Oh wat heftig ook, maar fijn dat het alsnog daarna gelukt is. Ik hoop ook op goed nieuws hier, maar ik moet eerst psychisch in orde om weer verder te kunnen. En dit soort dingen maakt et het wel lastiger.
Oooh ik snap heel goed dat je stikjaloers bent rn snap ook heel goed dat je daar vanalles over voelt. Ik heb precies hetzelfde gevoel. Ze snappen gelukkig wel heel goed hoe we ons voelen. En snapte ook mijn reactie wel. Ik zou alleen ook zo graag blij kunnen zijn voor anderen. Ik hoop zo erg dat het bij ons nog mag lukken. Maar durf er niet zo goed op te hopen.
Wat moeilijk ook. Snap heel goed dat je moest huilen op de babyshower. Zeker zo vlak na je miskraam. Ik dank dat ik niet eens gegaan was. Wel stoer dat je daarheen bent gegaan, hoor. Hier snappen ze gelukkig wel dat we het er moeilijk mee hebben. En we krijgen ook wel de ruimte denk ik.
Ja, de meeste zware jaren uit je leven, dat snap ik heel goed. Dat vind ik ook. Dit verdrietig voelt zo klote. Vind dit echt het naarste verdriet dat er is (tot nu toe dan). Maar ik hoop heel erg dat het zakt en dat ik blij kan zijn voor hun.
Ik heb beide kanten van het verhaal meegemaakt. Al heb ik niet in de medische molen gezeten. Wel anderhalf jaar moeten wachten op een positieve zwangerschapstest. De ene na de ander heb ik zwanger zien worden. Mijn middelste zus, collega's, vriendinnen. Hoewel ik blij voor ze was, was ik ook absoluut niet blij omdat het geluk mij nog niet gegund was. Toen ik uiteindelijk wel zwanger was, heb ik 9 maanden lang mezelf enigzins aangepast aan mijn oudste zus, die al ruim een decennium in de medische wereld zat hiermee en een half jaar eerder een miskraam had. 9 maanden lang, terwijl ik het liefste alles van de daken wilde schreeuwen. Echter heb ik het niet gedaan, omdat ik haar niet wilde kwetsen. Nu is ze gelukkig zwanger. En ik nu ook voor de 2e keer. Echter wil ik haar niet 'outshinen' omdat zij nu eindelijk het geluk heeft waar ze zo lang op heeft zitten wachten... Nu is het baby voor en baby na. Dikke buik voor en dikke buik na.. en ik begrijp het, maar soms word ik er een beetje moedeloos van. Maar alle 2 de zwangerschappen heb ik dus het idee dat ik niet alles mag of kan uitspreken om een ander niet te kwetsen of omdat de ander alles voor het eerst na een lang traject eindelijk mee mag maken en ik met mijn bolle buik wat meer op de achtergrond staat. Dat is ook niet echt een leuke rol, kan ik je zeggen. Mensen weten dat je ook graag wilt, niets liever dan dat. Maar dat maakt het voor diegene ook gewoon lastig om haar emoties en enthousiasme te uiten terwijl ze dat zó graag wil. Hetzelfde als jij dat ook zou willen als het zo ver is. En ik begrijp iedereen heel goed hoor!!! Maar ik snap dat vrouwen hun geluk ook gewoon willen uitspreken. Iets waar ik heel veel behoefte aan heb, maar het momenteel niet kan voor mijn gevoel. En dat is ook niet alles.
Het is erg lastig als iemand die dicht bij je staat in verwachting is. Zeker als het bij jezelf nog niet is gelukt of eerdere miskramen hebt gehad. Het verdriet van kinderloosheid komt dan extra hard binnen. Tegenwoordig kan ik er beter mee om gaan. Vrienden van ons hebben het ons als eerste verteld. Wat was ik ontzettend bij voor ze! En ben zo blij dat ik hun gezin vaak zie. Ik denk dat het met de jaren makkelijker is geworden, dat ik er meer ruimte voor heb gekregen.
Ik sta een beetje aan de andere kant; ik verwacht mijn 6e kindje en moet dit vertellen aan mijn zus die ondanks mmm nog steeds met lege handen staat. Als ik eraan denk kan ik wel huilen want ik weet dat dit haar pijn gaat doen. Ik had haar ook zo graag een kindje gegund. Ik verwacht dus ook geen blijdschap al weet ik dat ze wel 'blij voor mij' is maar het verdriet is gewoon te groot. En dat mag, het is ook gewoon niet eerlijk.
Wat onwijs moeilijk voor je. Ik weet hoe je je voelt. Wij kregen in de tijd dat wij voor onze dochter bezig waren ook een miskraam en kort daarna deelden onze zwager en schoonzus mee zwanger te zijn. "Jahaa bij ons was t in de huwelijksnacht al raak HAHA" Net of je een trap in je maag krijgt. Ik heb niet echt advies om met je verdriet om te gaan want moeilijk is t hoe dan ook. Wel zou ik echt proberen iig positief en blij richting hen te doen. Want als jouw tijd gekomen is zijn ze zeker ook heel blij voor jou. Ik ben door die periode heen en het tij is gekeerd gelukkig. Achteraf blij dat ik lief/belangstellend/gunnend heb gedaan tegen hen (voelde soms anders) want nu vind ik het ook leuk dat ze blij zijn voor mij. Sterkte en hopelijk is t je snel gegund.
Www Dit dus. Hoe ontzettend jammer dat de relatie eraan stuk is gegaan, terwijl voor je vriendin het uiteindelijk óók goed is gekomen. Zo zonde!!! En ik vind het richting de zwangere toe óók niet fair. Want voor hen is het ook gewoon een heel speciale tijd die niet meer terugkomt. Toch jammer als degene met onvervulde kinderwens dan totaal nergens naar vraagt of zelfs echt boos/jaloers doet, want als ze zélf zwanger is verwachten ze dat jij wel aan hun kraambed staat te juichen en vol bewondering alle echofotos bekijkt. Heel dubbel. Het leven/de situatie vd zwangere mag ook bestaan ondanks het verdriet dat de niet-zwangere ervaart. Ik weet dat t soms echt moeilijk is om blij te zijn of onmogelijk. Maar dan maar gewoon blij doén. Natuurlijk moet en mag er ook gesproken worden over het verdriet en dat het enorm steekt.
De reactie hierboven herken ik me eigenlijk niet echt in. Ik heb (denk ik) achteraf bezien ook niet veel aandacht voor de zwangeren in mijn omgeving gehad. Maar dat was meer omdat ik zo ontzettend bezig was om mee überhaupt staande te houden en nog enigszins te blijven functioneren, dat daar al m'n energie naar toe ging. Ik heb serieus achteraf pas door dat ik mijn omgeving eigenijk verwaarloosd heb. En toen ik zelf na 8 icsi eindelijk zwanger was, verwachtte ik eigenijk helemaal niet zo veel van mijn omgeving. Vriendinnen en collega's zeggen allemaal stuk voor stuk dat ze 'mijn eigen vrolijke ik' nu eindelijk weer zien en dat ze ook wel doorhadden dat ik het erg zwaar had. En to, ik weet hoe het is al het einde in zicht komt, die allerlaatste poging. Dat was echt het aller, allerzwaarst vond ik. Nog veel heftiger dan 'gewoon' wat moeten langer wachten of nog volop kansen hebben (en dat is natuurlijk al hartstikke zwaar). Het is niet als een paar schoenen die toevallig uitverkocht zijn in jouw maat. Als er ruimte is voor een gesprek met je schoonzus lijkt me dat wel een hele fijne optie. Als het verder een fijne vrouw is, is het wel fijn om de relatie met haar goed te houden. In het voorbeeld hierboven vind ik dat van die vriendschap wel heel erg sneu om te lezen. In gesprek blijven en wederzijds proberen elkaar te begrijpen is dan wel belangrijk.
Het is soms ook zo oneerlijk allemaal.. ik heb ook nog de andere kant mee gemaakt. Mijn tante is ongewenst kinderloos. Zij ving mij op toen ik op mijn 17e zwanger raakte. Nu ik ouder ben vind ik dat zo knap van haar. Ze huilde laatst met mij mee over onze ma. De dag wij ons kindje naar het crematorium brachten zou ik eigenlijk op kraamvisite gaan. Dat is iets wat ik niet heb gedaan. Vond dat zo bizar en verdrietig idee. Maar wat ik zei dat soort dingen gaan nu wel beter. Alleen met m'n schoonzusje, dat blijft zo lastig. Maar ook voor haar. 6 december vierde wij sinterklaas. Maar ik had die middag ons kindje verloren. Ik zou het die avond vertellen aan iedereen .Helaas werd dat een heel ander berichtje. Ik had kadootjes gehaald voor mn schoonzusje en wilde wel dat ze die gewoon uitpakte. We hebben samen gehuild. Zij vind het ook heel lastig om er mee om te gaan. En durft niet heel uitbundig over het kindje te vertellen. Terwijl ze het ook heel zwaar hebben met verdikte nekplooi en nu zwangerschap suiker. Hoe moeilijk ook probeer ik altijd wel er ook voor hun te zijn. Ik heb haar van het weekend verteld dat wij het nog eens proberen. Lastig blijft het altijd wel. Ik hoop dat je de kracht kan vinden om rust te vinden. Zodat je lichaam en geest weer een beetje stabiel worden. Heb je mensen om je heen waar je je verhaal kwijt kan? Ik hoop zo voor jullie dat jullie ook snel een mooi kindje mogen verwachten. Nogmaals dikke knuffel
Ik heb het echt mooi en sterk om te lezen hoe je overal mee omgaat. Heb ik echt respect voor! Hopelijk lukt het jullie snel weer. Ik heb gelukkig wel een paarmensen om me heen waar ik mee kan praten. Merk wel dat het voor de meeste mensen alweer zo ver ligt en et niet meer naar gevraagd word. Misscgien stom om te zeggen, want het leven gaat natuurlijk door, maar ik mis dan toch de interesse. Denk dat het vooral ook komt omdat ik er nog zoveel moeite mee heb. Ik hoop dat we uberhaupt een kindje mogen krijgen. Vind het lastig hoop te houden. Eerste maar eens hier doorheen komen. En waarschijnlijk gaan we pas een terugplaatsing doen na de vakantie... ergens in juni of juli.
Wow, ja natuurlijk snap ik dat hrel goed. Ik snap heel goed dat je blij wilt zijn en dat moet kunnen uit. Heel vervelend dat jij dat niet kan! Dit is voor mij de 3de keer dat ik tante ga worden in de tijd dat wij aan het proberen zijn. Mijn andere broers hebben gewoon blij kunnen zijn. Ik kom juist hier mijn verdriet uiten, zodat ik dat niet bij hun continue doe. De dag na dat mijn zwanger en schoonzus dit verteld hebben, heb ik ze gebeld en mijn excuses aangeboden voor mijn reactie. Uitgelegd hoe mijn gevoel is, maar ook gezegd dat ze gewoon blij moeten zijn. Daarnaast heb ik wel gezegd dat ik vanwege mijn miskraam nu heel even afstand neem, omdat ik dat eerst goed moet verwerken. De situatue is voor ons allemaal klote... ook voor mijn schoonouders. Maar door communicatie snappen we het van elkaar en kunnen we dat accepteren.
Ik hoop van harte dat ik deze woorden ook kan zeggen over een tijdje. Het is ook niet, dat ik ze het niet gun... ik gun het mezelf alleen ook heel erg.
Heel goed dat je het uit hebt gesproken. En ik snap je heel goed hoor! Wat ik al zei, ik heb beide rollen mogen ervaren. Ik wil alleen maar aangeven dat er van beide kanten iets van te zeggen valt.
Wat verdrietig en heel herkenbaar! Na mijn miskraam op 12 weken kon ik ook geen zwangere luchten of zien. Ik vond het allemaal zo ontzettend oneerlijk!! Veel sterkte, ik hoop dat je gauw weer een positieve test in handen hebt en lekker mag genieten ❤️
Lief dat je het vraagt. Het gaat heel wisselend. Veel emoties door elkaar heen. Ene dag beter, dan de andere. Gesprekken die ik heb helpen wel iets gelukkig.