Misschien is dit niet helemaal de jusite plek voor mijn vraag maar ik hoop dat toch dat een van jullie mij advies kan geven. Ik heb het sinds het begin van mijn zwangerschap erg moeilijk. Ik raakte zwanger terwijl ik de ziekte van pfeiffer had. Als sinds december/januari was ik vaak ziek en vanaf maart/april kwam daar extreme vermoeidheid bij. Ik heb toen een paar weken in de ziektewet gezeten vanwege die pfeiffer en was zo'n 7 weken zwanger toen ik weer begon met werken, 12 uur per week. Dit zou ik gaan uitbreiden maar dat is me niet gelukt. Ik ben steeds wel doorgegaan met die 12 uur in de hoop dat de vermoeidheid met 12 weken over zou gaan. Toen dat niet gebeurde hoopte ik dat het met 16 weken over zou gaan. Met 17 weken heb ik me volledig ziekgemeld. Ik voel me helemaal opgebrand. Ondertussen zijn ook mijn beide ouders opgenomen geweest. Mijn moeder heeft 2 weken geleden een zelfmoordpoging gedaan. Dat was voor mij de genadeslag. Ik ben doodmoe, slaap zeker 12 uur per nacht/dag. Ik heb enorme huilbuien en raak in paniek als ik het gevoel heb dat mensen iets van mij verwachten dat ik niet kan. Daarnaast heb ik ook bekkenklachten wat het nog moeilijker maakt om dingen te doen. Er zijn dagen dat het gaat maar ook dagen dat ik al met pijn opsta. Ik heb sinds week 15 harde buiken in combinatie met kramp onder in mijn buik uitstralend naar rechtsboven. Ik heb mijn urine laten testen. De dokter zei dat mijn urine wel sterk rook en wat aan de zure kant was maar er was geen teken van een ontsteking. Ook mijn bloed is getest en alleen mijn BSE was wat verhoogd. lichamelijk is alles dus redelijk in orde, ik denk dan ook dat mijn klachten stress gerelateerd zijn. Het heeft enorm veel van mij gevergd om de afgelopen weken die 12 uurtjes te werken. Ik voelde me bij tijd en wijlen ook depressief. Nu heb ik in het verleden al eens een depressie doorgemaakt en ik ben ontzettend bang dit nogmaals mee te gaan maken als ik nu niet echt pas op de plaats maak. Mijn werkgever heeft echter al een plan voor aangepast werk klaarliggen en verwacht min of meer dat ik daar volgende week mee ga beginnen. Ik zie dit absoluut niet zitten, misschien over een paar weken wel, ik weet het niet, maar nu in ieder geval nog totaal niet. Nu is mijn vraag of jullie mij kunnen vertellen of mijn verloskundige hierin iets zou kunnen betekenen voor mij. Ik praat niet makkelijk en kijk er erg tegenop mijn hart bij haar uit te storten als ze vervolgens niets voor mij kan doen. Mijn huisarts stuurde mij eigenlijk ook gewoon naar de ARBO. Ik ben dolblij met mijn kindje en dat is iets wat mij nu eigenlijk overeind houd maar voordat ik me ziekmelde toen ik er echt doorheen zat heb ik weleens gedacht dat het een hele grote fout is geweest om zwanger te worden. Dit gevoel wil ik absoluut niet meer hebben! Waar het op neer komt is dat ik doodsbang ben voor hoe ik me ga voelen als ik te snel begin met werken maar ik weet bijna 100% zeker dat vrijdag als ik naar de ARBO ga ik te horen ga krijgen dat het de bedoeling is om volgende week weer te gaan werken. Ik heb daar nu al slapeloze nachten van. Ik heb ook de kracht niet om me er dan tegen te verzetten. Vandaar dat ik wil weten of een verloskundige in zo'n geval invloed kan hebben. Zoals ik me nu voel zie ik mezelf ook niet een bevalling doormaken en daarna voor een klein kindje zorgen, ik wil toch wel wat uitgeruster zijn tegen die tijd. In ieder geval bedankt voor het lezen van mijn lange uitleg. Ik hoop dat jullie mij een advies kunnen geven want om eerlijk te zijn weet ik zelf niet meer wat ik doen moet.
hoi Lilly, wat een verhaal zeg! Je hebt het niet gemakkelijk. Wat ik wil zeggen is het volgende: die ARBO-arts is er voor jou en niet voor de werkgever. Die arts is de enige die ervoor kan zorgen dat jij aangepast werk krijgt. Dat kan in jouw situatie ook betekenen dat je een paar weken helemaal niet werkt , dan weer eens gaat praten en vervolgens misschien een aangepast traject probeert. Dat kan wekelijks met die arts geëvalueerd worden, dat zodra het teveel wordt jij dat aangeeft en als het goed gaat eventueel uitgebreid wordt. Dus voor dat gesprek hoef je echt geen slapeloze nachten te hebben. De verloskundige kan wel veel voor je betekenen. Het is wel goed om haar je verhaal te vertellen. Maar zij kan op het gebied van werk niets voor je doen, dat moet de ARBO-arts regelen, en heus dat is echt geen boeman! Verder is het belangrijkd at je zoveel mogelijk rust neemt. Eet goed en voldoende, veel fruit en groente, veel drinken (water) is ook belangrijk. Verder een multivitaminepreparaat voor zwangeren aangevuld met een vitamine B complex (dat is wel dubbelop maar dat kan geen kwaad als je psychisch wat labiel bent).Als je veel slaapbehoefte hebt en je kunt eraan toegeven, doe dat dan ook. Verder is buitenlucht belangrijk en gezond, elke dag minimaal een half uur wandelen of fietsen zal je goed doen. Ook kun je 1 of 2 keer in de week gaan zwemmen of iets anders doen wat je leuk vindt. In het begin kan dat misschien wat extra energie kosten, maar je zult je er al snel fitter door voelen. Praat over je gevoelens, schrijf ze op. Het liefst met je partner, of iemand anders die dichtbij je staat. Je mag ook altijd mij mailen als je vragen hebt of van je af wilt praten. Ik wens je veel sterkte en een goed gesprek bij de ARBO-arts! Mirjam
Heel erg bedankt voor je antwoord, het heeft me wel wat gerust gesteld. Bedankt ook voor de tips, de meeste heb ik al in de praktijk gebracht. Gezond eten deed ik al (ben zo'n beetje verslaafd aan fruit), ik slik dagelijks gravitamon, ik ben begonnen met zwemmen (nu 2x geweest) ook vanwege mijn bekkenpijn en ik fiets en wandel dagelijks met mijn hond. Nu ik thuis ben slaap ik ook zeker zo'n 12 uur per dag. Ik weet dat ik mij overdreven druk maak over dat gesprek. Maar dat is ook een beetje mijn probleem op het moment. Ik vind het erg lastig de dingen te overzien en nuchter te blijven. Ik maak me druk over dingen waar ik me normaal niet druk over maak en ben bang voor dingen waar ik normaal gesproken nauwelijks bij stil sta. Maar goed, ik ga nu proberen het een beetje van me af te zetten. De rest van de week ben ik in ieder geval nog thuis dus ik ga maar proberen er een beetje van te genieten. Nogmaals hartstikke bedankt voor het lezen en beantwoorden van mijn ellenlange verhaal.