Ik vraag me af of iemand hier meer van weet en ook ervaring met zoiets heeft. Sinds ons eerste bezoek met mijn zoontje bij mijn ouders gaat hij gelijk huilen zodra we naar binnen gaan.. de tranen rollen dan over zijn wangen en het duurt echt een tijdje voordat we hem gerust gesteld hebben. Daarna wilt hij alleen met ons op de bank zitten, later gaat hij wel rondrennen en spelen. Het vreemde is dat hij dat nooit in andere huizen heeft. Hij vindt het soms wel een beetje eng als hij in een nieuw huis komt maar dan is hij wel rustig als we hem vasthouden. Bij mijn ouders raakt hij gewoon haast in paniek.. Wat zou dit kunnen zijn?? Het is wel zo dat ik in dat huis ben opgegroeid en daar wat zwaardere dingen gebeurd zijn met mij, maar zou hij nog zoiets aanvoelen of zou hij wat anders voelen? Ik dacht altijd dat het wel minder zou worden, maar het wordt alleen maar erger lijkt wel!
Ik voel helemaal niets negatiefs, ben heel neutraal.. ook niet zenuwachtig voor dat hij misschien weer erg gaat huilen. Dus denk niet dat hij mijn gevoel mee krijgt. Voor mij is alles wat er vroeger met mij is gebeurd een afgesloten boek.
Uhm.. Ooit daar geschrokken van een hard geluid? Hebben ze dieren (eef was in het begin bang voor het hondje van opa en oma).. Ooit daar iemand doodgegaan? Of een brand geweest of zo?
mijn dochter had dat ook bij het huis van mijn ex schoonouders, maar dat lach aan hun. heb je al eens geprobeerd dat je man alleen met hem naar binnen gaat dus een keer zonder jou, of alleen met je ouders naar binnen? kan best zijn dat hij alles voelt (zoiets was er laats ook bij oglevi)
Hij is vandaag zonder mij naar binnen gegaan, was nog de auto aan het uitladen.. nu was hij nog harder en langer aan het huilen. Niemand doodgegaan in dat huis, ook geen brand geweest.. ze hebben geen huisdieren. Oh naar dat van Ogilvie ben ik wel benieuwd.. ik kijk nooit naar die shows maar als er zoiets was.
Kinderen voelen volgens mij meer dan wij denken. Kan idd maar zo zijn dat hij nog voelt wat er in het verleden is gebeurd
Thijmen had dit ook bij mijn ouders. Het was zelfs zo erg dat hij bij binnenkomst van de wijk al begon met huilen. Als ik dan hun huis voorbij ging, op zoek naar een parkeerplek, werd hij stil. (waarschijnlijk dacht hij dat we weer weggingen) Maar als in dan achteruit inparkeerde begon het weer. Maar dan een stukje harder! Heel zielig. Inmiddels is hij 3 en durft hij er alleen te spelen en te logeren. We zijn er nooit achter gekomen waar het aan heeft gelegen. Dit is niet mijn ouderlijk huis. Onze dochter heeft er nooit last van gehad. Ik heb mijn ouders gezegd rustig te doen bij aankomst (dus rustig begroeten) en hem eventueel maar te laten gaan. Geen knuffel of kus. Alleen even "hallo" tegen 'm zeggen. In ons geval was het dus een kwestie van tijd. We hebben niks geforceerd.