Ik heb al meerdere topics geopend over dat ik mijn werk niet leuk vind enzo. Ik kom er gewoon niet uit of ik het daarin moet zoeken. Net als ik me er weer bij heb neergelegd dat ik toch maar hier blijf werken (lekker veilig) en we lekker verre reizen gaan maken, lees ik weer op Facebook dat iemand een nieuwe baan heeft en dan wil ik dat ook!! Maar verder in het leven vind ik dat ik ook veel te weinig plezier maak en te weinig lach. Het lijkt wel of mijn man en ik het alleen maar heel zwaar vinden allemaal, terwijl dit toch de mooiste tijd van het leven is met kleine kinderen? Al met al mis ik toch een bepaalde uitdaging in het leven en weet ik niet goed waar ik die kan vinden....
Volgens mij moet jij eens met een professionele hulpverlener praten. Ik heb meerdere topics van je gelezen en je hunkert naar iets wat er (nog) niet is. Je moet achterhalen waarom je ontevreden bent. Anders heb je straks een andere baan en na een tijdje is het weer niet wat je wilt. Je moet je onrust een plaats geven en dat kan alleen door te weten waar het vandaag komt. En geloof me, je zult versteld staan van wat er kan gebeuren en welke inzichten je kunt krijgen als je met een professional praat. Succes!
persoonlijk denk ik niet dat het je baan is, ik denk dat jullie uberhaubt spanning en sensatie missen in jullie relatie/leven samen, het gevoel hebben van is dit het nou ik zou zeggen probeer te genieten niet alleen van jullie kinderen maar ook van elkaar, ik weet niet of de mogenlijkheid er is voor een oppas maar 1 keer in de week/maand even met zijn 2 iets geks doen kan al wonderen doen, je bent niet alleen maar moeder en vader maar ook partners en dat mag ook gewoon. sterkte
Hey Minny, Ik heb ook gereageerd in je andere topic, ik voel me zelf precies zo! Er zijn op het werk de laatste tijd een paar kleine onbenullige dingen gebeurd die ik zelf heel erg oplaas en uit zijn verband trek. Een collega zei een paar dagen geleden tegen mij dat ik de dingen die gezegt zijn anders zie dan dat zij ze ziet. En ik geloof dat ze gelijk heeft... Manlief was deze week weg en ik heb eens goed na kunnen denken en ik geloof dat er met mij meer aan de hand is. Mijn vader heeft ADHD, mijn broer heeft 3 jaar geleden de diagnose ADD/ADHD gekregen en ik ben 'bang' dat de symptomen ook ontzettend goed bij mij passen. Op elke test die ik op internet maak scoor ik ver in het rood. Ik heb dat ook besloten dat ik volgende week naar de huisarts ga, ik vind het doodeng... Ben een hele normale meid en ik weet zeker dat iedereen denkt dat het niet klopt maar er vallen zo veel dingen op zijn plek. Ook ik heb mijzelf dus streng toegesproken dat ik niet op zoek ga naar een andere baan maar dat ik eerst de rust ik mezelf ga proberen te zoeken. Want in mijn gedachten was alles opgelost met een andere baan, diep in mijn hart weet ik dat dat niet zo is...
Ja daar sta ik ook wel voor open, maar wat voor soort iemand is dat dan? Want ik ga niet weer naar de psycholoog!
Alhoewel ik eigenlijk wel denk dat ik het in mijn werk moet zoeken. Ik heb na 12 jaar gewoon te weinig uitdaging en eigenlijk ben ik al jaren op zoek naar iets anders, maar durf de stap niet te zetten. Het lijkt me zo mooi en voldoening geven als je iemand ergens mee kan helpen en een goed gevoel geven. Dat mis ik in mijn huidige baan. Daarnaast is mijn relatie niet slecht, maar er mist ook wel echt iets. We lachen bijna nooit meer samen en gaan nooit eens samen weg.
Ik herken dit ook, loop ook altijd maar te tobben en ben nooit eens echt gelukkig en tevreden, is een karaktereigenschap bij mij. Wat betreft die baan; tijd voor iets anders meid, ga gewoon eens om je heen kijken en solliciteer eens als dat kan, veilig is wel veilig maar ook heeel saai
Als je je puur wilt focussen op werk kun je naar een loopbaanbegeleider gaan. Als je het geheel aan wilt pakken, kun je op zoek gaan naar een coach. Je kunt goede coaches vinden via je huisarts, Google, mensen die ervaring hebben met een coach. Persoonlijk denk ik, als ik al je topics lees, dat je moet gaan voor het aanpakken van het geheel.
Ik ga even negatief doen hoor, maar... Ik werk in de zorg, mensen denken dat het een roeping is, een mooi beroep en o zo dankbaar werk. Maar aan het eind van de maand is het wel gewoon werk waar ik voor betaald word. Met zeurende mensen, oneindige bedrijfsveranderingen, collega's, saaie terugkerende dingen, veeeeel administratie, lichamelijk zwaar werk, ondankbare mensen ( moet eigenlijk met stip op 1) etc etc. Ik vind mijn werk echt leuk hoor, maar denk niet dat je per se veel voldoening uit je werk kunt halen omdat je in de hulp/zorg verlening werkt. Als ik in de super leuk behandeld word en men mij goed helpt, dan ben ik vaak nog leuker/ aardiger dan die patiënt waarvoor ik mn benen onder mn kont vandaan heb gelopen. Wat ik bedoel is : ga echt eens op zoek naar wát je wilt en probeer daar een reëel beeld van te krijgen. Wat ik een beetje proef uit je berichtjes ( maar daar kan ik naast zitten) is dat alles je te 'gewoon' is. Dat men je 'voor lief' neemt, het maar normaal vindt wat je allemaal doet. Hoe staat je man hierin? Ik merk bij mezelf dat thuis me veel meer doet dan mijn werk. Als thuis alles loopt en we het leuk hebben, is mijn werk ook meteen leuker! Probeer eens goed op papier te zetten waar je gelukkig van zou worden en waarom. Wie weet helpt t jou om te kijken waar winst valt te behalen. Succes hoor!
Ik krijg van je topics heel erg de neiging om je eens door elkaar te willen rammelen en te roepen: DOE ER WAT AAN! Als je je leven echt niet zo plezierig vindt, dan ga je er toch mee aan de slag? Er zijn zoveel mogelijkheden en leuke dingen om te doen en te beleven. Het zou toch zó zonde zijn als je over 20 jaar terug kijkt en je hebt niks veranderd en bent maar matig tevreden. Dus: doe er iets aan!
Als je het echt echt echt niet fijn meer vindt, dan moet je gaan... eigenlijk is het dus best wel simpel Maar, dan moet je wel zeker weten dat je dat echt wilt en dat je je zo voelt door je werk. Of is het iets wat bij jezelf ligt en wat na verloop van tijd bij een volgende werkgever ook weer de kop op zal steken? Ik heb het zelf ook gehad. Op een gegeven moment kwam ik in een negatieve spiraal. Ik voelde me niet gewaardeerd, soms gepasseerd, was negatief, alles zat tegen en zodra er iets gebeurde vatte ik dat heel persoonlijk op. Ik voelde me vervolgens nog negatiever, mensen gingen ook negatiever naar mij kijken en huppakee... voor ik het wist nam ik het mee naar huis en zat ik 's avonds thuis nog met die negativiteit rond te zeulen. Uiteindelijk ben ik in gesprek gegaan met mijn leidinggevende over mijn gevoelens en die zei dat er toch iets moest gebeuren. Want zo kon het ook niet langer.. en dat voelde opeens heel eng. Want eigenlijk wilde ik helemaal niet weg. Toen besefte ik me pas wat ik had en dat ik er zelf ook een positieve draai aan kon geven. Bij mij speelde vooral dat mijn toekomstbeeld van vroeger (studeren, carrière maken, man thuis en ik werken) me 'dwars zat'. Sindsdien heb ik mijn toekomstbeeld van vroeger aan de kant geschoven en besef ik me dat ik nu niet datgene heb wat ik al die jaren voor ogen had, maar het alternatief is minstens zo goed! Zo niet veeeel beter En net als wat een voorgangster al zei, nu doet thuis me meer dan mijn werk. Mijn werk is leuke qua omgang met collega's, ik doe datgene wat nodig is naar mijn beste kunnen, zet me in voor verbeteringen maar mijn echte leven speelt zich thuis af. Lang verhaal Maar mijn idee is, kijk eerst eens goed wat je wilt voordat je datgene aan de kant schuift wat minstens ook goed genoeg zou kunnen zijn. En probeer thuis leuke dingen te doen zodat je werk op een andere plek in je leven komt te staan. Dat maakt je leven een stuk aangenamer
Dank voor al jullie goede reacties: Aan de ene kant valt er aan mij persoonlijk nog heel veel te werken. Zo ben ik nog niet zo heel lang van mijn angstaanvallen af en heb ik nog wel wat meer kwaaltjes. Maar ik denk echt dat ik een uitdaging in het werk mis. En ik zie op mijn huidige werk echt geen mogelijkheden om promotie te maken. Andere functies spreken mij ook niet aan. Ik heb dit trouwens ook al wel min of meer een keer tegen mijn chef gezegd, maar wat moet hij ermee als die mogelijkheden er niet zijn? Dus... ik denk dat ik maar eens een afspraak ga maken met een loopbaanadviseur!!!
Wat bedoel je precies met dat men me voor lief neemt? Ik werk 2.5 dag en de rest van de week is voor de kids. En dat vindt mijn man ook heel erg knap allemaal. Hij heeft in ieder geval nooit commentaar Maar goed, het is toch ook normaal dat je dat allemaal doet als moeder?
Kijk als mijn werkgever nu komt met een heel leuk voorstel om via hun een leuke opleiding te gaan volgen, dan doe ik dat gelijk. Want dat zou betekenen dat ik een nieuwe interessante functie krijg. Maar dat gaat niet gebeuren, want zoals mijn functie nu is zal hij nog heel lang blijven. Ik kan er gewoon mijn ei niet meer in kwijt.
Ik zat eens te denken: Ipv ontslag nemen en voor een BBL opleiding te kiezen, kan ik natuurlijk ook eerst een soort basisopleiding doen. Deze is zonder stage en kan ik gewoon naast mijn werk doen. Dan kan ik gelijk ervaren hoe het is om te leren en of deze richting mij echt trekt. Dan heb ik niet zoveel te verliezen en leer ik toch voor iets. Ik zat dus te kijken naar een basisopleiding van NCOI of Scheidegger. Want een 'normale' school geeft geen basisopleidingen. Is dit een goed opleidingsinstituut?
Wat eerder is genoemd is dat je wel heel goed realiseerd dat de zorg niet top is. Jij wilt graag wat voor anderen betekenen zoals je aangeeft maar ik ben bang dat je dat in de zorg niet gaat vinden. De zorg is tegenwoordig een een bedrijf, er is erg weinig tijd voor de mensen en alles moet snel-snel. De client waardeerd het echt niet (een enkeling daar gelaten) Ik werk in de thuiszorg en iedere client heeft wel wat waar ze niet tevreden over zijn (te laat, te vroeg, had iemand anders verwacht, wil geen hulp, e.d.) Het is een te romantisch beeld dat iemand je bij de voordeur opwacht en zo blij is dat je er bent. Natuurlijk zijn er wel een paar, maar de meesten zijn echt ondankbaar en je werkt keihard. Ik zou nu geen grote beslissingen maken maar eerst in balans komen met jezelf. De loopbaanadviseur is een heel goed idee!
Hoi Minny, ik heb niet het hele topic doorgelezen, maar heb wel een tip voor je. Ten 1e herken ik me erg in jou gevoelens, ook n.a.v andere topics van jou. Mijn tip is: Maak eens een afspraak voor een consult met een astroloog/astrologe. Ik zelf verdiep mij erg in deze materie (cursussen enz, ben al gevorderd) en het heeft mij zo enorm veel inzichten, handvaten en vooral rust gegeven! Er valt zoveel uit een horoscoop van iemand te halen en ook op gebied van loopbaan. Ook evt.belemmeringen en waarom dat zo is, zelf waarom je je nu zo voelt zoals je je voelt. Door een horoscoop te lezen weet je ook wat je nog kan verwachten en in welke hoek je evt. moet/kan zoeken en waarom het nu niet lukt bijvoorbeeld. Als je dit weet kan je er makkelijker mee omgaan en het voor nu accepteren en dus meer rust in jezelf creeren. Ik wist ook nooit precies wat ik nou wilde, maar had wel een idee/vermoeden welke kant ik op wilde. Mijn horoscoop bevestigde dit en dat is heel erg fijn, om maar een voorbeeld te noemen..... (oja, en het is absoluut niet zweverig!!!!)
Ik ben jaren terug eens naar een astroloog geweest en vond t heel interessant. Weet niet meer precies wat er allemaal gezegd is maar wat ik me nog heel goed kan herinneren is dat ze zei dat er op mijn 34e iets gaat gebeuren. Iets als dat dan alles op zijn plek valt. Maar hoe wie wat of waar weet ik niet.... Ben overigens net 32 geworden