Mijn vriend heeft al 3 kids vanuit een eerdere relatie en we zijn na bijna 1,5 jaar 16 weken zwanger van onze "eerste". We hebben de laatste tijd alleen steeds vaker problemen omdat het voor mij allemaal gloednieuw is en hij heeft het al 3x eerder meegemaakt. Straks is de kleine er, ik ben nog een leek en hij weet alles al. Hij heeft al 3x de navelstreng doorgeknipt, zijn ouders zijn al opa en oma, heeft al de bezoekjes aan het consultatiebureau meegemaakt, heeft echt alles al 3x voor de eerste keer gedaan. Aan de ene kant is het een geruststelling en ik weet dat hij een goede vader is voor zijn kids, maar aan de andere kant voelt het voor mij niet meer als iets unieks Wie herkent dit en / of heeft tips hoe ik hier beter mee om kan gaan?
Ik heb een beetje hetzelfde. Manlief heeft ook al 2 kinderen uit een eerder huwelijk en we zijn nu zwanger van onze eerste. Ik was bang dat we heel veel zouden verschillen in de zwangerschap, voor hem alles de 3de keer en voor mij de eerste keer. We hebben het hier ook uitvoerig over gehad, hoe hij er over dacht en ik. Tot op heden slaat hij geen controle over, is hij super trots en net zo enthousiast als ik. Hij zegt ook dat het voor hem heel speciaal voelt omdat het samen met mij is dat hij nog een kindje mag krijgen.... Ik zou zeggen praat met je partner en bedenk zelf wat je van hem wilt verwachten in de zwangerschap. Benoem ook jou gevoel erbij! Een goed gesprek kan wonderen doen! Succes!
Allereerst gefeliciteerd! Ik heb geen ervaring, maar misschien kun je er ook van deze kant naar kijken Het is wel zijn eerste keer met JOU. Hij wordt voor de eerste keer vader van JULLIE kind. En elke zwangerschap en elk kindje (ook als jullie een tweede krijgen) IS uniek. En mijn ervaring van het verschil van een eerste (als leek) en een tweede (dat je wat meer ervaring hebt) is dat je weet hoe je m in bad moet doen en een luier enz. Maar hoe je met je kindje om moet gaan, is per kind verschillend (Waarom huilt ie, heeft ie krampjes, honger, moe, aandacht nodig?). Dus daar zal hij ook weer in moeten zoeken en is hij net zo ver als jij. Hoe staat hij er zelf in btw?
We praten er ook wel genoeg over, maar soms voel ik me een beetje een vijfde wiel aan de wagen wat dat betreft. Natuurlijk is het voor hem bijzonder en speciaal, maar ik heb heel vaak het idee dat hij mij niet begrijpt. Misschien niet netjes, maar ik zie er nu al tegenop dat zijn kinderen er ook zijn het eerste weekend dat ons kindje er zal zijn. Ik wild dat eigenlijk helemaal niet. Ik wildan gewoon met z'n drieën alles rustig meemaken. Ik heb mijn vriend geaccepteerd met zijn kids, maar wil ook niet mijzelf aan de kant zetten doordat ik dingen laat die ik wel wil doen. Ik wil me kunnen richten op de nieuwe baby en zit dan niet te wachten op rondrennende kinderen in huis. Is dat raar? Het zal nu ook wel zo zijn omdat mijn irritatieniveau hoger ligt als anders, maar 3 is wel veel als je altijd alleen bent geweest... Hoe gaat dat bij jou dan? Groetjes, Vir.
Hai mmeke, dank je ben echt super blij! Hij is er zelf ook heel blij en gelukkig mee omdat de vorige relatie niet is gegaan zoals hij het zich had voorgesteld. Hij wilde net als ik heel graag een echt gezinnetje en dat was/ is ook mijn grootste wens. Nu het zover is, heb ik er van mijn kant wel veel moeite mee dat het niet meer nieuw is, wel een nieuw kindje ja, maar niet meer in de zin van dat je samen uit moet zoeken hoe die luier om moet, snap je wat ik bedoel? Misschien maak ik me wel druk omniks, maar het is best moeilijk om een relatie aan te gaan met een man met (3) kinderen, want die krijg je er dan gratis en voor niks bij! Ze zijn heel lief, maar niet eigen. Ik ben bang dat als onze mini er eindelijk is ik niet die aandacht kan geven aan iedereen zoals het zonder baby was en dat dat tegen gaat staan... Er komt echt zoveel bij kijken dat ik zo nu en dan door de bomen het bos niet meer zie!
Heb je dit aan hem verteld? Misschien begrijpt hij dit heel goed en misschien kunnen de kinderen best een weekend bij hun moeder (?) zijn of lekker uit logeren bij een van de opa's en oma's. Ik vind het helemaal niet vreemd hoor (zit dan niet in dezelfde situatie als jij) dat je even tijd voor jullie 3en nodig hebt.
Aan de ene kant snap ik het wel, maar toch vind ik (als niet-ervaringsdeskundige, dat zeg ik er gelijk maar bij) dat je zou moeten proberen jezelf even niet op de eerste plaats te zetten hoe moeilijk dat ook mag zijn als zometeen kersverse moeder. Je geeft zijn kinderen daarmee misschien het gevoel dat zij op het tweede plan komen, omdat hun vader nu een nieuw gezin heeft. En wat mij betreft is dat een gevoel dat voorkomen moet worden! Zij hebben er niet om gevraagd dat hun vader een nieuwe relatie heeft en dat daar een baby komt. Je moet het zelf weten (en je vriend), maar probeer het echt ook vanuit hun kant te bekijken. Je vriend is en blijft hun vader, en niet hun half-vader nu zij een half-broertje of half-zusje krijgen.
Ik denk ook net als Bri dat het juist belangrijk is zijn andere kinderen er zoveel mogelijk bij te betrekken. Ik kan me wel voorstellen dat jij het graag anders ziet/wil de eerste dagen, maar zij horen toch ook bij het gezin. Lastig ja. Dus raar? Nee absoluut niet, maar ik denk echt dat je je erover heen moet zetten. Zoals je al zei: je hebt gekozen voor een man met kids, dus die horen er ook bij. Omdat ik geen ervaring heb stel ik me het dan even van de andere kant voor: Als mijn vriend een nieuwe relatie aan zou gaan en nog een kindje zou krijgen, zou ik het (als moeder) erg vervelend vinden als mijn/zijn kinderen niet bij het nieuwe kindje betrokken worden als broer en zus.
ik snap heel goed hoe je je voelt. mijn partner heeft zelf 2 kinderen. op dit moment komt de jongste om het weekend. Hij is erg druk. ik denk dan hoe moet dat straks, vooral het eerste weekend. lekker genieten met zijn 3en zit er niet in,omdat je continu op hem moet letten.
Maar dat geldt toch altíjd als er al oudere kinderen zijn? Of zou je die ook uit logeren sturen als de nieuwe baby er is? Ik snáp dat gevoel heel goed hoor, en je moet er vooral niet voor schamen dat je het voelt. Maar alsjeblieft, denk éérst aan de gevoelens van die kinderen.
het is ook absoluut niet zo dat ik niet aan die kinderen denk. ik krijg juist te horen dat ik meer aan mezelf moet denken en meer genieten van de zwangerschap. maar dat heeft dan meer te maken met de moeder van hun kinderen. er is altijd wel weer iets waar ze over loopt te zeuren.
Maar je hebt het over 'om het weekend'. Dat betekent dat je de andere 12 dagen per 2 weken met z'n drieën bent. Die luxe heb je niet als je al oudere kinderen hebt die permanent bij je in huis wonen. Ik snap echt wel dat het voor jou/jullie moeilijk is omdat die kinderen voor jou niet eigen zijn, maar ze zijn wél eigen voor je vriend (en hij is eigen voor hen). In mijn ogen is dit gewoon de 'prijs' die je betaalt wanneer je een relatie aangaat met een vader. Straks heeft hun moeder misschien ook een nieuwe vriend en krijgen zij misschien ook nog een baby, dan zijn ze nergens meer helemaal eigen. Ik bedoel het echt niet rot hoor, en als jullie een manier vinden om dit te doen zonder dat die kinderen zich onwelkom voelen is dat geweldig.