Hoi meiden, Ik ben op 8 maart 2008 bevallen van een dochter Charlotte. Zij is geboren na bijna 25 weken zwangerschap en heeft slechts een uurtje geleefd. Mijn hele zwangerschap is niet makkelijk geweest: direct al hoge bloeddruk en medicijnen daarvoor en bekkeninstabiliteit. Maar goed, uiteindelijk de 20 weken echo en alles was prima! Eindelijk durfde ik ook een beetje te gaan genieten en heb ik voor het eerst wat leuke kleertjes gekocht. Met 21 weken moest ik weer naar de gyn, en zij wilde tot mijn verbazing nog even naar de kleine kijken. Bij het opmeten viel haar op dat de kleine niet was gegroeid in die week en meteen sloeg ze aan het bellen met een gyn in het UMCG. Daar werd ter plekke een afspraak voor me geregeld voor drie dagen later. In Groningen zag de gyn dat de bloedtoevoer naar het kindje toe al erg verslechterd was en dat ze ook echt te klein was voor het aantal weken zwangerschap. Meteen werd ons verteld dat er een wonder nodig was om deze zwangerschap te kunnen volbrengen. Mocht ik last krijgen van hoofdpijn, sterretjes zien of tintelingenin de handen, dan moest ik meteen naar het ziekenhuis komen, ook midden in de nacht. Twee nachten vol pijn en overgeven verder vertrouwde mijn vader die op viste was het niet en belde mijn eigen gyn. Zonder dat wij het wisten heeft zij vervolgens naar Groningen gebeld en gezegd dat ik er aan kwam. Daarna mij weer gebeld en gezegd dat ik NU naar het ziekenhuis moest gaan. Daar heb ik twee weken gelegen, steeds meer medicatie gekregen. Wisselend erg ziek en soms het gevoel van ik kan ook wel naar huis. De neonatoloog kwam langs en vertelde dat ze nu nog niks konden doen, maar volgende week weer zouden komen. Uiteindelijk schoot de bloeddruk zo omhoog en hield ik zoveel vocht vast dat het gevaarlijk werd. Nog meer labetalol en nog meer en uiteindelijk platgespoten met magnesiumsulfaat. De volgende dag is besloten dat de zwangerschap afgebroken moest worden, de risico's voor mij werden te groot. Ik wist het al, voelde het aan en reageerde daardoor gelaten. Verstandelijk snapte ik het wel, maar ik had zo gevochten, en waarvoor? Er zijn twee dagen lang pillen ingebracht, maar daar reageerde mijn lichaam nauwelijks op. Daarom uiteindelijk aan een infuus gezet. De bevalling was echt niet prettig, ik had een weeenstorm en totaal geen conditie meer. Ik kreeg een ruggenprik, toen morfine en midden in de weeen is later nog een ruggenprik gezet. Nu gaat het lichamelijk weer een stuk beter: ik ben weer uit de rolstoel, kan weer wat boodschappen doen en weer autorijden, dat scheelt zo'n stuk! Emotioneel zit ik er behoorlijk doorheen. Mijn uitgetelde datum is net geweest (24-6), en mijn vriendin en nicht die even ver waren worden straks moeder. Iedereen lijkt wel zwanger nu! Ik weet even niet meer hoe ik dit verdriet moet verwerken. Ik lees er veel over en heb ook met maatschappelijk werk gepraat in Groningen, dat is nu afgerond. Mijn droom is in duigen en de wereld draait door, dat vind ik zo moeilijk te bevatten soms! Hoe ga je om met de meest onnozele troostende woorden (gelukkig heb je het niet gekend, je bent nog jong, enz)? Na twee weken vroegen mensen al wanneer ik weer aan het werk ging, ik was nog niet eens uit de rolstoel! Hoe geef je verdriet "een plek"? Iedereen zegt het, maar niemand weet hoe. Groeten, Elke
wat vreselijk gecondoleerd met jullie dochtertje. ikzelf had ook af en toe wel moeite met de 'raad' van sommige mensen. gelukkig laten sommige mensen je ook lekker veel huilen, praten, boos zijn, verdrietig zijn, wanhopig zijn etc. lieverd, het gaat nooit meer over. maar hopelijk wordt de pijn wel minder scherp. eens zien jullie elkaar weer als je wil praten, ben je welkom in de vlinderlounge.
Hey meid heel veel sterkte met dit enorme verlies! Sommige mensen kunnen echt heel onnozel reageren... En idd, helaas kan niemand je vertellen hoe je met zo'n situatie om moet gaan, met zo'n overweldigend verdriet... De enige tip die ik je mee kan geven is: neem alle tijd van de wereld, praat erover, doe wat goed voelt. Dit is het moment om naar je eigen gevoel te luisteren, niet naar de adviezen van buitenstaanders. Groetjes Cossy
Lieve Elke, Wat een vreselijke ervaring. Ik heb zo met je te doen en wil je heel veel sterkte wensen. Ondanks dat ik jouw ervaring niet ken, weet ik wel wat rouwen is. "Een plekje geven"... tja.. Rouw is heel persoonlijk dus niemand kan je precies vertellen wat voor jou goed is. De één heeft weken nodig, de ander maanden of zelfs jaren. Mijn eigen ervaring is dat het verdriet niet over gaat maar dat je eraan went. Het verdriet hoort er op een gegeven moment bij en dan valt het minder op. Je hoeft dit niet weg te stoppen maar onderdeel laten worden van je leven. In alle rouwsituaties worden (heel) stomme dingen gezegd maar dit is wel heel vaak omdat mensen gewoon niet weten wat ze moeten zeggen. Men bedoelt het vaak goed. Neem de tijd, probeer te leven en je niet schuldig te voelen wanneer je het leven soms ook weer even leuk / prettig vindt (dat lukt meestal in het begin niet). Doorgaan met leven zegt niets over hoe jij de zwangerschap / geboorte van Charlotte hebt ervaren en hoe zij een onderdeel van jou (jullie) leven maakt. Heel veel sterkte en je bent niet alleen!
Ik wil je heel veel sterkte wensen! Echt vreselijk te horen dat het ook zo kan aflopen. Ik weet niet of deze raad je op dit moment wilt hebben maar wilde je meegeven dat bij een eventuele tweede zwangerschap de kans op Hellp heel erg klein is. Misschien een erg klein lichtpuntje in deze zware tijd!
Veel sterkte met het grote verlies van je dochtertje. Ik ben zelf na de geboorte van Sterre pas na 12 weken weer aan het werk gegaan, hoewel ik fysiek al snel weer fit was. Neem je tijd voor je lichamelijk herstel en voor je emoties. Het is niet niks was je hebt meegemaakt, en dan druk ik me nog zacht uit.
Wat afschuwelijk dat dit jullie overkomen is. Een prachtige dochter, met een prachtige naam, Charlotte... Trek je niks aan van mensen die je onnozele adviezen geven of opmerkingen maken. Zelf zeg ik er nu altijd wat van, het is gewoon asociaal. Want mensen zeggen wel: ik bedoel het goed. Maar ze willen eigenlijk alleen zichzelf helpen. Als ze het voor zichzelf bagetalliseren en niet naar jou verdriet hoeven t ekijken, dan is dat natuurlijk veel makkelijker. Een kind, dat in jou gegroeit heeft, dat op die manier moet sterven is meer dan afschuwelijk. En als iemand je vraagt of je het al een plekje hebt gegeven, dan kan je gewoon vragen of zij dat ' plekje' ergens hebben liggen en of ze het even op kunnen sturen, want jij hebt het nog niet gevonden. En of je het ooit zult vinden? Ik vind het een idiote opmerking. Dit verdriet dragen we altijd met ons mee en dat is afschuwelijk... Ik wil jullie heel veel licht en liefde wensen, voor nu en voor de toekomst.
Wat vreselijk, ik heb er geen woorden voor maar wil je ontzettend veel sterkte wensen voor nu en de komende tijd.
Wat een vreselijk verhaal. Wat is het oneerlijk toch? Gecondoleerd! Heel veel sterkte! Er zijn geen woorden voor.... Neem alle tijd die je nodig hebt Elke Hele dikke knuffel!
Elke heel veel sterkte de komende tijd! Ik weet helaas hoe je je voelt, wij zijn ook ons kindje verloren. We kennen elkaar al een poosje via deze site, denk dat we daardoor toch wel een band met elkaar hebben, we hebben veel geschreven bij de juni mama's. Meid ik kan niet de pijn en je verdriet wegnemen maar ik hoop dat we ons iedere dag een beetje beter kunnen gaan voelen en een mindere dag is ook niet erg, stop vooral je verdriet niet weg! Liefs spirit.