Gewoon een vraagje uit nieuwsgierigheid: zijn er hier nog vrouwen die zich heel vaak en op veel gebieden te kort voelen schieten terwijl dit eigenlijk niet nodig is? Ik vraag me af of ik de enige ben met dit 'probleem' want ik ken niemand met een gelijkaardig gevoel in mijn omgeving eigenlijk. Enig idee waardoor het bij jullie ontstaan is?
Geen idee of het als "eigenlijk niet nodig" wordt gezien maar ik heb het ook. Bij mijn familie ligt het huis er altijd redelijk netjes tot piekfijn bij en mij lukt het echt niet om het zo te krijgen. Toch vind ik dat ik behoorlijk wat uren in het huishouden werk, op werkdagen minstens 3 en in 't weekend dan ook nog wat. Op mijn werk voel ik me dan ook weer tekort schieten momenteel omdat ik ondersteuning moet doen voor een module die ik nog niet kende en het me erg moeizaam lukt om dingen op te lossen, vaak meer "trial and error" dan dat ik echt de oorzaak weet. En ook omdat mijn baas en mijn collega zijn moeten overblijven recent om een probleem op te lossen dat eigenlijk mijn taak was, maar ik moest naar huis om mijn kind tijdig op te halen. En naar Kleine Vriend toe dat ik niet genoeg tijd en soms niet genoeg geduld heb voor hem. En naar mijn schatje toe dat ik soms onredelijk boos ben als ik zo moe ben. Tja... Waardoor het komt... Ik weet het niet.
Silinde, ik herken je verhaal wel. Ik moet die toevoeging "eigenlijk niet nodig" nog even uitleggen misschien. Ikzelf vind dus wel dat ik tekort schiet maar mijn man en collega's bijvoorbeeld vinden dit dus niet over mij. Dus ofwel ben ik te streng voor mezelf ofwel de rest niet streng genoeg. Ik weet ook niet goed hoe het bij mij komt. Gebrek aan zelfvertrouwen denk ik. En hoe dat dan weer ontstaan is, geen idee... Moeilijk en enorm energieverslindend hé!
Ik heb er ook last van. Ik begin nu wel door te krijgen dat mijn beeld van mezelf en mijn kunnen niet strookt met de werkelijkheid. Inderdaad ook niet met wat andere mensen van mij vinden. Bij mij komt het grotendeels door trauma's in het verleden. Situaties waar ik vond dat ik anders had moeten handelen (achteraf gezien). Dit hangt weer samen met veel piekeren en oordelen over mezelf. Wat mij enorm geholpen heeft en nog steeds doet is Mindfullness. Het leren in het nu te staan zonder te oordelen. Niet tegen gevoelens te vechten maar dingen te nemen hoe ze zijn. Ik leer nog steeds en ben er nog steeds niet, maar voel me weer meer mezelf dan ik in 8 jaar heb gedaan. Kan voor mij geen therapie tegenop. Misschien heb je er wat aan. Xx
hoi ik heb dit gevoel al mijn hele leven,terwijl de mensen in mijn omgeving zeggen dat ik alles goed doe en dit gevoel niet nodig is. bij mij is t ontstaan door mijn opvoeding ik deed alles fout volgens mijn ouders,perongeluk de klippen op de deur werd ik al uit gescholden voor stomme zouw. ik kon niks goed doen. ze waren of zijn alcolisten denk ik als je elke dag paar flessen nodig hebt elke keer. ik heb nog steeds een hekel aan feestdagen want er was altijd ruzie door deze en meedere dingen ben ik in t verleden snel naar beneden gezakt,ik heb in pschaitiere gezeten een paar keer. 3 zelfmoord pogingen gedaan ,waar ik nu dankbaar voor ben dat ik nog leef. maar 10 jaar geleden mijn droomman tegen gekomen en ik dit soort dingen nooit meer gedaan ,ik wilde alleen maar liefde. door mijn ouders leef ik wel met borderline en een angst stoornis als ik naar mijn kindjes kijk ben ik erg blij dat wij hun een veilige omgeving kunnen bieden en heel veel liefde,maar ik ben nu 31 en ben nog steeds erg bang om fouten te maken. ik snap je lieverd. sorry voor mijn lange verhaal groetjes
ik heb er erg last van. Het maakt dat ik al een paar keer in een depressie ben beland en lange tijd met suicidale gedachten heb rondgegelopen Vorig jaar in individuele therapie gegaan ( al wel veel groepstherapie in het verleden had) Omdat ik vastliep met de uitvalverschijnselen in mijn arm en been en bekkenklachten ( dit zijn restverschijnselen van hersenvliesontsteking die ik als pasgeborenen heb gehad) ben ik pas geleden een revalidatietraject gestart waar een belangrijk onderdeel is mijn verwachtingen van mijzelf bij te stellen tot wat reeel haalbaar is met mijn beperking. Behoorlijk pittig maar het wel het idee dat ik met iets bezig ben wat er al heel lang zit en toch ook wel een oorzaak heeft ipv dat ik het mezelf alleen maar moeilijk maak. Ik heb als 5 dagen oude baby hersenvliesontsteking gehad en ben lang geisoleerd verpleegd. Zo'n 40 jaar geleden bestond rooming in nog niet. Ook heeft een stukje opvoeding meegespeeld. Niet kwaad bedoelt maar het alles bij elkaar gemaakt dat ik mezelf behoorlijk mislukt voel Ben best bang om dit aan mijn kinderen over te dragen.
Ja ik wil dit inderdaad absoluut ook niet meegeven aan mijn kinderen! Heel heftig wat jullie meegemaakt hebben! Ik hoop dat het nog sterk gaat minderen bij jullie zodat het leven wat makkelijker wordt. Dikke knuffel!
Heftig hoor meiden! Hopelijk dat het nu allemaal beter gaat! @Bereke: En wie had het nou net over te streng zijn voor zichzelf .Herken je verhaal helemaal! Al moet ik zeggen dat ik steeds meer ga beseffen dat als ik als een kip znder kop rond blijf rennen dat niemand daar iets aan heeft. Maar die gedachte komt nog maar heel af en toe even boven drijven .heb wel het idee dat ik het net niet goed genoeg doe en dat ik altijd voor het gezin klaar moet staan, omdat ze me nodig hebben en mezelf daarbij wegcijfer. Manlief zegt dan dat ik rustig moet doen en het goed doe, maar ik vul het dan weer lekker negatief in....het heeft me vooral de afgelopen 3 jaar dwars gezeten na de geboorte van Madelief. Hpelijk dat ik daar ooit nog overheen kom . Succes ?bereke en goed voor jezelf zorgen he!!
Jij dus ook al Kirst! Hopelijk geraken we er nog eens helemaal van af want is écht geen fijn gevoel .
Nope, vandaag ook een erg slechte dag gehad zeg maar.... Maar ja morgen staan we weer vrolijk op en gaat het allemaal een stukje beter positief blijven ( al zie ik het soms maar erg somber in )
Ja hier ook. Buiten het normale leven wat al druk genoeg is, moet je die strijd er dan ook nog bijnemen. En eigenlijk dus totaal nodeloos...
Hier idem zoals hierbovne gezegd. Mijn moeder is vroeg overleden (ik was 8j en de oudste). Vader mishandelde ons en verwaarloosde ons. Het was ook nooit goed: ik was dom,lelijk,achterlijk,gestoord,zou nooit een vent kunnen krijgen, een grote bek. ik deed als puber het hele huishouden, maar nooit een complimentje altijd kritiek en dan nog op een slechte manier (geit, kan jij echt geen hemden strijken, mijn moeder kon dat veel beter, je gaat nooit een vent lrijgen ed praat dus). Hierdoor ook borderline en depressie en het gevoel dat ik altijd minderwaardig ben tov een ander. Ik vind mijzelf dus nooit knap,slim, sexy, rekenwonder of zo. Ik ben er zelf van verrast als mensen met mij WILLEN praten want dan hebben ze toch iets nodig (geld, hulp,ed) het komt niet in mij op dat ik ook iets interresants zou kunnen doen. Soit, lang verhaal sorrry
Ik had heel snel een gevoel van tekortschieten. Vorig jaar hiermee in een dieptepunt beland. Ik was de hele dag alleen maar bezig met piekeren over 'waarom kan/lukt mij dit niet'? Ik had torenhoge verwachtingen over mezelf. Deze heb ik, na het instellen van een rustsabitacal en therapie, in de prullenbak gegooid. Het hielp mij geen stap verder. Het maakte mij somber en ik vond mezelf nooit goed genoeg. Ik doe nu alleen nog dingen die ik wil doen. Mijn to-do (want)list is korter en ik sta rustiger in het leven. Ik wil geen gejaagd leven. En daarop pas ik mijn leefritme aan. Ik heb het gevoel dat ik het heft weer in handen heb, in plaats van geleefd te worden door 'moeten' en de hoge eisen die ik aan mezelf stelde. Natuurlijk val ik af en toe terug. Maar uitgerust zijn, regelmatig sporten, praten met man/vriendin helpen mij weer uit het negatieve kringetje te komen. Als het gevoel van tekortschieten je leven gaat beheersen, dan zou ik zeker hulp zoeken.