Ik heb heel lang getwijfeld of ik mijn verhaal hier neer zou zetten maar heb toch besloten dit wel te doen om van mij af te schrijven. Het is een heel lang verhaal. k heb de vader van mijn zoontje E. begin april leren kennen via een vriendin van mij. Hij sprak mij erg aan omdat hij lief en behulpzaam is/was en begon al vrij snel met hem te daten. We konden leuk met elkaar praten en ik voel(de) mij heel erg op mijn gemak en gewaardeerd bij hem en had het idee dat ik niet op mijn tenen hoefde te lopen. Laat ik het zo zeggen ik voelde mij weer 100% veilig en vertrouwd bij een man wat lang niet zo geweest is. Ook had ik hem eerlijk vertelt over mijn intense kinderwens en had hem tevens ook eerlijk vertelt dat ik de anticonceptiepil niet meer slikte (voor vele in mijn omgeving was dit bekend dus dit kan niet ontkent worden door E.) omdat ik mij door de pil regelmatig ziek voelde en veel buikpijnen ervaarde. Dus was de enige optie was het condoom. Helaas ondervonden we hier beide hinder aan omdat dit dus absoluut niet werkte (lees: hij gleed af, kreeg er allergische reacties van en E. had niet tot bijna geen gevoel met het condoom dus besloten we om mijn eisprong heen te gaan vrijen en aan "voor het zingen de kerk uitgaan" toe te passen. Ook dit hebben we echter maar anderhalve maand volgehouden en we hadden beide heel erg goed erover gepraat (dacht ik) dat mocht ik zwanger zijn/raken dat het heel erg welkom is en dat we er beide alles aan zouden doen om het mogelijke kindje een goede toekomst te geven. Dit alles was besproken eind april/half mei. Begin juni hadden E en ik besloten om er dus een soort van voor te gaan en te zien waar het schip stranden zou. Ik ben dus gaan kijken wanneer ik mijn eerst volgende eisprong zou hebben (dit ging ik bekijken rond 2 juni) Daaruit bleek dat mijn vruchtbaarste dagen rond 3/4/5/6/7 juni lagen. (mijn eerste dag van mijn laatste menstruatie was 23 mei 2009 cyclus duur 28 dagen. E. en ik hebben dus op vrijdag 5 juni en zaterdag 6 juni seks gehad. Op 14 juni gingen E. en ik samen gezellig naar de efteling maar voelde me al een paar dagen moe, chaggo en misselijk en ja had het gevoel zwanger tezijn maarja een positieve test heb je niet in handen 8 dagen na je eisprong dus hoopte nergens op. In de efteling werd ik misselijk van de hoogte in de pagode (weet je wel dat ding wat langzaam omhoog gaat) in droomvlucht werd ik helemaal naar maar ondanks dat at ik me het apezuur. Op 15 juni 2009 (5 dagen voordat ik ongesteld zou moeten worden) had ik bij de kruidvat zwangerschapstesten gehaald 2 voor 5 euro en mijn moeder maakte de opmerking ahhh joh je bent niet zwanger hoor haha. Ik zei nee maar voor het geval dat. Die nacht van 15 of 16 juni was ik onverklaarbaar misselijk en die misselijkheid trok vanuit mijn onderbuik naar boven toe dus ik besloot die ochtend 16 juni een zwangerschapstest te gaan doen. En ja hoor deze test gaf heeeeeel licht positief aan. Ik kon het niet geloven en belde E. gelijk op. E. die was aan het werk dus nam helaas niet op (begrijpelijk) dus belde een goede vriendin en mijn moeder op. Mijn moeder kon het ook niet geloven en ben die avond naar mijn moeder gaan. (E. wou niet komen omdat hij moe was). De dag erna 17 juni heb ik weer een test gedaan en deze was ook al iets duidelijker als de dag ervoor. ik was en ben zo blij want het is altijd mijn allergrootste wens geweest en ook die van E. Helaas kregen we al vrij snel ruzie over erkennen, samen wonen e.d. Ik had na veel ellende eindelijk mijn eigen stekkie en inkomen (WWB) en zou dit dus kwijt raken als ik bij hem zou gaan wonen. Hij begreep dit niet en dramde behoorlijk door. Zijn vader vind mijn huis vies, goor en klein (heb een 2 kamer appartement maar het past tot nu toe prima met passen en meten) en hij vind datik mijn 2 katten maar weg moet doen. (het was E. en de baby of mijn 2 katten en je hoort niet iemand voor de keus te zetten). Ook werd er al gesuggereerd dat ik E. voor zijn geld zou gebruiken (hij heeft me 2x geholpen financieel waar ik hem heel erg dankbaar voor ben). E. heeft een koopwoning en kan daar niet zo snel vanaf ook omdat zijn vader garant staat voor deze woning en ook dit sprak mij tegen en wou en wil dus niet in zo een situatie zitten dat schoonpa ook wat over de woning te zeggen heeft. Begin augustus voelde ik me er echt niet meer prettig bij. De vele ruzies e.d. braken mij op en ik zei tegen hem dat we beter even vrienden kunnen zijn en afstand van elkaar kunnen nemen. Dit vond hij goed. Totdat hij mij die avond belde met de mededeling dat ik met een andere gozer handje in handje had gelopen in een supermarkt (wat dikke onzin is). en dat ik dus ook maar even vreemd gegaan zouz ijn en dat zijn zoontje niet van hem is. Ik ga hier al maaaaaanden aan kapot. Ik probeer contact met hem te zoeken maar dat weigert hij want hij wil niks meer met mij te make hebben en MOCHT het kind van hem blijken te zijn DAN PAS gaat hij ervoor vechten. Ik kan hier zo verdrietig en kwaad over worden bah bah bah..... Hebben jullie nog tips? Hij heeft zijn telefoonnr veranderd dus bellen heeft geen zin. Mail reageert hij niet en op hyves blokkeert hij mij. WAT KAN IK NU NOG DOEN IK GA KAPOT VAN VERDRIET!
he meiske ik weet helaas uit ervaring hoe het voelt als er aan je eerlijkheid getwijfeld wordt en hoeveel pijn dit doet!! Ik ga op het moment door het zelfde heen en weet ook niet hoe ik het moet doen of vol moet houden. wij zouden beide gelukkig moeten zijn op het moment en moeten stralen maar donkere wolken zijn de enige wolken geen roze! ik kan je geen advies geven maar bij mij topic staan een hoop lieve adviezen van andere meiden. Misschien kan je daar wat kracht uit halen en als je van je af wil praten mag je me altijd je msn adres sturen, wie weet helpt het en sterker nog ik kan het zelf ook wel gebruiken.
Het is natuurlijk heel erg dat je vriend nu niets meer van je wil weten, maar ligt dit ook niet grotendeels aan jezelf? Je schrijft dat je trots bent op je eigen appartementje en inkomen (bijstand) en dat je dat niet wilt kwijt raken. En dat terwijl hij een koopwoning heeft waar je zo in kunt trekken. Ik zou eerder blij zijn dat ik niet meer afhankelijk hoefde te zijn van andere belastingbetalers. Daarnaast schrijf je dat zijn vader garant staat voor de woning en dat hij er dan zoveel over te zeggen heeft. Dat is pure onzin. Garant staan is iets formeels en gaat niet over de manier waarop de woning bewoond/gebruikt wordt. Als zijn vader zeggenschap heeft over de woning dan is dat alleen maar omdat je vriend daar toestemming voor geeft.
Als de vader garant staat dan heeft hij natuurlijk wel enige zeggenschap in het verkopen van het huis. Mocht je vriend hier nog niet zo heel lang wonen zal hij in principe verlies draaien op de verkoop van het huis. (volgens mij is dat binnen drie jaar) Garant staan betekent tegenwoorden meer dan alleen je handtekening op papier zetten, vaak zit er dan ook geld van de vader in het huis of heeft hij doormiddel van een extra hypotheek op zijn eigen huis een onderpand. Persoonlijk snap ik dan ook niet helemaal je beweegreden om in je huis te blijven met uitkering? Lijkt me juist een hele mooie kans om als gezin in een koopwoning te wonen. Een prachtige nieuwe start! Stiekem wordt ik er wel een beetje verdrietig van, je besluit om voor een kind te gaan dan is het minste van je kunt doen om van te voren te spraten over het toekomstbeeld. Je schrijft zelf al dat je een intense kinderwens hebt en volgens mij heb je niet goed verder nagedacht hoe en wat. Wil je wel dat er een vader is? Ik vind het wel heel kinderachtig dat hij niet met jou wil praten, ander nummer neemt e.d. Niet echt volwassen gedrag en vraag ik me eigenlijk af hoe oud jullie zijn. Zal hierdoor vast mensen over me heen krijgen en ben ook van mening dat een goede vader of moeder niet in de leeftijd zit maar wel in je gedrag! Misschien een beetje een kritsche reactie maar ik hoop ook echt dat je een goede zwangerschap hebt en dat je het alleen ook wel redt met je kleintje! Succes ermee
Nog even op dat stukje beinvloedbaar terugkomend. Ikzelf ben ook beinvloedbaar. Vooral wat betreft mijn moeder. Op het moment dat het ter sprake kwam dat ik mogelijk bij hem zou gaan wonen reageerde mijn moeder heel fel en heel bitchy. Ik heb nu nog WWB en dacht toen dat ik niet snel een baan zou hebben en dat E. mij dus zou moeten onderhouden. Dit had hij financieel niet gekunt daarbij wil ik ook niet dat iemand mij onderhoud. Wil graag na alle ellende die ik ooit heb meegemaakt mijn eigen boontjes doppen samen met mijn zoon en mogelijk ook zijn papa (want papa is en blijft mijn ex voor het leven of hij nou toegeeft of ontkent ik zal altijd zeggen tegen mijn zoontje wie zijn papa is). Ik wil dus ook mogelijk via de rechter of via gespreks bemiddeling iets regelen dat hij zijn zoontje kan gaan zien. Dit tegen advies van mijn moeder in. Want die heeft werkelijkwaar geen goed woord voor hem over. Dit doet mij echt heel heel heel veel zeer want ik hou onwijs veel van E. en ik ga ook kapot hoe het nu gaat want dit alles was absoluut niet mijn bedoeling. groetjes cher
1 nadeel als k bij hem intrek ben ik in 1 klap wel alles kwijt en mag hij mij gaan onderhouden tot en met 3 mnd na zw.verlof. Ik had echt wel bij hem gaan wonen als hij eerst even rustig de eerste 3 mnden had afgewacht of alles goed was met de kleine uk maar hij dramde meteen door en dat stond mij tegen. Wat betreft zijn vader??? die wou wat ik heb begrepen dat als ik daar zou komen wonen zich terugtrekken. Dus zegt genoeg. IK ben geen heilige en heb hem ook hard gekwetst hoor dat vergeet ik ook zeker niet.
Tsja lastig verhaal. Persoonlijk vind ik het dan juist heel goed datje voor je eigen plekje en kansen hebt gekozen. Je kan nu werken met een opleiding dus dat is een hele mooie kans. Dan moet hij dan eigenlijk ook wel begrijpen. klinkt inderdaad net alsof hij door zijn vader beinvloed wordt. Maar deze man is 32.... Een echte vent die gaat ervoor en regelt zijn eigen zaakjes wel, desnoods een lat relatie. Ik vind het echt heel onvolwassen van hem!! Denk dat je door contact te zoeken met hem de eerste stap hebt gezet, nu moet hij maar komen. En eerlijk gezegt, afgaande op je verhaal weet ik niet zo zeker of hij wel terug komt. Ik denk dat je het heel goed alleen kunt! Zo'n laffe vent is het toch ook niet waard! Mocht je nou toch graag nog een keer met hem willen spreken is het misschien een idee om bij hem langs te gaan om een moment waarvan je vermoed dat hij thuis is. Als hij je dan weg stuurt weet je genoeg!
Dank jewel voor je reactie. Hij is zeker laf en hij blijft mij ook negeren. Alhoewel ik wel regelmatig anoniem gebeld word en de hoorn er dan word opgegooid... zegt mij genoeg eigenlijk. Ook heeft mijn moeder zaterdag zijn broer nog gebeld maar ook van hun kant hoef ik niks te verwachten. E. die heeft in augustus nog tegen mij gezegd ik bezorg je zoveel stress dat ons kind het einde van de zwangerschap niet haalt (hoebedoel je een ziekelijke egocentrische opmerking). Hij kreeg toen ook keihard de opmerking:"je moeder draait zich om in haar graf als zij dit hoort en mee had gemaakt" (zijn moeder is overleden en heeft 1 kindje met 6 mnden na de zwangerschap moeten verliezen ivm openruggetje). Waarop hij zei mijn moeder had eerder jou nek omgedraaid. Nou nou lekkere uitlatingen weer. Ik heb dit ook nog nooit een vent van 32 horen zeggen. Hij mag blij wezen dat iemand een kind samen met hem wou en ergens nog steeds wilt. Ik kan naar hem toegaan maar ik hou liever de eer aan mezelf. Straks beld hij de politie dat ik hem stalk ofzo. Nee geen behoefte aan. Hij zit fout niet ik dus hij komt maar naar mij. Zoniet? Dan word er van mijn kant een dna test geeist bij de rechter+allimentatie. Ik hou heel veel van hem maar ik laat niet over mij en over een onschuldig ongeboren kind heen lopen. Hij was er in het begin zo blij mee en nu vervloekt ie het ofzo nee datpik ik als mama zijnde niet. Ik neem overigens gewoon aan dat hij heel netjes zijn verantwoordelijkheid wel gaat tonen als onze zoon er eenmaal is. Maar naar zijn familie zal mijn zoon nooit zonder mij erbij gaan. VERTROUWEN IN HUN IS VER TE ZOEKEN!
Wil je heel veel sterkte wensen! Jammer dat dingen soms anders lopen dan je gehoopt had. Richt je nu op je kleine (stress is namelijk zeer slecht tijdens je zwangerschap) Laat het even rusten en neem de tijd ...hoe zie jij je toekomst voor je schrijf het eventueel van je af dat wil hier namelijk ook weleens helpen. Sterkte
Jeetje mina meis je hebt het behoorlijk voor je kiezen gekregen, sluit me bij de meiden aan die zeggen dat jij de stap hebt gezet, je deur zogezegt open staat. Hoe moeilijk het ook is, zorg jij goed voor jezelf en je beebje, zorg voor positieve mensen in je omgeving. Een moeder die de hele dag alleen maar over je (ex)vriend kan klagen en mauwen daar krijg je alleen maar meer stress van. Je kunt het. Kijk nog niet te ver naar voren..kleine beetjes. En als ik je nog een tip mag geven....praat is met iemand van maatschappelijk werk, heb ik zelf heel veel aan gehad. Dikke knuffel en je kan het!