Miranti: je hebt nog even de tijd om te trainen zie ik in je onderschrift. Maak daar gebruik van om hem het opspringen af te leren. Ik weet niet wat je al hebt geprobeerd, maar in de tijd dat ik in het asiel honden trainde, werkte bij opspringen 1 methode heel goed: Negeren, niet aankijken, en op het moment dat ie springt: je knie naar voren. Das niet zo leuk om tegenaan te botsen namelijk. Bovendien, als hij springt en je gaat hem wegduwen of roepen, kan dat voor de hond een leuk spelletje zijn. Negatieve aandacht is ook aandacht. Ik zou dus eens proberen om hem in die stuiterbui NIET te motiveren (dus niet tegen hem praten) en eerst even negeren en -fysiek- afstoten tot hij wat gekalmeerd is. Als hij dan rustig is, dan kun je aandacht geven. Vergt even wat doorzettingsvermogen, maar wat ben ik blij dat wij het zo hebben gedaan met de Setter van mijn schoonouders. Die bleef maar stuiteren en springen en met dr poten slaan, en niets hielp. 'Hondentaal', ook van honden onderling, leek ze niet te begrijpen, ze bleef maar grenzen overschrijden en leek correcties (ook van andere honden) totaal niet te snappen. Totdat onze teef haar een keertje op dr nummer zette. Daar heb ik zelf ook veel van geleerd trouwens, want ik moet toegeven, die Setter was de eerste hond waar ik echt niks mee kon. Door te kijken hoe onze teef met haar omging (bij druk gedoe negeren, als ze rustig deed aandacht geven, en bij grensoverschrijdend gedrag corrigeren) konden wij die hond ook steeds beter leren begrijpen, en andersom. Hopelijk heb je wat aan de tip, en anders mag je gerust een priveberichtje sturen, dan ga ik er wat dieper op in!
Oooo, reken maar dat je hond het al weet! Onze teef wist het eerder dan wijzelf. Onze honden zijn altijd keurig braaf enz, maar de teef had voor ze geholpen is altijd een soort pms-periode. Ze werd heel vaak loops, en rondom elke loopsheid was het echt een vals kreng. Niemand kon ze luchten of zien, elke andere hond moest woedend worden weggegromd/geblaft en ook mensen die niet direct tot ons bekende kringetje hoorden, werden behoorlijk onvriendelijk 'begroet'. :x Na de sterilisatie werd dat snel minder, en eigenlijk was ze al ruim een jaar echt zoals ze hoort te zijn. Ik kon haar in principe sturen met mijn stem, had geen riem nodig (al loopt ze binnen de woonwijk altijd aangelijnd). En toen was het begin oktober en kwamen ineens die rare buien terug. Ik heb echt staan janken toen ik na een wandeling thuiskwam. Halverwege die wandeling kwamen we een vrouw tegen waarvan ik weet dat ze bang is voor honden. Dus ik de honden laten zitten, zoals gewoonlijk, en we kletsen wat. Ondertussen liep de vrouw een stukje verder, naar haar gft-container die aan onze kant van de weg stond. En opeens VLIEGT die troel van mij op dr af (ze zat kort aan de riem, dus kwam niet ver) en begint als een gek te brullen. Nou, arme vrouw kreeg ter plekke zowat een hartaanval, en ik kon hond wel iets aandoen! Gesprek afgekapt, duizendmaal verontschuldigd en maar richting huis gelopen. Vlakbij huis liep er een mannetje van de gemeente te schoffelen. Hij kwam ons tegemoet lopen, dus ik hield de honden standaard naast me. Zie ik de teef alweer 'rimpelen' en loeren naar die man. Nog voor ik dr kon laten zitten, was die man vlakbij en ging hond weer tekeer. Nouja, toen was ik dus even van de kaart en heb de honden meegesleurd naar huis. Vriend gebeld en verteld wat er was gebeurd, hij had ook geen verklaring. Een dikke week later kwamen we er achter dat ik ruim 6 weken zwanger was. Mevrouw had dat dus allang door en wou blijkbaar iedereen op afstand houden. Een tijdje later werd ik heel erg ziek en kon ik de honden niet uitlaten, dat deden mijn schoonouders (en hond was weer haar brave zelf). Toen ik voorzichtig weer wat buitenshuis durfde te lopen, was hond veranderd qua beschermdrang. Het waakse zit er nog steeds in (bordeauxdog, dus dat hoort er ook bij), maar ze is nu gewoon alert. Ze spot iets, blijft staan en kijkt mij aan met een blik van: Zie je dat? Ja? en als ik dan zeg dat het goed is, lopen we gewoon rustig verder. Inmiddels is het dus weer onder controle, en daar heb ik ook bewust op getraind omdat ik niet wil dat ze straks de baby gaat bewaken.
Bedankt voor je tip. Dat met de knie nog niet geprobeerd. Negeren wel. Maar het lijkt dat hij daar geen boodschap aan heeft. Uiteindelijk wordt hij rustig, maar dat duurt echt gerust 10 minuten.. Vind ik persoonlijk best lang. En ik zeg vaak tegen visite dat ze hem even met negeren, maar die hond is zo enthousiast en zet zijn mooiste kop op en heeft ook zo'n blij hoofd dat niemand het laten kan. En dat heeft natuurlijk te maken met doorzeten, maar kennelijk kunnen weinig mensen dat. Bij mij helpt het wel, maar daar houdt het op ja. Gelukkig heb ik inderdaad nog even om te trainen met hem! Waar ik ook bang bij ben met onze hond is het uitlaten straks met een kinderwagen aan mijn hand.. Hij kan dan ineens heel lelijk toen tegen honden. Misschien kan ik je daar eens een priveberichtje over sturen? Weet niet waar jij allemaal ervaring mee hebt?
Wij hebben een enthousiaste Labrador van anderhalf jaar oud.. In het begin van mijn zwangerschap moest ze niets van mij hebben terwijl ze altijd bij mij ligt enz. Naderhand een test gedaan en ja hoor was zwanger. Na de 12 weken wilt ze wel weer bij mij komen liggen maar eten aannemen ho maar.. Ook buitenshuis trekt ze zich niets van mij aan.. Trekt als een wilde (en is een behoorlijk sterke teef want mijn vriend heeft hier ook echt problemen mee) en correcties werken ook niet echt terwijl ze binnen luisterd als een vinkje. Andere honden mogen wel niet tegen mij opspringen want dan probeert ze deze honden te corrigeren. Verder zien wij wel waar het schip strandt en hoop dat ze over een half jaar nog rustiger is. Als er mensen komen met een baby blijft ze mooi op een afstand eerst kijken.. dan voorzichtig naar de baby komen.. probeert ze met haar hoofd onder het handje van de baby te komen omdat ze wilt dat de baby haar aait.. als dat is gelukt.. likt ze eerst aan de handjes en gaat dan rustig naar haar mand. Bij het gezicht blijft ze mooi uit de buurt.