Iedereen kent ze, hebben ze in de familie of in de vriendenkring. Mensen die je veel pijn hebben gedaan. Als het om vrienden gaat kun je ze misschien makkelijk uit je leven wissen, maar bij familie gaat dat een stuk moeilijker... Mijn stiefvader kwam in mijn leven toen ik 11 jaar was. Hij heeft me veel pijn gedaan, achteraf gezien doordat hij zelf heel erg veel zorgen had, maar dat maakt de herinneringen aan mijn jeugd niet minder vervelend. Als het niet de man van mijn moeder was geweest, was hij waarschijnlijk al uit mijn leven geweest, maar nu ben ik er in de jaren toch mee 'opgezadeld'. Ik heb hem tot voor kort niet kunnen vergeven wat hij allemaal gezegd en gedaan heeft (schelden en een keer fysiek geweld), maar ben altijd met hem omgegaan alszijnde iemand die er nou eenmaal bij is. Zo veel mogelijk genegeerd en mijn kinderen bij hem weg gehouden. De laatste tijd merk ik dat hij ontzettend is omgeslagen. Het blijft een eigenwijs portret, maar sinds kort merk ik dat ik behoefte heb aan zijn gezelschap, zonder dat ik met hem 'opgezadeld' wordt. Hij is heel bezorgd om de kinderen en belt vaak om te vragen hoe het met ze gaat. Ook nu mijn dochter wat opstart problemen heeft. Ik merk dat ik nu anders tegen hem aankijk. Ik heb hem vergeven wat er is gebeurd, maar vergeten zal ik het nooit. Hebben jullie weleens iemand vergeven? Hoe gaat dat nu en voel je je er nog steeds goed bij ? Ik vind het altijd mooi om te horen. Dit is voor mij een goed leerpunt geweest. Ik wil niet zeggen dat ik blij ben met hoe hij vroeger met me omging, maar aan de andere kant, ben ik wel heel blij met wat ik ervan geleerd heb.
Ik kan redelijk goed en ook redelijk snel iets vergeven, maar vergeten: nooit. Ik onthou altijd alles wat iemand tegen me heeft gezegd en wat me pijn heeft gedaan, gekwetst of wat dan ook. Dus ik leer er na een tijdje wel mee om te gaan en benader die persoon dan ook weer normaal, maar als er dan ooit weer iets is kan ik me moeiteloos alles weer herinneren wat ervoor ook al kwetsend was.
@sisa, dat laatste herken ik wel. Ik kan daarom ook moeilijk iets vergeten. Zodra er iets gebeurt, is het moeilijk om de emmer niet 'sneller' te laten overlopen. Als hij iets doet wat mij niet zint, ben ik weer meteen in de 'ik hoef je nooit meer te zien' modus, terwijl ik een ander er misschien een keer op aan zou spreken. Ik blijf er dan ook langer over malen. Ik wil wel proberen om hier anders mee om te gaan.
Het ligt er aan waar het over gaat, maar over het algemeen vergeef ik niet zo makkelijk. Bij een serieuze "fout" van de ander komt ie op mn zwarte lijst, en dan kan ie het dus vergeten voor altijd. Bij een relatief klein dingetje is het ook niet meteen vergeven en vergeten, maar daar kom ik dan wel overheen hoor .
Snap je wel hoor vergeten nooit/of wel maar vergeven. Als je daar toe in staat ben dan is je leven veel en veel leuker. De slechte tijden moet je eens achter je laten dus vergeten/vergeven hoe je het wilt. Dus raar nee. Iedereen verdient een tweede kans ook al is het jaren later en heeft iemand je pijn gedaan. Dan kan je vaak ook je eigen pijn vergeten en een plekje geven. Beter iets dan uit eindelijk helemaal niets. Snapje me.
Kwaad op iemand zijn en blijven is hetzelfde als wanneer je zelf gif inneem en hoop/wacht tot de ander ziek wordt.
Kijk vergeten.. dat doe je niet. Dat doet niemand denk ik. Maar als iets vergeven is bij mij.. dan is het ook echt vergeven en beginnen we met een schone lei. Anders is het ook niet eerlijk tegenover de ander.. dan moet je diegene niet vergeven
Hier net zo. Je kunt bij mij heel ver gaan, maar ga je écht te ver, dan vergeef ik het je nooit meer. Dan kan ik in sommige gevallen van extreme woede nog naar 'normaal doen' overgaan, maar ik zal diegene nooit meer iets persoonlijks vertellen of iets dergelijks, en ook nooit meer goede vrienden worden met diegene. In andere situaties blijft het gewoon bij extreme woede, en dan wacht ik op mijn 'Whatgoesaroundcomesaround'moment naar diegene toe
Niet mee eens, soms doen mensen iets wat absoluut never nooit niet goed te praten valt en deze mensen mogen van mij part dood neervallen en NEVER een 2e kans krijgen.
Op zich vind ik ook dat vergeven betekend, met een schone lei beginnen. Verstandelijk wel... Gevoelsmatig werkt dat nog niet altijd zo bij mij. Er zijn ook mensen die het voorgoed verbruid hebben bij mij hoor, het is ook per persoon verschillend wat voor jou wel door de beugel kan en wat niet... Iemand vergeven zorgt wel voor een grote verlichting voor jezelf merk ik.
ik vind het ook altijd erg moeilijk maar wel heel mooi, als je iemand vergeeft dan leg je wat er voorgevallen is ook weer compleet bij degene neer die het gedaan heeft, jij kunt dan verder. aan de andere kant zijn er inderdaad gradaties en grenzen natuurlijk. als iemand steeds weer opnieuw kwetst of mishandeld ja dan heeft vergeven weinig zin en moet je verder zonder die persoon lijkt me, als iemand duidelijk veranderd is en dit ook langere tijd volhoudt dan is vergeving iets moois. ik heb altijd wel veel moeite met iemand weer helemaal in mijn hart/leven laten. iemand die me iets aangedaan heeft in wat voor vorm dan ook moet wel veel geduld met me hebben, ik neem er dan ook lang de tijd voor om te kijken of ik niet opnieuw gekwetst wordt.
Dana, mooi gezegd, ik had er nog niet zo over nagedacht, dat je iets weer helemaal teruglegd bij degene die ooit iets misdaan heeft. Al hoop ik ook niet dat in dit geval, mijn stiefvader er nog al teveel last van heeft. Het is geen prater. Maar nu houd ik ook niet van mensen die 100x hun excuses aanbieden. Ik zie het liever in andere dingen terug. Nu dus in zijn betrokkenheid t.o.v. mijn kinderen.
Ik heb hetgeen wat mijn opa en oma gedaan hebben niet vergeven en zal ze het altijd kwalijk blijven nemen, maar for the sake of the family ben ik het wel soort van 'vergeten', met andere woorden, we doen of het niet gebeurd is. Het heeft, in ons geval, geen zin om er nog langer over te zeuren; gedane zaken nemen geen keer. Ik weet in ieder geval wat ik aan ze heb (op het moment dat je ze nodig hebt niet veel) maar het heeft geen zin om onze hele familie die toch al klein is en veel verdriet heeft hierom uit elkaar te laten vallen.
Grappig eigenlijk dit toppic.... Krijg net een telefoontje dat mijn vader in het zh ligt, hij is per ambulance opgehaald van zijn werk doordat hij geen lucht meer kreeg. Ik heb al jaren geen contact meer met mijn vader om verschillende redenen maar ik weet eigenlijk nu ook niet zo goed wat ik moet doen.... Als ik niet langs ga en hij overlijd krijg ik misschien spijt maar het voelt ook raar om ineens aan zijn ziekenhuisbed te gaan staan. pfff lastig hoor.
dank je dana! @Eylem, zo is het hier ook jaren geweest hoor, pas sinds kort heb ik die klik gemaakt en ik besef me pas sinds een paar dagen dat ik hem echt vergeven heb. Ik weet hoe moeillijk het is om mensen te tolereren omdat ze er nu eenmaal bij horen. Maar sommige dingen zijn niet of moeilijk te vergeven. @Danjay, misschien heb je hier iets aan. Ik heb al sinds mijn elfde geen contact meer met mijn echte vader. Hij heeft wat mij betreft wel dingen gedaan die onvergeeflijk zijn. Hij heeft de laatste jaren verschillende keren geprobeerd om weer in contact te komen, zo ook beide keren dat onze kinderen geboren werden. De laatste keer heeft hij laten weten dat hij kampt met gezondheidsproblemen. welliswaar niets ernstigs, hij wordt oud en krijgt last van zijn rug. Hierdoor besefte hij dat het leven niet voor eeuwig is. Ik besef dat ook en heb hem laten weten dat ik zelf wil bepalen wanneer het voor mij tijd is om elkaar onder ogen te komen. Als mijn vader ernstig ziek wordt ga ik naar hem toe, maar wat hij gedaan heeft zal ik hem nooit vergeven. Ik ga naar hem toe om nooit spijt te krijgen. Veel sterkte met je keuze. Het is heel moeilijk. En bedenk je dat geen enkele keuze goed of slecht is. Als je wel gaat is het goed, als je niet gaat is het ook goed. Als het maar goed is voor jou!
ik denk: als je echt niet had willen gaan had je gevoel wel meteen nee geschreeuwd ! ik zou dus wel gaan zodat je daar iig geen spijt van krijgt, on topic je kunt bij mij heel ver gaan, maar als je echt ech echt te ver gaat, dan heb je het verprutst bij mij. tenzij iemand dus echt laat zien dat het oprecht heel veel spijt heeft, dan ben ik misschien nog wel bereid tot vergeving, maar ligt eraan wat er is gebeurd en ook een beetje wie die persoon is.
Zo is het inderdaad. Ik denk niet, of ik weet eigenlijk wel zeker, dat ik mijn opa en oma dit nooit kan vergeven, zal het even toelichten, mijn vader (hun oudste zoon!) was al een tijd ernstig ziek en lag in het AMC op de IC aan de beademing en hartbewaking, elke dag ging het slechter en niemand wist wat er aan de hand was....en toen besloten mijn opa en oma hun jaarlijkse, 4 weken! durende vakantie naar de Canarische eilanden gewoon door te laten gaan . Nou ja dat is iets wat ik gewoon onvergeeflijk vind, het is nota bene je eigen zoon en hij had wel kunnen overlijden op het moment dat ze op vakantie waren. Dat is uiteindelijk een paar maanden later alsnog gebeurd (op 52-jarige leeftijd) en ja toen waren ze intens verdrietig, iedereen natuurlijk, maar ik kan die gedachte 'maar waarom zijn jullie toen dan weggegaan' niet loslaten. Mijn opa heeft sowieso een paar rare hersenkronkels maar dit had ik echt nooit achter hen durven zoeken. Mijn vader was overigens ook toen hij dit later hoorde (het is de tussentijd nog een tijdje wat beter met hem gegaan) heel erg boos geworden en wilde ze ook een tijd niet meer zien. Maar ja, het blijven je ouders of in mijn geval mijn opa en oma.
Meid ga. Stel (hoop voor je van niet) dat hij overlijd dan zul je altijd blijven denken "wat als" En valt het toch tegen dan kun je altijd nog beslissen om niet meer te gaan. Maar dan heb je hem toch gezien oor het geval dat.
Het is niet vergeven en vergeten bij mij. Maar meer, het accepteren dat het is gebeurd, en voorál er sterk(er) uit vandaan komen en verder kunnen gaan met je leven.