Zucht, het is een heel verhaal

Zaterdagavond, een heerlijke warme zomeravond lekker gepicknicked met mijn vriendje en daarna van alle wijn nog even door gaan stappen in de stad en zo verschrikkelijk dronken geworden. Ik weet van mezelf dat ik behoorlijk irritant kan worden dan maar in combinatie met opgekropte emoties leek ik een losgeslagen wilde-vrouw. Schreeuwend en huilend hmm ik kan me zelfs nog de politieauto herrineren.
Ik schrok van mezelf, ik was zo boos en zo verdrietig. Niet dat ik had gedacht dat ik het allemaal zo maar kon loslaten maar ik was toch wel al verder in mijn verwerking? Of toch niet.

Ik moet mijn hart luchten, ik heb een virtuele arm om mijn schouders nodig zo eerlijk ben ik wel.

Het gebeurde allemaal zo snel vorig jaar. Ik kwam uit een lange relatie en was totaal niet op zoek naar iets nieuws toen ik hevig verliefd werd op mijn huidige vriend. Binnen 2 maanden woonde we samen, de hele zomer samen door Europa gebackpacked en toen ik maar niet ongesteld werd bleek ik dus zwanger te zijn. Dit was begin oktober. Heftige verassing maar niet onwelkom. Ik wilde altijd kinderen voor mijn 30ste het liefst en hij wilde niets liever dan een familie met mij. We gebruikte condooms en ik was al heel lang niet meer aan de pil omdat ik me er niet goed bij voelde.
Een afspraak meteen gemaakt bij de verloskundige en ik kon langs komen voor mijn eerste echo. Zo spannend en toen kwam de teleurstelling. Ik was 7 weken maar er klopte geen hartje, de verloskundige vertelde me dat dat wel vaker is en dat als ik een week later zou komen dat ze als het goed is wel het hartje konden horen. Wat een verschrikkelijke week, ik kon niks doen maar wachten.
In het weekend ging het mis. Ik had afgesproken om een weekendje bij een vriendin te logeren maar ik voelde dat ik het niet moest doen dus last minute zegde ik het af. Kramp en bloedverlies, grote klompjes ik werd er paniekerig van. Na het weekend gingen we terug naar de verloskundige en die controleerde of alles schoon was. De eerste keer je baarmoeder op een tvscherm zien en zoeken naar een hartje was kippenvel maar de tweede keer toen er helemaal niks meer was dat brak mijn hart. En ik wilde mezelf zo sterk mogelijk houden, vreselijk. Ik kon gewoon niet huilen ik wilde niet dat de andere mama's mij zagen als ik door de wachtkamer naar buiten liep. Pas thuis, verslagen op bed kwamen de tranen.

Een vriendin en mijn ouders wiste van de miskraam. Ik schreef veel & mijn vriendje en ik praatte erover, hij is echt heel lief.
De afgelopen jaren voelde ik me vaak rusteloos, ik kon nergens echt een draai vinden. Maar toen ik zwanger was voelde ik me oprecht echt echt gelukkig. Ik wist gewoon dat dit het was en om dat gevoel kwijt te raken dat raakt me nog steeds.

Half december was ik nog niet ongesteld in mijn achterhoofd zei een stemmetje dat ik weer zwanger was maar ik probeerde het te negeren. Na kerst wist ik het gewoon zeker maar toch nog getest en ja hoor bingo. Achteraf voel ik me niet schuldig maar zo ontzettend onverantwoordelijk dat ik zo snel weer ongepland zwanger ben geraakt.
We gingen een paar dagen erna op wintersportvakantie dus meteen met de verloskundige gebeld, ze was blij voor me en we spraken af dat ik half januari langs zou komen. Aangezien ik na mijn eerste miskraam geen ongesteldheid had gekregen, gokte ze dat ik ongeveer 5 weken was.
De vakantie was heerlijk maar ook vreselijk. Ik was ontzettend emotioneel. Bang ja voor nog een miskraam maar ook tussen mij en mijn vriend was het chaos. Hij was tijdelijk in Nederland en wilde met mij naar zijn land terug waar ik alleen kon bevallen als ik met hem trouwde. En ook al willen we nog steeds trouwen, we willen het niet afrafelen omdat ik zwanger was.. pff zoveel stress.
Ik droomde veel en heftig in die tijd.
Bij thuiskomst was ik mijn agenda kwijt en belde ik voor de zekerheid wanneer de afspraak stond bij de verloskundige, ze aarzelde want ik stond niet in de agenda gepland! Oh alsof het een teken was ofzo gelukkig kon ik een uurtje later al langskomen. Het was weer mis, ik was 10 weken maar er was alleen een vruchtzakje te zien. Geen vruchtje, geen hartje dat klopte. Niet niet leuk. Weer een week wachten maar al mijn hoop was al weg, in een droom nam ik afscheid. Ik weet niet meer zeker waarom we weer een hopeloze week mochten wachten, sommige details ben ik gewoon kwijt tussen al het verdriet.
Na een week was het dus officieel weer een miskraam. Ze stelde me de keuze tussen wachten en een curretage, ik koos voor het eerste want ik wilde dat het van zichzelf weg ging. De verloskundige was heel lief ze antwoorde al mijn vragen, stelde ons gerust. Ik was echt verdrietig. Na een weekje ging ik naar de kapper of een nieuwe rok kopen om mezelf maar op te fleuren. Ik was gestopt met werken, ik kon het niet opbrengen om tussen mijn zwangere collega te werken. Niet dat ik het haar niet gunde ofzo maar het was toen gewoon te veel.
18 dagen waren al voorbij en ik werd langzaam een beetje gek. Ik liep rond met mijn dode vruchtje en voelde me er steeds ongemakkelijker bij. Als ik ook maar 1 krampje voelde vloog ik naar de wc maar ik had nog geen enkel bloedverlies. Ontzettend onzeker belde ik de verloskundige en ik mocht meteen langs komen. Ze keek in mijn baarmoeder naar de voortgang van de miskraam, het was niet veel het zakje was een beetje ingezakt. Ik was teleurgesteld kon ik nog wel zo lang wachten? Na het weekend meteen de verloskundige gebeld ik wilde een curretage. De dag erop meteen naar het ziekenhuis en ik moest huilen toen ze me vertelde dat ik woensdag al als eerste mocht komen. Ik was zo opgelucht.
De curretage viel allemaal reuze mee.
Ik was gewoon blij dat ik het zo kon afsluiten. Mijn vriendje was ook verdrietig maar we geloven allebei dat onze tijd nog wel komt.

Hij had al een aantal maanden geleden een ticket naar huis geboekt en ook al wist ik dat het was niet leuk alleen zonder hem in Nederland. Ik voelde me vervreemd van alles en iedereen dat ik kende en ik miste hem zo ontzettend dat ik na een maand al een beslissing had genomen om hem achterna te reizen. Ik had een maandje nodig om alles te regelen maar nu zit ik dus hier in Canada. Ik ben nog steeds op zoek naar een baantje, het is moeilijker hier dan ik dacht. Ik heb wat mensen leren kennen.
En ik voel me rustiger en gelukkiger dan in Nederland.
Mijn miskramen kan ik accepteren maar er een plekje voor zoeken vind ik nog moeilijk. Ik ben niet jarloers op andere die een baby hebben maar het geeft wel een steek van verdriet als ik ze soms zie. Wat een verdriet geeft dit toch.

Dit was mijn lange zucht.

 

Hey lieve lieve mensen,

Sorry ik was afwezig want het leuke nieuws was dat mijn zusje op visite komt. Fijne afleiding.

De schok van wat er allemaal zo vlug gebeurt komt ook echt pas een paar maanden later aan. Deze periode is gewoon erg moeilijk omdat ik rond deze tijd een dikke mooie buik zou moeten hebben. Ik merk aan mezelf dat als ik te moe ben ik sneller in een emotionele bui schiet.
Sterretje08, ja schrijven en praten helpt, net als rustig aan doen en goed voor jezelf zorgen. Ik moet zeggen dat nadat ik hier mijn verhaal kwijt heb geschreven ik rustiger was, veel kalmer in mijn hoofd.

Langzaam aan probeer ik het een plek te geven. Het is gewoon dat verdriet dat elke keer een brok in de keel achterlaat. Ik ben dankbaar voor dingen die ik wel heb zoals mijn ongesteldheid, chocolade kersen of een volop bloeiende tuin. Ik heb eraan gedacht om iets te kopen of te maken om mijn verdriet misschien fysiek meer een plek te geven. Mijn vriend opperde voor een plant wat ik nog niet zo'n gek idee vind.

Bedankt voor alle lieve reacties, voor het luisteren.
Dikke kus uit Canada