Hoi dames, 7,5 maand geleden ben ik bevallen van een prachtig zoontje. We zijn er helemaal blij mee en genieten volop! Tot mijn grote schrik kwam ik er gisteren achter dat ik weer zwanger ben, 'ongepland'. Ongepland vind ik een beetje een negatief woord, maar laat ik het zo zeggen; de kans was heel klein. In mijn achterhoofd dacht ik altijd 'Ach, mocht het gebeuren, dan is dat vast heel leuk'. Maar nu het echt zo is.....ik ben even helemaal de weg kwijt! Dit heeft ook te maken met mijn vorige zwangerschap; ik had het behoorlijk zwaar, de hormonen gingen erg met me aan de haal en ik had veel last van perfectionisme. Ik vond dat alles in huis helemaal af moest zijn en er geen muurtje ongeschilderd mocht blijven. Heel raar was dat; zo ben ik helemaal niet! Ik huilde vrijwel elke avond en had veel negatieve gevoelens. Toen ons zoontje geboren werd, was dit allemaal meteen over, ik voelde me weer meteen helemaal mezelf en zag het bijna als 'een verlossing'. Ik was zo blij dat de 'oude ik' weer terug was! En nu....zo onwerkelijk. Natuurlijk moet je blij zijn dat een 2e kindje ons gegund is, maar diep in mijn hart denk ik telkens 'ik zou willen dat ik straks wakker word en het gewoon een droom was!' Velen van jullie zullen me misschien ondankbaar vinden, maar dat ben ik dus eigenlijk ook weer niet.....Ik besef heeeeel goed dat het telkens weer een wonder is, maar ik wil wel eerlijk zijn naar mezelf toe, snappen jullie dat? Voor mijn gevoel ben ik eigenlijk nog niet klaar voor een tweede; ik zou zo graag nog even met z'n drietjes zijn. Nu duurt het natuurlijk ook nog wel bijna 8 maanden, ervanuitgaande dat alles goed gaat! Ook geef ik nog borstvoeding, maar dat is eigenlijk geen probleem. Gevoelsmatig heb ik echter heel sterk het idee dat ik het nog zo fijn vind om van NU te genieten en ben zo bang dat de negatieve gevoelens straks weer beginnen....Maar ja, het niet houden....vind ik ook doodeng klinken, kun je eigenlijk niet maken. Ik schaam me, weet niet wat ik moet doen!
he meid wat erg allemaal. ik denk dat je moet doen wat jij het beste vindt. ik wens je heel veel succes en ik zou geen over behaaste beslissingen nemen meid liefs
Jeetje, meid, das ook wat...! Ik kan me voorstellen dat je het bijna niet hardop durft te zeggen, maar ik vind het wel heel dapper dat je het toch hier neerzet! Tja, ik moet zeggen dat ik me je gevoelens wel een beetje voor kan stellen... Natuurlijk is het prachtig dat je weer zwanger hebt mogen raken, maar je was er nog helemaal niet op voorbereid, dus is het niet zo raar dat je er nog niet klaar voor bent, en ook nog niet helemaal blij mee kan zijn! Ik kan je geen advies geven over wat te doen (die beslissing ligt echt alleen bij jou/jullie), maar wil je wel zeggen dat ik denk dat het ook een kwestie van aan het idee wennen kan zijn. Misschien als je een week of twee verder bent, dat je er wel helemaal blij mee bent...? Als je denkt dat dat niet gaat gebeuren, zou ik je zeker adviseren om bij je huisarts langs te gaan, en daar je gevoelens uit te leggen. Net zo eerlijk als je hier hebt gedaan! Misschien dat hij/zij je naar iemand kan sturen die je kan helpen met je beslissing of je emoties. Heel veel sterkte in ieder geval!
Hoi hoi! Ik snap heel goed dat je dit eng en moeilijk vind.. Dit had ik ook toen ik erachter kwam dat ik zwanger was! Ookal was mijn dochter al bijna 2, toch had ik gedacht nog een poosje te wachten omdat ik zo graag nog even met z'n 3tjes wilde genieten.. Ik snap echt wat je voelt, want het is heel beangstigend dat je weet dat er een kindje in je buik zit waar je net zoveel van gaat houden als van je eerste alleen het liefste denk je het weg en stel je dat uit tot over een poosje.. Geef jezelf even de tijd om er aan te wennen en alles te laten bezinken. Hoe vind je man het? Toen ik het net wist was ik ook superbang, en wist ik niet wat ik moest voelen.. Maar na een paar weekjes had ik het kunnen laten bezinken en nu ben ik 18 weken zwanger en ik zou niet anders willen! Heel veel succes en sterkte!
een zwangerschap is niet niks meid, zelfs als het gepland is (voor zover dat kan) wordt je overspoeld door gevoelens en hormonen en als je pech hebt kwaaltjes, ik begrijp je heel goed, je bent totaal uit het veld geslagen omdat je het niet verwacht had en omdat je zo geniet van je zoontje en blij was dat de zwangerschap over was en je bevallen was. geef het de tijd, praat er goed over en wees net zo eerlijk als je hier bent, ik wens je veel sterkte en hoop dat je hier uitkomt met je man/vriend
Voel je in elk geval niet beschaamd, je bent hartstikke eerlijk over je gevoelens. Ook ik zou zeggen: laat het rustig bezinken. Geen één zwangerschap is hetzelfde en bovendien ben je nu meer ervaren. Geniet lekker met z'n drietjes en wie weet, voelt het allemaal anders over een klein tijdje. Zo niet, dan zijn hier zat mama's die je een luisterend oor/lezend oog kunnen bieden. Ik feliciteer je met je zwangerschap!
Hoi Mijntje, Ik kan me voorstellen dat je geschrokken bent om weer zwanger te zijn, als het eigenlijk niet de bedoeling is. Zelf was ik 6 maanden na de geboorte van onze zoon weer zwanger en sta nu dan ook op "knappen". Bij ons was het echter wel de bedoeling, maar toch ben ik nu blij dat het er bijna op zit en dat ik dan straks mijn eigen lichaam weer terug heb voor mezelf (op de borstvoeding na dan). Misschien moet je eens met je huisarts gaan praten over die negatieve gevoelens die je tijdens je eerste zwangerschap had. Wellicht kan hij je doorverwijzen naar iemand. Of wellicht kun je contact opnemen met een Zorgwinkel (Verian bijvoorbeeld, weet niet wat er bij jou in de buurt zit) of zij hier ervaring mee hebben. Misschien zijn er wel praatgroepjes of vrouwen met soortgelijke ervaringen. Het lucht waarschijnlijk al heel erg op om er eens lekker over te praten met "lotgenoten" zonder het schuldgevoel. Succes ermee !
Dat is niet niks zeg en schaam je niet voor je gevoelens! Dit komt zo onverwachts, dat je gewoon overdonderd ben. Zou idd langs de h.a gaan en praten over hoe je je voelt, misschien helpt het wel en kijk je over een tijdje heel anders tegen de situatie aan
Indien jullie geen voorbehoedsmiddelen hebben gebruikt kun je verwachten dat je zwanger raakt.. Die kans is er dan gewoon. Mijn moeder was pas 3 maanden bevallen van mijn zus toen ze zwanger raakte van mij. Zij vond het helemaal geweldig. En heeft het fantastisch gedaan, vrijwel in haar eentje (want aan mijn vader had ze helaas niks..) En ik vind het helemaal geweldig dat ik een zus heb die vrijwel niks met mij scheelt in leeftijd! Je kunt het echt wel...! Ik kan me voorstellen dat het voor jullie niet de ideale situatie is. Maar je zoontje heeft straks wel een broertje/zusje met wie hij samen opgroeit. En trouwens, iedere zwangerschap is anders... Misschien voel je je nu wel kiplekker.
ze verteld in haar verhaal juist dat de kans heel klein was voor haar om ooit weer zwanger te raken. dus vandaar dat ze het niet hebben verwacht, lijkt me logisch.
Nou, er staat nergens dat de kans om ooit opnieuw zwanger te raken heel klein was. Vandaar mijn reactie.
Er staat alleen: de kans was heel klein. Maargoed, de kans was er dus wel, hoe klein misschien ook. Daarom mijn opmerking over voorbehoedsmiddelen. Maar vooralsnog is het een mooi wondertje. Ook al is het zeker schrikken.....
Dit is weer zo'n mosterd na de maaltijd reactie Vind dit niet een reactie die ze vraagt en lokt alleen maar andere off-topic reacties op. Hoe denkt je partner over de zwangerschap? Ik hoop dat je steun bij elkaar kan vinden en er samen aan uit komt. Zoals al eerder werd gezegd, schaam je niet voor die gevoelens. En maak geen overhaast besluit. Iedergeval heel veel sterkte.
Lijkt me helemaal niets om je voor te schamen. Je bent nog helemaal vol van alles en dan opeens dit nieuws. En wie weet heb je nu zoveel nieuwe hormonen aangemaakt en zorgt je zoontje ervoor dat je alles veel fijner ervaart! Met wat hulp van je omgeving ga jij het vast prima redden!
mijntje het is je "overvallen" logisch dat je het moeilijk vind... je moet echt even aan het idee wennen hoor dan komt de rest vanzelf weer... en als ik eerlijjk ben, ik ben wel gepland zwanger van de tweede. denk ik ook wel eens; het was toch ook leuk met z'n tweetjes! Dus niets voor te schamen, gewoon rustig aan en laat het maar lekker even bezinken, doe je goed aan! suc6 meid
Ik snap het helemaal, is echt niets om je voor te schamen! Geef het wat tijd en dan komt het vast allemaal goed. Elke zwangerschap is anders, misschien voel je je nu wel helemaal relaxed. Je hebt bovendien ook minder tijd om je druk te maken om het schilderen van muurtjes: ze zijn net geverfd en je hebt je handen vol aan je kindje.
Ik vind het dapper en eerlijk van je om met ons te delen! Je moet je echt niet schamen...er over praten zal je goed doen! Ik vind het erg moeilijk om je "tips" te geven omdat ik bewust mijn kindjes vlot achter elkaar "wilde"...wat ik je uit mijn eigen ervaring kan vertellen is dat je ook kunt genieten als er een tweede kindje komt... Ik kan wel makkelijk praten omdat ik nooit die gevoelens heb gehad maar misschien ben je als je wat verder bent wat positiever? dat kan natuurlijk ook! Meis ik leef met je mee! Liefs Najet
Wat fijn om al jullie reacties/meningen te lezen! Hoewel mijn vriend en ik uiteindelijk degenen zijn die er 'samen uit moeten komen', vind ik het wel prettig om er op deze manier met anderen 'over te praten'. En inderdaad....veel muurtjes zijn al geschilderd ( ), maar we hebben nu de verbouwing van badkamer/toilet/berging en tuin op de planning staan....Is écht nodig en aangezien onze badamer beneden is, moeten we de rest er automatisch bijpakken. Verder nog de tuin en een gedeelte van de woonkamer. Ik weet het, het klinkt bijna grappig, maar mijn vriend werkt full time en ik 3 dagen; heel veel extra tijd hebben we zelf dus niet. Het gaat me ook niet zozeer om het feit dat er nogal wat moet gebeuren, maar wél in combinatie met een zwangerschap. De vorige keer heb ik gemerkt dat ik het 'als zwangere' heel moeilijk heb met die stress om me heen. Heb dan gewoon behoefte aan 'huisje,boompje, beestje'. Daar komt bij dat ik nu ook van de ene op andere dag moet stoppen met roken, terwijl ik ook daar een 'aanlooptraject' voor had bedacht.... Maar ja, het blijven allemaal prakische zaken en ik heb altijd gedacht; als je een fijne relatie hebt, een dak boven je hoofd en een inkomen, snap ik niet dat mensen een zwangerschap afbreken. Hoe gek kan het zijn.... Ik heb er al veel over gesproken met m'n vriend en hij kan zich in principe in beide keuzes vinden. Hoewel niet 'handig' qua timing, is voor hem een kindje welkom, maar hij zou ook mijn keuze accepteren als ik kies voor een 'overtijdbehandeling'. (kan nog tot 16 dgn overtijd....) Hij weet nl. hoe ik in elkaar steek en wil wel dat ik het 'aandurf'. Dat klinkt wel heel zwaar, maar hopelijk snappen jullie een beetje wat ik bedoel? Pfff.....volgens mij ben ik 'uitgedacht' voor vandaag. Nog maar weer een nachtje erover slapen....
Sterke met jullie beslissing. MAAR zou het ook niet zo kunnen zijn dat je 2e zwangerschap je niet zo'n "Huisje-boompje-beestje" behoefte geeft. Niet elke zwangerschap is hetzelfde, en wellicht dat ook niet. Het belangrijkste is dat jullie samen het ermee eens zijn en gelukkig zijn. Daar draait het leven om toch...