Zwaarste periode

van de eerste.. helemaal geen Was niet misselijk had nergens last van.. naja van die kleine dingen!

Maar bij deze,
ben ik de heel de eerste trimester ontzettend misselijk geweest,, Daarbij ook nig spugen!

Ik weet zeker dat ik bij de deze zwangerschap ook echt niet in de stad te vinden ben als 41 wkn 3 dagen ben

 

Opzich, fisiek heb ik een voorbeeldige zwangerschap gehad.
Nooit, spugen of dergelijken.

Wat ik het zwaarste vond waren de eerste 3 maanden.
Maar dat was meer emotioneel zwaar.
Door de hele poppekast met familie.

 

Ik vind tot nu toe alleen die dagen heel erg zwaar waarop het zo warm was... Dan heb ik echt overal pijn, ik ben helemaal opgezwollen, en meestal voel ik me ook nog ontzettend misselijk...

Het hele eerste deel van de zwangerschap ging bij mij perfect.

 

Het zwaarste vind ik het werken de afgelopen week en komende week zal nog zwaarder worden. Maar gelukkig daarna verlof!

 

Het zwaarste geen idee meer, maar het moeilijkste was bij de bevalling met het persdrang..

 

ik vind het nu een best zware periode , ben vaak misselijk en heel moe..
als m'n zoontje actief is en ik super moe is het zwaar , maarja c'est la vie , nu als hij zijn middagslaapje doet dutter ik meestal mee

 

Geestelijk was het begin de zwaarste periode, toen ik erachter kwam was het namelijk al uit met mijn vriend en was ik bijna 3 maanden zwanger.

Ik was 19, studeerde nog en genoot uitbundig van het leven en alles wat het te bieden had. Ik kon geen kind opvoeden dacht ik. Maar weghalen... nee dat kon ik zeker niet.

Omdat ik alleen veilig sex met hem had en daarbij nog eens de pil gebruikte geloofde ik de test ook eigenlijk niet, zelfs toen ik met mn moeder een 2e deed en die ook positief was. Ik had namelijk nergens last van, alleen pijnlijke tepels.

Geen misselijkheid smorgens geen rare kwaaltjes... het was zo makkelijk om maar net te doen alsof het er niet was!

...tot je voor het eerst bij de verloskundige komt en je zo'n inimini ding ziet spartelen op de monitor... met 2 mini voetjes en 2 mini handjes en een veel te groot hoofd (dat is altijd zo vroeg uit proporties)

toen had ik het zoo moeilijk. ben zonder foto's te vragen naar huis toe gerent en heb alleen maar zitten huilen! bedacht mezelf dat k op kamers woonde en dat je geen kind kan opvoeden op kamers enz enz. en toen mn moeder me gerust stelde en zei dat mn ouders en broer en iedereen achter me stond en me zou helpen begon mn vader met: hoe ga je dat doen met je studie dan? en wil je zoiets opvoeden op je kamer? Je kan zelf nog niet eens goed omgaan met je geld!

...pff dilemmaaa!

En toen ik er EINDELIJK een beetje aan probeerde te wennen vond k het stiekem wel een beetje leuk, had oude contacten naar boven gehaald van meiden mijn leeftijd die ook zwanger waren of al een kleintje hadden en dat waren allemaal jongens dus ik had me voorbereid op een jongetje.

je raad het al... 20 weken echo; gefeliciteerd ik zie 2 schaamlipjes je krijgt een meisje!

Nou daar ging ik weer... blijkbaar had ik het toch niet zo geaccepteerd.

Ik denk pas bij 27 weken toen ik een pret-echo had genomen dat ik het geaccepteerd had... ben toen ook pas spulletjes gaan kopen die nodig waren. Samen met mn moeder inkopen doen was wel makkelijk. Ze wist wat ik nodig had en ik liet haar het werk doen. Was er zelf niet helemaal bij betrokken. Heb ook geen kleertjes of dingen gekocht. Het deed me niet zoveel als ze maar had wat ze nodig had en verder niets. Ik had niet zoveel geld dus basta.

en nu ben ik aankomende donderdag 40 weken en nu kan ik niet wachten tot mijn mooie dochtertje eruit is! heb pas 2 weken geleden wat kleertjes gekocht en vondt het zoooo leuk om te shoppen! Al die kleine mini plofjurkjes en leuke kleine dingetjes! Ben zelf gek van puma schoenen en heb dus de allerkleinste roze pumatjes gevonden en gekocht die ik kon vinden!

Mn hele leven stond op zn kop en toch denk ik dat die kleine meid mn leven gelukkig gaat maken en ik ga gewoon proberen om met mn (nu inmiddels) 20 jarige leeftijd de beste mamma van de wereld te worden!

De vader weet het en had ik niets meer van gehoord hij wilde dat ik het weg liet halen en zo niet dan mocht ik het alleen doen en wilde hij er niets mee te maken hebben.

...tot ik een nieuwe vriend kreeg die me erbij hielp, toen wilde hij ineens alles samen doen en mocht hij niet ZIJN kind opvoeden, ik heb tot de 20 weken echo heel moeizaam maar regelmatig contact met hem gehad.

Daarna niets meer van hem gehoord, zie hem regelmatig maar we negeren elkaar. Mijn vriend is nog steeds bij me en we zijn dol gelukkig samen. Hij heeft me er echt een beetje doorheen geholpen.

Door hem ben ik ipv dikke vesten te dragen in deze zomer naar leuke strakke stretch shirtjes gegaan waarin ik iedereen kon laten zien dat ik zwanger was!

Sorry voor het lange verhaal maar met zo'n onderwerp topic moest ik het eventjes kwijt!

 

Een echte vechtertje ben je dus, toppie dat je lekker showt met je kleine meisje, je kleine mensje in je.
Wat de wereld ook denkt, je weet zelf wat je doet en wat je aankan, dus scheit aan de wereld.

 

Marscha, ik denk dat als jij binnenkort je kleine meid in je armen kunt sluiten, jij de beste mama van de wereld zal worden! En wat fijn dat je nu een vriend hebt die je zo goed steunt! Dat maakt toch veel verschil. Heel veel succes met de kleine! (en ik ben zelf trouwens ook een september-mama! )

 

Leuk! allemaal september mamma's! Ik ben net naar de VK geweest en ookal ben ik volgende week net 40 weken, ze willen me al strippen als ik dat wil dus dat heb ik afgesproken!

Hopen dat mn lichaam klaar is voor de bevalling want dan kan ik eindelijk mn meisje vasthouden!

 

ik denk dat dat toch de persdrang was,

verder niets op of aan te merken aan mijn zwangerschap of bevalling.. ging allemaal vlot,

 

ik heb eem makkelijke zwangerschap gehad, helemaal geen kwaaltjes, 13kiloafgevallen ipv aangekomen.

Ik had een medische indicatie omdat ik een te traag werkende schildklier heb, en antistoffen aan maak waardoor ik vrij vroeg al wist dat ik mijn kindje(s) nooit borstvoeding zou mogen geven.
Ik kwam dus al met 4weken bijeen gyneacoloog. een mannelijke. Die stelde zich niet eens voor, maar vroeg gelijk: Jij zal wel willen weten hoever je zwangerschap is, zodat je deze kunt afbreken .
Ik was kwaad, maar leefde op de een of andere manier in een roes. Dus ik heb er niets van gezegt.

Maar ik heb er veel moeite mee gehad, da tik niet zomaar even van boord kon, en lekker kon shoppen voor onze kleine. Ik ben maar 2x de stad in geweest.
Vrijwel alles had ik tweedehands(niet dat daar wat mis mee is). Met de 20weken echo konden ze niet zien wat het werd en met de 24weken echo had ik een chagerijinige gynealocoog die me vertelde dat het een jongetje zou worden, maar datik daar neit van uit moest gaan.

Ik ben vanuit het ziekenhuis naar de winkel gegaan, en heb een jongensslaapzak gekocht, een paar setjes jongenskleding,en stoere schoenen. de rest zou ik na de echo erop kopen.

De echo erop, had ik een vrouwelijke gyneacoloog. en die vertelde me dat ze vermoede dathet een meid werd, maar dat ze het niet goed kon zien omdat ons kindje al was ingedaald met de billen (28weken).

Dus we wisten nog niets.

Omdat mijn zussen dit hoorden, hebben ze mij heel veel kleertjes gegeven die hun dochters ook an hadden gehad.

Ik vond het heel lief, maar ik bleef er van uit gaan dat ik een zoon zou krijgen. Dus ik heb de kleertjes gewassen, maar neit gestreken.
In mijn ziekenhuis tas had ik vier jongens setjes gestopt, 1 meisjes pakje.

Ik was intusen over gegaan naar ene ander ziekenhuis ivm ons werk. En die hebben mij ook begeleid in de laatste 4weken van de zwangerschap, en de gyneacoloog die mij tot 3x toe heeft verteld dat ik een miskraam had, heeft nu mijn gezonde dochter ter wereld gehaald.

Op het kraambed heb ik veel last gead van kraamtranen.

Maar verder had ik wel een goede zwangerschap

 

Bij mij waren dat de weeën duurde best lang (van vrijdag tot maandag) en er kwam geen vooruitgang in.