroomversnelling gekomen. na 6 maand zijn we gaan samenwonen, k heb toen alles achtergelaten en ben met mijn 2 oudste (15 en 13) van mijn vorig huwelijk 170km verder in het land gaan wonen. in het begin was het natuurlijk voor iedereen wennen maar na enkele moeilijke maanden lukte het ons wel. de kids hadden nieuwe vrienden en ik een nieuwe job en leerde zo ik weer nieuwe mensen kennen. mijn vriend en ik hadden op voorhand al beslist dat er geen kids meer bijkwamen ( vooral ik wou niet) want terug in de pampers gaan zag ik niet zitten en we hadden het goed zo. mijn gasten gaan om de 2 weken een weekend naar hun vader en de helft van de vakanties dus die tijd hadden we dan voor ons tweetjes en konden we volop van elkaar genieten. nu je raad het al ; vorig jaar geraak ik door de pil zwanger. na goed met elkaar gepraat te hebben besloten we der voor te gaan want tenslotte zijn ze toch uit onze liefde voortgekomen. op 12 weken kregen we dan te horen dat ze met 2 waren. na van de eerste schrik bekomen te zijn en toch wel een gecompliceerde zw werden 8 maanden daar nina en tia geboren. eerst hadden we nog 4 weken coveuse te gaan voor onze meiden naar huis mochten en thuis was het ook een drukte van jewelste. in die tijd zijn we ook begonnen met verbouwingen in ons nieuw huis en sinds 2 weken zijn we dus verhuisd. in die periode is er enorm veel stress, aanpassingen van iedereen en vermoeidheid aan de pas gekomen waardoor mijn vriend en ik continu ruzie maakte en de sfeer met momenten meer dan ongezellig was. we praatte wel regelmatig met elkaar van, dat dit niet zo verder kon en der iets moest gebeuren en dan ging het wel enkele weken vlot maar we vervielen weer in het oude patroon van naast elkaar leven en niet met elkaar. nu is het natuurlijk zo dat een tweeling enorm veel werk met zich meedraagt en niet te vergeten de 2 oudste die toch ook hun aandacht nodig hebben. ergens hoop ik dat nu de verhuis en de verbouwingen achter de rug zijn de stress een beetje minder is en er weer wat meer rust terug keert maar de laatste 2 weken doen de twin erg lastig, continu huilen, niet snel tevreden te stellen, s'nachts terug wakker worden voor een voeding enz.. dit is natuurlijk wss een periode waar ze door moeten maar ik denk dan bij mijzelf van, heb ik er wel goed aan gedaan van ze op de wereld te zetten? maar dan krijg je zo'n glimlach en dan voel ik me zo rot dat ik die gedachte heb gehad. pfff ik weet het soms niet meer, heb schrik dat onze relatie eraan onderdoorgaat, dat ik mischien gewoon het geduld niet meer heb om die 2 kleintjes op te voeden en de drukte niet meer aankan. is het een normaal gevoel dat weer verdwijnt? of ben, ik er gewoon aan onder door aan het gaan?soms denk ik dat alles gewoon te snel is gegaan ( op 3 jaar ), ik weet het niet maar hoop dat het snel betert. het van me af schrijven doet me in elk geval deugd
Hoi, Ik denk dat het bij jullie allebei tijd wordt dat de druk er even afgaat, er is heel veel gebeurd in 3 jaar en dat gaat je natuurlijk niet in je koude kleren zitten. Nou kun je verschillende dingen doen, - een weekendje weg met z'n tweeen tweeling ergens te logeren en andere kids bij pa. - elke maand voor de aankomende maanden even een avondje voor jullie samen, even naar de film of gewoon samen thuis en praten, praten, praten. En zoiezo met een psycholoog gaan praten, om alles op een rijtje te zetten voor jezelf. Als je niet weet waar te beginnen ga dan eerst eens naar je huisarts, die kan je helpen met een beginnetje te maken. succes ermee.
een evondje voor ons alleen organiseren is hier héél moeilijk en een weekend al helemaal niet. mijn vriend zijn ma is dol op haar kleinkids maar ze is ook al 67 jaar en dus een heel weekend babysitten kan ze echt niet meer aan en eens een avond wil ze wel eens doen maar elke maand is niet zo evident voor haar, ze kan zeer moeilijk trappen doen met haar heup enja zoals ze nu in een periode zitten van verschillende keren wakker te worden s'avonds en s'nachts vrees ik dat dit te zwaar is voor haar. enja vrienden zou je zeggen maar daar is dan het probleem dat die zelf met kids zitten rond de leeftijd als de twin en ze ook niet de plaats ervoor hebben. dit is eigenlijk zo'n beetje het nadeel natuurlijk bij een tweeling, veel mensen passen ervoor om erop te letten omdat ze ook wel beseffen dat het wat meer werk en zorg vraagt dan ééntje en zien dit niet zo zitten. mijn ma woont aan de andere kant van het land en zelf kampt ze met zeer zware emotionele problemen op het moment dat ik zelf niet wil dat ze erop let. vertrouw het op dit moment niet. dus een avond voor ons 2 lijkt me heel aanlokkelijk maar moeilijk te organiseren en zeker elke maand. wat betrefd een psycholoog, dit ziet mijn vriend al helemaal niet zitten, hij is nogal een binnenvetter ( gesloten persoon) en gaat zeker niet praten tegen iemand die hij niet kent, ik heb er soms al moeite mee om hem te laten zeggen wat er op zijn lever ligt, denk dat het daarom ook soms zo moeizaam gaat tussen ons. toch ben ik ervan overtuigd dat hij stapel is op mij en ons gezin en zeker niet wilt dat het stukloopt. mischien moet ik anders eens overwegen om zelf eens met iemand te gaan praten, dan los het mischien toch al de helft van de problemen op
ik herken erg veel in je verhaal, al heb ik dan geen 4 kinderen maar eentje. Hier is ook in een tijd van 3 jaar veel gebeurd, uitzending, zwanger, verbouwen verhuizen werken trouwen enz........ ik had preies hetzelfde gevoel als jij nu hebt! ik ben hiermee naar de dokter geaan en die heeft vastgeteld dat ik een depressie heb. Ik heb het daarna nog een paar maanden moeilijk gehad maar ik kan nu zeggen na 3 maanden rust (niet werken) en medicijnen voel ik mij weer 1000 maal beter als voorheen. ik kan je dus alleen de tip geven ga naar de dokter en laat het over je heen komen. Als je meer wilt weten of iets anders kun je mij altijd een pb sturen. sterkte meid liefs esthere
over dat opassen, misschien heb je vrienden met geen kinderen die een dag+nacht bij jou thuis kunnen opassen (zodat ze alle spulletjes hebben) en dat jullie een nachtje een hotel pakken.. kvind het heel vervelend voor je meid, ik zou ook even langs de huisarts gaan met je verhaal.. misschien helpt het je net als dat het Madelief heeft geholpen..!
@moesje nee helaas niemand in onze vriendenkring zonder kids enja je kan altijd wel zo'n oppasdienst van de bond voor grote en jonge gezinnen bellen maar laat liever niet iemand vreemd in mijn huis oppassen op mijn kids. zou dan toch niet genieten en me veels te ongerust maken @madelief heb ook zo'n gedacht gehad van zit ik in een depressie en eens gegoogeld erop naar de symptomen maar er zijn daar wel een paar waar ik me kan in terug vinden maar de meeste zijn toch ook niet van toepassing op mij. wat natuurlijk niet wegneemt dat ik inderdaad eens langs de ha ga gaan en het aankaarten. zie dan wel waar het me brengt. ik kan spijtig genoeg niet zomaar een paar maand vrij nemen van werk ook niet als ik daarmee op ziekenkas kom te staan want dit is financieel op het moment niet mogelijk. we hebben op dit moment onze beide lonen volledig nodig om rond te komen want die verbouwingen hebben een aardige duit gekost. wil er in ieder geval alles aandoen om onze relatie en gezinsleven terug goed te krijgen want ondanks alles zie ik mijn kids en ventje doodgraag maarja eerst maar eens zorgen dat ik zelf lekker in mijn vel zit zeker
Lieve Randi, Ook voor mij is dit een redelijk herkenbaar iets. Nog geen twee jaar geleden heb ik mijn vriend leren kennen, ik woonde toen nog samen met mijn ex die al jaren riep dat hij bij mij weg wilde maar ik kreeg hem niet weg. Het was kort gezegd een *******relatie. Ik ben bijna direct samen gaan wonen met mijn vriend die toen nog op kamers woonde omdat ik mijn huis niet meer in kwam en mij ex mij teroriseerde (constant sms-en, bellen ook op mijn werk, mij volgen enz.). Na een paar maanden is het toch gelukt om samen te gaan wonen in het huis waar ik met mijn ex woonde. We wisten al vrij snel dat we kinderen wilden (wat ik voorheen nooit wilde) en ik was dan ook vrij snel zwanger van onze tweeling welke afgelopen mei is geboren. Toen ik mijn vriend leerde kennen was hij aan revalideren van een ernstig ongeluk, sinds kort is hij na een reintegratietraject weer fulltime aan het werk en zit ik fulltime thuis omdat mijn contract na mijn zwangerschap niet verlengd is. Ik heb eigenlijk ook geen vrienden daar mijn ex mij als het ware isoleerde en ik door hem ook heel vaak verhuisd ben. Eigenlijk is zowel mijn leven als dat van mijn partner 100% omgedraaid, dat levert inderdaad wel eens enorme spanningen op en blijven praten is dan ook het motto, ik weet dat het moeilijk is omdat je vriend erg gesloten is. Bij ons is dat juist andersom ik ben erg gesloten en dat is heel vervelend voor mijn vriend. Je moet hem juist de ruimte geven om dingen te vertellen, geef hem tijd en luister goed probeer niet dingen voor hem in te vullen, misschien lukt het hem wel om zijn gevoelens en dngen waar hij tegen aanloopt op papier te zetten, vaak is dat makkelijker. Verder adviseer ik je toch echt heel regelmatig iets met jullie tweetjes alleen te doen maar ook tijd voor je zelf te nemen, even te ontspannen, regel dat je allebei 1x in de zoveel tijd iets helemaal voor jezelf kan doen en dat de ander dan op de kids let. En misschien moet je toch maar eens een oppas regelen via de bond voor grote gezinnen, geef bij hen ook aan dat je er moeite mee hebt. Ik snap dat je het moeilijk vindt je tweeling bij vreemde achter te laten, ik vind dat ook erg moeilijk, denk dat als je er een had het makkelijker deed want je gaat toch denken lukt dat wel twee van die kleintjes tegenlijk? Ik knap er altijd enorm van op en het doet onze relatie ook echt goed als we even met zijn tweeen zijn geweest. Heb je geen aardige buurvrouw ofzo die een avondje bij jullie op wil komen passen? Misschien kun je je probleem eens bij ons tweelingenforum neerleggen , je bent daar sowieso hartstikke welkom, het zijn heel meelevende en meedenkende tweelingmoeders je vindt ons onder zwangerschap/clubs/tweelingen. Hoop dat je snel wat beter voelt! Liefs MClover
@MClover thnx meid voor je opbeurende woorden, je hebt het zelf precies ook niet gemakkelijk gehad, zelfs nog moeilijker dan ik want moet zeggen dat mijn ex en ik een prima relatie hebben en alles rond de 2 oudste kunnen bespreken en regelen. wat betreft de buren hier die ken ik nog niet echt want woon hier nog maar enkele weken. het is me wel opgevallen dat de naaste buren en overburen ook gepensioneerde zijn dus denk niet dat zij het zien zitten om op een tweeling te letten. zit zelf ook wel op een 2lingsforum maar een belgisch dan ( zie ze vanuit nederland niet direct naar hier komen ) maar ondanks dat het daar ontzettend lieve meiden zijn die ook heel begaan zijn is der toch niet direct iemand die voorstelt om op te passen wat ik ok wel begrijp. persoonlijk zou ik nu ook niet direct op een tweeling letten gezien de drukte die er nu al is. met mijn ventje praten gaat moeizaam maar lukt wel hoor alleen moet ik ontzettend veel geduld hebben en meestal komt het er bij hem ook uit op het moment dat de situatie heel hoog zit. denk ook dat het probleem gedeeltelijk bij mij ligt; de druk en de stress waar ik moeilijk mee om kan en de kleintjes die in een lastige periode zitten en waardoor ikzelf snel geprikkeld en op de tenen getrapt ben. het is gewoon een combinatie van alles en een weekend onder ons twee eens weggaan zal ons inderdaad wel eens enorm deugd doen en zo zijn de batterijen ook weer opgeladen. alleen weet ik niet wie ik moet vragen om een heel weekend op de meiden te letten en die ik dan ook voldoende vertrouw ermee want dat is toch wel belangrijk wil ik kunnen ontspannen. het is tenslotte toch mijn kostbaarste goed hé , ook al zou ik ze soms bij manier van spreken de nek kunnen omwringen
Ja, ik begrijp je heel goed (ook die laatste zin is herkenbaar). Werk je of ben je ook de hele dag thuis, ik merk wel dat dat laatste erg veel spanning meebrengt alles draait om de tweeling en jij bent constant bezig ze te verzorgen en dan ook nog het huis te doen, je vergeet je eigen ikje een beetje je lijkt alleen nog maar mama en huisvrouw te zijn. Denk er anders eens over na wat jij leuk zou vinden om voor jezelf te doen (hobby, sporten ofzo) en als je mannetje dan een avond in de week op de kleintjes past en jij iets leuks voor jezelf gaat doen sla je een paar vliegen in een klap: - Je bent er even uit, ontspant laad jezelf op en bent even jezelf en niet mama of huisvrouw - Je mannetje leert door voor de kleintjes te zorgen beter begrijpen hoe jij je voelt en wat er allemaal bij komt kijken bij het verzorgen, ik denk dat ze er vaak te relaxed over denken, weet natuurlijk niet hoe jouw partner hierin staat. - Je leert wat andere mensen kennen en misschien zit daar dan wel iemand bij die je helemaal vertrouwt en die graag eens op de kleintjes past zodat jij en je partner iets samen kunnen gaan doen. Ik vind het ook heel moeilijk om de baby's bij iemand anders achter te laten hoor, tot nu toe hebben alleen mijn ouders en zus nog opgepast.
ik werk fulltime in het ziekenhuis maar dus ook heel onregelmatig qua uren. t' ventje heeft kantooruren maar als ik bv de late heb zorgt hij voor de meiden( flesje, pamper, badenz) dus dat is nu eigenlijk het probleem niet. vroeger ging ik regelmatig paardrijden maar door dat ik nu zo onregelmatig werk is dit er niet meer van gekomen en andere interresses heb ik zo niet. eigenlijk ben ik in mijn vrije tijd best graag met mijn gezin bezig maar tuurlijk fulltime werken en een huishouden doen en tijd doorbrengen met de kids want ventje zorgt wel mee voor de kinderen maar het huishouden komt toch grotendeels op mij terecht en eerlijk gezegdt ben soms zo moe dat ik nog maar weinig puf heb om nog andere dingen erbij te nemen