Ik weet nietzo goed wat ik wil maar wil gewoon weeven mijn verhaal kwijt. Min zus is 15 jaar geleden ziek geweest (psychoses) en heeft hiervoor op de paaz gelegen. sinds ze 18 jaar is, is ze gestopt met medicatie (want ze is niet ziek). ze heeft een man leren kennen en heeft uiteindelijk 2 kindjes gekregen (zoontje vandaag 5 geworden en een dochter van bijna 2). Het is altijd wel een huishouden van jan steen geweest en die man past niet echt bij haar. ze hebben een tuindersbedrijf en mijn zus moet alles regelen, hij doet niets en heeft hernia. Op facebook, als ze belt of berichtjes stuurt zijn ze allemaal negatief er komt geen positief of leuk berichtje vanaf. maar nu komt het... sinds vorig jaar heeft ze al 3 keer het contact met mijn ouders verbroken en gewoon om niets. ze vindt dat mijn moeder zich bemoeit met haar leven. als mijn moeder was in de machine duwt om te helpen noemt zij het al bemoeien met. volgend jaar gaat haar zoontje bij een vriend in polen slapen, mijn moeder zei "goh, helemaal in polen bij hem in bed""? Mijn zus heeft ervan gemaakt dat mijn moeder zegt dat hij misbruikt wordt door die polen blah blah. De situatie is gewoon heel moeilijk. Ik heb een paar keer geprobeerd om het in goede banen te leiden maar tevergeefs want afgelopen zondag heeft ze het contact (via sms) alweer verbroken. Mijn zus zelf was maandag jarig en haar zoontje vandaag. De vorige keer dat ze ruzie hadden kreeg mijn moeder een herseninfarct. Ik mag het eigenlijk niet zeggen maar ik geef haar daar gedeeltelijk de schuld van. Sindsdien gingen ze weer met elkaar om en het ging super tot afgelopen zondag mijn moeder iets vertelde over het slapen in Polen heeft ze mijn ouders weer gesmst. Waar ik eigenlijk heel erg mee zit is dat mijn moeder er niet mee overweg kan. Door mijn zus wil ze niet meer leven, ze huilt de hele dag, heeft nergens geen zin meer in, haar hele leven staat op haar kop. Ik vindt het zo moeilijk om haar zo te zien het doet mij enorm veel pijn. Ik mis mijn mammie zo:x Ik zou haar zo graag willen helpen maar ik weet niet hoe!? Uit respect voor mijn ouders heb ik mijn zus laten weten ik ook niet op de verjaardagen kom en dat ze maar moet nadenken waar ze mee bezig is. Ik vindt het zo moeilijk en huil de laatste week ook behoorlijk wat af. Het is respectloos gewoon ik snap dat soort dingen niet. Daarbij heeft mijn zus heeft met iedereeen wat, met instanties, vrienden, huisarts...etc... dus het ligt aan haar. Het is stiekem een heel verhaal geworden maar het lucht wel even op.
Phoe moeilijk en echt triest voor je moeder.. kan je geen adviezen ofzo geven..maar een infarct krijg je daar niet door. wel gemeen om haar daar de schuld van te geven.
Wat een lastige situatie. Het lijkt dat je zus zichzelf niet op de rit heeft. Ik snap heel goed dat jeniet op haar verjaardag bent geweest, ik zou hetzelfde hebben gedaan in jouw situatie. Hoe jij kunt proberen om de band weer goed te maken.... Ik denk niet dat dat aan jou is, hoe hard dat ook hard dat ook klinkt. Jouw zus is de enige die hier iets aan kan veranderen maar datmoet ze zelf wel willen. Ik wil jou heel veel sterkte wensen.
Poeh lastig maar ik denk dat jouw zus echt hulp nodig heeft aangezien ze met iedereen problemen heeft. Maar een jongen van 5, alleen in Polen en ook in hetzelfde bed? Vreemd verhaal! Ik snap dat je moeder zich zorgen maakt, arme kindjes. Misschien is het voor je moeder ook handig met iemand te gaan praten zodat ze het los kan laten. Mijn moeder heeft dit ook gedaan toen mijn broer niet meer thuis kwam en dat heeft haar erg geholpen er op een andere manier naar te kijken.
Idd dat is niet zo leuk om te doen. Oorzaken van een infarct hebben niets met stress of wat dan ook te maken.. Vaak zijn oorzaken slagaderverkalking Of hartritmestoornissen
Ik geef je moeder wel gelijk.. Wie laat zijn 6 jarig zoontje nou alleen bij een vriend in Polen slapen? Ik zou het nog voor geen miljoen doen!
erg vervelend voor je moeder. ik snap dat je het heel erg vind voor je moeder maar ik vind dat de kinderen van je zus hier niet de dupe van moeten worden. ik zou gewoon naar de verjaardag zijn gegaan, niet voor je zus maar wel voor haar kinderen. ik hoop dat je moeder en zus hier uitkomen.
Zelf heb ik ervaring met psychotische mensen zowel op werkvlak als in persoonlijke omgeving.mijn (ex) schoonzusje is psychotisch...drie keer een psychose gehad in tien jaar en elke keer weer de nasleep.met medicijnen maar zij wil geen behandeling. Wil het niet accepteren. Heel moeilijk. Aantrekken afstoten met mensen... Toch klinkt het verhaal over je zus ook als typisch borderline gedrag. Ik wil niet bekritiseren maar misschien geeft je dit iets meer houvast. Mensen met een psychische persoonlijkheidsstoornis zijn vaak moeilijk voor de omgeving omdat je door bv psychotische mensen ook erg met jezelf geconfronteerd wordt bewust of onbewust... Ik kan j reactie begrijpen...en die van je moeder ook. Iemand die zo moeizaam in het leven staat zoals je zus, moet dringend hulp hebben maar dat kan uiteraard alleen uit vrije wil! Idd hulp zoeken voor je moeder...ook erg nodig en verder:neem afstand.je kan er zijn voor je moeder en waar nodig misschien voor je zus als t nodig is, maar stel duidelijk je eigen grenzen.tot hier en niet verder!je moet ook aan je eigen welzijn denken...sterkte... (Een herseninfarct heeft zeker met je biologische gesteldheid te maken maar kan wel degelijk getriggerd worden door psychische factoren..stress bv.)
Je kunt niet veel doen je staat met de rug tegen de muur. Hou het wel in de gaten er zijn twee onschuldige kinderen bij getrokken. Het verhaal dat het kind alleen met die man naar polen gaat zou mij de nek haren al doen staan. Ik vind dat jullie als ouders en als zus toch de instantie.s moeten inlichten. En vooral om advies vragen wat te doen. Voor je moeder. Het is beter dat ze niet zegt wat ze denkt zo dat ze in huis kan blijven voor haar kleinkinderen en zo een oogje in het zijl kan houden dus geen kritiek leveren. Kritiek is reden van geen contact. Daarom doet je zus dat. Je kunt alleen proberen van uit je gevoel met je zus te praten vooral niet aanvallen, dat werkt je tegen. Om de een of andere reden kan ik je zeggen dat ik het begrijp. Ik ga niet verder in op bepaalde dingen maar laten we het er op houden Dat het verdomt lastig is.( en dat zeg ik met mijn bps.) Er zijn er bij die te eigenwijs blijven die niet willen leren van hun fouten of hulp niet toe laten in welke vorm dan ook. En je loopt vaak met de klappen weg letterlijk.
Ik lees meer borderline gedrag, dan psychose. En ik lees veel over wat jouw idee is over wat ze je moeder aandoet. En daar reken je haar op af. Maar nu komt mijn vraag: heb jij buiten je moeder om ook nog een relatie met haar? Want ik neem aandat jullie volwassen zijn. Jij moet geen verantwoording nemen voor de relatie tussen haar en haar moeder. Dat is van hun. Als jouw moeder je daarin meetrekt, is dat niet netjes van haar. Jij hebt je eigen relatie met je zus EN met je moeder. Leer je grenzen hierin af te bakenen!
Probeer bij jezelf te blijven en te doen waar jij je goed bij voelt.. Het is moeilijk om ergens tussen te staan, maar ik zal niet voor de één bij de ander weg blijven. Probeer je hart te volgen hoe moeilijk het ook is en hun samen het "probleem" uit te laten zoeken.
Nee dat klopt maar door stress is je bloeddruk veel hoger en is de kans op een bloeding veel groter. Mijn moeder heeft dit ook gehad toen ik een jaar of 8 was en door de artsen werd dit wel degelijk ook op stress geschoven.
bedankt voor jullie berichtjes, doet me goed om te lezen. Ik heb altijd nog contact gehad met mijn zus, zondag gebeurde het en maandag was haar verjaardag. Ik heb haar laten weten dat ik niet kwam omdat ik alleen maar kon huilen en mijn moeder op wilde vangen. Ik koos voor haar kant (aldus haar) en sindsdien ben ook ik niet meer welkom, dus ook niet op haar kindje haar verjaardag. Daarbij schuiven de artsen het idem ook op stress, het veroorzaakt geen bloedprop maar wel een hoge bloeddruk die uiteindelijk een bloedprop kan worden. Wil niet zeggen dat ik haar de schuld geef en haar dit zo zeg maar zo voel ik het gewoon een beetje en ik kan mijn gevoel niet uitschakelen. Ik hoop dat het weer goed komt met mijn moeder en ze er een weg in weet te gaan. De tijd zal het leren.
Jeetje wat naar voor jullie zeg. Lijkt me echt verschrikkelijk voor je moeder! Een herseninfarct krijg je niet door stress. Al kan het wel een trigger zijn. Maar was het op dat moment niet gebeurt, dan was er wel een ander moment geweest. Dus ik snap dat het zo voelt, maar dat kan niet. Dus laat dat los meid, want anders maak je het we erg moeilijk voor jezelf. Ik snap heel goed dat je moeder zich zorgen maakt over de logeerpartij in polen. Is je zus wel in staat goed voor de kinderen te zorgen? Ik denk dat het goed is om na te denken wat ze wil (je moeder). Want je zus veranderd blijkbaar niet en je moeder kan zo niet leven. Dus of accepteren en niets meer zeggen voor de goede vrede (lijkt me een slecht plan hoor), of vechten voor je kleinkinderen (als je zus niet geschikt is) of het contact verbreken en toch verder leven. Veel sterkte met deze vreselijk situatie. Neem het heft in eigen hand en laat je zus niet steeds alles bepalen (wel/ geen contact).
Eens..! Het is lastig als iemand zelf geen hulp wil. Maar het lijkt me wel erg verstandig voor je zus.
Het klinkt alsof je zus ziek is en dit niet accepteert. Maar het blijft een ziekte en soms helpt het om dat je te realiseren als je denkt "wat doet ze weer stom!". Dit betekent niet dat je alles hoeft te accepteren, maar zo keur je haar gedrag af en niet haar als persoon. Ik dacht ook meteen aan haar kinderen, kan ze daar wel goed voor zorgen? Voor je moeder en misschien ook voor de rest van de familie zou je naar een soort lotgenoten groepje kunnen gaan, GGZ instellingen organiseren regelmatig psycho-educatie avonden voor ouders/familieleden van mensen met psychiatrische problemen. Het is bij je zus dan misschien niet gediagnosticeerd, maar mogelijk hebben jullie er toch iets aan. Sterkte!