Hoi meiden Dit onderwerp had ik nog niet gevonden! Ik ben nog geen moeder en daarom deze vraag... Het lijkt me leuk te lezen hoe het bij jullie ging en voelde en hoe het nu is om moeder te zijn!?
Ik kwam er achter dat ik zwanger was bij 20 weken (ik had pcos en een koperspiraal maar dat spiraal hebben ze nooit mer gevonden). Een hele verassing maar mijn vriend en ik waren er meteen super blij mee. Onze vrienden hadden (hebben nog steeds) geen kinderen dus we waren de enige,wat wel jammer was. eigenlijk hield ik niet zo van kinderen,wist nooit wat ik tegen ze moest zeggen en vond ze maar irritant haha maar het cliche is waar,je eigen kind is de mooiste,liefste,leukste op aarde. Ik ben de afgelopen jaren heel erg gegroeid (volwassen geworden),dat was ook wel nodig want we leefden een nogal wild leven. Ik gedraag me veel verantwoordelijker. het mindere van moeder zijn is dat ik altijd bang ben dat er iets met ze gebeurd. Ik kijk bijna nooit meer naar het nieuws want daar wordt ik down van. En weinig tijd voor jezelf zoals niet uitslapen en heel de dag lantefanteren,ja dat is over maar maar ook dat cliche is waar;je krijgt er zoveel voor terug!! Maar ik vind wel,bij twijfel niet doen
Bedankt mamamadelon voor je reactie , hoe oud was je toen je er achter kwam dat je zwanger was? En wat vaag datzelfde die hele spiraal nooit meer hebben gevonden zeg! Bij twijfel niet doen zeg je, maar zal je niet altijd een beetje twijfelen ? Ik twijfel met meer in mijn leven, ben ook wel een echte weegschaal hoor hahha , maar met zoiets groots dus ook.
Tja, hier nog n "verrassings-mama"... k Was gewoon braaf aan de pil (nooit vergeten, niet ziek geweest, niks nada noppes van dat alles)... Maar toch zwanger!! k Wist t zelf al heel vroeg, heb (teruggerekend) vanaf 2 weken zwangerschap geroepen dat k t zou zijn (en k had gelijkkkk )... t Was misschien 2 tellen schrikken, maar daarna ongelooflijke blijdschap (ook van mn vriend en die wilde voorlopig eigenlijk nog niet ) en inmiddels (bijna 3 maanden verder)... Ik zou t noooooooooooooooooit meer willen missen!! Het is echt t beste wat me ooit is overkomen en k vind t geweldig... Nou scheelt t dat mijn kleine man heel makkelijk en lief is... Hij huilt eigenlijk nooit (ja na zn inentingen, mag t ), hij slaapt goed (met anderhalve maand sliep hij 's nachts al door), hij eet genoeg (bv, nog zo'n aanrader) en hij heeft voor iedereen n vrolijke lach over! Als t aan mij zou liggen, dan kwam er een heel elftal (nou ja, een drietal ofzo)... Maar ik denk dat k "genoegen moet nemen" met 2... Whahaha! En zo heel veel heb k er niet voor opgegeven... Uitslapen deed k eigenlijk al nooit en tja, wat k er wel voor heb opgegeven kan k ook gemakkelijk missen...
Mama forlife Bedankt voor je reactie! En wat heerlijk dat je zon makkelijk mannetje hebt. Leuk om je verhaal te lezen. dat positieve doet natuurlijk altijd goed
sja... ik was nooit echt iemand die super veel met kids had maar nu ik moeder ben toch wel. Ik vind het super om moeder te zijn. Alle kleine ontwikkelingetjes meemaken van mijn kids is super. En mijn dochter die s ochtends vroeg bij ons in bed kruipt is echt het einde... Maar het is niet alleen maar leuk. Het is ook druk, je hebt minder tijd voor jezelf. Hier een baby die heel veel huilde en er een half jaar van af was. Maar nu hij een jaar is krijst hij weer (dag en nacht) de boel bij elkaar... af en toe is dat echt frustrerend. Maar ik zou mijn zoontje nooit meer willen missen hoor!
Ik ben inmiddels moeder van twee kinderen. Al tijdens de zwangerschap, bij de eerste echo, begint het echte besef dat je een kindje van jezelf krijgt! Dat geeft een enorme kick, maar het brengt ook angsten met zich mee. Kan ik het wel? Hoe zou het kindje zijn? Gaat alles wel goed? Nou, ik kan je beloven, die angsten blijven!! Mijn kindjes zijn zo belangrijk voor me, dat ik ALLES voor ze over heb. Dus de angst dat hun iets overkomt, brrr. Als ik naar ze kijk, dan lijkt de tijd voorbij gevlogen. Het moment dat ze een baby'tje zijn, is het inderdaad wel druk en wennen, maar die tijd gaat zoooo snel voorbij!! Dan krijg je een periode dat ze heel veel gaan leren, ze doen alles na! Geweldig!! Maar ook druk, omdat je er continu achteraan moet hobbelen . Mijn oudste gaat nu naar school, en heb hem dus een stukje moeten loslaten, heel moeilijk. Maar het geeft ook een gevoel van trots, trots op mijn mannetje die het zo goed doet op school. En zich heel goed heeft ontwikkeld de afgelopen jaren (en dan ben ik toch mooi maar even de mama die hem opvoed! ). Mijn kinderen geven zin aan mijn leven. En het verrijkt mijn leven. Ik zou ook dolgraag een derde kindje willen. Misschien over 3 jaar.. Ik zou zeggen, bij twijfel DOEN!! (mits je een goede basis hebt voor je kindje)
Weer 2 leuke verhalen bedankt meiden! denk dat andere meiden die nog geen moeder zijn deze vraag ook wel zouden hebben. Ik kan me voorstellen dat het heel erg druk is, nu gaan de weken zonder kind al razend snel voorbij !
overweldigend, beangstigend, speciaal, vermoeiend, voor altijd, liefde, beschermen, vechten, knuffelen, opvoeden, lachen, huilen, geluk, verdriet, bezorgd, trots, verzorgen, corrigeren, emotioneel, gezellig, ontroerend, verwonderd, onvoorwaardelijke liefde groter dan jezelf................... dat is waar ik aan denk bij het ´moeder zijn´. het is geweldig en geweldig vermoeiend................ het is niets wat ik had verwacht, ingeschat. ik zit niet altijd op een roze wolk trots te stralen en verwonderd te kijken wat mijn kleine prinses kan, ik vind het soms zwaar, vooral het nooit meer onbezorgd zijn. maar......... zij is zo´n deel van mij, dat het leven zonder haar op de een of andere manier incompleet lijkt, alsof je een been zou moeten missen.
het is ook verbazingwekkend hoeveel je eigen karakter verandert als je moeder wordt. Opeens vindt je heel andere dingen leuk/belangrijk. Ik was atijd een keiharde tante. Nu ben ik nog steeds niet op mijn mondje gevallen hoor maar laat mijn geen film zien waarin iets zieligs gebeurd met kinderen want ik ben dagen van slag... Het lijkt alsof je zelf zachter wordt van het krijgen van kinderen... dat begint al in de zwangerschap en dat gaat nooit meer weg...
Toen we 'ervoor gingen' vond ik het spannend, maar nog heel abstract. Toen ik zwanger was, was ik vooral bezig met het zwanger zijn en dacht ik eigenlijk maar weinig aan het feit dat ik na de bevalling moeder zou zijn. Toen ik eenmaal bevallen was dacht ik serieus 'waar ben ik in godsnaam aan begonnen??' Het was zo heftig en zwaar en overweldigend de eerste weken... Toen heb ik me echt wel eens afgevraagd waarom ik eigenlijk zo graag een kind wilde, hoeveel ik tegelijkertijd ook van mijn zoon hield. Na een maand of 2 a 3 zat ik ineens in het ritme en begon ik de lol ervan in te zien. Ik was niet meer zo onzeker en voelde me ook eindelijk echt mama! Trots, gelukkig en superblij met het allermooiste jongetje van de hele wereld. Nu, met een zoon van 2,5 jaar alweer, ben ik nog steeds erg trots op en blij met ons prachtige kereltje. Ik ben zo ongelooflijk gelukkig met mijn jochie, vind het zo bijzonder om zijn ontwikkeling te zien en geniet echt van elke keer dat hij 's morgens samen met papa naar mijn (kant van het) bed sluipt om me met een kusje te wekken... Moeder worden was het avontuur van mijn leven en ik had het voor geen goud willen missen!
Veel meegemaakt; erg zware zwangerschap, veel gehuild als baby, zelf chronisch ziek geworden (ws mede door alle stress en uitputting). Tijdens de zwangerschap voelde ik niet echt een band, na de bevalling voelde ik wel dat ik haar moest beschermen en was ik heel erg blij (en opgelucht), maar ik had niet direct dat overweldigende moedergevoel. Dat heeft een paar weken moeten groeien. Maar is helemaal goed gekomen hoor Ze is mijn alles, ik leef voor haar. En dat zeg ik, omdat ik zo ziek ben (geweest). Zíj is de reden dat ik doorknok, ik weet niet hoe ik het anders had volgehouden.. Ik heb van alle leuke dingen van haar genoten. Het is zo bijzonder om mee te maken, op de voet te mogen volgen. Ik geniet van het groter groeien, vind het alleen maar leuker worden, hoe ouder en meer 'mens' ze wordt. Als ik ga slapen, ga ik eerst nog even naar haar kijken. Dat vind ik echt het mooiste gevoel. Je eigen slapende wondertje. Dan voel ik mijn hart groeien. Maar ook die trots die je voelt, als ze iets nieuws doet. Of iets grappigs zegt. Wauw. De 'dingetjes' die we samen hebben. Eigen woordjes, die heerlijke knuffels, zelf verzonnen spelletjes.. Natuurlijk erger ik me ook geregeld kapot aan haar . Dat gehuil als baby dat maar niet ophield en waar niets bij hielp. Het eindeloze voeden (want dan was ze tenminste stil). Niet luisteren, zin doordrammen, blijven zeuren om wat lekkers, weglopen in de winkel etc.. Maar dat weegt allemaal in de verste verte niet op tegen alle mooie en leuke dingen
👍heel erg bedankt voor de verhalen! Super leuk om te lezen het is voor mij allemaal nog zo onwerkelijk, en misschien hebben jullie dat ook wel gehad zoveel vragen en vooral wanneer het beste moeder kan ik het wel krijg ik geen spijt etc mijn vriend wil nog even wachten maar ik ben er in mijn koppie al veel mee bezig! Iedereen word zwanger of heeft al een kleine het lijkt mij ook zo geweldig maar Ivm mijn aandoening whiplash lijkt het me ook Erg zwaar vandaar ook deze vraag aan jullie of het, het allemaal waard zal zijn en ik had eigenlijk niet anders verwacht dan deze mailtjes van jullie wel zwaar af en toe maar zo te lezen heb je dat er dubbel en dwars voor over Nogmaals bedankt ook voor degene die nog volgen groetjes!
Ik ben helemaal geen kindermens en riep dan ook altijd heel hard geen kinderen te willen. Maar opeens wilde ik een kind en pats boem, in 1x raak! Nou kreeg ik heel erg last van mijn hormonen en ben dan heel erg gaan twijfelen of ik niet te impulsief zo'n drastische beslissing had genomen. Doordat het in een keer raak was heb ik natuurlijk ook geen aanlooptijd gehad aan dit idee te wennen. Mijn zwangerschap was vreselijk door de hormonen, overigens verder nergens last van, maar vanaf moment 1 na de bevalling leefde ik op een roze wolk en daar zit ik iets meer na 6 maanden nog steeds op! Ik vind het echt zo mooi en in 1 klap werden alle cliche's werkelijkheid. Ik ben super gelukkig en trots. Zij is zo mooi en lief, daar kan echt helemaal niets tegenop! Het wordt zoveel maal mooier naar huis te gaan omdat je weet dat zij daar is en ook mijn uurtjes nachtrust geef ik met liefde op. Ik moet zeggen dat ik het zoveel makkelijker en mooier vind dan ik van te voren gedacht had. Ik zag het dan ook niet heel rooskleurig tegemoet tijdens mijn zwangerschap, nu mijn voordeel denk ik zo. Wat ik wel 1 groot nadeel vind: De angsten die ineens komen kijken. Ik kan er echt helemaal ziek van worden als ik eraan denk dat haar iets kan overkomen, of mezelf waardoor ik haar niet op zie groeien. Nog een cliché die waar blijkt te zijn: zodra je moeder bent is het onbezorgde echt voorbij! Hmmmm moet er nog wel even aan toe voegen dat wij wel een makkelijk kindje hebben. Niet veel huilen, slaapt goed, niet ziek, BV verliep meteen prima en ze doet het gewoon hartstikke goed.
Hoi missx Bedank vOor je verhaal! Ik herken mezelf er in dat je eerst geen kinderwens had, jammer dat je tijdens je zwanger schap zon last had van je hormonen. Maar gelukkig ben je nu zo happy! Goed om te lezen! Mijn kinderwens is ineens vorig jaar maart begonnen, surf hier veel en droom er over vaak meer negatief als positief, zoveel angsten, juist omdat ik de tijd heb om er over na te denken (denk ik) Mijn vriend is 3 jaar jonger en nu dus 24 hij wilt er gewoon nog even mee wachten ... Soms irritant maar soms denk ik ook van over een paar jaar is het toch ook goed!? Het lijkt me heel bijzonder een kind van jezelf, maar ook lijkt het me zwaar werken huishouden en opvoeden. Misschien zeg ik over een paar jaar net zoals jij, had het allemaal erger verwacht dan dat het is... Maar idd dat ligt ook aan je kleine en jezelf!
Ik had een heel lang verhaal getypt, maar heb het weer weg gehaald. Het kwam niet over... ik weet niet hoe ik het onder woorden moet brengen in een notendop. Ik vond de eerste maanden echt zwaar, achteraf gezien helemaal niet zo leuk. Ik vond het vooral overleven, tijd uitzitten. Dat heeft voor een groot deel aan mij gelegen hoor, ik ben schijnbaar niet zo'n relaxte moeder die met de flow mee gaat. Ik ben een regelnicht, een controlfreak. Nou, dat kon ik vergeten toen dochter geboren was. Ik wist niet dat ik zó slecht tegen gebroken nachten kon. Na een voeding lag ik nog zeker een uur wakker, ik prijs me enorm gelukkig dat ze na 5,5 week door sliep. Ik wist ook niet dat ik zó slecht tegen huilen kon. Of krijsen kan ik het beter noemen. Dochter heeft wat afgekrijst in de eerste maanden, uren en uren achter elkaar. Er is nooit een duidelijke oorzaak gevonden, maar prikkelgevoelig was ze zeker. Ik heb nog nooit een baby zoals haar horen huilen. Gelukkig maar voor die ouders Na een maand of 6 werd het beter. Ze schrok niet meer zo vaak, ze huilde stukken minder. Toch heeft het nog lang geduurd voordat ik met haar een brasserie in durfde, of een terrasje op. Als de dood dat ze weer zo hard zou gaan krijsen. Het heeft meer met me gedaan dan ik had verwacht, die eerste maanden. Ik had me van te voren nooit kunnen voorstellen hoe het zou zijn. Aan de andere kant had ik me van te voren ook nooit kunnen voorstellen dat ik zoveel van haar zou gaan houden. Dat ik zo'n zacht ei zou worden. Dat ik zo beschermend zou zijn. Dat ik zo gelukkig kon worden van hele kleine dingen. Dat ik zo zou smelten van haar slaapsabbel (haar maniertje om in slaap te komen, sabbelen op haar polsje ) Dingen zijn minder belangrijk geworden. Mijn werk bijvoorbeeld is nu een plek waar ik 3 dagen per week, 9,5 uur per dag zit. Ik doe er mijn ding en ga weer naar huis. Thuis heb ik namelijk mijn gezinnetje, mijn lieve kleine meisje dat me zo vreselijk gelukkig maakt.
@Noonoo Jeetje wat erg dat de eerste maanden zo zwaar voor je waren...geen rose wolk dus?! Lijkt mij ook best zwaar gebroken nachten, ik heb namelijk altijd mijn slaap erg nodig ook. Gelukkig heeft alles wat een nadeel is ook zo zijn voordelen...de liefde die je voelt voor zon kleintje! Grappig om te lezen dat de mama's zachter worden en je van kleinere dingen kan genieten...dat is toch mooi!
Leuk onderwerp, ben ook nog geen moeder en ben ook erg benieuwd hoe dat is! Leuk om alle verhalen te lezen...
Een paar dagen geleden heb ik al heel kort (een een beetje flauw) gereageerd met "geweldig... en vermoeiend". Dat is wel waar, maarver mag wel een mooier verhaaltje bij vind ik. Ik vind het echt prachtig. Van hele 'simpele' verzorgend taken kan ik echt al heel gelukkig zijn. Als ik onze zoon zit af te drogen als we samen gedoucht hebben, heb ik het een soort gevoel "dit is wat ik hoor te doen". Het klopt gewoon helemaal en het voelt zo goed. Ik kan ook vaak verschrikkelijk lachen en helemaal blij worden van kleine grappige dingen doe hij doet, vooral als hij voor zijn leeftijd weer lekker bij dehand bezig is. Als een kind van een ander zoiets doet, dan glimlach je er hooguit even om. Maar op mijeigen kind ben ik dan zo trots! Ik vind het echt heerlijk om samen met hem te spelen, te praten, te lachen en te dansen. Kiekeboe is ineens weer hartstikke leuk. Hij krijgt er geen genoeg van, maar ik ook niet. Aan de andere kant is het soms pittig. Het heeft lang geduurd voordat ik weer eens hele nachten meemaakte. Nu nog heeft hij wel een slechte nacht en dan wordt hij moe en sjachrijnig wakker en ik ook. Tja, ik ben ook maar een mens. En als hij dan steeds aan mijn been hangt als ik moet werken. Of precies die dingen gaat opzoeken waarvan hij op andere dagen dondersgoed weet dat het niet mag... Pfff, dan moet ik wel eens goed zuchten en diep ademhalen om toch weer op een goede, geduldige manier te reageren en te corrigeren. Maar de mooie momenten wegen echt ruimschoots op tegen de dingen die zwaar of vermoeiend zijn. En wat ik bijzonder vind, is dat ik elke leeftijd weer net zo leuk en bijzonder vind als de periode daarvoor. Ik ben geen baby-mens, had er echt niks mee. Het leek mij een beetje een noodzakelijke periode die er nu eenmaal bij hoort. Tuurlijk; je houdt van je kind dus het zal best aardig zijn, maar verder is het toch afwachten tot je kind wat kan. Tenminste; zo dacht ik er voor de bevalling over. Maar vanaf de eerste week was mijn kind gewoon heel leuk. En ze kunnen echt al wel dingen; hikken, ogen open doen, hoofd optillen. Het was helemaal niet zo saai als ik vantevoren dacht! Nu ik 1,5 jaar verder ben en soms denk aan een tweede, dan merk ik dat ik weer niet echt uit kan kijken naar de babytijd. Ergens ben ik wel blij dat we dat achter de rug hebben. Maar tegelijk weet ik ook: als wij een tweede kindje mogen kijken, dan ga ik die babytijd gewoon weer helemaal geweldig vinden. Je eigen kind zien opgroeien is gewoon iets heel bijzonders.