Bij ons was het omgekeerd. Ik was het soms echt zat om over de MMM te praten. Lief dat mensen aan ons dachten, maar ik werd er soms echt kriegel van. Maar dat is misschien het andere uiterste. Maar je moet je voor ogen houden: Denken ze niet aan je omdat ze je willen pesten/niet aardig vinden, of is zit het gewoon niet in hun systeem en zullen ze klaar staan als je ze nodig hebt/vraagt? Het is al zo moeilijk en als je dan ook nog eens een verwachtingspatroon gaat creëren waar anderen zich niet aan kunnen meten, dan is het einde gewoon zoek.
Hier in totaal vier keer een vroege mk gehad en 1 MA bij 12 weken. Voor mijn gevoel waren de vroege mk'en geen kindjes, het was nog zo pril, slechts een paar cellen die niet verder gingen met delen. De MA voelt wel als een verloren kind, we hebben twee keer op de echo's het hartje zien kloppen, we hebben armpjes, beentjes, een lijfje en hoofdje gezien. Gevraagd wordt er nog regelmatig, hoe ik me voel enz. Dat is heel fijn! Maar ik verwacht niet dat er over een halfjaar ofzo nog naar gevraagd wordt. Hoe hard ook: het leven gaat door en dat is maar goed ook. Verdriet slijt. Ons verloren kindje zal altijd een plekje in mijn hoofd en hart hebben.
Ik kan het ook wel begrijpen van de buitenwereld hoor. Ik zie het in het begin van de zwangerschap ook nog niet echt als een kindje. Ik heb 4 jaar geleden een mk gehad bij 6 weken en 2 dagen erom gehuild maar meer omdat ik mijn zwangerschap was verloren waar ik zo blij mee was, de teleurstelling. Vorig jaar ben ik een meisje verloren na 23 weken zwangerschap, ik heb toen niet 2 dagen gehuild maar 6 maanden! Oke niet iedere dag maar zeker de meeste dagen vd week en nu ben ik er soms nog verdrietig om. Na een half jaar vroegen mensen toen niet eens meer hoe het ging (waarschijnlijk omdat ik weer opnieuw zwanger was)... Het is belangrijk dat je het voor je zelf een plek geeft, daar heb je de buitenwereld niet voor nodig meid! Sterkte!
ik heb nu bij elkaar 3 zwangerschappen gehad, de eerste voldragen tot 38w/3d en daar is een mooi gezond zoontje uit voor gekomen, een jaar later rond zijn 1ste verjaardag kwamen de kriebels weer voor een groot gezinswens, (ik noem t geen kinderwens, want ik heb/had er al 1) we waren op dat exacte moment zonder dat we het wisten ook al zwanger, helaas is beëindigd in een miskraam met 9w op het moment en de korte periode erna was er steun van mijn ouders en zus, (waren ook de enigste die op de hoogte waren) plus mensen op de forum waar ik lid was op dat moment, ik vond eigenlijk wel fijn dat mensen niet gedurende de (schaduw) zwangerschap vroegen hoe ver ik zou zijn als er geen miskraam was, ik denk gezien die periode dat ik ze echt nooit meer had willen zien, zelfs familie, ik zag de uitgerekend dag ook als een opluchting, daarna kon ik het echt afsluiten, het bleef nog wel zwaar maar t was niet meer een schaduw-zwangerschap, eigenlijk heb ik daarna ook nooit echt meer over ons sterretje gehad met anderen (- wij noemen het een sterretje die gewoon niet volbracht is in mijn buik maar die is naar de nacht gegaan, ik zie het zelf ook niet echt als een kindje verliezen- meer een droom -) ik heb wel op facebook op de datums van de miskraam en de uitgerekende datum wel een soort tekstje geplaats, maar dat doe ik alleen voor mezelf, niet om aandacht te krijgen of iets dergelijks, ik denk echt dat per persoon verschild, ik zal echt niet leuk vinden als er zelf nu nog zulke vragen zou krijgen, het is iets voor ons, niet voor anderen, ook al zijn de anderen directe familie leden, het is een verlies voor ons, en dat zal altijd blijven, nu ben ik bij mijn 3de zwangerschap, maar toch voelt die wel als mijn tweede zwangerschap, zelfs in de eerste peroide kon ik nog niet echt super blij zijn, ik was pas blij bij de eerste echo van ons mooie krieltje, ik merk ook op dat ik niet zo erg de miskraam erbij haalt (partner wel) het zal volgend week wel wat anders zijn, want ik was op 6-6-11 uitgekend, maar toch denk dat beter zal voelen dan in 12, 13, omdat er nu wel weer een babytje in me buik groeit