hallo graag wil ik even mijn frustratie kwijt. Sorry als het een lang verhaal wordt. Ik ben een alleenstaande bijstandsmoeder. Bij sommige mensen roept dit gelijk vooroordelen op. 'Als je wilt werken is er wel werk' en meer van dat soort dooddoeners. Ik ben sinds half 2012 werkloos. Ik heb me suf gesolliciteerd op verschillende banen, maar nog steeds werkloos. Nu moet ik erbij zeggen dat ik een hartritmestoornis heb. Ongeveer 18 maanden voordat mijn zoon geboren werd, tijdens zijn geboorte en 5 maanden na zijn geboorte (2011) heb ik een hartstilstand gehad. Ik mag mijzelf dus heel erg gelukkig prijzen dat ik er nog ben en dat ik er geen schade aan heb over gehouden. Ik heb in 2011 een icd (defibrillator) gekregen. Helaas had ik bij de eerste binnen een maand een pockefinfectie. Dit is potentieel gevaarlijk want de leads van de icd zitten bij je hart. Dus spoedoperatie om de icd er weer uit te halen, ab via infuus, na de kuur bewijzen dat de infectie weg is en toen na 4 lange weken een nieuwe icd. Toen mocht ik eindelijk naar huis. Week later werd ik weer afgevoerd met de ambulance omdat er verdenking was van een longembolie. Het viel mee want het was alleen maar een ontsteking van het hartzakje. Na aantal weken een controle voor de icd en wat bleek... 1 van de leads was los geschoten en de icd had zichzelf verplaatst dus er was weer een operatie nodig. maar na die tweede icd heb ik wondinfecties gehad dus ze wilden eerst dat mijn lijf helemaal tot rust kwam voordat ze er weer in zouden snijden. Inmiddels eind 2011 raakte ik onverwacht/ongepland maar wel heel gewenst zwanger van mijn dochter. Vlak na haar geboorte (ze is van sept. 2012) ben ik weer geopereerd, weer wondinfectie en 3 ab-kuren. Helaas wist ik pas op volwassen leeftijd van deze ritmestoornis. Ik heb voor deze ziekte gewoon het verkeerde beroep/verkeerde opleiding gekozen. Ik heb een hbo-diploma en altijd met heel veel plezier gewerkt in de psychiatrie en verslavingszorg. Vanwege deze ziekte en de triggers mag ik niet meer onregelmatig werken. Er zijn echter nog veel meer triggers (heftige emoties, schrikken, plotse temperatuursverschillen, teamsport, etc. eigenlijk alles wat adrenaline geeft). Dit maakt het werken met mijn diploma nagenoeg onmogelijk. Vanwege de icd en mijn infectiegevoeligheid (de lead is alweer verschoven en ligt eigenlijk te dicht onder de huid) mag ik ook niet tillen, duwen, trekken, bukken. Ik ben bij een arbo-arts geweest. Die heeft mij niet afgekeurd (alleen als ik zwanger ben maar dat wordt ik niet meer), maar ik moet rekening houden met de triggers en aangepast werk doen, ik hoef maar 50% te werken. Dat is al lastig omdat de mogelijkheden qua werk vrij klein zijn maar werk is werk he. Ik heb van februari tot en met juli een werkervaringsproject gedaan. Ontzettend leuk! Het werk op zich was niet moeilijk maar het was heerlijk om wat voor mijzelf te hebben, om me nuttig te voelen, etc. Bij de icd-controle bleek dat ik in die periode meerdere keren ritmestoornissen heb gehad. Gelukkig heeft mijn lichaam die zelf opgelost en hoefde mijn icd niet in te grijpen, ik heb ze niet eens gemerkt. Al merkte ik het tot een paar seconden van tevoren ook niet dat ik een hartstilstand kreeg. Maar nu komt het: de sociale dienst vind dat ik geen betaald werk meer moet doen. Ik vind dit zo vreselijk balen! Ik wil graag werken en hou er helemaal niet van om mijn handje op te houden. Een herkeuring willen ze niet doen omdat de arbo vermoedelijk hetzelfde zou zeggen (de huidige keuring komt nl uit de tijd vóór de hartstilstanden). En ok, ze hebben een punt, ik moet ook geen dingen gaan uitlokken. En ik heb twee kinderen die hun mama nodig hebben en dat gaat voor alles. Gelukkig mag ik wel een paar uurtjes per week vrijwilligerswerk gaan doen als tegenprestatie voor de uitkering en dat zal ik zeker ook gaan doen. Blij dat het eindelijk mag. Maar het betekend wel dat het financieel dus nooit beter zal worden, dat ik mijn kinderen niet voor kan leven hoe belangrijk het is om te werken voor je geld, etc. Ik vind het gewoon niet leuk! Ik kan wel tegen hun adviezen in gaan, maar wat als er wel wat gebeurd en ik er schade aan over hou of dood ga? Dan heeft het heel veel gevolgen, ook voor mijn kinderen. En hoe gaat het dan financieel, kan ik dan nog terugvallen op een uitkering omdat ik me niet aan hun regels heb gehouden? Dat risico is het niet waard. Ik snap de sociale dienst maar vind het ook wat overdreven. Ik kan prima werken als bijv. receptionist oid, of als activiteitenbegeleider of iets wat erop lijkt. Maar het mag gewoon niet. Ze hebben wel een punt hoor, maar ik verveel me kapot thuis. Ik vind het fijn om er voor de kindjes te zijn maar ben niet het type om 24/7 thuis te zitten. Misschien moet ik het maar gaan accepteren, dat mijn lichaam niet wil wat mijn geest wil. Dat ik prima kan functioneren maar dat het ook ineens mis kan gaan.. zucht. Zijn er hier nog meer meiden die niet mogen werken? Hoe gaan jullie hiermee om? sorry, het is veel langer geworden dan ik had gepland. Bedankt voor het lezen!
Ik kan het me voorstellen dat dit een erg vervelende situatie voor je is. Ik hoop voor je dat je vrijwilligerswerk zult vinden dat jou ook veel voldoening geeft. En ook daarmee kun je je kinderen een goed voorbeeld meegeven. Toch denk ik dat voor nu een stuk acceptatie voor jouzelf heel belangrijk is. Probeer daar zelf aan te werken of schakel er hulp bij in. Zodat je over een poos, al zou je het liever anders zien, een tevreden gevoel kunt hebben bij hetgeen dat je doet.
Sinds kort werk ik weer een dag in de week.. Na jaren thuis geweest te zijn. Ik heb een zware whiplash. 24/7 pijn. En dat al ruim 5 jaar, ik slaap al 5 jaar geen enkele nacht meer door. En nee, er is geen hoop meer dat ik ooit herstel.. Dit is het.. Altijd pijn, slecht slapen, oppassen met wat ik en wanneer ik het doe. Nu is thuis zijn best fijn, echter als je weinig geld hebt.. Is het al een stuk minder leuk. Zeker als je een persoontje bent dat graag weg is.. Maar goed, ik werk dus 1 dag in de week als zzp'er met deels behoud van me uitkering. Lekker even weg.. Zonder dat het geld kost. De dag daarna moet ik het bekopen qua extra pijn.. Dus ik moet het goed plannen.. Vanaf morgen begin ik aan een 2e opdracht..calllcenter werk vanuit huis.. Bellen naar bedrijven. Ik kan me eigen tijd indelen.. Nu maar hopen dat het lukt. Misschien mag jij ook iets voor jezelf beginnen. (Geen idee of dat mag met de bijstand) Iets wat je leuk vind, en in je mogelijkheden ligt. Let daarbij wel op dat het iets is zonder stress, deadline ed.. Maar bedenk.. Je gezondheid gaat altijd voor. Qua geld.. Tja.. Misschien een rijke man trouwen? (Dikke vette knipoog hoor) Maar zonder gekheid.. Je leert je kinderen wel, hoe je rond kan komen met heel weinig geld. Ze leren meer de waarde van geld. En tuurlijk leren dat ze voor geld moeten werken. Wat als ze ouder zijn, zullen ze vast een bijbaantje nemen voor alle extra's.
Wat ik trouwens wel positief vind, dat de soc dienst je juist niet pusht om te gaan werken. En nu jou in bescherming neemt.
Sorry maar heb je een bijstandsuitkering ipv een soort ziektewetsuitkering? Zoiets behoor je toch te ontvangen ipv n bijstandsuitkering neem ik aan..
Ik vind dat je dus in dit geval WEL herkeurd moet gaan worden door het UWV en dat zij beslissen hoeveel procent je afgekeurd wordt, je uitkering is dan ook hoger want dan krijg je 70% van je laatst verdiende salaris. Ik ben zelf in 2006 100% afgekeurd, was ook verpleegkundige maar gewoon in een ziekenhuis. Ik heb 3 hernia's, 4 versleten onderrug-wervels, 3 versleten nekwervels en fibromyalgie. Ik slik dagelijks morfine om te kunnen functioneren en het zal lichamelijk nooit beter maar eerder slechter worden, werken zit er voor mij dus ook niet meer in. Het heeft een tijdje geduurd om dit je accepteren, het is een rouwproces want je neemt ergens afscheid van wat je liever niet wilde. Je moet jezelf daar echt gewoon de tijd voor geven!
Kun je niet een soort van thuiswerk doen, wat niet belastend is voor je? Bijvoorbeeld strijken voor mensen (ik hoor wel eens over 'strijkvrouwtjes'). Of kijk bij de supermarkt op de briefjes, om ideeën op te doen. Ja, is zwart en daar ben ik normaliter tegen, maar dat is in het geval waarbij mensen wél wit kunnen werken, maar dus bewust de belasting omzeilen.
Wat verschrikkelijk en jammer dat je dit gevoel nu hebt. Hopelijk krijg je voldoening uit je vrijwilligerswerk. En qua kinderen moet je het anders gaan bekijken, jij geeft nu aan je kinderen mee hoe belangrijk vrijwilligerswerk is! Hoe belangrijk betaalt werk is leren ze echt wel, maar vrijwilligerswerk leren zij nu van jou! Wees verder blij en dankbaar dat je in Nederland woont en deze dingen redelijk goed zijn geregeld en ik denk dat veel mensen blij zouden zijn om te weten dat hun belastinggeld naar mensen als jou gaan ipv mensen die express de boel belazeren om maar thuis te kunnen blijven.
Hier een whiplash van 2010 helaas is er geen wer te vinde wat ik nog kan...max twee uurtjes werken zoals licht kantine werk ofzo...heb sinds ongeluk ook elke x iets kwa gezondheid. ..twee x geopereerd aan voorhoofdsholte heb om haverklap voorhoofdsholte ontsteking dus pretnison..knie operatie gehad in november alleen het hersteld niet...nu vrijdag weer operatie aan baarmoeder dus het is kwa gezondheid echt slecht geworden.....heb t heel lang niet kunne accepteren ook doordat we buren hebben die al twee jaar lopen te treiteren enzo...maar krijg er nu wel meet rust mee...ben afhankelijk van auto om kids school te brengen probeer wel elke x te fietsen maar een x per dag op en neer e thats is .... ben wel van me medicijnen af door naar accepuctuur te gaan ... ook pro eer ik meer op school te helpen ben trouwens maar 7% afgekeurd dus moeten alles op een salaris doen
Ik vind het wel een hele rare situatie. Je bent niet afgekeurd, maar hoeft wel maar 50% te werken. En dan gaat de sociale dienst zich als arbo-arts opstellen en zeggen dat je helemaal niet mag werken. En dan ook een herkeuring tegenwerken... dat is toch vreemd? Wat gebeurt er dan als je wel zou gaan werken binnen de grenzen die door artsen zijn gesteld (dus 50%, niet te zwaar etc)? Wordt je dan extra gekort oid?
Bedankt voor jullie reacties. Op de vraag wat er wel gebeurt als ik ga werken: in eerste instantie niks. Het is meer als me wel wat gebeurd en ik loop nu eenmaal extra risico. En de gevolgen zijn dan ook voor mijn kinderen. Als ik hen niet had was ik allang weer aan het werk binnen de woonbegeleiding want dan zou ik me weinig van de adviezen aantrekken. Maar nu ben ik verantwoordelijk voor twee prachtige minimensjes die geen vader in hun leven hebben. Voor zover ik weet wordt trouwens bij afkeuring ook je inkomen door de bijstand aangevuld. En bij mijn laatste werkgever werkte ik parttime (mijn ex fulltime en ik werkte voor de extraatjes in het leven) dus zelfs 70% van mijn laatst verdiende loon zal niet veel opleveren. Dat ik lqts heb kan ik wel accepteren maar de gevolgen voor het dagelijks leven zijn lastiger. Ik heb geen pijn oid, hooguit moe door de medicatie en de lage bloeddruk daardoor. Naja nu weet ik iig dat ik mijn prioriteiten qua werk anders moet gaan invullen. Mijn zoon heeft een vorm van autisme waar nu hulp voor wordt opgezet en mijn dochter heeft helaas ook dezelfde hartritmestoornis. De zorg voor de kinderen is dus best intensief en dat speelt mee in de beslissing om niet te mogen werken. Ik ga vast voldoening halen uit het vrijwilligerswerk en uiteindelijk komen we er wel.
Hoi TO, pittig heftig je verhaal en snapt dat het veel vragen oproept/met zich mee brengt. Ik ben niet bekend met dit soort dingen, dus helaas kan ik je ook geen advies geven w.b. die herkeuring en of het opnieuw aan het (betaald) werk gaan wel/geen (financiele en lichamelijke) consequenties voor jou heeft als er wel wat onder werktijd gebeurt... Het enige wat ik me af vraag: Waarom stap je niet naar het UWV, leg je je verhaal voor, en vraag je om een re-integratieconsulent die samen met jou bekijkt naar wat je nog wel kunt doen? Zit zelf voor jou bijvoorbeeld te denken aan administratief werk oid. Het lijkt me dat dat totaal niet kwaad kan doen voor je hartritmestoornis??! Is maar 1 voorbeeld hoor natuurlijk... Maar ik zou zeggen: zoek dus verder dan dat je tot nu toe hebt gedaan. Mogelijkheden zijn er altijd, maar je moet ze soms wel (willen) zien! Succes!