zucht... mijn dochtertje is nu ruim 7 weken en nog steeds is mijn zusje niet langs geweest ze woont verdorie nog geen kilometer verderop maar heeft het te druk met haar nieuwe vriendje... nou het zal allemaal wel, wat is het nou voor moeite om desnoods even 5 minuten naar je nieuwe nichtje te komen kijken...? Het doet mij zo pijn... net of ik niet 1 iemand ben verloren (mijn moeder is van de zomer overleden) maar 3... (in september maakte ze het uit met mijn zwager). Toen Lieze geboren was hebben we mijn vader gebeld en die zou mijn broertje en zusje inlichten. Mijn broertje hing natuurlijk meteen aan de telefoon. Van mijn zusje niks gehoord... De volgende dag nog eens geprobeerd te bellen maar geen gehoor. Dus een berichtje gestuurd. Belt ze 's avonds, weer eens met een onbekend nummer. Ja sorry, ik dacht dat het een fout verzonden berichtje was die niet voor mij was bedoeld Of ze morgen (dinsdags) langs kon komen. Ja tuurlijk! Maar hoe laat wist ze nog niet. Ik zei, maakt niet uit, we zien je wel verschijnen. maar de hele dag, geen zusje... en de dag erna niet, en de dag erna ook niet. Al die tijd niks gehoord van haar. Haar telefoon is niet bereikbaar en ook mijn vader lukt het niet tot haar door te dringen hierin... mijn zusje is een heel boek op zich maar toch... ze heeft een hersenbeschadiging doordat ze hersenvliesontsteking heeft gehad, hierdoor is haar geheugencentrum aangetast, dus dingen als afspraken kan ze niet goed onthouden, maar ze doet er ook niks aan om trucjes etc aan te (laten) leren... maar als ze ergens geld kan krijgen is ze er wel als de kippen bij en op tijd op zo'n afspraak... Je maakt mij dus niet wijs dat je al ruim 7 weken lang 'vergeet' om bij je nichtje te komen kijken... mijn oudste kids vertel ik al lang niet meer dat mijn zusje langskomt oid, ze zijn al zo vaak teleurgesteld. Haar nu dus exvriend was wat dat betreft heel goed want toen kwam ze haar afspraken na. Aan de ene kant heb ik nu zoiets van. Ze bekijkt het maar! ze zoekt het maar lekker uit met haar leven! aan de andere kant, het is wel mijn zusje en we zijn onze moeder ook al kwijt... ik vind mezelf ook zo stom, want ik zou mezelf tegen teleurstellingen moeten wapenen maar elke keer hoop ik toch weer op beter...
Ik weet niet het hele verhaal van jou en die van je zus. Ik vind het geweldig om tante te zijn en wilde zo snel mogelijk even kijken bij de nieuwe babytjes. Maar jouw zusje heeft dus ook een aandoening he! Ik gok maar wat hoor, misschien heeft ze het er erg moeilijk mee? Jij een groot gezin, zij met zit met medische problemen. En idd wat jij ook al zei, zij is ook haar moeder verloren. Misschien moet jij eens bij haar langs gaan?
och meid, wat rot voor je zeg. Ik zou mij ook vreselijk voelen.... Volgens mij zou mijn zusje mij weg moeten slaan als ze een kindje krijgen. Is het een optie dat je vader of je broertje eens met haar praat???
@pip, we hebben een gewone zussenrelatie, vroeger zaten we elkaar in de haren en de laatste jaren gewoon vooral de laatste maanden rond de ziekte en het overlijden van mama waren we closer. Maar het is niet alleen naar mij toe... mijn broertje heeft het eigenlijk wel met haar gehad. en het ergste, ze woont dus officieel bij mijn vader in, maar hij ziet haar eigenlijk nooit. Al vanaf dat ze in de puberteit kwam is het moeilijk gegaan met haar, vooral door een vriendengroep met 'foute' vrienden. Ze heeft dus onlangs haar relatie verbroken met een man die eindelijk wel eens goed voor haar was... en zoals altijd met een nieuwe relatie stort ze zich daar helemaal in... maar ze heeft ook veel schulden en haar telefoonnummer wijzigt om de haverklap of haar telefoon is zogenaamd stuk. Ze is dus ook gewoon niet bereikbaar. maar ze liegt ook veel (en ik hoor precies wanneer ze dat doet...) Ik heb haar vaker geprobeerd te bellen maar je krijgt dan meestal meteen voicemail en als ie wel overgaat wordt er niet opgenomen. maar op een gegeven moment is die koek dus ook gewoon op... oh ja, en langsgaan? ik weet niet eens waar haar vriendje woont... mijn vader ook niet...
@tulip, hihi ja ik zou het ook geweldig vinden om tante te worden, maar eerlijk gezegd hoop ik dat mijn zusje eerst zichzelf(met hulp van MEE en beatrixoord) op de rit zet... ze moet haar diploma gaan halen en normaal dagritme aanmeten (ze ligt rustig tot 2 uur in haar bed), werken... Mijn broertje wil geen kinderen want hij vind dat niet passen bij twee mannen, das wel jammer want hij is geweldig met kinderen... en mijn sz is nog te jong... (en vind baby's nog eng )
Nou zeker lullig, 7 weken is wel heel lang zeg en dan ook nog je eigen zusje....tjah je kan het ook niet afdwingen maar dat het zeer doet kan ik wel begrijpen!
ja dat snap ik.... nu moet ik eerlijk zeggen dat mijn schoonzus al 2 kinderen heeft en de derde op komst is, maar doordat de band die wij hebben niet echt best is, voel ik mij helaas niet echt tante. Zij heeft mij na 11 jaar bij elkaar en een dochter samen nog niet geaccepteerd als vrouw van haar broertje.. Dus ja, als mijn zusje zwanger werd, zou ik helemaal gek worden, volgens mij net zo blij als toen ik mijn eigen zwangerschapstest zag Oei, das wel erg he?? Ach, hopelijk mag ik haar eerst nog een keer tante maken.
Ik kan me voorstellen dat het je zeer doet dat je zusje nog steeds niet de moeite heeft genomen op kraamvisite te komen. Haar hoofd is blijkbaar vol van andere dingen. Misschien kun je aan je vader vragen het geboortekaartje naast haar wekker/op haar nachtkastje te zetten. Dan ziet ze het elke dag. Of op een andere plek waar ze het wel moet zien elke keer. Denk dat dat de enige mogelijkheid is dat je haar evt. kan bereiken, omdat ze op andere manieren niet te bereiken is. Hopelijk komt ze snel langs.
Haha, dat zou wel een goed idee zijn Nense, maar ze slaapt dus ook niet meer thuis... maar goed, ze is bijna 26...
Deels herkenbaar. ik heb een supergoede band met mn zusje gehad. 2 handen op 1 buik, lachen tot je spierpijn in je buik had en tranen over je wangen... zo'n band. Toen ik ging trouwen werd t ietsje minder, zij had steeds slechte relaties en het klikte ook niet zo goed met mijn man. Inmiddels kreeg ze een relatie en ook een kindje dus ik hoopte op het aantrekken van de banden! Maar het liep niet meer. Ik kreeg het gevoel dat ze mn zoontje maar een lastige drukte maker vond, haar relatie liep voor geen meter meer en erger nog, ze ontwikkelde psychische problemen in de vorm van postnatale angststoornis. Heel verhaal op zich. Maar waar ik heen wil: zij komt ook nooit meer bij mij, we wonen een dik uur rijden van elkaar vandaan maar ze neemt NOOIT de moeite om naar me toe te komen. Al het initiatief moet van mij uit komen. Na mn bevalling van ons tweede kindje is ze slechts 2 keer hier geweest, met dr vriend erbij, terwijl ik juist zo graag zussen-onder-elkaar wil bij kletsen. Als ik ene belafspraak probeer te maken neemt ze niet op. Afspraken zonder vriend zegt ze op het laatste moment af onder het mom dat het haar zoveel stress oplevert dat ze het niet ziet zitten. Ze is onder behandeling. Ik zou geduld moeten hebben. Ik zou begrip moeten opbrengen. Ik zou moeten snappen dat ze jaloers is op onze happy family in tegenstelling tot haar. Maar ik ben ook maar een mens en een zus! En ik baal er gewoon van dat het zo gelopen is en ben nu zo vaak teleurgesteld in afspraken die niet worden nagekomen... kan er gewoon geen begrip meer voor opbrengen! Helaas... Dus tips heb ik niet. Wel een stukje herkenbaarheid. Het enige wat ik doe is maar naar haar toe gaan, eens in de zoveel tijd, met dwarse peuter en pasgeboren baby, campingbedje, babyspullen, reiswieg, een uur heen en uur terug in de auto.... Niet handig, maar tegen beter weten in wil ik de relatie niet dood laten bloeden!!
Napo: dat wist ik niet meis.. Ik herken het niet en weet ook echt niet wat ik tegen je moet zeggen. Wel wil ik je een hele dikke knuffel geven! *KNUFFEL*
Ik heb hetzelfde hoor... Ik heb een broertje van 18 en mijn dochtertje is 2 maanden, hij is nog geen een keer geweest. Maar mijn moeder houdt echt t hand boven zijn hoofd. Hij is volgens haar nog niet geweest omdat het aan zijn leeftijd ligt en dat hij andere dingen aan t hoofd heeft, school, vriendin, bijbaantje.... Bla bla bla, dikke onzin vind ik. Ben ook teleurgesteld, ondertussen komt ie wel bij ons kerst vieren...weet niet wat ik daar van vind!!:x
sammetje...mijn broertje was ook 18 toen mijn oudste zoon geboren werd en was binnen 3 tellen na de geboorte bij mij!!dus dat is een slap excuus!! napoleon...dat is idd niet leuk als je eigen zus niet eens de moeite neemt om te komen kijken!!en heel egoistisch van haar!!
Hier ook enigzins herkenbaar. Toen onze dochter geboren is, zijn mijn zus (28) en zwager diezelfde middag ('s ochtends bevallen) bij ons geweest in het ziekenhuis. Is 2 uur rijden. Mijn jongste zwager en schoonzusje (toen beide 18) zijn voor het eerst op visite geweest toen onze dochter 3 maanden was. (wonen op 5 minuten fietsen). Wij zijn in augustus een paar uur na de geboorte al langs geweest in het ziekenhuis. Mijn oudste zwager (net zo oud als mijn zus) is helemaal niet op kraamvisite geweest, maar wel bij mijn andere zwager en schoonzusje afgelopen augustus. (woont op 15-20 minuten rijden).
Hier ook herkenbaar..helaas. Mijn zusje van 19 heeft mijn dochter ook pas gezien toen ze 3 maanden was en voor het eerst bij mijn ouders was om op te passen omdat ik moest werken. Vond het ook vreselijk maar we hadden een meningsverschil en zij kan heel lang koppig en kwaad blijven. Nu is het gelukkig weer helemaal goed die tijd dat mijn meisje echt baby was heeft ze gemist en dat is haar verlies zo denk ik nu maar..
Mijn zus kwam ook pas laat op visite, heeft geen 1 keer iets gezegd over mijn dochtertje* ook, ze heeft niks met baby's en kinderen tsja.. ik zoek geen contact meer, heb er echt geen zin in. Moeilijk hoor!
Jeetje wat erg als ik die verhalen hier lees. Ik kam er gelukkig niet over mee praten, ik heb 3 broers en 1 zus en we hebben een super hechte band met elkaar, ook met mijn schoonzussen en zwager. Toen onze dochter geboren was kwamen ze allemaal meteen naar het ziekenhuis met zo'n hele grote balon en kadootjes. Mijn jongste broer was 21 toen ik beviel van onze dochter, ook hij heeft het druk met werk uitgaan hij heeft een tijdje een vriendin, maar ze komen regelmatig even langs. Ik vindt het toch wel erg dat sommige familieleden van jullie gewoon niks laten weten. Je wilt toch meteen naar je neefje of nichtje komen kijken. En dan gewoon 7 weken niks laten horen, is het niet een idee om eens een keer een gesprekje met je zusje te voeren? Als je haar een keer kan bereiken?
Ik herken het ook, maar gelukkig heb ik er geen verdriet van. Zie het meer als een bevestiging dat ik het contact met broer en schoonzus maar even op een laag pitje moet zetten. Heb ik ook gedaan. Voor jou is het heel verdrietig!