Mijn moeder, een geval apart. Tja, wat moet ik er nu eens van zeggen. Ik wil best aardig blijven hoor maar....dat is soms moelijk. Ben opgegroeid bij mijn alleenstaande moeder. Gescheiden toen ik twee was. Zij is Depressief geweest, zo ongeveer mijn hele jeugd. Kniezen en mopperen is ongeveer haar manier van leven. Dit heeft ze 28 jaar volgehouden en nu heeft ze dan eindelijk een vriend. Ze fleurt hier heel erg van op. Erg leuk voor haar. Was het maar eerder gebeurd, zo'n 26 jaar eerder, wie weet was het dan ook leuk voor mij. Moederlief grijpt elke mogelijke opening aan om maar tegen iedereen te vertellen hoe zwaar zij het heeft gehad in mijn puberteit, vergetend dat het voor mij ook heel erg naar was met angsten en een depressieve moeder die mij meer het gevoel was dat ik een last was. Voorbeeld: - toen mijn opa en oma van vaders kant na 15 jaar geen contact langskwamen bij mij om ons weer te zien. Ik was 5 minuten de kamer uit om mijn dochter in bed te leggen en zat ze te vertellen dat ik niet makkelijk was als puber.....dat ze het zo zwaar gehad heeft. Goed, vorige week was ik met haar en mijn dochter op vakantie. Ze vroeg of wij het verleden wat meer konden laten rusten. Ik, al mijn hele leven last van zware angsstoornissen, moet dus maar even vergeten hoe zij mij daarbij in de kou heeft laten staan en geen hulp gezocht heeft. Dat was in die tijd niet zo, jaja. Onzin natuurlijk, we spreken over 10 a 15 jaar terug. Zij schaamde zich zo voor haar scheiding bladiebla. Kortom, het ging om haar zelf en haar gezichtsverlies. Hoe moet ik dat laten rusten? Ik zou het ook best willen laten rusten alleen moet ze bepaalde dingen dan laten zoals; -in een volle kamer met visite zeggen , nou Aloe is de laatste tijd ook flink veranderd hoor als je met vroeger vergelijkt. Bedoeling, ik ben dik geworden. - O, ik heb nog een broek in de kast hangen van je, (tegen de anderen) maar die past ze nu echt niet meer hoor. - tegen mijn vriend op de verjaardag, wat ga je geen drinken halen voor mij, nou daar was haar ex toch beter in hoor. Waar ex bij stond. - etend bij mij thuis met oma, nou mijn vriend zei laatst nog, wat was ze vroeger een leuke meid om te zien. Ja nou er zitten in vergelijking met toen wel wat kg aan he. Maar dat komt na de zw wel allemaal goed. - ik maak die opmerkingen alleen omdat ik weet dat jij ermee zit hoor (wat een onzin) - over een nicht die minstens 30 kg zwaarder is, nou het scheelt niet veel meer tussen jullie. - mijn dochter had per ongeluk wijn over de bank gegooid, ze was gelijk een ongeleid projectiel. - toen ik maat 36 had kreeg ik al te horen dat ik moest oppassen. Ik had de bouw van mijn vader. - ze heeft alles wat ik ook heb maar dan 10x beter, 10x erger enz. - ver voordat mijn dochter geboren was en de creche al eeuwig geregeld was kreeg ik standaard te horen; maar ik word geen oppasoma hoor. - voordat ik mijn p haalde; nou eerst maar eens zien of je het haalt, dan geloven. Bij elk ander diploma, eerst zien dan geloven. Na het behalen van mijn hbo, ik ben zo trots, ik heb altijd geweten dat je het kon. Ja hoor! - toen ik alleenstaand was ging ik op zondag vaak naar haar met die kleine. Op een gegeven moment kreeg ik te horen dat ik niet elke zondag hoefde te komen. Ik ben nooit meer geweest hierna. - we zijn, buiten de kerst, nog nooit uitgenodigd om te komen eten of voor een bakkie thee ofzo. Nog nooit! - ze is gek op haar ukkepuk maar ze komt alleen altijd hierheen en heeft haar nog nooit alleen ergens mee naar toegenomen, zomaar. Logeren moet ook altijd gevraagd worden en gebeurd hooguit 1 a 2x per jaar. - als ik vroeger aan haar vroeg of ze een keer wilde oppassen kreeg ik een zucht, een steun en een chagrijnig .....ja wanneer! Eenmaal oppassend vroeg ze altijd hoe laat ik dan thuis was want ze was moe. Nou ja, ik kan zo eeuwig doorgaan. Op vakantie is er dus een uitbarsting geweest. Ik was al 2 weken echt ziek, mijn dochter was ook ziek geworden. Heb gelukkig een goede zw maar wel met zorgen vanwege de vorige zw. We zijn een dag eerder teruggekomen. Gedraag ik mij nu als een kind? Ik heb gewoon even geen behoefte meer aan haar. Buiten dat heeft ze ook heus wel goede dingen natuurlijk. Als het moet staat ze er zonder gezeur maar ja.....dat gebeurd vrij weinig dat dat nodig is. Met haar vriend erbij is ze een volledig ander mens. Zoals zij zei; hij zei tegen mij, jij bent echt nooit chagrijnig. Nu ben ik hier echt niet jaloers om maar ik dacht wel, bij mij is ze nooit vrolijk. Ik heb jarenlang geleefd met mw. Zuurpruim waar geen lach vanaf kon. Ben zo eenzaam geweest. Is het nu gek dat ik niet alles vergeten kan?
Ik kan me helemaal voorstellen hoe je je voelt. Sommige mensen, in dit geval jouw moeder, kunnen zich maar heel moeilijk inleven en/of rekening houden met een ander. Ik ben bang dat je daar na zo veel tijd ook weinig meer aan veranderd. Je zou natuurlijk wel eens een gesprek met haar aan kunnen gaan en vertellen hoe jij je er onder voelt. Wellicht kan ze dan haar best doen om dus wederzijds ook rekening met jou te houden. Mijn moeder is eigenlijk net een beetje zo. Na de scheiding heeft ze altijd de slachtofferrol gespeeld. Ik werd het op een gegeven moment zo ontzettend zat, dat ik er misschien een beetje op een harde manier wat van gezegd heb. Nu is onze relatie een stuk leuker, omdat ik nu niet meer constant dat gemekker over het hele gebeuren hoef te horen. Af en toe nog wel eens, maar dat is ook niet zo gek denk ik dan.
Tuurlijk is het niet gek dat je het allemaal niet zomaar vergeet. Ik heb zo een soortgelijke situatie met mijn vader. Ik heb altijd een slechte band gehad met mijn vader, 9 van de 10 keer was hij aan t zeiken. Toen overleed mijn moeder toen ik 16 was, en ik moet zelf zeggen dat ik best een makkelijke puber was. Toen verwaarloosde mijn vader mijn zusje van 8 en liet hij mij steeds oppassen als hij nachten weg bleef totdat hij zijn huidige vrouw leerde kennen. Hij heeft haar op een verschrikkelijk lullige manier geintroduceerd, en vanaf toen had hij letterlijk maling aan hoe ik en mijn zussen ons voelde. In zijn beleving hadden we vroeger een top relatie tot mijn moeder overleed en was ik een losbandige puber. Is mijn zus een vreselijk mens (die spreekt hij niet meer) en was hij de geweldige vader. En ben ik mede ook weg gegaan uit huis omdat ik zijn huidige vrouw niet mocht (ik kan het met haar beter vinden dan met hem) Ik krijg nog regelmatig steken onder water en dat doet verschrikkelijk veel pijn, hij is zich van helemaal geen enkele schuld bewust gewoon echt helemaal niet. Hij was zielig en de rest niet. Ik vind het ook erg moeilijk om met hem om te gaan, maar toch probeer ik het maar een beetje los te laten ondanks dat ik helemaal niks ben vergeten.
Ik begrijp je helemaal hoor. Ik heb zelf ook een moeder die het vertikt om over het verleden te praten, om toe te geven dat ze zware fouten heeft gemaakt. Erger nog, ze wil altijd maar zeggen dat ze toch zo goed voor ons heeft gezorgd. En ik steiger daar altijd van, en ik kan het niet helpen, ik ga daar dan tegenin, want ze moet echt niet staalhard staan liegen. Maar gesprekken daarover werken gewoon niet. Ofwel doet ze alsof ze het niet hoort, en dan verdwijnt het in het zwarte gat. En als ze er eens een keertje wél op reageert dan is het ofwel met huilen en janken, en dan is de vader natuurlijk meteen boos. Of nog erger, ze komt doodleuk af met 'dat is allemaal al zo lang geleden, doet dat er echt toe?' Euh... er is nooit over gepraat, er is nooit een sorry geweest... ja dat doet ertoe! Vroeger voor de zwangerschap was het makkelijker, zij wonen op een uur en we zien ze gewoonlijk één keer op een jaar. Af en toe belt ze wel eens, vooral op moederdag om te zeggen 'he het is moederdag' en dan krijgen we een kat en muis spelletje waarbij ze vist naar een gelukkige moederdag en ik het vertik om die te geven. Maar nu ben ik dus zwanger, en ineens ben ik interessant. En wil ze het geslacht en de naam weten, want 'ik ben toch je moeder?' En wil ze zich moeien met de opvoeding. Pardon?? Opvoeding? Dat ene dat je bij ons nooit hebt gedaan? :x Dat gaat hier nog eens héél hard ontploffen vrees ik. Ze wou ook persé dat ik mijn broer peter maakte. Ja hoor, diegene die steeds aan de drugs zat en messen naar mijn hoofd gooide, perfect peter-materiaal, toch? En een moeder die daar nooit iets aan deed en mij een leugenaar noemde, of erger, zei dat ik het zelf wel gezocht zou hebben, perfecte oma, toch? Maar wij zouden wel alles moeten vergeven en vergeten, terwijl zij lekker doen alsof er niks is gebeurd? En altijd opnieuw speelt ZIJ het slachtoffer, want zij heeft afgezien in haar leven, zij is verlaten door haar eerste man, zij heeft op haar 40ste nog twee kinderen MOETEN bijnemen van haar nieuwe man (ja leuk, en is dat onze schuld dan??) Argh, sorry, heb je topic wat gehijacked Aloe, ik vind het al héél straf van jou dat je zo hard probeert om je moeder in je leven te houden. Echt waar, respect. Ik zou het niet kunnen. Laat ze niet onder je huid kruipen.
Ik zou als ik jou was een goed gesprek met je moeder aangaan. En dan precies vertellen hoe je je voelt en hoe jij sommige opmerkingen opvat. Dat ze je keer op keer kwetst. Sterkte in ieder geval!
goh komt me zo bekend voor! heb precies zo'n moeder! ook gescheiden toen ik 1 jaar was en dus alleenstaande moeder geweest jaren lang...! altijd negatief in het leven staan en ons kleineren en beperken en ons het gevoel geven dat we een last waren... kan me heel goed je gevoel voostellen en vind het knap dat je het nog steeds probeerd met je moeder! ik heb het opgegeven.... ik zie haar dus al een poosje niet meer.... zij had helemaal geen enkele interesse in haar kleinkids... ook niet de dochters van mijn zus! het is best verdrietig maar ik persoonlijk ben blij dat ik van die zeurderd af ben! voelt als een last van mn schouders... ik wil je zeggen dat ik het knap vind dat je er nog energie in steekt, maar als het voor jou een grens overgaat moet je toch eens gaan nadenken en opschrijven voor jezelf wat de voor en tegens zijn en welke positieve toevoeging zij heeft in jullie leven....
Poeh meiden. Jullie hebben ook een behoorlijke kluif aan die moeders/ vaders van jullie. Merken jullie ook dat alles extra naar bovenkomt nu je zwanger bent of toen je zwanger was? Ik had het heel zwaar bij mijn eerSte zw. Alle kwaadheid kwam eruit leek wel. Nu heb ik het wel minder maar begin het gewoon helemaal zat te worden. @lief, ik heb hier al meerdere gesprekken met haar over gevoerd maar het mag niet baten. Idd ook dat slachtoffer gedoe. Ze had echt niet al die jaren hoeven treuren. Op een gegeven moment pak je je leven toch weer op? Ik vind dat zij mij altijd as zondebok aanwijst als reden dat haar leven zo zwaar was. @ luffy, heb je nu nog wel contact dan met je vader? Hoe laat jij dan los? Kan dat eigenlijk wel? @syrse, ai dat bagatelliseren altijd he. Dat doet gewoon pijn. Alsof jouw gevoel niet belangrijk is. De pijn die je in je jeugd gehad hebt, dat doet er dus niet toe. Tja, herkenbaar. Jij hebt ook aardig wat meegemaakt. Leuke broer ook. Mijn vriendin zei laatst ook dat mijn moeder het ook eens kan omdraaien en zou moeten zien wat ik in mijn eentje bereikt heb. Ach, ze zal nooit zeggen dat ze trots is op mij of wat dan ook. De psycholoog vroeg mij laatst; wat haal jij nog uit het contact met je moeder? Ikben er nog over aan het nadenken. Ik denk dat mijn meisje wel gek is op oma, ik vind het belangrijk haar dat niet af te nemen. Ikzelf zet nu wel het contact op een lager pitje. Mijn viend zei ook, laat haar nu zelf maar eens komen.
Dank je wel. Die gesprekken heb ik idd meerdere keren gevoerd maar het veranderd gewoon niet. Zij flapt er ook altijd van alles uit. Echt niet te geloven, zonder na te denken.
Ik snap gewoon niet hoe je als moeder zo zijn kan. Ook ik ben 3,5 jaar alleen geweest maar ik heb echt geprobeerd om niet te veranderen in een zuurpruim. Voor je kids doe je dat toch. Ik voel mij soms a rot omdat ik het laatste half haar soms niet helemaal mijzelf was en veel minder met haar gedaan heb. Met die grenzen heb je idd een punt. Zei de psycholoog ook.
Ik merk dat bij mezelf het vooral bovenkomt tijdens deze zwangerschap omdat ik een enorme schik heb dat ze zich gaat moeien met de opvoeding. En het nieuwe kleintje gaat aangrijpen als 'wij zijn toch goeie ouders geweest, zie waar jij nu bent geraakt.' Ik heb voor mezelf na een tijd bewust afstand genomen. Ook een tijdje bij de psychiater gelopen, om te proberen het allemaal een plaats te geven. Maar het doet wel pijn... vooral als je zo gelukkige gezinnetjes ziet met grootouders. Mijn man zijn moeder, daar mogen we momenteel niet eens binnen. Leuke familie voor je kleine in te verwelkomen. Gelukkig hebben wij een super vriendenkring, meter en peter komen ook gewoon daaruit. Voor mij is bloed niet dikker dan water. Maar het vreet wel. Ga ik later wel een goede moeder zijn? Wat als de kindjes naar hun grootouders vragen? Wat met die ene nonkel waar ik ze niet alleen bij in de kamer durf laten? En ja, gesprekken voeren, het werkt niet. Ze negeren, ze ontkennen, ze minimaliseren... ik ben er helemaal klaar mee. Op een gegeven moment moest ik een grens over, anders ging ik er zelf gewoon aan kapot. Dus heb ik dat ook gedaan. Maar dat is iets wat je voor jezelf moet zien. Hoeveel moeite wil je er nog insteken, wat wil je er nog uit halen... geen makkelijke beslissing. In elk geval succes ermee!
mijn moeder bemoeide zich helaas nergens mee... ik weet nog goed de dag dat ik bevallen was na een heftige keizersnede en een ziek meisje... dat ik op de kraamkamer lag, met een leeg bedje naast me... een tv waarop mijn dochtertje te zien was... infuusje in haar hoofd en vechtend voor haar leven.... aan de overkant van mijn kraamkamer lagen nog 2 pas bevallen moeders MET hun kindjes en het ontroerende van alles waren de opa's en oma's die zo supertrots waren dat ze tranen in hun ogen hadden.. ze koesterden hun kleinkindje en waren er niet bij weg te slaan... en waar waren mijn ouders? nergens te bekennen... ik heb toen ook een gigantische huilbui gehad met pijn in mn buik van verdiet... ik vergeet dat moment nooit meer! en helaas was het weer precies hetzelfde bij de geboorte vn mijn tweede dochtertje... toen heeft ze zelfs gezegd dat ze niks met DIE kinderen te maken hebben!!! ik dacht dat ik woest zou zijn maar ik was alleen maar verdrietig... kan me niet voorstellen hoe een moeder zoiets kan zeggen tegen haar kind die een kindje heeft gekregen... wat een rotmens is het bah! ik heb er een een hele dikke definitieve punt achter gezet...