Hoi allemaal! Ik ben op zoek naar wat steun en gelijkaardige verhalen omdat mijn ouders heel 'koud' reageerden op het nieuws van mijn zwangerschap. Ik ben 32, mijn man 33 en we zijn 9 jaar getrouwd. Na mijn 12 weken echo waren we superenthousiast om het aan onze ouders te vertellen. We hadden een taart gemaakt voor hen met erop 'jullie worden oma en opa'. Mijn schoonouders waren heel enthousiast, hub reactie was super leuk! Maar bij mijn eigen ouders ging het anders... Ze bleven maar kijken naar die taart, alsof ze niet konden lezen Het drong waarschijnlijk niet door ofzo. Mijn vader vroeg dan voor wanneer het was. Toen ik zei voor februari, antwoordde hij dat we dan veel kosten zouden hebben voor de verwarming zo midden in de winter Vond het een rare reactie, we hebben beide een vaste job en zeker geen financiele problemen. Daarna zei hij niets meer. Mijn moeder heeft helemaal niets gezegd, ze begin gewoon over iets anders te praten. Ondertussen ben ik 16 weken zwanger. Mijn moeder belt me regelmatig, maar in die 4 weken vroeg ze nooit iets over mijn zwangerschap. Deze week zat ik ziek thuis van het werk (keelontsteking). Toen zei ik haar aan de telefoon dat het lastig was omdat ik niet veel van medicatie kan nemen. Ze begon weeral gewoon over iets anders... Ik weet echt niet wat ik ervan moet denken. Ze heeft nooit iets tegen mijn relatie gehad ofzo, ik snap het echt niet goed. Volgende week donderdag heb ik opnieuw een echo. Ik heb het nog niet verteld aan mijn ouders, omdat ze er niet naar vragen. Moet ik er nu toch zelf over beginnen? Ik ben gewoon bang dat ze weer het onderwerp zullen vermijden...
Ik zou het gewoon aan ze vragen. Waarom ze het onderwerp blijven ontwijken en telkens van onderwerp veranderen zodra jij erover begint. ik zou dit ook absoluut niet leuk vinden en me hier heel raar bij voelen. Misschien ook een keer meenemen naar een echo?
Wat vervelend en raar dat je ouders zo reageren. Als ik jou was zou ik met je ouders gaan praten en vragen waarom ze niet enthousiast lijken te zijn.
Vreemde reactie. Zou jou gevoel bij hun neerleggen. Dat jullie zo blij zijn en er naar uit kijken maar dat je het gevoel hebt dat zij er niet blij mee zijn.
lijken mijn so wel, die reageerden ookalle keren heel lauw en vroegen er haast nooit naar. Maar dan wel vanaf week 39 gaan bellen met stomme k**smoesjes
Ik heb het idd al geprobeerd te vragen aan mijn moeder, ze deed alsof ze het niet gehoord had. Meevragen naar een echo durf ik nu niet meer. Mijn nicht had vorig jaar een miskraam op 10 weken. Ik vond toen ook al dat mijn moeder zo raar reageerde. Ze zei toen dat mijn nicht serieus overdreef, dat het toch helemaal geen kindje is en dus echt niet zooooo erg. Ik was daar serieus van gechoqueerd eigenlijk. Toen ik een echo had op 10 weken was dat WEL echt een kindje en heb ik nog gedacht hoe erg dit moet zijn geweest voor mijn nicht.
Hier waren het mijn schoonouders die niet leuk reageerden Beiden zeiden ze dat we nog veel te jong waren en hun ook nog te jong waren om al opa en oma genoemd te worden ze waren er echt niet blij mee dat wij een kindje zouden krijgen, ze hebben niet 1 keer gevraagd hoe ik me voelde en gefeliciteerd hadden ze ook niet gezegd Tot aan de geboorte ...... Wij zijn nu trotse ouders van 4 kinderen, en opa en oma zijn geweldig ! Mijn ouders hebben altijd enthousiast gereageerd op zwangerschappen maar eerlijk .... Mijn schoonouders zijn vele leukere opa en oma voor de kinderen dan mijn eigen ouders Alle opa en oma's zijn dol op hun klein kinderen maar leuke dingen doen gek doen vaker knuffelen en kussen gewoon even langs komen om te vragen hoe het op school was vergaan.... Daarin zijn mijn schoonouders echt veel leuker voor de kinderen Mijn ouders stoppen liever een extra 10/15 euro toe met verjaardagen Sinterklaas etc Wij hebben gevraagd waarom ze dat doen ... Hun antwoord was dat ze ondertussen 11 klein kinderen hebben en niet langs elk gezin willen om te vragen hoe of wat en ze willen ook niet verplicht zijn dat als ze iets met de 1 doen dat de ander dan mee moet of wil en daarom Houden ze alles gelijk met " oppassen alleen in nood leuke dingen doen we niet en gaan er ook niet bij mee en stoppen iedereen bij feesten een paar euro extra toe " Ik zou ze gewoon eens vragen waarom ze zo reageren en zo reageren betekend nog niets ..... Als Ze baby eenmaal gezien hebben kan het volledig omdraaien een baby doet veel met je
Bizar inderdaad. Ik zou het toch eens expliciet vragen en aandringen op een antwoord. Anderzijds, ik ben momenteel 39 weken en mijn schoonouders zijn erin geslaagd werkelijk nog geen enkele keer aan mij te vragen hoe het gaat met mij of met hun kleinkind. Er zijn dus wel van die mensen...
Bedankt voor je reactie hippo! Het geeft me toch wat moed dat het na de geboorte beter zal gaan! Ik hoop het echt zo!
Mijn moeder zei alleen maar 'zo zo' toen we zeiden dat we zwanger waren van de tweede. Achteraf kon ik uit haar andere reacties opmaken dat ze bang was dat het te zwaar voor ons zou zijn, omdat we al zo moe waren van ons slecht slapende eerste kind en een onzekere situatie met werk en financiën. Dat lijkt bij jou ook wel zo te zijn, dat ze zich zorgen maakt om je en dat niet uit. Ze reageerde bij de zwangerschap van mijn zus (haar eerste kleinkind) ook wat raar en wilde niet oma genoemd worden. Bleek dat ze zich niet oud wilde voelen. Ja, ouders zijn ook maar mensen helaas
Ik zou er nog eens expliciet om vragen. Mocht ze dan de vraag ontwijken zou ik haar er nogmaals op attenderen dat ik een vraag stelde. Als het dan zo zou blijven zou ik er zelf geen moeite meer voor doen en ook niets over de zwangerschap vertellen. Maar ik ben daarin vrij 'makkelijk': dan niet.
Bedankt allemaal voor jullie reacties! In dat bezorgd zijn over mij kan ik idd wel wat meegaan. Mijn vader begon zelf al over het financiele, de verwarmingskosten. Maar dat kunnen we zeker betalen hoor, geen probleem... Dit weekend ga ik naar hen toe gaan en er nog eens over proberen te praten. Als ze dan nog niet reageren, ga ik het erbij laten. Ik zal dan uit mezelf ook wel niets meer vertellen. Jammer, maar dan is het zo.
oh wauw heel bizar dit. Lastige situatie dan Je ouders ontlopen het onderwerp overduidelijk dus dan zal er vast een reden voor zijn. Ik zou net zolang doorvragen totdat ze zeggen waarom ze hierop zo reageren
Ik weet nog dat mijn moeder zei "ohhhh maar ik wil nog helemaal geen oma worden" toen we over onze "plannen" vertelde... Maar dat was over zodra ik (een maand later) zwanger was. Inmiddels is de 3e onderweg en zijn ze echt zooooo'n leuke opa en oma. Passen veel op, doen van alles met ze, altijd geïnteresseerd, stapel gek op ze en de kinderen op hun 😍 Leuk is het niet voor je nu, ik zou het ze inderdaad ook vragen.
Komt absoluut niet leuk over. Wat ook nog zou kunnen is het volgende: Mijn moeder vond het eigenlijk zulk mooi nieuws maar durfde het niet goed te geloven vanwege onvruchtbaarheid in de familie en een eerdere miskraam bij mij. Daardoor bleef ze ook best wel 'lauw' reageren wat later bleek te komen doordat ze gewoon heel bang was dat het nog mis zou gaan ofzo. Pas toen zij mijn buik zag bewegen, kon ze echt haar blijheid laten zien. Geen idee of dit aan de orde is hoor, maar zou kunnen.
Hey meiden! Bedankt voor jullie lieve berichtjes! Ondertussen ben ik toevallig te weten gekomen wat het probleem is. Mijn oma belde me vanmiddag op, zij is trouwens wel heel enthousiast over mijn zwangerschap. Ze vroeg meteen hoe het ging en of ik het geslacht al wist Ik heb toen laten vallen dat ik het leuk vond dat ze belde omdat mijn moeder helemaal niets vroeg... Nu vertelde mijn oma dat mijn mama haar eerste kindje heeft verloren op 24 weken omwille van zwangerschapsvergiftiging. Ze heeft me dit nooit verteld, papa ook niet. Nu begrijp ik haar koele reactie natuurlijk wel... Ze zal zich nog niet willen hechten aan haar kleinkind voor het geval er iets misloopt...
Heftig,, terwijl ik door dit topic aan het lezen was (met name het bericht over haar reactie op de miskraam van je nicht) kwam dit idee al bij me op. Het verklaart wel veel. Maar niet leuk voor jou in deze situatie. Als ze er nooit iets over heeft verteld, blijkt wel dat het een groot verlies voor haar is geweest (neem ik aan). Waarschijnlijk zal ze na de bevalling totaal anders erin staan, omdat dan alles goed is gekomen. En dat zal voor je vader hetzelfde gelden. Wel confronterend voor hun, maar toch wel erg jammer dat ze niet blij kunnen zijn voor jullie, en ook voor zichzelf (oma en opa worden is toch geweldig leuk). Misschien kun je een keer benadrukken hoe goed de baby het doet, als je op controle bent geweest. En een mooie echo foto en showen hoe mooi en compleet het baby'tje al is. Maar waarschijnlijk zijn ze pas echt gerust als ze hun kleinkind voor het eerst in armen hebben, en hoop dat ze hun kleinkind gaan overstelpen met opa- en omaliefde. Bij mij zijn het mijn "schoonouders" (ouders ex) die nogal raar doen tijdens mijn beide zwangerschappen. Eerste zwangerschap heb ik nooit iets van ze vernomen. Ik had ze toen nog nooit ontmoet en dat vond ik al bizar. Had een paar keer gevraagd aan mijn ex of hij een ontmoeting wilde regelen (had ook het idee dat zij toch wel nieuwsgierig zouden zijn naar de moeder van hun eerste kleinkind?). Niks. Dag 1 na de bevalling kwamen ze opeens met de hele familie op kraamvisite. Vond ik echt heel vervelend eigenlijk. Kwam net uit het ziekenhuis en kreeg een stel vreemden op bezoek. Maar goed, verder waren ze zeer aardig, behulpzaam en gek op hun kleinkind (en ook op mij). Nu tweede zwangerschap. Begin van de zwangerschap had mijn ex het al aan hun verteld (was vlak voordat onze relatie uit ging) en ik heb helemaal niks van hun gehoord. Ben niet meer daar geweest natuurlijk en ik snap best dat het allemaal ingewikkeld is vanwege onze relatieproblemen, maar aan de andere kant vind ik het bizar dat ze zo afstand houden en hun kleinkind ook maar laten stikken. Pffff. Rare mensen. Mij persoonlijk maakt het niet veel uit, ik hoef momenteel geen contact meer met heel die familie. Maar vind het wel erg raar. Mijn eigen moeder maakte alles wel weer goed. De eerste keer dat ik vertelde dat ik zwanger was, straalde ze helemaal! Heb haar nog nooit zo zien lachen! Geweldig.
Dit inderdaad, het zal een vorm van zelfbescherming zijn. Ik herken het ook wel (in mindere mate weliswaar). Mijn moeder is haar vierde kindje verloren met 7 maanden zs. Daarna kreeg ze nog twee kindjes (ik ben de oudste van de zes). Toen ik zwanger werd van onze eerste zoon was mijn moeder super enthousiast en kocht al pakjes e.d., heel leuk. Helaas overleed onze zoon met 6 maanden zs. Toen ik na twee jaar weer zwanger was hebben wij ook een taart laten maken met daarop dat ze in november opa en oma weer worden. Ze waren ook totaal niet enthousiast. Ik kreeg een knuffel en de vraag hoelang ik het zelf al wist (toen 10 weken geloof ik). Inmiddels heeft mijn moeder nog niks voor de baby gekocht. Is niet erg, maar heel anders als met de eerste waar er pakjes, babywagen etc gekocht is. Ook wordt er amper om gevraagd. Als ik mijn moeder zie geeft ze wel een aai over mijn buik maar dat is het verder, ze vraagt er ook nooit wat over. Erg voor je moeder maar wel begrijpelijk dat hun reactie dan zo is. Lijkt me erg dat het zo'n impact heeft gehad dat het nog steeds lastig is om erover te praten, sterker nog, jij wist van niks. Hopelijk wordt het na de geboorte beter
Ik hoop voor je dat dit de reden is en dat ze later ook kan genieten, niet is zo leuk als je ouders meegenieten. Succes verder met je zwangerschap!