Ik heb dat tablet denk ik ook gehad maandag (om te verweken) maar op de 1e 2 dagen na is mijn temperatuur nu weer 37.1 (zwangerschapstemp)
Dat is wel vreemd Bubbels...al zeggen ze dat je je geen zorgen hoeft te maken zolang je geen koorts krijgt. Jij was ook verder in ke zwangerschap dus wellicht maakt dat ook nog uit? En weet je ke basale temperatuur? Door veel tempen weet ik dat mijn basale temp rond de 36.5 ligt en m'n na ei temp rond 36.8 en als ik zwanger bent wordt dat rond de 37. Ik ken ook iemand waarbij haar basale temp rond de 37 ligt en je weet pas echt wat het betekent als je vaker gemeten hebt (en elke ochtend op hetzelfde tijdstip voordat je het bed uit stapt). Ik heb hier nog even een kaartje tegevoegd van een cyclus met eisprong en voor en na eisprong temp. Dit was wel een ronde na een miskraam (heb altijd paar rondes spotting rond eisprong na m'n miskraam) en hier was m'n lf vrij kort, maar het verschil qua temp is wel goed te zien.
Deze temperatuur van 37.1 had ik bij zwangerschap. Anders is t rond 36.6 Volgens mij kan je temperatuur zolanf je hcg hebt hoog blijven daarom vond ik jou verlaging juist bijzonder. Ik ben ook pas 5 dagen verder en de hormonen na de bevalling gieren nog Door mijn lijf. Zweet s nachts heel erg dus dat zal allemaal ook wel de temperatuur wat opjagen
Ik heb normaal ook 36,6 en nu 36,9/37,1. Ik wacht rustig af. Ik zweet idd ook zo erg snachts. "Grappig" dat ook van jou te horen!
Oh sorry ts ik dacht dat ik in een ander topic tegen frummels aan het praten was.. was niet de bedoeling om jouw topic te vervuilen.. oh Irene wel fijn te lezen dat jij het ook hebt! Hope Hoe gaat het nu met jou? Hier dag 6 en ik word flink verkouden. Denk dat die schommelende hormonen niet bevorderlijk zijn voor mijn weerstand!
Lieve allemaal, Wat fijn om jullie reacties allemaal te lezen. Doet me echt goed😊 @zomerbaby...haha deze illusie hadden wij ook nog voordat we een miskraam kregen. Nu telt helemaal niets meer behalve een gezond kindje. Dat is wat we zo graag willen! @2emiskraam minder pijnlijk.....dat gevoel herken ik ook. Na de eerste keer was ik echt overstuur. Nu meer heel erg teleurgesteld, verdrietig en boos. @frummels: temperaturen doe ik niet meer. Het zou goed kunnen dat ik mijn ei idd nog niet gehad heb. Ik weet het allemaal niet, en eerlijk gezegd wil ik het ook niet meer weten. Dat rectaal opmeten van de temperatuur heb ik als zó belastend ervaren: precies op dezelfde tijd opstaan, niet geplast hebben, niet teveel wakker gelegen hebben enz., en dan uiteindelijk sta je met lege handen! Ik probeer mezelf te beschermen door er in ieder geval niet meer zo veel moeite voor te doen. Dan is de teleurstelling als het mis gaat hopelijk ook wat minder. Verder zie ik mijn werk heel veel tienermoeders voorbij komen die schaapachtig vertellen dat ze gelijk zwanger zijn geworden door een scheurtje in het condoom bijv, terwijl de vader in de bak zit, en ze zelf niets kunnen. En dan kijk ik naar mezelf, met een super lieve vriend, een stabiel inkomen, een fijn huis en denk ik: is dit 1 grote misselijke grap van moeder natuur?! Ik merk dus dat ik zelf een beetje cynisch en boos ben geworden, en zoiets heb van; dan niet!! Wat ik natuurlijk niet meen, maar soms ben ik het hele zwangerschap gebeuren zo ontiegelijk beu! Zó dat moest er even uit 😊 Sorry! Verder gaat het geloof ik wel goed met me😉
Herkenbaar hoor de waarom ik vraag maar ja waarom iemand anders? Ik denkt wel eens stel wel haddem het bij 2 gelaten dan had ik dit nooit ervaren dan was ik geen moeder geweest met een vroeggeboorte (ik weet dat officieel die termijn later is maar ons kereltje was helemaal af en hoefde alleen te groeien. Ik ben van hem bevallen. Ik kan het niet over mijn lippen krijgen hem een miskraam te noemen, zonder iemand hierover tegen het hoof te stoten!). Maar ja weet wilde een derde en dit is nu wat wel in ons rugzakje meedragen.
Oh Hope dat heb ik ook. Zat bij de gyn naast een stel, typerend voor 4 handen op 1 buik. En dan zit je met al je verdriet en dan zit daar zon stel met een mooie dikke buik. Misgun niemand iets maar had het ook zoooo graag zelf gewild. Of luiers in de supermarkt, de reclame van de co-sleeper. Bah. Zal wel slijten.
Heel herkenbaar Irene, juist met alledaagse dingen is het zo confronterend. Ik ben bang dat het ook nog wel even moeilijk blijft. Ik had eigenlijk volgende week een afspraak voor de geslachtsbepaling staan. Daar leefde ik zo naar toe! Nu horen we misschien het geslacht van ons kindje nav een chromosomen onderzoek 😔 De enige troost die ik zelf wel voel is dat ik nog wel denk (vooral hoop) dat ik in 2017 het allemaal opnieuw mag meemaken en dan gaat het hopelijk wel goed. Wat ook hartverscheurend is: mijn peutertje vraagt nog dagelijks: 'heb je geen baby meer in de buik? Ik mis de baby! Wanneer komt er een andere baby?' 😢
Wij hadden het nog niet vertelt aan onze Kids dus die hebben dit ook niet bewust meegekregen. Daar ben ik wel blij om. Laten we hopen ja dat weet het in 2017 alsnog mee maken!! Al blijft vooralsnog mijn temperatuur gewoon op zwangerschapshoogte. En kan er ook nog wel bij, ben ziek aan het worden...
Hou hoop dames. Hier zw nr 5 ' kindje' nr 6. Ook na meerdere jaren, 4 miskramen met alle bijkomende ellende is er hoop.
Respect dat je al zoveel hebt doorstaan en ondanks alles hoop houdt en door gaat. Een voorbeeld voor velen!
Ik heb op 6 oktober een curettage moet doen. Op 8 weken een afspraak bij de gyné en bleek dat de baby gestopt was met groeien op 6 weken. Het was ons eerste kindje... Na mijn curettage 6 weken moeten wachten op mijn maandstonden. Alles verliep normaal. Het was wel hard aangekomen in het begin, maar daarna leek het emotioneel wel te gaan. Iedereen in mijn omgeving ook de hele tijd: 'het komt wel in orde, het gebeurt zoveel.... . Maar toen ik de tweede keer mijn maandstonden kreeg, heb ik het echt moeilijk gehad. Ik kon het niet uit mijn hoofd zetten, was best wel emotioneel en gedeprimeerd. Mijn tweede keer maandstonden bleven ook 2 weken aanhouden. Nadien geprobeerd om met een schone lei te beginnen en terug vertrouwen te hebben in alles. Ik was uiteindelijk al na 2 keer proberen zwanger en er zijn mensen die ergere dingen meemaken denk ik dan. Tot mijn zus tijdens de kerstperiode zei dat ze zwanger was... Ik ben echt blij voor haar, maar ben toen precies een beetje ingestort. Voel mij echt gedeprimeerd...Heb ook het gevoel dat ik met mijn gevoelens nergens terecht kan. Ik krijg steeds de reactie: Dat komt wel in orde. Nu zou ik normaal gezien mijn derde keer moeten hebben, maar zit al aan dag 33 en nog steeds niets. Al verschillende zwangerschapstesten gedaan, maar negatief. Deze maandag ook een bloedtest moeten doen (voor andere redenen), maar ook negatief... Ik heb nu echt het gevoel dat mijn lichaam niet meer van mij is...dat het mij verraden heeft. Ik wil het miskraam echt achter mij laten, maar mijn lichaam laat het niet toe. Ik ben normaal gezien geen forum schrijver, maar weet niet meer wat te doen.. moet mijn verhaal ergens kwijt en aan mensen die deze gevoelens ergens wel begrijpen..
Heel herkenbaar Foemp! Het ene moment is je lichaam er misschien klaar voor, maar ben je emotioneel heel kwetsbaar. Het andere moment wil je niks liever dan er weer voor gaan en zwanger worden en dan kan laat je lichaam je in de steek. Dat is ook het hele moeilijke eraan. Het is niet zomaar even een miskraam. Maar het is een mega emotioneel traject met een lange onzekere nasleep. En hoe je ook je best doet om het zwanger worden en er mee bezig zijn even 'te parkeren', het blijft voortdurend in je hoofd spoken en je wordt er steeds mee geconfronteerd. En de ene teigger (zoals een zwangere zus) is heftiger dan de andere. Het enige waar ik op blijf hopen en wat me een 'fijn' gevoel geeft (we hebben al 1 gezond kindje) is dat ooit wij weer aan de beurt zijn en wij dan mogen genieten van de dikke buik en gezonde baby...
Oh Lola, wat schrijf je mooi. Ik kan me heel erg vinden in jouw woorden (behalve het stukje over eigen kind, die heb ik nog niet) Dat wilde ik even kwijt
Irene Hoe is het met jouw temperatuur? Foemp sterkte met het verwerken. Wij modderen ook maar wat aan dus modder gezellig mee. Soms gaat het goed andere momenten ben je boos verdrietig of depri. Laat het toe! Je kan niet anders.. Mijn psycholoog zei roep het elke dag op, dan voel je waar je verdriet staat in tijd. Zit je nog in de onmachtfase of ben je verdrietig onzeker etc. Maar er komt een dag dat je er aan denkt en dat het goed is. Dat het een plaatjes heeft. En hopelijk komen daarna meer van die dagen.
Temp is nog steeds hoog, vanmorgen weer 37. Heb wel testen gehaald on morgen te kijken of hcg al gedaald is. Foemp heel veel sterkte. Het is zoals bubbels zegt, er is geen handboek om hiermee om te gaan. Het heeft tijd nodig en de een heeft meer tijd nodig dan de ander. Ik heb de eerste week non stop gehaald en vond de ochtenden en avonden zo ontzettend zwaar. Ik ga maandag na 1,5 week weer aan het werk en zie daar toch ook wel tegenop. De confrontaties. Mensen die denken dat ik griep had (directe collegas weten het wel) maar het was zoveel heftiger dan dat. Wil ik dat met iedereen delen? Ik ga zien hoe het loopt. Wat jouw psycholoog zei vind ik een goede, het oproepen. Soms voel ik me schuldig dat ik me zo snel goed voel weer. Als ik het oproep ben ik wel verdrietig maar niet meer intens en met huilen. Ik kijk vol goede moed naar de toekomst. Nogmaals heel veel sterkte, mij hielp het idd om mijn gevoelens op te schrijven en heel vaak uit te spreken. Dan blijf je er niet over malen
Gember, wat lief. Het schrijven en delen van mijn gedachten helpt me ook wel. Ik vertrouw er ook echt op dat ook de meiden zonder kindje ook ooit aan de beurt zijn voor het grote geluk. En uiteindelijk is de lange weg het allemaal waard als het kindje er is. Ik besef me nu wel veel bewuster wat een wonder het is als het allemaal wel goed gaat. Ik had vandaag ook een baalmomentje. We kregen een hoogzwanger familielid op bezoek. Op zich vind ik het gezellig dat ze langskwam, maar wat ik zo moeilijk vond is dat ik zelf van te voren niet kan inschatten hoe ik reageer op die buik. Ik ben dan angstig dat ik er zo door geraakt word (of plots wordt overmand door emoties) dat ik in janken uitbarst. En daar heb ik dan geen zin in omdat mijn dochter er ook bij is. En door al deze gedachten en onzekerheid word ik uiteindelijk mega chagarijnig 😞 Nog voor ze er is... Bubbels, die woorden van jouw psycholoog zijn ook erg raak. Irene en Foemp (en alle anderen die meelezen) fijn dat we veel steun bij elkaar kunnen vinden hè, lotgenootschap schept wel een band!
Ja die psych van mij verstaat haar vak wel. Fijn mens en weet wel het goede te raken. Ik verbaas me er soms ook over hoe 'goed' ik me voel qua verdriet. Maar lichamelijk gaat t zoooo langzaam. Ben nog zo enorm moe en futloos!