Eerder had ik hier geplaatst dat mijn ex niks meer met mij te maken wil hebben en daar heb ik nu eindelijk na 4,5 maand begrip voor (weet toch wel dat dat veranderd) Of ik het erg vind ja ik vind het wel heel moeilijk vooral omdat mensen die hem kennen mij nu lastig gaan vallen. Beetje jammer. Ook krijg ik nu dreigementen dat iemand melding gaat maken bij jeugdzorg door een blog wat ik op mijn hyves had gezet. Ik wil dat hier heel erg graag plaatsen en jullie mening hierover weten. Bijdeze mijn blog die ik op hyves had staan. Ik ben niet heilig, ik ben niet perfect. Ik maak fouten en ik ga meerdere malen op mijn bek. Ik kwets mensen en ben zeker niet altijd eerlijk. Ik heb vaak ruzie omdat ik mij soms mateloos aan mensen irriteer. Ik ben soms bang voor wat komen gaat in de toekomst. Omdat ik mij gewoon niet altijd weet te handhaven. Ga over andermans grenzen zonder erbij na te denken. Achteraf, ja achteraf heb je altijd makkelijk praten. Dan heb ik spijt maar dingen zijn dan niet meer terug te draaien. Ik ga nadenken, nadenken over wat ik fout heb gedaan, nadenken hoe ik het beter had kunnen doen. Het doet zeer om zo alleen te zijn, het doet zeer om mensen van je af te stoten waar je gek op bent en veel om geeft. Ik ben fout bezig geweest wat betreft 1 persoon, ik wou haar kapot maken. Maar waarom wou ik haar kapot maken? Was het jaloezie? Of was het omdat zij iets makkelijker kan bereiken als dat ik dat kan? Ze heeft iets van mij afgepakt waar ik heel erg gek op was of misschien nog wel steeds ben. Zij heeft mijn kind bedreigd wat in mij groeit. Zij heeft mij bedreigd als ik bij haar ex in de buurt kom dat ik dan een probleem heb. Ik wou koste wat het kost dat zij de voogdij over haar dochter verliest maar hoe zou ik iemand behandelen als iemand dat bij mij doet? Zal ik niet net zo doen? Zou ik niet heel erg boos worden en iemand gaan bedreigen? Want 1 ding andere mensen raken mijn kind met geen poot aan. Ik haat mijzelf soms zo erg dat ik doorga en geen grenzen ken. Ik kan mijzelf er wel om haten maar bereik ik daar iets mee? Kan ik niet veel beter denken: Hoe pak ik het de volgende keer wel beter aan? Soms lijken dingen heel oneerlijk en soms vraag ik mij af: waarom moet ik dit meemaken, waarom ben ik zo? Waarom kan ik niet normaal met iemand praten? Ik ben ervan overtuigd dat ik al deze dingen meemaak omdat het 1 grote leerles is voor mij. Als ik het zo ga bekijken ben ik heel erg blij dat ik deze les mag meemaken om er later mensen mee te helpen. Ik ben nu 21 weken zwanger en ben heel erg bang dat ik het heel erg fout ga doen. Bang dat ik net zoals mijn vader agressief word richting mijn kind. Dat ik mijn kind ga seksueel misbruiken. Dat ik mijn kind leer over andermans grenzen heen te gaan en dat ik mijn kind niet goed een stabiele thuissituatie kan geven. De vader van mijn kind negeert mij immers. Is het terecht dat hij mij negeert? JA! Ik viel hem lastig, hackte zijn msn, heb in 5 maanden tijd 250 mailtjes gestuurd. Is dat stom ja dat is heel stom van mij en godzijdank ben ik er nu achter dat ik hier niets mee bereik. Ik schrijf dit in deze blog omdat veel mensen andere mensen veroordelen om hun gedrag en houding. Vaak is dit niet eerlijk naar die persoon toe omdat je niet weet wat een persoon heeft meegemaakt. Je kan niet op een persoon oordelen als je de hele situatie niet kent en die ook niet bereid bent te leren kennen. Mensen die zich zoals mij gedragen voelen zich vaak heel erg alleen en verraden en hebben in hun jeugd erg weinig liefde gekend. Ze stonden er vaak al alleen voor op jonge leeftijd en moesten vaak op jonge leeftijd al voor hun eigen recht vechten of voor hun zelf opkomen. Oordeel niet direct over iemand als die zich raar gedraagt praat met die persoon en stel je open op. Stoot hem/haar niet af maar wees bereid te luisteren. Zodat ook deze persoon zich niet alleen voelt en weer een klein beetje begrepen! Nogmaals ik ben niet heilig en ik bied mijn oprechte excuses aan, aan de mensen die ik keihard gekwetst heb. Er is geen reden geweest om mij te gedragen zoals ik deed. Het ging automatisch omdat ik niet anders gewend ben. Ben ik hierdoor een slechte moeder? Omdat ik open en eerlijk mijn angsten uit? Ik ben zo verschrikkelijk bang dat mijn kind naar mijn ex gaat:S
Hoi Savannah, Wat jij schrijft klinkt natuurlijk wel een beetje zorgelijk. Ik kan je niet zeggen of jij een slechte moeder bent, want het kindje is er nog niet. Wat goed is is dat je wel naar jezelf kan kijken en niet ontkent dat bepaalde dingen niet kunnen. Dat is iig de eerste stap naar verandering toch? Ik ga je verder nu niet veroordelen weet verder ook niet wat je dat andere meisje echt hebt aangedaan en of dat over alle grenzen heen ging, dus ik zal me proberen te concentreren op je vraag en advies geven. Het is heel normaal dat vrouwen die zwanger zijn, onzeker zijn (soms zelfs extreem) of ze het wel aankunnen of ze wel een goede moeder zullen zijn enz enz. Waar jij je zorgen overmaakt is natuurlijk een stukje heftiger, maar vanuit jouw verleden gezien ook begrijpelijk dat je jezelf deze vragen stelt. Je hebt dit immers meegemaakt en hier ook patronen en mechanismen op ontwikkeld. En het is natuurlijk ook bekend dat slachtoffers soms daders worden, omdat ze niet hebben geleerd anders met dingen om te gaan. Mijn advies zou dan ook zijn dat jij nu al hulp gaat zoeken, laat je doorverwijzen naar een psycholoog of de GGZ. Hier kunnen je beter leren je gevoelens vroegtijdig te herkennen en hier anders mee om te leren gaan. Dit is voor jou fijn, omdat je je dan iets minder zorgen hoeft te maken of jij het patroon van je vader zal herhalen en omdat je dan het gevoel hebt dat je zoals een goede moeder doet, hulp zoekt om bepaalde situaties te voorkomen en een veilige omgeving voor je kind creeert. Dit zegt ik ook vanuit mijn positie als gezinsvoogd bij Bureau Jeugdzorg. Een kind wordt niet zomaar weggehaald bij zijn moeder en zeker niet op basis van een blog. Maar ik ken jouw verhaal en siuatie niet, dus ik weet niet of er al politiecontacten lopen enz. Wanneer een melding bij de raad voor de kinderbescherming binnenkomt, kijken ze vaak of ze deze melding serieus is of gemaakt wordt vanuit een ruzie, wraak enz. Nemen ze hem serieus dan doen ze een onderzoek en zal jij je verhaal ook kwijt kunnen. Op zo'n moment is het dus cruciaal wanneer jij kan aantonen dat je bepaalde dingen erkent en kan laten zien dat je daar hulp voor hebt gezocht en eraan werkt. Want een kind wordt alleen weggehaald wanneer het echt in gevaar is of wordt bedreigd in zijn/haar ontwikkeling en wanneer de ouder(s) hulp weigeren. Dus wanneer jij dat niet doet is er ook geen grond om je kind onder toezicht van jeugdzorg te plaatsen. ik hoop dat je hier wat aan hebt. Heel veel succes meid!
Ik vind je blog wel iets om zorgen om te maken hoor... "Ik ben nu 21 weken zwanger en ben heel erg bang dat ik het heel erg fout ga doen. Bang dat ik net zoals mijn vader agressief word richting mijn kind. Dat ik mijn kind ga seksueel misbruiken. Dat ik mijn kind leer over andermans grenzen heen te gaan en dat ik mijn kind niet goed een stabiele thuissituatie kan geven. " Sorry hoor maar zoiets denk je/zeg je en typ je al zeker en vast niet.
Ik ben niet mishandeld of misbruikt, ben er dus ook niet bang voor dat ik dat bij mijn kind ga doen. Maar ik heb soms wel twijfels over of ik straks wel een goede moeder word en of ik wel van mijn kindje ga houden. En dat ook door problemen met mijn ex (hij valt mij dan lastig) Denk dat het ook de hormonen zijn, en omdat alles me een beetje tegen zit de laatste tijd. Maar iedereen stelt mij juist gerust dat elke zwangere vrouw wel eens bang is dat ze straks niet "goed genoeg" voor hun kindje zullen zijn. Maar waarom spreekt niet iedereen hun twijfels eens uit, dan zouden sommige zwangere vrouwen zich niet zo eenzaam voelen ! Als je zwanger bent, dan is alles overweldigend en maak je je gewoon zorgen of je alles wel gaat redden. Het lijkt mij dat als jij zelf geen prettige jeugd heb gehad, wil jij juist dat het bij jou kindje wel anders gaat. Is het dan zo vreemd dat je je zorgen gaat maken dat jij niet dezelfde dingen gaat doen als wat je ouder(s) bij jou hebben gedaan. (ik heb wel een fijne jeugd gehad hoor) maar kan TS op één of andere manier wel begrijpen. Ik snap jullie mening ook wel, maar juist omdat mensen zulke dingen gaat zeggen dat ze zich daar zorgen om maken gaat TS nog meer aan zichzelf twijfelen. Savannah, je kunt altijd een afspraak maken bij de dokter en praten over dingen. Of gewoon met iemand die je wel vertrouwd een goed gesprek voeren. Je kindje word niet zomaar afgepakt, en zodra het er is (heb ik me ook laten vertellen, weet het diep van binnen zelf ook wel) hou je er zo verschrikkelijk veel van dat de rest van de wereld je gestolen kan worden ! Want je maakt je nu al zorgen of je kindje wel een goed leven zal hebben , dat is toch al een teken dat je er van houd en je kind het beste wenst! Sowieso petje af, dat jij je gevoelens goed kunt uiten en durft te uiten. Er zijn meer vrouwen met twijfels, en die uiteindelijk een ontzettend goede moeder worden dus het komt ook allemaal goed met jou ! Wat je niet kapot kan maken, maakt je uiteindelijk sterker!
Ik reageer even in het algemeen. Ik heb dat meisje niet erg veel boeiends aan gedaan en het is niet op een dusdanige manier grensoverschrijdend gedrag dat zij gevaar liep (is eerder andersom). Ook heb ik geen grensoverschrijdend gedrag richting kinderen toe absoluut niet ik ben er alleen BANG voor. Ik zeg niet dat ik dat ga doen. Ik heb uiteraard al psychologische hulp en ben zelf naar jeugdzorg gegaan om te vragen of ik hulp kan krijgen bij de opvoeding van mijn kind. Dit staat natuurlijk niet in die blog (die overigens allang weer verwijdert is). Ik weet dat ik een kind nooit pijn zou kunnen doen maar ik heb er liever angst voor als dat ik mijn ogen ervoor sluit zoals vele andere moeders doe. (dat meisje bijvoorbeeld waar ik over praat in mijn blog heeft haar dochter al 9 weken niet gezien omdat zij haar nieuwe vriend belangrijker vind). Dat zou ik nooit doen, sterker nog dat zit niet in mijn aard. Ik ben niet het type persoon wat wegrent voor mijn problemen en zeker niet voor mijn angsten alleen ik heb er wel 100x zoveel meer last van in mijn zwangerschap als dat ik voorheen had (zal ook wel een hormonenkwestie zijn). @ Lauraa87 Ik heb jou verhaal gister gelezen en schrok daar heel erg van. Ik zit nu ook zo alleen de exvriendin van mijn ex die doet moeilijk(dat meisje waar ik over praat in mijn blog dus). Als je wilt praten kan je me een pb sturen met je emailadres. In ieder geval veel sterkte. Liefs Cher
Ik zou dit soort dingen in ieder geval niet op sites als hyves zetten. Iedereen kan dit lezen, ook mensen die hier helemaal niks mee te maken hebben. Ik denk dat je dit soort dingen beter met iemand kunt bespreken dan dat je het openbaart voor iedereen. Maar dat is mijn mening
Ik snap jullie mening ook wel, maar juist omdat mensen zulke dingen gaat zeggen dat ze zich daar zorgen om maken gaat TS nog meer aan zichzelf twijfelen. Nou dat is niet de bedoeling van mijn reactie. Schreef er juist bij dat ook heel normaal is dat zwangere vrouwen zich zorgen maken. Alleen zeg ik wel dat het zorgelijk is omdat zij schrijft dat ze er heel erg bang voor is dat ze... Daarom zeg ik ook dat heel goed is dat ze het herkent en erkent. En het is wel waar dat wanneer je geen fijne jeugd hebt gehad je het juist beter wil doen voor je eigen kindje, maar dat impliceert niet dat je het ook altijd beter zal doen. Ik ken door mijn beroep genoeg mensen die zijn mishandeld of misbruikt en dit absoluut niet willen herhalen, maar dat wel doen, gewoonweg omdat ze als kind niet anders hebben geleerd en ondanks dat het hun nu pijn doet dat ze hun kind hetzelfde aan doen. Daarom denk ik wanneer je daar angst voor hebt is voorkomen beter dan genezen, toch? Savanah goed dat je al psychologische hulp hebt!
Wat een ontzettend heftig verhaal! Hoop dat je inderdaad psychologische hulp hebt en dat je hierdoor kunt leren leven met alle nare ervaringen uit je verleden. Mocht je je verhaal graag kwijt willen online dan mag dat natuurlijk hier altijd! Als je graag zou willen mailen met andere mensen met dat soort nare ervaringen kijk dan eens op ptts.ikhebhet, hoeft natuurlijk niet maar wellicht dat je het prettig vind. Ikzelf ben hier ook lid van geweest en naast de hulp van een psycholoog heb ik hier heel veel aan gehad. Ga voor je kind en probeer zoveel mogelijk de negativiteit uit de weg te gaan! Heel veel sterkte toegewenst!
Oke, door je werk maak je vaak mee dat het niet goed gaat. Maar bij de mensen waarbij het wel goed gaat, heeft de hulp van jeugdzorg niet nodig dus die verhalen ken je niet. En misschien zijn dat er wel meer dan waarbij het fout gaat. Dus die verhalen komen niet op internet te staan, er is niemand die zegt : ik ken iemand die heeft een rotjeugd gehad, maar die doet het nu zo goed met haar kindje! En wat je zegt beter voorkomen dan genezen is ook zo, maar op jeugdzorg staat nog zo'n taboe. Begrijp heel goed dat voor veel jonge meiden, dat als ze doorverwezen worden naar jeugdzorg dat ze meteen denken dat er vanuit word gegaan dat ze het sowieso al niet kunnen. Jij weet hoe het er aan toe gaat bij jeugdzorg, dus weet dat die meiden zich geen zorgen hoeft te maken. Maar weer het zelfde verhaal, je hoort nooit de goede dingen over jeugdzorg altijd het slechte. Dus dan gaan mensen er ook vanuit dat ze bij JZ alleen je kind afpakken en het daar alleen om slechte dingen gaat. Ik vind gewoon dat sommige instanties ook te veel het slechte aankaarten en nooit eens een schouderklopje geven en zeggen ik vind dat je het heel goed doet.
Ik heb je een prive bericht gestuurd. WIl heel graag een keer met jou praten. Voor de rest ben ik heel blij datik die angst nu heb als dat ik dat heb wanneer het kind er is. Nu kan ik er aan werken en het in de toekomst mocht het ooit gebeuren voorkomen. Mijn kind is mijn alles en dat geld niet alleen voor mijn kind maar voor alle kinderen. Ik vecht ook voor ieder kind. Als ik zie dat een kind misbruikt word (kan je namelijk heel goed zien aan de houding van een kind) spreek ik mijn vermoedens uit naar de ouders. Zie ik dat een kind onterecht een knal krijgt zeg ik daar ook wat van. Een kind verdient hoe dan ook een zorgeloze jeugd en ik wil mijn kind die geven en ik ga mijn kind die ook geven. Ik heb buiten mijn psycholoog om zelf bij jeugdzorg aangeklopt omdat ik er hulp bij wil en advies en tips wil en volgens mij maakt dat een moeder heel sterk als zij van te voren er al voor uitkomt het misschien niet alleen aan te kunnen. Ergens vind ik dat meer mensen dat zouden kunnen doen zodat er niet 3 op de 10 kinderen in een klas met psychische problemen rond loopt maarja dat is mijn mening. Ik kom er vooruit dat ik problemen heb maar ben je dan meteen een slechte moeder ofzo? ik reageer dan met name even op Sam0110. Naja ik laat het hier even bij.
Laura ik denk dat wij elkaar niet goed begrijpen. Savannah opent een topic en heeft een aantal vragen en hoopt dat mensen er op reageren. Dat heb ik gedaan op een hopelijk respectvolle en nuttige manier, vanuit mijn persoon en wat ik denk dat goed is (dus niet wat ik denk dat universeel goed is of moet). Dan hoeven we niet steeds terug te komen op dat ik niet zou weten dat het ook goed kan gaan (alhoewel ik dat een paar keer heb aangegeven dat dat helemaal niet hoeft). Maar dit vehaal gaat er toch om dat ze er bang voor is,? Dus mag je toch tips geven wat ze daar eventueel aan kan doen? en ik geef alleen maar advies wat ze dan kan doen. Gelukkig heb ik het verhaal van TS wel goed begrepen en zij mijn reactie ook en heeft ze er wat aan. Maar het feit dat ik bij jeugdzorg werk betekend toch niet dat ik alleen slechte verhalen ken? Ik ben toch niet alleen mijn beroep maar heb toch ook een leven? Alsof ik in mijn leven, omgeving en zelfs beroep niet zie dat mensen met een slechte jeugd het heel goed kunnen doen. Of dat 16 jarigen ook soms hele goede moeders kunnen zijn. Dat vind ik erg kortzichtig, dat je me gewoon over 1 kam scheert, met de ervaringen of het idee dat jij hebt, terwijl ik daar in mijn verhaal geen enkele aanleiding toe geef. En dat instanties alleen het slechte aankaarten. De meeste in dit beroep of iig ik, maar ook waar we op worden getraind is juist; uitgaan van wat er wel goed gaat, wat de kwailiteiten zijn en dat uitbouwen. Alleen maar mensen vertellen wat niet gaat motiveert niet echt en is ook niet eerlijk. Bovendien zijn er in geen 1 situatie alleen maar slechte dingen te benoemen. Er is altijd, al is dat soms ook echt even zoeken, iets positiefs of iets dat goed gaat (al gaat het er maar over dat een kind 3 maaltijden per dag krijgt, of dat moeder niet wil meewerken maar iig de gezinsvoogd nog te woord staat) en van daaruit ga je werken. Draagkracht vergroten draaglast verkleinen. Ik doet dit werk niet om mensen in de put te helpen, maar ze zo te helpen dat ze autonoom worden en het zelf weer kunnen. En nu klinkt dit misschien als een verdediging van mij of mijn beroep, maar dat doe ik omdat het lijkt alsof jij mij iets duidelijk probeert te maken (en dat bedoel je waarschijnlijk goed) wat mij niet duidelijk hoeft gemaakt te worden.
@ Leonizzie Ik begrijp je ook wel, dat zeg ik niet. Maar ik bekijk het meer vanuit de positie van TS. Denk inderdaad dat wel elkaar een beetje verkeerd begrijpen, alhoewel ik ook wel grotendeels begrijp wat je bedoeld. En het al een goed punt vind dat je reageerd, en tips geeft ! Zeg ook weer niet dat je alleen slechte verhalen hoort, maar het is toch gewoon zo. Er komen geen meisjes of moeders bij jullie om te vertellen dat het zo goed gaat. Ik ben van mening dat het daardoor lijkt alsof het alleen maar slecht gaat. Misschien heb ik mezelf in de vorige berichten een beetje verkeerd uitgedrukt. Maar ik geef een voorbeeld: Ik ken een wat jonger meisje die ook zwanger is,en waarvan net een broertje en zusje uit huis zijn geplaatst door JZ. (weet hier de reden natuurlijk niet van, ken het verhaal maar van 1 kant) Haar voogd heeft het er nu al over dat zij extra onder toezicht gesteld word. Ik begrijp die voogd ook, maar ik begrijp ook dat dat meisje nu al in de stress raakt en zich zorgen maak om dingen die er nog niet zijn. En bij mij idem, ik heb borderline en heb een pgb. Heb haar verteld dat ik zwanger ben en na of ik het wil houden etc. word er meteen over een opvoedcursus gepraat. Dan denk ik ook waarom begin je erover? Misschien dat ik een beetje aanvallend overkwam mijn excuses daarvoor dan, maar ik ben de afgelopen anderhalf jaar al mijn vertrouwen in verschillende instanties kwijtgeraakt. Ik probeer gewoon TS gerust te stellen, en vind het gewoon ontzettend knap dat zij haar angsten die anderen ook hebben wel durft te uiten. Ik ben eerlijk schaam me er soms wel voor dat ik eraan twijfel of ik door de vader wel van mijn kindje zal houden straks en het wel goed ga doen. En die dingen, kan ik niet bij sommige instanties uiten zonder dat zij meteen JZ gaan bellen. Hoop dat je het nu ook iets meer van mijn kant begrijpt, je hoeft het er natuurlijk niet mee eens te zijn. Wil gewoon TS gerust stellen, dat het wel goed gaat komen en er meerdere vrouwen twijfels hebben. En het niet persé zorgelijk hoeft te zijn. Zoals ik het er vandaag met mijn moeder over had, zij is een super moeder ! Een moeder uit duizenden! En ook zij heeft getwijfeld, en zich later weer schuldig gevoeld om wat ze heeft gedacht. En als je zulke dingen voelt of denkt je het daar niet snel met andere vrouwen over hebt omdat je je er voor schaamt. Hoop dat je nu een beetje mijn punt snapt
Als ik je blogverhaal zo lees, hoe zeg ik dit subtiel, dan denk ik ook dat je een steek los hebt. Echter dit stukje: Vind ik goed. Je weet wat je doet, en je wilt heel graag veranderen, en dan lukt dat ook. Ik denk dat jij een goede moeder zal zijn, puur en alleen al omdat je wilt. Heel veel sterkte meid. Komt vast helemaal goed.
Jou eerste zin slaat alles sorry dat ik het zeg. Ik vind eerder mensen die dat soort opmerkingen maken een steekje los hebben zitten omdat ze oordelen over een moment opname over hoe ik mij op dat moment voelde. beetje jammer want het haalt de rest van je positieve bericht gewoon weg dat leest men dan niet meer. Jammer. Je hebt zelf zeker geen kids en geen nare jeugd ofzo? Zelf nooit angsten gekent? EN daar dan ook vooruit komen? Je bent 22 en weinig levenservaring zo te merken. Ik vraag tips en advies niet om veroordeeld te worden
Ja hebt gelijk, ben nog maar 22, (volgens mij jij ook) ben hemelzijdank niet misbruikt en mishandeld. Maar ik denk niet dat deze factoren bepalen of ik levenservaring heb of niet. En verder, ik breng het niet subtiel nee, sorrie, maar ik veroordeel je niet, want ik ken je niet. Maar jij vraagt wat iemand denkt als iemand jouw blog leest toch? Ja, dan kun je iets mindere positieve antwoorden krijgen met dit soort dingen. Dat heb je op een forum. Als je dat niet wil, post het dan ook niet. Sorrie dat ik je op de een of andere manier heb beledigd heb doen voelen. Dat was niet mijn bedoeling. Anders had het er heel anders uitgezien. En ik wil je nogmaals op je hart drukken dat ik vind dat je goed bezig bent, dat je hulp zoekt en het beste voor hebt met je kindje.
Mijn kind is inderdaad mijn alles en daar heb ik ook zo verschrikkelijk veel voor over. Die blog heb ik geschreven toen ik mij erg emotioneel voelde en een paniek aanval had dus ja dan schrijf ik ook gewoon mijn angsten op en dat heeft wel heel erg opgelucht maarja natuurlijk kan ik ook van andere mensen begrijpen dat het soms gewoon raar overkomt hoe ik mij gedraag/gedroeg. Sorry dat ik zei dat jij geen levenservaring hebt maar sommige mensen reageren zo kort door de bocht terwijl er achter een blog zoveel meer schuil gaat.
Hoi Laura, bedankt voor je uitleg e begrijp je punt helemaal. Snap wel dat je vertrouewn in sommige instanties weg is. Het zal ook niet altijd allemaal makkelijk zijn. Lijkt me ook niet leuk wanneer anderen zich bij mij er tegenaan bemoeien, uit voorzorg zonder eerst iets aan te kijken. Dat is ook een beetje dit beroep, soms zijn we te vroeg, soms te laat. Ik wens jou iig heel veel sterkte, maar volgens mij doe je het al hartstikke goed!
Hebben we niet allemaal wel eens iets gedaan wat eigenlijk niet door de beugel kan? Verkeerde keuzes gemaakt door emoties of het gewoon ff allemaal niet weten? Naar mijn mening gaat het erom of je naderhand ook kunt toegeven dat het de verkeerde keuze was en daar vervolgens iets mee doen zodat het niet mee zal voorkomen. Veroordelingen zit ze niet op te wachten, ze zegt immers zel al dat het niet de juiste keuze was, maar advies wel.
niet zo slim van je om je angesten over heel internet te laten gaan. zoals je zegt dat je bang bent dat je je kind gaat mishandelen of misbruiken dat is toch echt wel een zorgelijke uitspraak en gedachtengang! zou het dan ook niet gek vinden als je een gesprek zou krijgen met iemand van de KB.. misschien helemaal geen gek idee om eens naar een psycoloog te gaan om hierover te praten.. dan bewijs je wel dat je er zelfstandig wat aan wil doen en dan laat je zien dat je je verantwoordelijkheid neemt voor jezelf als aankomende moeder en voor je kindje van compleet afhankelijk is van jou straks! vindt het toch een beetje eng als ik lees hoe je denkt.. kan me ook voorstellen dat je ex zich daarover zorgen kan maken.. beetje oppassen meid en ga hulp zoeken!