Als ik even vragen mag.. Deze 'oplossing' is geen kamertraining toch? Want als dat zo is, waar zijn de hulpverleners dan? Kamertraining is meestal 24 uurs zorg of iig door de week en evt in t weekend. Dit lijkt meer op begeleid zelfstandig wonen, alleen dan zonder de ambulante hulpverlening. Uit je verhaal maak ik nl op, dat jij degene bent die haar nu die kamertraining zou moeten geven?? Is dat dan in ruil voor de woonruimte?? Ehmmm, dat kan natuurlijk niet (neem aan dat je niet voor deze instelling werkt als hulpverlener). De constructie van dat jij hier mag wonen zolang je zusje daar ook woont snap ik niet helemaal, is dat icm die 'kamertraining??' Want dit kan een instelling echt niet zomaar maken. Ik werk zelf nl op een KTC en heb dit werkelijk nog nooit meegemaakt.. Als het echt niet meer gaat, dan zou ik als ik jou was contact opnemen met BJZ, omdat je moeder/haar voogd verder ook geen daadwerkelijke actie onderneemt en dit voor jou gewoon ook niet goed is (laat staan dat het gewoonweg gevaarlijk wordt als je keel dicht wordt geknepen??). Misschien dat zij je verder kunnen helpen, of evt iets voor je kunnen betekenen. Je kunt ook, das wel heel drastisch misschien, googelen waar noodopvangen zijn, deze gewoon elke dag bellen om te vragen of er plek is voor je zusje en haar de deur wijzen/daar naartoe sturen...Of haar zelf laten bellen, laat haar maar inzien dat ze wel heeel verkeerd bezig is op deze manier. Sterkte iig
Dit flatje heet zij gekregen via Lindenhout. Wij moeten er samen in wonen, omdat het bestemd is voor iemand die hulpverlening krijgt en daarbij een zus of broer heeft die daar bij in mag. Wij zitten beide namelijk niet zo goed qua verleden, maar ik ben 19 dus voor mij konden ze niks meer doen is me verteld. Enfin, dat maakt ook niet uit. Ik heb mijn hulp en red me daar prima mee. Mijn zusje en ik wonen hier nu 2 weken. Het officiele gesprek dat de training begint is pas in het nieuwe jaar, in januari. Dus tot die tijd woont ze idd zelfstandig bij mij. Ik kan die stichting niet bellen zegt haar begeleider tegen mij omdat ik geen voogd ben. En mijn zusje zou wel gek zijn om zelf te bellen, dat doet ze van haar lang zal ze leven niet. Ze verteld haar begeleider ook niet wat ze doet, alleen wat ik in haar over verkeerd doe. Ik heb in het nieuwe jaar, als ze terug is van vakantie, een gesprek met haar alleen, zonder mijn zusje. Ik hoop dat dat gesprek snel komt, want dan heeft ze tenminste wat te doen. Niet dat ze nu niks te doen heeft, maar dan zal ze zich aan dingen moeten houden. Als ik iets vraag, is ze in haar ogen niet verplicht het na te komen, ik ben toch maar de grote boze zus. Ze zegt dat ik als haar moeder overkom. Dat is ook niet mijn bedoeling, maar ik moet wel want anders komt er hier helemaal niks van terrecht. Als ik zelf niks doe en haar de boel uit laat zoeken, is het hier binnen 3 dagen een vuilnisbelt en nog iets erger
Hoi PinkParadise, Dit klinkt mij als een soort van aandachttrekkerij in de oren. Ik denk dat wel duidelijk is dat je zusje hulp nodig heeft.
nouja als je 17 jaar bent en door allebei je ouders op straat wordt gezet wat zal dat dan wel niet doen met zo'n jonge meid die volop puber is.. vindt het ergens best sneu en vindt het heel knap en liefdevol dat jij ervoor gekozen hebt je zusje niet in de kou te laten staan... dat ze jou de keel dichtknijpt kan natuurlijk echt niet maar als ik jou was zou ik even met een van de jeugdhulpverleners gaan babbelen.. denk dat zij een hele strakke begeleiding nodig heeft om er weer bovenop te komen.. welke puber van 17 woont nou met haar zus die er de hele dag niet is? ze is dus helemaal op haarzelf aangewezen en dat kan best moeilijk zijn al lijkt ze erg zelfstandig te zijn... als grote zus zou ik actie ondernemen en haar naar een dokter sturen of ze nou wil ofniet!! heel veel sterkte en ik hoop dat alles weer goedkomt met je zusje!! wil nog wel ffe zeggen dat ik je echt een lieverd vindt dat je zoiets overhebt voor je oh zo vervelende luie puberzusje...!!! petje af!!!
Ontzettend bedankt! Ik ben er vaak niet van 11 tot 6, dat is voor haar ook best een opgave. Straks moet ze gelukkig weer naar school. Heeft ze wat om handen. Het is ook een hele moeilijke tijd geweest, maar dit komt mede ook door haar eigen gedrag, en dat wilt ze niet inzien. Toch maar over die huisart doorgaan en de gesprekken blijven volgen, in de hoop dat het snel beter mag gaan..
dat geloof ik dat het een moeilijke tijd is geweest voor jullie beiden.. ik wens jullie veel geluk in het nieuwe jaar en dat je zusje ook een veilige plek voor haarzelf krijgt...!!
hey pinkparadise, ik wil graag nog uitgebreid reageren op je post, kom er zo op terug, nog even de was ophangen! liefs Nova
@ novaa; Haha is goed hoor! @ mora27; bedankt! Jij en de rest natuurlijk ook een gelukkig nieuwjaar en dat alles goed moge gaan!
hey pinkparadise, ik ben het echt helemaal eens met Mora, en kan me heel goed voorstellen dat het voor jullie beide niet makkelijk is allemaal! Ik denk dat haar woede/paniek-aanvallen dan ook niet zozeer alleen maar puberaal gedrag is. En ook niet op te lossen door haar dan maar het huis uit te zetten. Nu is dat, als ik het uit je verhaal opmaak, sowieso niet mogelijk omdat jij dan ook op straat staat. Maar dan nog zou ik de moed niet opgeven. Je moet je voorstellen dat je zusje zich misschien wel heel erg afgestoten voelt door de mensen om haar heen. Het huis uitgezet worden door je moeder is niet makkelijk, en zo te horen neemt jullie moeder zelfs nu niet haar verantwoordelijkheden. Vaak schuilen achter woede-uitbarstingen echt heftige gevoelens en gedachtes, denk hierbij aan: het gevoel dat ze er alleen voor staat, het gevoel dat ze niet geliefd wordt, het gevoel dat ze een last is, de angst alleen achter te blijven. Jij zelf hebt zo te horen ook al het een en ander meegemaakt en weet dus als geen ander hoe zoiets moet voelen. Gek genoeg, en dat vind ik zo knap aan je, haal je er energie uit om door te gaan en de zorg voor je zusje op te nemen. Daar heb ik echt bewondering voor, want kan me voorstellen dat het erg zwaar is! De woede en luiheid van je zusje is naar mijn idee niet 'gewoon omdat ze zo is' maar ze schreeuwt hiermee om aandacht en liefde. Het enige wat ze wil is erkenning en liefde, en dat is iets waar ieder mens recht op heeft vind ik. Ik begrijp dat dit eigenlijk niet jouw taak is om te doen en als je het niet kan geeft dat ook niet, daar moet je naar jezelf toe ook eerlijk in zijn... je bent immers haar zus en niet haar moeder. Maar omdat jullie nu in deze noodsituatie zitten wil ik je sterk aanraden om er op een andere manier naar te kijken en haar ook op een rustige manier te benaderen. Leg haar kalm uit dat je no matter what altijd het beste met haar voor hebt. Zeg haar dat je het ook heel vervelend vind dat je er overdag niet voor haar kan zijn, maar leg haar ook uit waarom je moet werken. Zodra je na een dag werken thuis komt in een zwijnenstal, wacht dan nog even met kritiek geven op de status van jullie huis maar geef haar eerst een knuffel en zeg dat je blij bent haar weer te zien (bijvoorbeeld...is bij iedereen anders natuurlijk). Heb het daarna rustig over het feit dat het best wel een rommeltje is in huis en dat je het zo vervelend vind dat je het zelf niet kunt opruimen maar dat je zusje dat ook niet doet. En geef haar op de lange termijn ook complimenten als ze iets wel goed doet... vaak ontdekt men dan pas van hey dit wordt gewaardeerd, dit ga ik vaker doen. Probeer de hoop niet te verliezen, en de tijd dat je wel bij der bent, probeer haar dan ook positieve aandacht te geven. Ik vermoed dat het ook weer beter zal gaan wanneer ze weer naar school gaat, dan heeft ze weer een bepaald ritme om in te komen. Tot die tijd hoop ik dat je de energie kan vinden om hier samen een houdbare situatie van te maken. Daarnaast zou ik je ook echt aanraden om het hier over te hebben met een hulpverlener/psycholoog, kijk of je ergens die hulp kunt vinden. En begrijp me asjeblieft niet verkeerd, ik zeg niet dat je haar geen liefde geeft, want door wat je nu doet bewijst dat je echt heel veel om haar geeft! Dat ze je keel heeft dichtgeknepen is nooit goed te praten, en mag ook echt niet meer gebeuren maar met haar alleen te straffen hiervoor kom je niet veel verder denk ik. De aard van haar woede proberen te vinden en die aan te pakken zal veel effectiever zijn. Veel sterkte! Liefs Nova
Heel heel heel erg bedankt. Jij schrijft precies neer hoe het eigenlijk is. Ik bedankt haar voor alles wat ze doet. Momenteel ben ik zelf al een week ziek, loop leeg aan alle kanten, maar ik MOET doorgaan. Voor mezelf en voor haar. Heb haar al honderden keren gezegt dat ik er voor haar ben. Ik zal voor haar zorgen, hoe dan ook, maar soms gaat het mij te ver, en ik ben alles behalve goed in mijn geduld bewaren. Die word op dit moment ook goed op de proef gesteld. Ik vind het zo moeilijk, omdat ik niet voor haar als moeder over wil komen, maar soms moet ik wel. Zoals gister het geval was. Ik kwam thuis, zeg haar netjes hoi en ze is gelijk chagerijnig op me. Waarom weet ik niet, dat is vaak zo. Ik ben nu eenmaal haar pispaaltje, maakt me opzich ook nog niet zoveel uit. Ik bedoel. Liever dat ze het tegen mij uit dan helemaal niet, maar er moet echt hulp komen. Helaas wilt ze dit zelf niet. Hopelijk ziet ze door de gesprekken bij Lindenhout in dat het meer is dan dit alleen en dat ze dus echt wel hulp nodig heeft. Liefde geven doe ik haar genoeg. Dat ziet ze en is ze me ook dankbaar voor. Ze vind het alleen verschrikkelijk om afhankelijk van mij te zijn, daar kan ik ook helemaal in komen. Ze heeft teen tijdje geleden een vriendje gehad. Die jongen was helemaal gek van haar, zij ook van hem. En zo opeens, maakt ze het uit. En de reden weet ze niet, maar ik weet die reden wel. Ze is het niet gewend dat mensen van haar houden, dat er mensen om haar geven, en dat deed deze jongen wel heel erg. Dan komt het haar te dichtbij en wil ze het niet meer. Dit heeft er ook mee te maken dat ze vroeger seksueel misbruikt is denk ik. Daar heeft ze nu ook gesprekken over. Ze zegt ook heel vaak; ik ben toch niks waard, het is allemaal mijn schuld. Ik wou dat ze een ander zelfbeeld kreeg. Het is echt een ontzettend mooie meid, ze kan alles krijgen wat ze hebben wil en daar bedoel ik niet alleen jongens mee, maar ze maakt er totaal geen gebruik van door haar negatieve zelfbeeld. Op school wilt ze niet aan haar POP werken, omdat ze dan teveel naar zichzelf moet kijken en praten. Ik baal er echt van. Het is mijn zusje en ik hou van haar en vind het verschrikkelijk dat het zo met haar gaat. Ik heb haar 3 weken geleden voor het eerst in 4 maanden weer echt vrolijk gezien, zo hoe ze altijd was. Deed dit me goed, maar laat me ook zien hoe het nu met haar gaat en dat doet me verschrikkelijk veel pijn. Ik kan niet meer, ik moet echt aan mezelf gaan denken, dat doe ik niet, dat is mijn probleem. Ik heb zelf hulp, maar 9 van de 10 x praat ik daar ook over mijn zusje. Dat doet me dan wel weer goed en ik krijg adviezen om met haar om te gaan, maar wou ze zelf maar praten en hulp krijgen. Mijn wens voor 2010 is onder andere dat ze hulp aanvaard. En ik kan niet vaak genoeg hopen dat deze wens uitkomt
Ik heb helaas geen tips voor je maar ik wil je toch sterkte wensen. het probleem is vaak dat zo iemand in een vicueuze cirkel terecht komt. Omdat ze zichzelf niets waard voelt heeft ze waarschijnlijk het gevoel dat ze het niet waard is om geholpen te worden en dat het waarschijnlijk toch allemaal geen zin heeft want als ze al gelooft dat iemand haar daadwerkelijk wil helpen vindt ze zichzelf waarschijnlijk al zo ver heen dat het toch niet helpt. En omdat ze geen hulp wil, gaat het nog slechter met haar wat de voorgaande redenaties alleen nog versterkt. Hopelijk komen jullie een hulpverlener tegen die die cirkel weet te verbreken!
Dank je voor je open antwoord PinkParadise. Zo te horen ben je echt de beste zus die je je maar kan wensen, en ik begrijp echt zo goed dat je er doorheen zit! Op een gegeven moment is bij jou ook gewoon de kracht op om elke dag weer dit figuurlijke gevecht aan te gaan. Snap ook goed dat het frustrerend is om zelf in theraphie te zitten en het daar te vaak over je zusje te moeten hebben. De wereld op je schouders dragen is veel te zwaar en kun je ook niet in je eentje meis. Dat zal niemand je kwalijk nemen, alleen jijzelf waarschijnlijk. Dag in dag uit in de buurt zijn van een neerslachtig persoon zuigt gewoon energie. Wat misschien helpt is om alles op te schrijven. Alles wat je voelt, alles wat je meemaakt, alles wat je blij maakt en alles wat je pijn doet. Op die manier staat het op papier en dwarrelt het in ieder geval niet meer alleen maar dag en nacht rond in je hoofd. Verder weet ik niet voor hoe lang de situatie nog zo blijft... was het nou drie maanden? Ik zou voor jezelf echt een besluit proberen te maken: Wil ik dit nog drie maanden volhouden of wil ik dat dit per direct stopt? Zodra je daarin een keuze voor jezelf hebt gemaakt kun je er misschien ook iets makkelijker mee omgaan. Je maakt een besluit in plaats van dat je in een twijfelzone hangt. Dat geeft vaak ook veel rust in je hoofd. Heb je zelf nog vrienden/vriendinnen om je heen met wie je hierover kunt praten en die je eventueel een heel klein beetje kunnen helpen? Iemand die eens in de week bij jullie komt koken en blijft eten bijvoorbeeld? Dat zorgt voor wat afwisseling binnenshuis maar ook op sociaal gebied, voor zowel jou als je zusje.
oh en dit klinkt heel stom, en misschien vind je er niets aan... maar kijk anders nu even op rtl8 naar dokter phil. Ik weet het, vet amerikaanse zooi... maar denk dat er wel wat raakvlakken zijn met jouw situatie.
Ik heb veel vrienden waar ik mee praat, maar ook waar ik leuke dingen mee doe. Het liefst neem ik dan mijn zusje mee, zodat ze niet alleen thuis zit, maar dit loopt altijd op ruzie uit. Ik heb daarom al besloten haar niet meer mee te nemen als ik uit ga. Veel vrienden van mij, kent zij ook goed omdat ze zovaak hier over de vloer komen. Het besluit dat we ons vrienden leven al gescheiden hebben heeft al wel wat opgeleverd. Dat is al een ding. Ik wil wachten tot ze definitief kamertraining krijgt, dat zal begin januari zijn en dan een besluit nemen. Als het dan nog niet beter gaat, dan zoek ik wat voor mezelf en gaat ze naar een huis met jongeren. Als het wel beter gaat, hou ik haar met alle liefde bij me, maar dan moet het wel echt beter gaan. Ik kan inderdaad de wereld niet aan en heb vaak het gevoel dat ik faal als ik iets niet goed doe voor haar of voor anderen. Ik vergeet mezelf ook regelmatig, maar dit is gelukkig al een stuk minder als voorheen. Ik ben niet zon schrijver, praat liever met mensen. Ik merk wel dat als ik hier nu typ en reactie van andere krijg, dat ik dat prettig vind. Hier kent niemand me, kijkt er nuchterder tegen aan, komen met antwoorden waar ik wat aan heb, laat maar zeggen. Jullie maken het niet van dichtbij mee dus zien het heel anders dan dat ik het zie en mijn vrienden. De realiteit is me iig wel duidelijk geworden nu en ik wil je ontzettend bedanken Novaa voor je woorden. Doet me goed. De rest ook bedankt natuurlijk! & open zijn is wel zo handig, anders snappen jullie er natuurlijk ook geen snars van