ik zou je kindje eens goed laten onderzoeken. volgens mij heeft ze ergens last van. als je zegt dat het na een bezoek aan een osteopaat beter ging. ik zou het echt aankaarten bij je ha. groetjes, Miranda
Okee, dus de huisarts, kinderarts of osteopaat. Het gekke is dat een stemmetje in mij dit ook wel zegt, maar op de een of andere manier wil ik het ook weer niet zien dat er echt iets aan de hand zou zijn. Ik hoop elke keer maar dat het een sprongetje is, alhoewel haar hele leventje wel uit sprongetjes lijkt te bestaan dan. Ik heb nu het hoofdstuk van Oei ik Groei gelezen van 54 weken en daar past haar gedrag van nu wel precies in. Dus als ik dat lees ben ik eigenlijk weer een beetje gerustgesteld. Maarja, dan blijft het feit dat ze eigenlijk nooit iets leuk vindt. Zo heeft ze een loopautootje, zet je haar erachter dan gaat ze huilen en laat zich vallen. Vind ze verschrikkelijk. Ook een loopstoeltje heeft ze, het is een straf om erin te zitten. Een babybouncer. Gillen en krijsen is het. Alsof we haar iets vreselijks aandoen. Een hobbelpaard. Die wanhoop in d'r ogen als je haar erop zet. De box. Als ze ernaar kijkt begint ze al te huilen. Er zijn maar weinig dingen die ze wel leuk vindt. En dat zijn nou net de dingen waar ze niet aan mag zitten (snoertjes, radio, lampen van rijstpapier etc...) Maar zeg nou zelf, ik hoor echt nooit van andere kinderen die dit speelgoed echt niet leuk vinden. Je hoort toch altijd dat ze het schitterend vinden? En dan twijfel ik weer enorm. Ik heb ook geen vergelijkingsmateriaal, ik weet ook echt niet hoe het hoort te zijn. Maar vandaag op het kdv zag ik bijvoorbeeld een meisje van een maand of vijf lekker liggen spelen met een speelboog boven haar. In haar eentje in de box. Dat heb ik onze schat echt nog nooit zien doen. Die mepte er een keer tegenaan en krijste dan weer omdat ze niet zo wilde liggen en omdat ze zo'n boog niet interessant vond. Er is nog geen speeltje geweest waar ze echt langer dan 5 minuten mee kon spelen. En geloof me, we hebben ECHT veel speelgoed... Maarja, ik vind het zo'n grote stap om echt die richting op te gaan. Osteopaat vind ik nog wel okee, maar ik heb altijd het idee dat een huisarts hier niet echt wat mee kan. Ik heb toendertijd ook al alles op alles moeten zetten om verborgen reflux te laten constateren. Eigenlijk heb ik het zelf geconstateerd en heb de huisarts middels een ellenlange symptomenlijst eindelijk kunnen overtuigen. Na gewoon weggestuurd te zijn bij het cb dat alle kinderen nou eenmaal huilen. Ik heb in die medische mensen dus eigenlijk niet meer zoveel vertrouwen, en dan kom ik nu met allemaal van die vage klachten. Pfff ik word echt heen en weer geslingerd tussen het gevoel dat ze misschien zo in elkaar zit of dat het toch niet zo hoort. Maar een echte stap durf ik niet zo te nemen eigenlijk, bang dat ik me aanstel ofzo. Dat het tussen MIJN oren zit... Allergie is ook een goeie, ik zal eens wat informatie gaan zoeken op internet. Zendmasten hebben we hier geloof ik niet echt in de buurt. Alhoewel, ook even de moeite waard om te checken. Hoe zie je dat trouwens? Zitten die dingen altijd gewoon op daken ofzo? Ik weet wel dat ze op een grote flat hier in de buurt wel zitten, maar dat is echt wel een meter of 300 verderop. Nou goed, als jullie nog meer ideeën hebben graag. Ik vond het in ieder geval al fijn om hier even mijn verhaal op te schrijven en dat er zo met me meegedacht wordt. Altijd fijn!
Een tijdje terug las ik in een Zweeds tijdschrift over een jongetje wat zijn leeftijd erg vooruit was en dus als baby en peuter enorm veel aandacht vroeg. Bleek later dat zijn hersentjes zijn lijfje dus al vooruit waren en hij daarom gewoon niet lekker in zijn velletje zat. Hij raakte namenlijk enorm gefrustreerd omdat hij dingen nog niet kon terwijl hij in zijn hoofdje al veel verder was. Ik bedoel... het hoeft niet zo te zijn dat er iets "mis" is met je meisje... Misschien is er juist iets goeds met je meisje maar kan ze dat nog niet vertellen en is ze gewoon enorm gefrustreerd?
Ja Marieke, dat zou natuurlijk ook heel goed kunnen. Op zich geloof ik hier ook wel in. Ik heb hier zelf ook wel eens aan gedacht. Ach weet je, het kan ook zoveel zijn, of ook zoveel niet zijn. En dus weet ik niet waar ik moet beginnen. Ik ga er maar even goed over nadenken.
Jeetje dat klinkt wel heel heftig! Zal ook gigazwaar voro jullie zijn en daardoor kom je in een circel terecht. Je zou kunnen zeggend at het tijdelijk is en dat het wel overgaat maar zoals je zelf al schrijft is het altijd al zo geweest. Ik zou ook langs de huisarts gaan want dit is niet vol te houden zo. Wat ook zou kunnen is dat er gewoon een pittig kopie op zit. Want als ik het zo lees krijgt ze het wel steeds voor elkaar wat ze wil. Maar ze eet alleen voor de tv, wil opgepakt worden en als je dat doet weer op de grond (wat je dan ook doet), niet in de auto of kinderwagen dus blijf je thuis enz. Begrijp me niet verkeerd niks verkeerds naar jou want ik zou zelf ook naar allerlei middelen zoeken om haar blij en vrolijk te zien. Maar zo kom je in een circel waar je lastig uit komt. Laat er eens naar kijken, misschien is er iets medisch en anders op het CB vragenhoe je hier het beste mee om kan gaan. Ze is pas 1 dus je kun je nog een hoop dingen veranderen zij is niet de baas dat ben jij. Heel veel sterkte want niks zo frustrerends dat je ziet dat je kindje niet gelukkig is en jij juist zo je best doet haar gelukkig te maken.
Jeetje meis, Heftig zeg! Ik zou er verdrietig van worden. Buiten alle tips die al gegeven zijn, misschien heb je nog wat aan mijn ervaringen. Dano is altijd erg ongeduldig geweest, dat speelgoed wat jij noemt. loopauto hobbelpaard etc vond hij ook echt verschrikkelijk. gillen als we hem ermee wilden laten spelen. We hebben hem zelf laten bepalen waar hij mee speelt, behalve dan snoeren en afstandsbedieningen. Een lege cola fles bijvoorbeeld, nou dolle pret. Als ik hem bij zijn megabloks zette vond ie er niks aan, maar als ik ook op de grond ga zitten en ga bouwen wil hij ineens meedoen. En nu kan hij uren lang spelen. Hij heeft moeten leren spelen. Dano is al met al een ontzettend vrolijk kind, dus daar heb je misschien niet veel aan. Ik bedoel dit niet lelijk of vingerwijzend, maar je schrijft dat je er eigenlijk altijd al mee hebt gezeten, misschien doe jij te hard je best om haar vrolijk te maken? En voelt ze jouw neerslachtigheid m.b.t haar niet vrolijke buien. 1 ding heb ik wel geleerd en dat is dat kinderen en in mijn geval dus Dano mijn bui van dat moment 1 op 1 overneemt. Maar boven alles denk ik dat een bezoekje aan een praktijk van iemand die aan bioresonantie doet helemaal niet slecht is. Ik ben daar bij mezelf ook achter een aantal dingen gekomen. Let wel op sommige zijn aangesloten bij een verzekering waardoor je zelf geheel of gedeeltelijk vergoed krijgt. maar niet allemaal. En het is best prijzig vind ik. Maarja je wilt er natuurlijk alles voor doen. Succes ermee! Ik hoop dat je er snel achter bent wat de oorzaak nou is.
Mijn oudste was ook zo. En bij haar is hetzelfde aan de hand als in het verhaal van MariekeV. Ze loopt erg voor, dat bleek al als dreumes en nu nog loopt ze voor op leeftijdsgenootjes. Dat heeft veel voordelen, maar het heeft ook een negatieve kant. Een kind wat continu vermaakt moet worden, snel gefrustreerd raakt, boos wordt om niks en eigenlijk een niet zo'n gezellig meiske is. Ik herken veel in je verhaal, zou best kunnen dat je een intelligente meid hebt. Als dat zo is: het is vermoeiend en niet makkelijk, maar hoe ouder ze wordt hoe makkelijker ze wordt. Wat ik toen gedaan heb: volhouden, gewoon doorgaan. Mijn jongste is nu net zou oud als jouw dochtertje. Sinds een week slaapt ze weer slecht (vaak wakker 's nachts), eet ineens geen fruit meer en geen groentehap...het zou best kunnen dat we weer in een sprong komen. Ik heb gelezen dat deze sprong een heftige is. Maar weer uitzitten dan...
Onze oudste loopt ook erg voor op zijn leeftijdsgenootjes. Als baby al maar nu hij ouder wordt, wordt het verschil ook steeds groter. Hij kon echter wel heel goed zelf spelen en nog steeds. Hij was alleen wel een geduldig en en behulpzaam kereltje en dat is hij nu nog steeds.
Misschien even een tijdelijke oplossing: heb je al geprobeerd haar een oud snoer van iets te geven, wellicht dat ze dan eventjes speelt? Ook al is het maar vijf minuten, dan heb je er al plezier van. Een oud mobieltje, of een oude afstandbediening. Iets anders wat niet erg is, als het kapot gaat, een oude schemerlamp die je toch niet meer zo mooi vind, ofzo? (zonder peertje uiteraard) Toch vind ik het heel vreemd wat je vertelde over dat niet willen drinken in je armen. Dat lijkt me verschrikkelijk voor jou als moeder. Heeft ze dat nu nog? Dat ze jouw contact weert? En is dat alleen tijdens het eten of altijd?
Hoi, ik kan me voorstellen dat je er mee zit. Ons zoontje is ook niet de makkelijkste maar hij kan zich toch wel redelijk vermaken. Mijn broertje vroeger (is nu 30) was een huilbaby tot hij kon lopen. Toen was het in een keer afgelopen. Mijn moeder heeft altijd het idee gehad dat hij meer wilde dan hij kon. Qua geest/hersens was hij verder had ze het idee. Met 2 weken sloeg hij al zn armpjes om haar heen. Maar ja, lopen, dat had gewoon zn tijd nodig. Maar ook later toen hij al op de psz zat, was hij geen makkelijk kind. Bij anderen een engeltje maar zodra hij thuis bij mn moeder was, begon hij te dreinen en te zeuren. Dus het zit ook wel een beetje in zijn karakter. Ook nu nog is hij niet gemakkelijk te doorgronden. Ik weet niet of je hier wat aan hebt. Misschien is jouw kindje inderdaad gefrustreerd en zal het pas over zijn als ze kan lopen. Maar misschien ook niet. Ik hoop voor je dat het toch gauw beter gaat!
Het lijkt wel of je mijn zoon beschrijft! Sam is een prachtig ventje, maar vreselijk druk, driftig en onrustig! En lekker rustig knuffelen op schoot, ho maar! Soms wordt ik er wel eens moedeloos van... Ook ik kijk om me heen en zie andere baby's (jonger en ouder) die zo rustig zijn, lief en lang kunnen spelen en de hele dag door lachen. Tuurlijk kan Sam ook wel lachen, maar dat is voornamelijk als papa of mama gek doen met 'm. Als hij een hele goede dag heeft kan 'ie een kwartiertje zelf spelen, maar dan is het ook echt klaar. Dan begint het gejengel weer en moet mama maar weer iets bedenken om 'm bezig en vrolijk te houden. Sam is net als jouw kleintje iedere ochtend tussen 5 en 6 wakker (terwijl hij 's nachts ook nog regelmatig wakker wordt voor z'n speentje, een aai over z'n bol e.d.). Toen hij 3 maanden oud was is bij hem ook verborgen reflux geconstateerd en met medicatie ging dit prima, zo goed zelfs dat hij met 10 maanden mocht stoppen. Al die tijd was hij onrustig, maar gooide wij het op de reflux. Nu is 'ie een jaar, en heeft íe geen last meer van reflux dus het moet iets anders zijn.... Daarnaast is Sam erg traag in z'n ontwikkeling, hij zit alleen maar en wil niet tijgeren, kruipen, staan of lopen. 3x bij een osteopaat geweest en dit hielp meestal 1 of 2 dagen. Ik ga nu denk ik een kinderfysiotherapeut proberen, misschien dat er toch iets dwars zit wat behandeld/gestimuleerd moet worden. Om een lang verhaal kort te maken.... Er zijn meer moeders met hetzelfde vehaal. En toch nog even voor de zekerheid: Sam is een heerlijk mannetje en ik zou nooit meer zonder 'm willen!